Alevitisch Nieuws 4 (26 mei – 3 juni)
Een bloemlezing van de berichten op de Facebook-pagina “Alevitisch Nieuws” van 26 mei tot en met 3 juni.
26 mei – Maffiabaas uit op sympathie alevieten
De beruchte ultra-nationalistische Turkse maffialeider Sedat Peker laat momenteel Turkije vanuit Dubai op zijn grondvesten schudden met YouTube-films. Peker is in ongenade geraakt bij Erdoğans kliek en moest de benen nemen naar het buitenland.
Jarenlang deed Peker klusjes voor Erdoğans AKP. Hij organiseerde en financierde partijmeetings en bedreigde openlijk academici die pleiten voor een einde aan de oorlog in Koerdisch gebied. Maar de kliek rondom Erdoğan bestaat uit rivaliserende facties en die van Peker heeft duidelijk het onderspit gedolven.
Uit wraak legt de maffiabaas nu in zijn video’s de corruptie binnen en de misdaden van de Turkse machthebbers bloot. Urenlang vertelt hij over onder meer internationale cocaïnehandel, afpersing van gülenistische verdachten en politieke moorden. Hij noemt daarbij namen van ministers en hun familieleden en van functionarissen uit het veiligheidsapparaat.
Opvallend, en daar is in de westerse media relatief weinig aandacht voor, is dat Peker openlijk hengelt naar de sympathie van alevieten. Alevieten genieten onder de AKP nog steeds geen volledige burgerrechten en steunen grotendeels de linkse oppositie. Zo is in zijn video’s op de achtergrond een afbeelding van de voor alevieten heilige imam Hüseyin te zien en op de voorgrond een hanger met een zwaard, dat het zwaard van eerste imam Ali symboliseert (genaamd Zülfikar). Peker roept tevens dat “het alevitische vraagstuk” simpel is op te lossen, maar dat de macht dit niet wil. Een laatste voorbeeld: in een van zijn video’s noemt hij de alevitische journalist Abdülkadir Selvi die positief schrijft over de AKP (en daarom ongeliefd is binnen de alevitische gemeenschap) “een verrader van de alevitische Weg”.
Waarom doet Peker dit? Wellicht zit hij zo in het nauw dat hij maximale steun en sympathie wil opbouwen. Of, zoals sommige commentatoren stellen: hij wil nu al een wit voetje halen bij oppositionele groepen omdat hij rekent op een spoedige regime change.
Hoe dan ook: zijn video’s zijn schokkend en soms ook amusant om naar te kijken. Maar alevieten en de meeste gezaghebbende alevitische organisaties zullen niet vallen voor de charmes van Peker. Zijn “cv” is immers helder: hij is een voormalige AKP-dienaar, een ultra-nationalist die de linkse oppositie ernstig bedreigde en simpelweg een meedogenloze crimineel.
30 mei – Slachtoffers Solingen herdacht
Gisteren zijn in Solingen de vijf dodelijke slachtoffers herdacht van de neo-nazistische brandaanslag van 29 mei 1993. De slachtoffers waren leden van een Turks gezin dat in Solingen woonde.
Het plaatselijke Alevitisch Cultureel Centrum was een de organisatoren van de herdenking. Een groep Turkse ultra-nationalisten probeerde de herdenking te verstoren. Leden van de groep – waaronder medewerkers van het Turkse consulaat – begonnen te schreeuwen toen een van de sprekers benadrukte dat het Duitse en het Turkse racisme dezelfde historische wortels hebben, dat het Turkse fascisme ook dodelijk is en dat Duitsland verder is dan Turkije in het proces van confrontatie met en reflectie op het eigen verleden. (bron: Alevi Haber Agi)
1 juni – Maffiabaas: “aanval op alevieten gepland”
De bij Erdoğan in ongenade gevallen maffiabaas Sedat Peker (foto links) gaat door met het doen van opzienbarende onthullingen. Gisteren tweette hij dat Mehmet Ağar (foto rechts) opnieuw een aanslag aan het beramen is op een gebedshuis van alevieten om chaos te veroorzaken in Turkije.
Peker schrijft “opnieuw”, omdat hij Ağar er ook van beschuldigt achter een aanslag op een alevitisch café in de wijk Gaziosmanpaşa (Istanbul) in 1995 te zitten. Daarbij viel één dode. Maar tijdens de nasleep van grootschalige protesten door links en alevieten vielen uiteindelijk tientallen doden door politiekogels.
Mehmet Ağar was in de jaren negentig de hoogste baas van de Turkse politie, later parlementslid en minister van Binnenlandse Zaken en van Justitie. Nu is hij ‘in ruste’. Al lang wordt beweerd dat hij nog steeds een belangrijk coördinatiepunt is tussen de diepe staat en de onderwereld. Zijn zoon is op dit moment parlementslid namens de AKP.
Alevieten over de hele wereld reageren niet verbaasd, maar zien de uitspraken van Peker als een bevestiging van wat zij al decennia stellen. In die stijl reageerde ook Hüseyin Mat, co-voorzitter van de Confederatie van Alevitische Federaties in Europa (AABK). Mat stelt dat de alevitische beweging weet dat de Turkse diepe staat achter alle aanslagen op en pogroms tegen alevieten zit. Hij verwees daarbij onder meer naar het grootschalige geweld tegen alevieten in Maraş (1978), Çorum (1980), Sivas (1993) en Istanbul (1995).
2 juni – Dündar: aanslag op alevieten reëel
De bekende Turkse journalist Can Dündar zegt in een vlog dat er een reële kans is dat er een grote aanslag wordt beraamd op alevitische doelen. Dit als bevestiging van een waarschuwing van de in ongenade gevallen maffialeider Sedat Peker op Twitter.
Dündar, die vanwege vervolging door het AKP-regime naar Duitsland moest vluchten, stelt dat Erdoğan zal proberen om via chaos en provocatie aan de macht te blijven. Zijn regime is in het nauw geraakt door de slechte aanpak van de pandemie, een economische crisis, corruptie en tal van buitenlandse conflicten waarin het verstrikt is geraakt.
Dündar wijst erop dat de AKP zich eerder ook heeft bediend van de methode van provocaties en chaos om aan de macht te blijven. In juni 2015 leed de partij een behoorlijk verlies bij parlementsverkiezingen: van 49,8 procent naar 40,8 procent van de stemmen. Plots vonden er tal van aanslagen plaats in het land. Vijf maanden later klom de AKP bij nieuwe verkiezingen terug naar het oude niveau: 49,5 procent. Ook verwijst Dündar naar recente uitspraken van Erdoğan die een oppositioneel politica toeriep: “Wacht maar, er gaat nog heel veel meer gebeuren.” Dit nadat zij lastig was gevallen na een werkbezoek.
Zeven grote alevitische organisaties (inclusief de Europese federatie AABK) hebben gisteren een verklaring opgesteld waarin ze zich richten tot Ankara. Ze besluiten deze met de oproep: “Raak onze cemhuizen [alevitische gebedshuizen] niet aan met je vieze handen.”
De vlog van Dündar kun je hier bekijken (Turkstalig).
2 juni – In memoriam: Ali Ismail Korkmaz
In 2013 waren Istanbul, Ankara en andere grote steden van Turkije dagenlang het toneel van de grootste, spontane volksopstand in de Turkse historie. Deze is de geschiedenis ingegaan als de Gezi-opstand en was direct gericht tegen de zittende AKP-macht.
Tal van moedige activisten kwamen daarbij om het leven. Een van hen was Ali Ismail Korkmaz, een 19-jarige student, aleviet en fanatiek Fenerbahçe-supporter. Hij werd exact acht jaar geleden, in de nacht van 2 juni, ernstig mishandeld door politieagenten in burger en rechtse activisten in Eskişehir. 38 dagen later overleed hij. De herinnering aan hem wordt op tal van manieren in leven gehouden, bijvoorbeeld met graffiti en liederen van Fenerbahçe-supporters.
3 juni – Clara Zetkin prijs voor Gültan Kişanak
De Clara Zetkin “Honorary Award” 2021 is toegekend aan Gültan Kışanak, de voormalige burgemeester van Diyarbakır. De prijs is in het leven geroepen door het Duitse Die Linke. De alevitisch-Koerdische politica krijgt de prijs omdat ze in haar tijd als burgemeester veel initiatieven heeft genomen gericht op het vergroten van de kansen van vrouwen om deel te nemen aan het sociale leven en om hen meer bescherming te bieden tegen huiselijk geweld.
Kışanak (1961) is een voormalig parlementariër en lid van de Democratische Partij van de Volkeren (HDP), een linkse partij die nadrukkelijk opkomt voor de rechten van vrouwen, etnische en religieuze minderheden in Turkije. Ze werd in 2014 gekozen tot eerste vrouwelijke burgemeester van Diyarbakır. In 2016 werd ze door het AKP-regime uit haar functie gezet en gearresteerd. Dit ondanks het feit dat ze democratisch is gekozen. Ze werd veroordeeld tot 14 jaar en 3 maanden gevangenisstraf op beschuldiging van “terroristische propaganda”, de favoriete stok waarmee de Erdoğan-staat inslaat op de oppositie.
Het is niet de eerste keer dat Kışanak haar leven in de kerkers van de staat moet doorbrengen. In 1980 is ze als linkse studente gearresteerd en gevangen gezet in de gevangenis van Diyarbakır, die berucht was om de systematische en extreem wrede martelingen van linkse en Koerdische politieke gevangenen. Kışanak werd dagenlang vastgezet in zogenoemde “hondencellen” waarin je alleen op de knieën kon zitten. Dit omdat ze had geweigerd om op te staan voor een generaal annex hoofd van de gevangenis en hem in het gezicht had gespuugd.
