Alledaags racisme in België

Het racisme in Vlaanderen zit hem in de kleine én grote dingen, en is da.ge.lijks. Het zit hem in “neger”/”blanken”, in “hoe was het daar in Congo?” tegen alle zwarte mensen, in “je bent mooi voor een zwart meisje”, in “wat spreek je toch al goed Nederlands”, in festivals waar je niet naartoe durft te gaan zonder een leger witte vrienden rondom je, in leerkrachten die een ander advies geven aan twee leerlingen van een verschillende kleur die dezelfde punten hebben, in de racistische opmerkingen die je op het werk verdraagt omdat je anders ontslagen wordt, in de koloniale curricula op school, in het niet moeilijk durven doen omdat witte mensen comfortabel maken zo ingebakken zit in ons dat we hun welzijn nog steeds prioriteit geven, in de zwarte man die zijn vriendinnen niet durft te verdedigen omdat hij anders wordt gelabeld als de ‘boze zwarte man’, in de mannen die “Handjes kappen, Congo is van ons” roepen, in de omstanders die niets doen, ook als een beker drank over een meisje heen wordt gegooid, in het te grote aantal Vlamingen dat deze mannen verdedigt. Dagelijkse aanslagen op onze zielen. Wie zou zich hier veilig voelen? Je bent in een witte ruimte, je wordt aangevallen door witte mensen terwijl andere witten mensen toekijken en niets doen. Je kunt het gaan aanklagen bij de witte organisatoren die wellicht niets zouden hebben gedaan, als je zwarte vriend, die er niet durfde tussen te komen omdat hij anders door die witte daders aangeduid zou worden als de gewelddadige dader, het hele voorval niet had gefilmd. Je kunt een klacht indienen bij UNIA, een witte “onafhankelijke” instelling voor “gelijke kansen” die bijzonder weinig doet voor het bestrijden van racisme. Of je kunt zwijgen – en vaak zwijgen we. Wie zou zich hier in godsnaam veilig voelen? Stel je voor. Je gaat naar een concert van Kendrick Lamar, een man die zich al jaren luid uitspreekt tegen racisme, een man die maanden geleden een witte fan van zijn podium wegstuurde omdat ze “nigga” bleef zingen, en je wordt letterlijk aangevallen – zowel psychisch als fysiek omwille van je huidskleur en je haar. Als je daar al niet veilig kunt zijn – waar dan wel? Het is nochtans niet verrassend dat dit daar gebeurde. Voor witte mensen hebben getalenteerde mensen geen kleur. Alles wat ze gretig kunnen consumeren en exploiteren overstijgt etniciteit. Zo is het makkelijk om “Handjes kappen, Congo is van ons! Diamanten rapen, Congo is van ons! Congo is van ons, Congo is van ons!” te zingen, en twee minuten later te dansen op de muziek van een zwarte activist.

Sabrine Ingabire in Mag ik ook zorgeloos dansen op festivals, met een pintje in de hand? (Mo.be)