Stoppen van oorlogsmisdaden is geen misdaad

Wist je dat de boel kort en klein slaan in sommige gevallen totaal gerechtvaardigd is? Dat het zelfs noodzakelijk kan zijn om bepaalde immorele infrastructuur te ontmantelen? In dit stuk wil ik opkomen voor hen die niet alleen protesteren (zeggen wat er mis is en waar je voor opkomt), maar ook in verzet komen en gewelddadige business as usual verstoren. Ik zal specifiek ingaan op collectieven die oorlogsmisdaden hebben gehinderd met wat de kapitalistische media graag duiden als “property destruction”. In de rechtszaal bleek vervolgens dat deze directe acties proportioneel zijn en helpen om groter onrecht en schade te voorkomen.

Laten we kijken naar drie verschillende groepen die oorlogsmisdaden met directe actie hebben gehinderd. We beginnen eind vorige eeuw in Engeland. Het collectief Trident Ploughshares legt zich toe op het voeren van geweldloze, directe actie-campagnes gericht op het ontwapenen van het Britse Trident-kernwapensysteem. Ze opereren op basis van de overtuiging dat dit systeem niet alleen immoreel, maar ook illegaal is. In 1998 stuurt Trident Ploughshares brieven naar minister-president Tony Blair over het ontmantelen van nucleaire wapens in het Verenigd Koninkrijk: wat neerkomt op het stoppen met Trident, een systeem van ontwikkeling, aanschaf en exploitatie van kernwapens, bestaande uit verschillende onderzeeërs en nucleaire raketten. Ook bepleiten de Trident Ploughshare-organizers in de brieven dat het Verenigd Koninkrijk met NAVO-partners samen zou gaan werken aan de terugtrekking van alle tactische kernwapens uit Europa. Daarnaast wordt de regering opgeroepen om zich te verbinden aan een tijdschema voor de ontmanteling van Britse kernwapens, zo snel als haalbaar en veilig zou zijn, met uiterlijk 2010 als streefdatum voor voltooiing. Als Tony Blair gehoor zou geven, dan zou de groep niet escaleren met acties voor ontwapening. Helaas wordt er niet geluisterd naar de activisten en moeten ze wel overgaan tot directe actie. Maar hoe?

1. Trident Ploughshares, 1998 – 2017

Trident Ploughshares heeft naast een lange adem ontzettend veel moed, kennis van zaken en een arsenaal aan tactieken. Het doel blijft doorlopend hetzelfde: kernwapens de wereld uit helpen. In 1998 lanceren ze een actiekamp bij een militaire basis. De beveiliging van de bases wordt tijdens het kamp voortdurend geschonden. Acties omvatten het doorknippen van hekken, blokkades en meer dan één zwemactie, waarbij activisten dicht bij een Trident-onderzeeër komen, met als doel een ontwapeningsactie uit te voeren. En dat is slechts een warm up. Er zullen vele acties volgen waarbij onderzeeërs en immorele apparatuur het doelwit zijn. Er worden hekken geknipt, er wordt gespraypaint, mensen gaan erop uit met hamers, er wordt testapparatuur beschadigd en drie vrouwen ontwapenen een drijvend laboratorium dat zich bezighoudt met het ondetecteerbaar maken van Trident-onderzeeërs. Hierbij gooien de vrouwen van alles dat ze aan apparatuur kunnen vinden in het water. Ook betreden activisten het terrein van een teststation voor kernwapenonderzeeërs in Cove, aan Loch Long, en schilderen ze vredesboodschappen op de buitenkant van het gebouw en op het asfalt van het terrein. Wat opvalt is het tempo van opeenvolgende directe acties. Hieruit spreekt niet alleen behoorlijk veel capaciteit van de groep, maar ook een enorme toewijding.

Op de website van Trident Ploughshares staat een logboek met een zorgvuldig gedocumenteerde lijst aan acties, arrestaties, rechtszaken en significante samenwerkingen. Uit deze kroniek van directe actie is een belangrijke les te leren voor anti-militarisme activisten, en dat is dat er geregeld in de rechtszaal te winnen valt. In 2001 kopt the Guardian: “Trident activisten niet schuldig bevonden”. Sylvia Boyes en River worden in 1999 gearresteerd op de scheepswerf van Barrow. Ze zijn van plan om vanaf de kade te zwemmen en een ​​ontwapeningsactie uit te voeren op de onderzeeër HMS Vengeance. Ze worden gefilmd door het Everyman-team van BBC1.

Sylvia, 57, uit Keighley, West Yorkshire en River, 45, uit Manchester, een docent aan de Open Universiteit met een masterdiploma in hoge-energie kernfysica, zijn transparant in de rechtszaal: ze vertellen dat ze met hamers, een bijl en zes blikken spuitbusvernis naar de onderzeeër zijn gegaan om schade aan te richten. Ze ontkennen echter criminele schade en zeggen dat hun acties gerechtvaardigd zijn, omdat kernwapens immoreel en illegaal zijn volgens het internationale recht. The Guardian rapporteert dat het vonnis van de jury in Manchester, dat volgt op een reeks vrijspraken in zaken van sabotage van militair materieel, wordt verwelkomd door anti-nucleaire activisten, die het als zeer betekenisvol omschrijven. Een woordvoerder van de Trident Ploughshares meldt aan de media: “Eindelijk is er een precedent geschapen voor de Engelsen om hun geweten te volgen en Trident illegaal te verklaren. Dit zal de weg vrijmaken voor verdere juridische directe actie om onderzeeërs te ontwapenen.”

Het Guardian-artikel eindigt met het aanhalen van een ander belangrijk precedent: in 1996 spreekt een jury van de rechtbank in Liverpool twee vrouwen vrij die ervan worden beschuldigd in een fabriek van British Aerospace 1,5 miljoen pond schade te hebben toegebracht aan een Hawk-straaljager. En een van mijn favoriete acties is in Ierland door de Pitstop Ploughshares, die aan de vooravond van de invasie van de VS in Irak met hamers en houwelen zwaaien en voor meer dan 2,5 miljoen dollar schade toebrengen aan een oorlogsvliegtuig van de Amerikaanse marine. Na een jarenlange juridische nasleep, met een dreiging van tien jaar gevangenisstraf, worden de vijf actievoerders uiteindelijk allemaal vrijgesproken. Deirdre Clancy, een van de actievoerders, schrijft achteraf: “We hebben met succes een logistiek element van de Amerikaanse oorlogsmachine ontmanteld, waardoor die voor een aanzienlijke periode onbruikbaar werd. Onze actie vertegenwoordigde een minieme deuk in de Amerikaanse militaire macht. Het was een daad van geweten, maar misschien ook van verzet: van ‘ja’ zeggen tegen het leven en ‘nee’ tegen willekeurige moorden.”

Op de website van Trident Ploughshares vind je ook een sectie met juridische artikelen rondom nucleaire wapens en hoe die indruisen tegen de internationale wetgeving.

2. Raytheon 9 Ierland, 2006

Ik herinner me de frustratie van 2003 toen ik samen met 30 miljoen mensen in 800 steden protesteerde tegen de dreigende imperialistische invasie in Irak, een invasie die uiteindelijk een geschatte miljoen mensen daar het leven kostte. Soms voel je je als ongewapende strijder zo futiel tegenover de straaljagers, de bommenwerpers, de wapenindustrie en de oorlogspolitiek. Des te meer is het belangrijk om ons te herinneren dat met al hun wapentuig grote wapenfabrikanten alsnog kwetsbaar zijn. Juist omdat hun producten materieel zijn en kapitaalintensief, en je met een paar hamers en instrumenten die een paar tientjes kosten, zoveel kan ontmantelen. En deze morele plicht voelden de negen actievoerders in Ierland die de geschiedenis in zouden gaan als de Raytheon 9. Raytheon is een wapenfabrikant die zich vandaag de dag profileert als RTX, en die op de tweede plek staat van wapenproducenten met de grootste omzet in wapendeals wereldwijd. Op nummer één staat Lockheed Martin. Beide zijn bedrijven uit de Verenigde Staten, dat als land meer geld uitgeeft aan imperialistische ‘defensie’ (correctie: aanvallen) dan China, Rusland, India, Saoedi-Arabië, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Frankrijk, Zuid-Korea, Japan, en Oekraïne – bij elkaar (bron SIPRI).

Raytheon maakt raketten, bommen, onderdelen voor straaljagers en vele andere wapensystemen die worden gebruikt in oorlogsgebieden van Afghanistan en Irak tot Gaza en Jemen. Burgers hebben hier vaak de prijs voor betaald. Hoe neem je het op tegen zo’n reus als Raytheon als topboef van de Amerikaanse wapenindustrie?

In Derry, de op één na grootste stad van Noord-Ierland, kondigt Raytheon in 1999 de bouw van een fabriek aan; een doorn in het oog van anti-oorlog activisten. In 2006 houdt de anti-oorlogscoalitie een meeting nadat ze hebben vernomen van de slachting in Qana, Libanon, door het Israëlische leger, dat bommen wierp op het dorpje. Er komen 54 inwoners om het leven.

Eamonn McCann, een bekende journalist en burgerrechtenactivist die een van de negen actievoerders is, meldt in een interview met de Socialist Worker dat ze er bijna zeker van zijn dat het bloedbad is uitgevoerd met een Raytheon-bom. In de campagne die ze al langer voeren, hebben ze veel kennis opgedaan over wat Raytheon voor wapens produceert en met welke landen ze bloedhandel voeren. Raytheon is in 2006 ’s werelds grootste raketfabrikant. Ze zijn de makers van Tomahawk-kruisraketten, de Patriot-raket, de Sidewinder-raket en tientallen andere hightech massavernietigingswapens die door het Amerikaanse en Britse leger in het Midden-Oosten worden gebruikt. Het Raytheon-kantoor in Derry is betrokken bij het ontwerpen van computersoftware die wordt gebruikt in raketdoelsystemen (bron). De directe actie die de Raytheon 9 na deze bijeenkomst uitvoert, is vanuit de overtuiging dat ze de fabriek in Derry feitelijk kunnen ontmantelen, de productie kunnen verstoren en de mogelijkheid van Israël om nog meer doden in Zuid-Libanon te laten vallen, kunnen vertragen. Ze breken in bij de fabriek, gooien computers uit het raam en gebruiken een brandblusser en andere apparatuur om de communicatiehub uit te schakelen. De geschatte schade van deze stunt is circa 350.000 pond. De vervolging van de vredesactivisten wordt verplaatst naar Belfast, omdat er wordt gedacht dat ze te populair zijn in Derry, wat de jury positief zou kunnen beïnvloeden.

Desalniettemin kopt War Resisters’ International in 2008: “Raytheon 9 niet schuldig”. Alle activisten gaan vrijuit en twee jaar later sluit de Raytheon-fabriek in Derry definitief. Een van de Raytheon 9-actievoerders zegt na de uitspraak buiten het gerechtshof: “Het Openbaar Ministerie kon geen enkel bewijs leveren om onze bewering te ontkrachten dat we hadden gehandeld om het plegen van oorlogsmisdaden door de Israëlische strijdkrachten, met behulp van wapens geleverd door Raytheon, tijdens de Libanon-oorlog te voorkomen. We zijn nog steeds trots op de actie die we hebben ondernomen en wensten alleen maar dat we meer hadden kunnen doen om de ‘kill chain’ die Raytheon controleert, te verstoren. Deze overwinning is welkom, voor onszelf en onze families, maar we willen hem opdragen aan de families Shaloub en Hasheem van Qana in Libanon, die op 30 juli 2006 maar liefst 28 van hun naaste familieleden verloren door een Raytheon ‘bunker buster’-bom.”

Wat kunnen we leren van deze vredesbeweging met tanden?

Eamonn zegt in een ander interview: “Onze verdediging was geen morele verdediging, maar een politieke verdediging. We zeiden niet dat dit een protest was omdat we boos waren over de acties van Israël. We zeiden dat dit een oprechte, serieuze poging was om de wapenleveringen aan Israël te verstoren.” En in de documentaire die over de Raytheon 9 is gemaakt, “Not in our Name”, verklaart Eamonn McCann dat “er een tijd zal komen dat we op de wapenhandel terugkijken op dezelfde manier als we terugkijken op de slavenhandel”.

Een andere les is dat meer hindermacht opbouwen niet noodzakelijkerwijs leidt tot meer onderdrukking. In Nederland heeft er het afgelopen jaar veel geweld en repressie plaatsgevonden door politie, politiek en media tijdens de protesten tegen de koloniale genocide die Israël op dit moment uitvoert op de Palestijnen (en de bommen die Israël wederom werpt op Libanon en de meer dan 220 beschietingen en luchtaanvallen op Syrisch grondgebied, en de aanvallen op Iran en Jemen). Meelopend in een protest bouw je geen hindermacht op; je bouwt dan aan publieke zichtbaarheid van een politieke crisis en je bouwt aan collectieve verontwaardiging waar meer mensen zich gemakkelijk bij kunnen aansluiten. Het woord “protest” betekent letterlijk “bepleiten”: je bepleit een bepaalde koers van handelen. Protest is vaak essentieel om te kunnen escaleren naar verzet. In verzet staat het opbouwen van hindermacht centraal. Protest is een aanmaning, verzet is een wielklem. Door het uitvoeren van blokkades, bezettingen en het slopen van immorele infrastructuur wordt systeemverandering niet een leus maar een praktijk. En wat deze dappere strijders van Trident Ploughshares en Raytheon 9 gemeen hebben, is dat ze een spaak in het wiel hebben gestoken van militair koloniaal kapitalisme dat verschroeide aarde oplevert. En beiden handelden met diepe kennis van de wet en gebruikten hun verzet om een kantelmoment te genereren in de rechtbank en publieke opinie over wie hier nu de crimineel is. Colm Bryce, een van de Raytheon 9, zei in een interview: “We hebben vanaf het begin gezegd dat we niet als beschuldigden naar deze rechtbank kwamen, maar als aanklagers van Raytheon. Deze rechtszaak bewees dat Raytheon in Derry een integraal onderdeel is van het wereldwijde Raytheon-bedrijf en zijn militaire productie. Dat is niet langer een geheim of twijfelachtig. Daarentegen heeft Raytheon de waarheid, vreedzaam protest, lokale democratie en deze rechtbank met volledige minachting behandeld.”

De Morning Star verbindt in een artikel uit 2020 de actie van de Raytheon 9 aan de meer recente directe acties tegen Elbit System, een Israelische wapenfabrikant die 85 procent van de Israëlische drones produceert die gebruikt worden om bommen te werpen op de inheemse Palestijnse bevolking.

De heer Mormech, die uit Manchester komt, woonde als leraar twee jaar in Gaza. Hij is een van de negen activisten die in 2014 de Shenstone-fabriek van Elbit Sytems bezetten, waar de motoren voor Israëlische drones worden gemaakt. Terwijl hij op het dak van de fabriek staat, hoort hij dat tijdens het toenmalige, vijftig dagen durende Israëlische bombardement op Gaza een van zijn studenten is vermoord bij een drone-aanval, samen met haar twee baby’s, haar man en haar schoonmoeder.

Het interview eindigt met de vraag aan Mormech of hij denkt dat we dichterbij komen bij ontwapening. Een pijnlijke vraag, gezien de staat van de wereld. Mormech antwoordt: “De manier waarop de geschiedenis van racisme, slavernij en imperialisme nu ter discussie wordt gesteld, laat zien hoe verandering heel dramatisch kan zijn. Er is een wereld te winnen, en sommige dagen voelt het dichterbij.”

Dit zijn woorden uitgesproken in 2020; het jaar dat Palestine Action begon met een “volhardende directe actie” (“sustained direct action”)-campagne tegen Elbit Systems. Ze beschrijven zichzelf als volgt: het netwerk voor directe actie dat de Britse medeplichtigheid aan de Israëlische apartheid ontmantelt.

3: Pal Action UK, 2020-nu

In een interview van 2021 met Huda en Richard – mede-oprichters van Palestine Action – wordt hen de vraag gesteld door een interviewer van Revolutionary socialism in the 21st century: “Denk je dat directe actie succesvol kan zijn? Sommige mensen zeggen: ‘Het zal niet succesvol zijn als je een fabriek een dag of twee sluit, hier of daar.’”

Huda antwoordt: “Hoewel ik het ermee eens ben dat het sluiten van een fabriek voor een dag of twee eens per jaar niet voldoende zou zijn om hun winsten daadwerkelijk genoeg te raken, is het onrendabel voor het bedrijf als hun reputatie wordt geschaad. De kracht van directe actie is dat we niet hoeven te wachten, om de overheid te vragen deze sites te sluiten. Als we een beweging opbouwen die groot genoeg is om een ​​fabriek dag in dag uit te sluiten, de week erna weer terugkomen, twee weken later weer terugkomen, zouden ze moeten sluiten. Ik denk dat dat de kracht is van directe actie.

Wie had toen kunnen weten dat de steeds weer terugkerende verstorende acties van Pal Action al in 2022 een belangrijke overwinning zouden binnenslepen met het permanent sluiten van de Elbit System-fabriek in Oldham. Huda vertelt: “Elke maand gedurende anderhalf jaar blokkeerden mensen de locatie, gingen ze het dak van de fabriek op, gingen ze naar binnen en vernietigden hun wapens. De fabriek werd herhaaldelijk gesloten. De Elbit Systems-wapenfabriek verhoogde hun ‘beveiliging’, en ze kwamen met honden en beveiliging op het dak – en toch slaagden mensen erin om binnen te komen.”

In de achttien maanden sinds de lancering van Palestine Action hebben activisten de fabriek bezet en ontmanteld, poorten vastgeketend, wegen geblokkeerd, verf gegooid en meer creatieve verstoring om de locatie niet langer operationeel te maken. In het artikel: “How to shut down an Israeli weapons factory” kan je meer lezen over deze overwinning. Huda Ammori merkt op dat de fabriek voor vijftien miljoen is gekocht en, met verlies, voor negen miljoen weer is verkocht. Pal Action haalt later dat jaar opnieuw het nieuws met “Elbit heeft het gebouw verlaten: Palestine Action sluit permanent het hoofdkantoor van het bedrijf in Londen”. Hoe kregen ze het voor elkaar om het hoofdkantoor te doen sluiten?

De eerste actie op het Elbit-hoofdkantoor vindt plaats tijdens de lockdown. Activisten stormen de kantoren op de begane grond en op de bovenverdieping binnen. Voordat ze weggaan, spuiten ze de muren vol met de woorden “We komen terug”. En ze komen maar liefst vijftien keer terug. En het mooie was dat, aangezien Elbit System een ‘beveiligingsbedrijf’ is, ze elke keer dat er een inbraak is door de activisten, een melding moeten maken bij het ministerie van ‘Defensie’. “Ze moeten dan over de telefoon uitleggen aan het ministerie dat de activisten weer hun beveiligingssysteem te slim af zijn geweest. Dat kunnen ze niet hebben. Dat beschadigt hun reputatie als beveiligingsbedrijf”, zegt Huda.

Opmerkelijk is dat Elbit Systems aanvankelijk na de arrestaties van activisten geen vervolging nastreeft. Huda, zelf Palestijns-Irakees van oorsprong, geeft aan in een interview met hiphop artiest en activist Lowkey dat in de eerste rechtszaken die gevoerd werden tegen Pal Action, de activisten wonnen op basis van “proportionaliteit”, gezien de misdaden van het doelwit Elbit Systems.

Elbit System maakt zich grootschalig schuldig aan oorlogsmisdaden doordat het wapens levert die gebruikt worden in de doorlopende genocide van de Palestijnse bevolking. Verder is hun grootste klant de extreem-rechtse Indiase regering, die Elbit-drones gebruikt om Kashmiri’s aan te vallen. Ze exporteren ook wapens die gebruikt worden in Irak, Afghanistan en Jemen. En ze hebben nu ook contracten met de Britse regering om vluchtelingen en migranten die hun toevlucht zoeken in het Verenigd Koninkrijk te bewaken, en ze testen technologie met de Britse politie.

Inmiddels zijn er vele vervolgingen geweest van Pal Action-activisten en is er veel ervaring opgedaan op het gebied van het gebruiken van de rechtszaal als een arena van strijd voor “truthtelling” en het aankaarten van oorlogsmisdaden. Er wordt door de overheid steeds meer uit de kast gehaald om verzet tegen een misdaad, in plaats van de misdaad zelf, te veroordelen. De Israëlische ambassade bemoeit zich met hun vervolging en nu is het niet langer mogelijk om een pleidooi te houden op basis van proportionaliteit. Maar hoeveel arrestaties en vervolgingen er ook plaatsvinden, het kon Palestine Action er niet van weerhouden om dit jaar een volgende overwinning te boeken met het permanent sluiten van de Elbit System “Elite KL” fabriek in Tamworth.

Ondertussen zijn er in Italië, Duitsland, Oostenrijk, Nederland, België, Noorwegen en de VS initiatieven voor nieuwe lokale Palestine Action-groepen. In Italië is er een duidelijk doelwit: wapenfabrikant Leonardo, die wapens levert aan het Israëlische koloniale regime. In Nederland hebben we geen Elbit Systems-fabriek en hebben activisten meer dan eens achter hun oren gekrabd met de vraag wat nu het beste doelwit is om die koloniale, etnische zuivering een halt toe te roepen. In Nederland zijn er wel veel instituten, bedrijven en militaire locaties die verweven zijn met het Israëlische koloniale project. Allereerst de Nederlandse politiek, die rugdekking en F-35 onderdelen naar Israël doorsluist via de VS. Ook sloot Nederland in 2023 nog een wapendeal voor 55 miljoen dollar met Elbit Systems. Dan zijn er de Nederlandse universiteiten, van de UvA tot de RUG en de Maastrichtse universiteit, die samenwerken met Israëlische universiteiten, die op hun beurt bijdragen aan het Israëlische bezettingsleger. Het verweven zijn van educatie met militarisering is geen klein onrecht, en studenten wereldwijd hebben het afgelopen jaar directe actie gevoerd en hindermacht opgebouwd om die banden te ontbinden. Voor een beeld van de banden met militarisme zie de speech van UvA-docent en Palestijnse activist Jamil. Voor een overzicht van het web van verstrengeling met het apartheidsregime zie academiccomplicity.nl.

Maar er zijn ook doelwitten die direct militair verbonden zijn, zoals de Kromhout-kazerne in Utrecht, waar een coalitie van activisten van diverse groepen dit jaar succesvol twee bezettingen hebben uitgevoerd. Of de militaire vliegbasis in Woensdrecht, waar ook eerder actie is gevoerd, in november 2023 en februari 2024. Er is het Israëlische transportbedrijf ZIM shipping, dat ook wapens heeft vervoerd naar Israël het afgelopen jaar, vanuit Antwerpen, en dat ook een kantoor heeft in de Rotterdamse haven. En er is de NEDS-wapenbeurs, een jaarlijks moreel dieptepunt dat plaatsvindt in de Ahoy-hallen in Rotterdam. Protesten tegen die beurs vinden al langer plaats, maar zijn vaak relatief klein en halen het nieuws niet of nauwelijks. Vorig jaar werd er enkel gepubliceerd dat de politie “een waarschuwingsschot vuurde”. Daarbij werd weggelaten dat de agent schoot op een tiener die daar toevallig was en die niet accepteerde dat ie moest omlopen vanwege afzetlinten. De media hebben een heel arsenaal ingezet om het staatsgeweld uit te wissen en het slachtoffer verdacht te maken. Zo blijkt weer dat niet meedoen aan protesten niet helpt om verschoond te blijven van staatsgeweld.

Ook dit jaar organiseert een coalitie van groene, vredes- en sociale rechtvaardigheidsactivisten een protest bij de wapenbeurs, op 21 november. Voor meer informatie over verzet tegen de wapenbeurs kun je terecht bij “veto oorlog”.

Slotgedachte

Wanneer activisten een braaf protest voeren, wordt er niet geluisterd en de media verwarren de boodschap keer op keer. Wanneer activisten escaleren in verzet om hindermacht op te bouwen en een onrecht te stoppen, dan wordt hun escalatie door de media steevast gestereotypeerd als “relschoppen”, “vandalisme” of “ongepast”. Het beschadigen van zogenaamd bezit wordt vervolgens tot onderwerp gemaakt en het onrechtvaardige en levensbedreigende systeem wordt niet ter discussie gesteld.

De Nederlandse media doen er alles aan om het protest tegen systemisch onrecht te voorzien van een slecht imago. Het is een standaard trucje voor de commerciële en staats-tv zonder moreel geweten, die systemische onderdrukkers een hand boven het hoofd houden. Als de mainstream media over het daadwerkelijke onrecht vragen zouden stellen, dan zouden ze meewerken aan begrip voor het collectief samenwerken om onrecht te ontmantelen en dat druist in tegen de belangen van hun corporate of staat-baas.

Ik herinner me de woorden van Stavit Sinai, een Israelische vrouw die zich heeft aangesloten bij Pal Action om Palestina te bevrijden van de brute kolonisatie door Israël: “Ik wil benadrukken dat elke dag dat we de genocide livestream bekijken, elke dag opnieuw het geweld zien, ik en onze kameraden een beetje van binnen sterven. En de enige manier om onszelf te bevrijden van deze innerlijke dood die we ervaren (…) is door actie te ondernemen. (…) Onze verantwoordelijkheid nemen en actie ondernemen is de manier om onszelf te bevrijden uit de mentale gevangenis waarin de staat ons heeft geplaatst.”

Stavit Sinai herinnert ons er ook aan dat de collectieve acties van Palestine Action hebben geleid tot 280 milljoen Britse pond verlies aan contracten voor Elbit Systems (bron 2:07 min). Een actie bij Elbit System fabriek in Kent richtte eerder dit jaar 1 miljoen pond schade aan.

Wanneer sociale krachten zich bundelen in Nederland voor een jaarlijks protest tegen de wapenbeurs, waar wapentuig met veel allure wordt aangeprezen en bloedhandel wordt gedreven, dan kun je weten dat er geen eerlijke verslaggeving zal plaatsvinden in de mainstream media. Als we geschiedenis willen maken, dan zullen we eigenhandig de immorele infrastructuur moeten ontmantelen en onze eigen verhalen schrijven. Dit artikel is geschreven voor het verder ontwikkelen van een pleidooi voor een vredesbeweging met tanden die eigenhandig ontwapent. Dit artikel is geschreven om activisten te inspireren en om mensen die vanaf de bank de ellende van de oorlogspolitiek aanschouwen te vragen om een moment stil te staan, wanneer ze op de buis horen dat relschoppers de boel verstoren. Herinner je dan: het (proberen te) stoppen van een oorlogsmisdaad is geen misdaad. Herinner je dat The Guardian er in 2022 verslag van deed dat jury’s in de rechtbank vaker tot de conclusie zijn gekomen dat aardebeschermers (klimaat en anti-oorlog activisten) niet schuldig zijn. Herinner je dat het ontmantelen van immorele infrastructuur nodig is. En laat je inspireren, als je durft.

Chihiro Geuzebroek