De aanvaarding en erkenning van ons koloniale verleden is de tool voor de dekolonisatie van onze samenleving

In tegenstelling tot wat we soms over de Verlichting en kolonisatie geloven, is het begrijpen van het Belgische koloniale verleden niet helemaal los te koppelen van het katholicisme en de (Europese) Verlichtingstijdgeest, een tijdperk van hoge culturele bloei en grote (r)evoluties in de wetenschap en de industrie. Deze hoogmoed van een onbegrensde menselijke rationaliteit en de vertwijfeling van het geloof bracht een valse fierheid en illusie van macht met zich mee. Een valse fierheid, omdat we ervan uitgingen dat we de absolute waarheid in pacht hadden. Dat uitte zich in het geloof dat volkeren en mensen die de Europese historische evolutie niet hebben gekend, minderwaardig zijn. Een misplaatst superioriteitsgevoel dat we ook vaak horen wanneer politici het hebben over “onze verlichte normen en waarden en die op het spel staan”. Die Europese hoogmoed en de kolonisatie van niet-Europese volkeren die daaruit ontsproot, droeg bij aan het reeds aanwezige paternalistische gedachtegoed en uitte zich het duidelijkst in haar kreet de beschaving aan de “wilden” te brengen. We doen te graag alsof “beschaving” een kind van Europa is, waarbij we gemakshalve vergeten dat een kind niet door een vader, maar door een moeder ter wereld wordt gebracht.

Emmanuel Iyamu in De aanvaarding en erkenning van ons koloniale verleden is de tool voor de dekolonisatie van onze samenleving (MO.be)