Aftrap campagne “Geen kind aan de kant”

Vandaag, 15 maart, is het de internationale dag tegen politiegeweld. Binnen de beweging worden we daar maar al te vaak mee geconfronteerd. Maar we zijn niet de enigen: honderden kinderen in Nederland hebben hier wekelijks mee te maken. Het zijn de kinderen in de gezinslocaties. Daarom organiseert ‘Geen kind aan de kant‘ op 21-22 mei en 28-29 mei twee demonstratietournees. In Nederland wonen talloze vluchtelingengezinnen in zogenaamde ‘gezinslocaties’. Vaak wonen ze daar al jaren, meestal in één kamer per gezin. Er zijn gezinslocaties in Gilze, Katwijk, Den Helder, Amersfoort, Emmen, Goes en Burgum. Meer dan een kwart van de vluchtelingenkinderen in Nederland woont in een gezinslocatie. De meeste vluchtelingen in de gezinslocaties zijn afgewezen voor het Kinderpardon. Van deze aanvragen wordt 98% afgewezen omdat de gezinnen “niet voldoende meewerken aan terugkeer” volgens de DT&V. Dat meewerken aan terugkeer een voorwaarde is om hier te kunnen blijven is natuurlijk bizar. Defence for Children voert al ruim drie jaar campagne tegen de misleiding van de Kinderpardonregeling. Vluchtelingenkinderen en hun ouders leven jaren in onzekerheid. Daar komt de voortdurende dreiging van deportatie bovenop: wekelijks worden meerdere gezinnen voor zonsopgang door de vreemdelingenpolitie van hun bed gelicht, waarna ze worden overgebracht naar de gezinsgevangenis Kamp Zeist. Van daaruit worden ze op het vliegtuig gezet naar het land van herkomst, terwijl dat voor de ouders vaak een levensgevaarlijke situatie oplevert en de kinderen zich daar niet meer thuis voelen. Uit de verhalen van de kinderen en hun ouders blijkt dat de politie niet zelden bij de razzia’s en de deportaties geweld gebruikt. Zo zijn er getuigenverklaringen van duwen, slaan en meetrekken, maar ook zelfs van de inzet van politiehonden en het gebruik van stroomstootwapens en tranquillizers. In 2013 werd de toen 15-jarige M zo mishandeld door het arrestatieteam dat zijn hoofd bont en blauw was. Het gebeurt ook dat kinderen van hun ouders gescheiden worden tijdens het vervoer naar Kamp Zeist. Omdat er maar zo weinig bekend is over de gezinslocaties, voltrekt het lijden van vluchtelingenkinderen die al langere tijd hier zijn, zich onzichtbaar en in stilte. Dat kan niet langer zo doorgaan.

Geen kind aan de kant in Aftrap campagne ‘Geen Kind aan de Kant” (Noborder)