Alledaags racisme van Belgische buschauffeurs

We hoorden er al eerder over, maar dachten dan: “Ach, het is een banaal incident, de chauffeur kan het even niet aan of hij heeft die dag een humeur” of “Dat lijkt op racisme, maar zoiets hebben wij nooit meegemaakt.” Tot het onze eigen zoon of dochter is die belt. En die zegt: “Mama, papa, de chauffeur heeft mijn elektronisch ticket niet aanvaard” of ‘Vandaag is de chauffeur niet gestopt”. Als ouder zeg je dan: “Laat ons een klacht indienen”. Je vraagt of er namens de directie van De Lijn maatregelen genomen worden, zodat het niet meer gebeurt. Maar de directie blijft stil. Er volgt geen antwoord, ondanks de moeite om de brief in het Nederlands te schrijven terwijl dat misschien niet je moedertaal is. En als er antwoord volgt, dan is het een standaardantwoord met een vage smoes. “Wij zullen de zaak onderzoeken.” Zoveel verhalen, maar een is al teveel. De ervaring herhaalt zich op andere dagen. Tot we besluiten om er over te praten. “Mijn dochter kwam huilend thuis nadat de chauffeur haar niet in de bus liet stappen.” “Het gebeurt vaak dat de bussen niet voor school X stoppen, waar veel kinderen van Marokkaanse en Turkse afkomst naar school gaan. Er zijn brieven gestuurd, maar er verandert niets.” “Ik neem elke dag de bus van De Lijn. Het overkwam me al vaker dat de chauffeur niet stopte bij de halte terwijl ik daar alleen stond, met een hoofddoek, hoewel ik een teken had gegeven om te stoppen.” “Onze dochters dragen een hoofddoek of hebben krullen, hun huid is getint. En onze zoon? Zijn huidskleur is een beetje te bruin, zijn haar te donker.” “Er stopte een bus ‘buiten dienst’ op 1 meter afstand van de bushalte waar we met twee stonden te wachten. Ik loop erheen om te vragen of hij nadien gaat rijden, omdat er op dat moment een bus zou moeten komen. De chauffeur sluit de deuren zodra hij me ziet, steekt zijn middelvinger op en rijdt weg.” “Dit komt zeer, zeer vaak voor op verschillende schoollijnen… Jongeren krijgen met veel onrechtvaardigheid te maken van de kant van de chauffeurs. Toen ik in het middelbaar de bus nam, ben ik er zelf slachtoffer van geworden.” “Ik heb als leraar al veel klachten gestuurd en kreeg bijna altijd een antwoord met excuses, hoewel ik veronderstel dat het waarschijnlijk alleen voor de vorm was.” “Mijn zoon heeft het ook meegemaakt. X was vijftien jaar oud. Vandaag is hij zeventien en ik besloot om hem naar zijn voetbalclub te rijden met de auto, om hem te beschermen tegen racisme en ontsporingen te voorkomen. Nooit meer De Lijn.” “Mijn dochter, met hoofddoek, maakt dit elke dag mee bij De Lijn. Ze kreeg daardoor een hekel aan al die wit-gele bussen.”

Seyma Gelen & Martine Demillequan in No pasarán: tegen racisme bij De Lijn (Mo.be)