“Mikael is al thuis”: inspirerende solidariteitsmars tegen deportatie en voor verblijfsrecht (beeldverslag)
Gisteravond werd in Amsterdam Zuidoost een indrukwekkende solidariteitsmars gehouden voor de elfjarige Mikael en zijn moeder Gohar, die gedeporteerd dreigen te worden naar Armenië. Aan de mars, die was georganiseerd door de school van Mikael, namen zo’n vijfhonderd mensen deel. Eerst hielden wat mensen een praatje op het plein voor de school, in het bijzijn van Mikael. Sprekers waren onder meer Eduard Disch, die al bijna 4 weken in hongerstaking is, en Mitchell Esajas, actief bij The Black Archives. Daarna volgde een tocht naar het Anton de Komplein. Opvallend waren de hoge opkomst en de grote mate van verscheidenheid onder de demonstranten.
De steun voor Mikael en zijn moeder is de afgelopen tijd enorm gegroeid. Inmiddels hebben zo’n 82.000 mensen de petitie “Mikael en Gohar blijven hier!” ondertekend. Dwars tegen de komst van een extreem-rechtse regering in laten gelukkig veel mensen zien wat solidariteit betekent en hoe noodzakelijk dat is voor de overlevingsstrijd van vluchtelinggezinnen. De roep om een nieuwe kinderpardonregeling, voor kinderen zonder verblijfsrecht die al langer dan vijf jaar in Nederland wonen, wordt dan ook steeds luider. Het gevecht van vluchtelinggezinnen tegen uitzetting en voor verblijfsrecht lijkt de eerste concrete strijd van onderop te zijn waar Marjolein Faber, de extreem-rechtse minister van Asiel en Migratie, mee te maken krijgt. Hoe meer steun, samenwerking en vertrouwen we nu al gaan opbouwen, hoe sterker, steviger en standvastiger we staan bij al de confrontaties met de fascistische regering die nog zullen gaan volgen.
Bijzonder en ontroerend was het moment waarop Mikael en hongerstaker Eduard elkaar de hand schudden, waarbij Eduard ook nog even zijn vuist balde. Daar stonden ze, een elfjarige jongen die al sinds zijn geboorte op verblijfsrecht moet wachten, en een 79-jarige man met strooien hoed die zijn eigen leven in de waagschaal heeft gesteld, in een uiterste poging om “gewortelde” kinderen veiligheid en bescherming te bieden in dit land, in plaats van angst, onzekerheid en misschien ook nog deportatie naar landen waar velen van hen nog nooit of maar kort in hun leven zijn geweest.
Middelpunt
De directie van basisschool Achtsprong had de mars georganiseerd om uitzetting van Mikael en Gohar te voorkomen. Velen hadden gehoor gegeven aan die oproep en liepen mee in een lange en enerverende stoet mensen, jong en oud, zwart en wit, ervaren activisten en nieuwelingen die voor het eerst demonstreerden. Flink wat demonstranten droegen actiebordjes en spandoeken met zich mee, met teksten als “Kabinet, wij eisen generaal pardon”, “Den Haag, schaam je”, “Mikael is al thuis” en “Mikael moet blijven”. Sommige demonstranten hadden een t-shirt aan met de tekst “Geen afkomst maar toekomst”. Ook viel er af en toe een variatie te beluisteren op een bekende actieleus: “Say it loud, say it clear, Mikael is welcome here!”
Mikael vormde het middelpunt van de actie. Hij onderging alle aandacht voor hem dapper en lachend, al moet de drukte van zoveel volwassenen om hem heen toch ook wel vermoeiend zijn geweest. Hij klapte in zijn handen, keek nieuwsgierig om zich heen en beantwoordde braaf de vragen van mediamensen, die massaal waren komen opdagen. De actie moet ongetwijfeld een forse steun in de rug zijn geweest voor Mikael en voor Gohar, die zich tijdens de actie wat meer op de achtergrond hield. Maar voorlopig blijft de dreiging van deportatie volop bestaan. Daarom moet de strijd voor verblijfsrecht doorgaan. Dat kan in elk geval aanstaande zaterdag, wanneer op het Koekamp in Den Haag vluchtelingen uit gezinslocaties en hun bondgenoten bijeenkomen om een kinderpardonregeling te eisen voor alle kinderen zonder verblijfsrecht die vijf jaar of langer in Nederland wonen.
Harry Westerink
