“Als je de terreur van de sociale dienst overleefd hebt, ben je stressbestendig als geen ander”
Raven vroeg in 1998 voor het eerst bijstand aan, en heeft de afgelopen zestien jaar de nodige ervaring opgedaan met de repressie van de sociale dienst van de gemeente Oosterhout. “Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Ze zijn al jaren bezig om mij aan de dwangarbeid te krijgen. Voorheen noemden ze dat ‘work first’, maar dat kwam op hetzelfde neer. Ze geven het beestje blijkbaar elke keer een andere naam.” Door niet toe te geven en met hulp van een advocaat is ze nooit aan de dwangarbeid gezet, ondanks meerdere pogingen daartoe. Hieronder haar indrukwekkende verhaal.
“Ik ben in 1998 in de bijstand terecht gekomen. Ik had mijn HBO-opleiding voortijdig afgebroken. Het werd vaak negatief uitgelegd dat ik mijn studie niet had voltooid. Dat heb ik gemerkt bij gesprekken die ik later had op het arbeidsbureau en bij de sociale dienst. Je krijgt overal zelf de schuld van. Maar ik ben juist verantwoordelijk en heel gedreven en kon ook goed leren. Maar helaas heb ik tijdens mijn stage te maken gekregen met discriminatie vanwege mijn buitenlandse afkomst en seksuele geaardheid, waardoor ik genoodzaakt werd om mijn studie af te breken.”
| Meerdere werklozen hebben hun verhaal al op de Doorbraak-website verteld. Lees bijvoorbeeld dit overzicht. |
Raven vroeg toen een bijstandsuitkering aan. “Toen ik mezelf in liet schrijven op het arbeidsbureau en een uitkering aanvroeg, was er weinig belangstelling voor mijn verhaal. En ik moest een beroep invullen. Maar geen diploma hebben betekent ook geen beroep hebben. Dus wat moest ik invullen? Het gaf veel spanningen bij mij en ook in de thuissituatie. Door het arbeidsbureau kreeg ik hele rare aanbiedingen voor werk. Zo kan ik me nog goed herinneren dat een consulente aldaar aankwam met een baantje in de reclame. Het was daarbij de bedoeling dat ik posters in bushokjes zou gaan ophangen en vervangen. Daar werd ik gelukkig niet voor aangenomen omdat de baas iemand zocht van rond de achttien jaar. Met zulk soort rare baantjes kwam men dus aan. Uiteindelijk heb ik zelf om een beroepskeuzetest gevraagd bij het arbeidsbureau, maar daar kwam helaas niets uit. Toen ben ik maar voor mezelf gaan nadenken en heb ik besloten dat ik het best de secretariële richting uit kon gaan. Met dit soort taken had ik al ruime ervaring opgedaan tijdens mijn stage en ook tijdens bijbaantjes in mijn studententijd. Bovendien had ik een typediploma en was ik goed met taal. Ik heb gevraagd om een omscholing, maar die kreeg ik niet. En ik ben fanatiek gaan solliciteren, maar als zesentwintigjarige niet-afgestudeerde een secretariële baan vinden was niet echt haalbaar.”
Melkertbaan en WW
“Na een jaar kwam een nieuwe consulente aan met een Melkertbaan op een boekhoudkundige afdeling van een bejaardentehuis. Dat leek mij geen goed plan omdat ik zeer slecht in boekhouden ben. Ik wilde graag wat meer de secretariële richting in. Maar daar had die nieuwe consulente geen boodschap aan. Ik werd gedwongen op die boekhoudkundige afdeling te gaan solliciteren en zo niet, dan was ik mijn uitkering kwijt. Een keuze had ik niet. Tijdens mijn sollicitatiegesprek heb ik eerlijk gezegd dat ik slecht ben in boekhouden. Men gaf te kennen dat geen probleem te vinden, want er waren genoeg andere taken. En bovendien wilde het arbeidsbureau heel graag dat ze mij zouden aannemen. Het ging om een Melkertbaan met een jaarcontract waarbij ik honderd gulden meer verdiende dan de bijstandsuitkering. Maar dat bedrag werd direct in mindering gebracht op mijn huursubsidie waardoor ik er nog niets mee opschoot.”
“Ik heb de meest stompzinnige taken moeten uitvoeren tijdens deze Melkertbaan. Wekenlang stickers op dozen plakken en daarna weer wekenlang hele dagen guldens tellen en enveloppen dichtlikken (nee, niks geen sponsje). Nadat ik het hele archief voor het bejaardentehuis op orde had gebracht, werd mijn jaarcontract voortijdig afgebroken omdat ze toch liever een boekhouder aan wilden nemen. Uiteraard was ik erg boos over de hele gang van zaken. Tijdens het sollicitatiegesprek vond men het geen probleem dat ik niet kon boekhouden en vervolgens word je toch om die reden ontslagen. Ik ging niet akkoord met het ontslag, waarop ik te werk gesteld werd als een hulp op een afdeling voor demente ouderen. Ik moest boodschappen voor hen doen en activiteiten begeleiden. Maar ik kon daar niet tegen. Ik kwam elke dag depressief en met hoofdpijn thuis. Het was gewoon niets voor mij, psychisch te zwaar. Ik heb dat ook aangegeven en na lang touwtrekken besloot het bejaardentehuis mijn salaris (wat dus op uitkeringsniveau was) dan maar door te betalen totdat mijn jaarcontract van rechtswege afgelopen zou zijn. Daarna kreeg ik een WW-uitkering voor een half jaar.”
“Mijn WW-uitkering was overigens ook op bijstandsniveau. Dus of ik nou WW had of bijstand, dat maakte financieel niets uit. Wel vond ik de WW relaxter. Ze verwachtten dat je één keer per week een sollicitatie deed. Vervelende gesprekken had ik verder niet met ze. In de bijstand was dat wel anders. Telkens als ik een gesprek had gehad met een consulente, kwam ik met stress thuis. Ze trekken alles wat je zegt in het negatieve. Zo kan ik me nog herinneren dat ik eens gezegd had van dieren te houden. Kreeg ik gelijk als antwoord terug: ‘U houdt zeker van dieren omdat u een hekel heeft aan mensen’. En vraag je om een omscholing, dan word je ook ontmoedigd. Alsof ik niets kan en zeker geen HBO afmaken. Ik had echt het gevoel dat ze denken dat iedere bijstandsgerechtigde een analfabeet is (of toch op zijn minst dom). Gewoon dom, lui, een nietwiller en een fraudeur. Dat is de algemene manier waarop je benaderd wordt tijdens de gesprekken met consulenten. Zo heb ik dat echt ervaren.”
Zinloze opleiding, zinloze sollicitatietrainingen
“Uiteindelijk heb ik, na lang zeuren, een kortdurende secretariële scholing mogen doen via het arbeidsbureau. Ik had daar niet zoveel aan, want het meeste kon ik al. Werken met de computer, typen, dat soort zaken. Een diploma kreeg je er ook niet voor, alleen een certificaat. Ik heb het toch aangegrepen om dat certificaat als uitgangspunt te kunnen gebruiken bij mijn sollicitaties. Dan had ik in elk geval een papiertje dat ik als basis kon gebruiken, ook al stelde het dan niet zoveel voor.“
“In de tussentijd volgde ik ook een sollicitatietraining via het arbeidsbureau. Daar had ik ook niet zoveel aan, maar het was een verplichting. Ik heb in de afgelopen jaren meerdere sollicitatietrainingen moeten volgen, waar ik weinig aan gehad heb. Omdat solliciteren niets opleverde, vroeg ik of ik vrijwilligerswerk mocht doen om op die manier toch wat werkervaring te verkrijgen, maar dat mocht niet. Ik heb toen alleen in het weekend vrijwilligerswerk gedaan.”
“Vanaf 2001 ben ik aangemeld bij diverse reïntegratiebedrijven. Dat was allemaal geen zuivere koffie. Een consulent gaf zelfs openlijk toe dat er gebruik werd gemaakt van nepvacatures, en dat uitzendbureaus daar ook aan meededen. In die tijd leek het ook wel alsof reïntegratiebedrijven als paddenstoelen uit de grond oprezen. Van het ene naar het andere reïntegratiebedrijf werd ik gestuurd. Een van die bedrijven was Sagenn. Daar moest ik meerdere keren per week naar toe om alweer sollicitatietrainingen te volgen, gesprekken te hebben met werkcoaches en vacatures uit de krant te knippen. Van keukenverkoper tot beveiligingsmedewerker. Ik moest ook op vacatures reageren waarvoor ik mezelf totaal niet geschikt achtte. Dat ik kort daarvoor een secretarieel certificaat had behaald via het arbeidsbureau, deed weinig ter zake.”
Belastingdienst
“Pas in 2004 heeft alweer een ander reïntegratiebedrijf, Aegens, mij binnen kunnen loodsen bij de Belastingdienst. Die kregen subsidie als ze een werkloze aannamen in een jaarcontract. Men kon daar veel geld voor vangen, volgens mij ging het om tienduizend euro per persoon per jaar alleen al voor de werkgever die jou aannam. Tijdens het sollicitatiegesprek kreeg ik al te horen dat ik er niet op moest rekenen dat dat jaarcontract verlengd zou gaan worden. Daarna zouden ze immers weer een nieuwe werkloze aannemen om werkervaring op te doen. Ik merkte toen al dat het niet klopte. Werkervaring opdoen werd als smoes gebracht om telkens de subsidiepot leeg te kunnen trekken over de ruggen van werkloze mensen. En of een werkloze nu wel of niet goed functioneerde, wel of niet zijn best deed, dat maakte niets uit. Na een jaar werd hij toch weer vervangen door een nieuwe werkloze (of eventueel een arbeidsgehandicapte, werd erbij gezegd). Dat is niet zuiver. En zeker niet omdat degenen die werkzaam waren bij de Belastingdienst, zelf wel vaste contracten hadden met goede voorwaarden. Ik kwam er ook al heel gauw achter dat dat de personen waren met het juiste netwerk. Bijvoorbeeld omdat ze via een familielid die al bij de Belastingdienst werkte aan een baan waren gekomen, of omdat het kinderen waren van boeren of KNIL-militairen.“
“Maar ik kreeg wel het minimumloon betaald, en wilde heel graag aan het werk. Daarom ben ik er toch voor gegaan. Ik ging er maandelijks wel vierhonderd euro op vooruit en dat is heel veel voor een bijstandsgerechtigde. Het werk zelf was ook in mijn richting. Ik was receptioniste bij de balie. Omdat er veel gefrustreerde mensen binnenkwamen (sommigen zelfs ronduit agressief en gewelddadig) was het wel werk waarvoor je goed tegen stress moest kunnen. Maar dat lukte me prima. Geloof me, als je de terreur van de sociale dienst overleefd hebt, dan ben je stressbestendig als geen ander. Uiteindelijk heb ik dat jaar nog weten te rekken tot anderhalf jaar door een half jaar bij de Belastingtelefoon te gaan werken. Dat werk was moeilijk. Daar moest je eigenlijk fiscaal recht voor gestudeerd hebben.”
WW-uitkering en fraude
“Ik heb in december 2005 een WW-uitkering aangevraagd en daar vier maanden op moeten wachten. Ik moest rood gaan staan om mijn rekeningen te kunnen betalen en bij mijn oma gaan eten om die periode te kunnen overleven. In 2006 had ik het eerste half jaar WW, die nog tien euro onder de bijstand zat. Ik heb voor die tien euro aanvullende bijstand aangevraagd.”
“Toen ik werkzaam was bij de Belastingdienst, kreeg de sociale dienst een anonieme tip over mij binnen. Ik zou frauderen. Mijn toenmalige consulente van de sociale dienst heeft al die tijd die tip op haar bureau laten liggen totdat ik weer opnieuw bijstand aanvroeg (die tien euro dus). Toen zag ze haar kans schoon om zowel de sociale recherche als de Belastingdienst op mij en mijn familie af te sturen. En waarvoor? Ik zou te weinig thuis zijn. ’s Avonds na mijn werk ging ik vaak langs mijn moeder en grootmoeder om samen met hen te eten en om het even gezellig te hebben. En dat mocht blijkbaar niet. Als je te vaak langs gaat bij je familie, dan word je dus al verdacht van fraude.”
“Ik moest meewerken aan allerlei vernederende onderzoeken, zoals in kasten laten kijken en intieme vragen beantwoorden. Je houdt geen privéleven meer over. Ze tellen je onderbroeken gewoon letterlijk in je kast. Ook waren ze op zoek naar herenkleding. Ik vond het allemaal zeer vernederend en privacyschendend. Hoe ze erbij kwamen, is mij nog steeds een raadsel, want ik val niet eens op mannen.”
“Mij werd verteld dat ik te veel kleren had. Maar ik moest er wel representatief uitzien tijdens mijn sollicitaties en tijdens mijn werk als receptioniste. Mijn familie werd gedwongen om medewerkers van de Belastingdienst binnen te laten en in kamers te laten kijken. Op zoek naar een logeerbed en dergelijke. Zulke onderzoeken zijn zeer vernederend en intimiderend. Met grof geweld heeft de sociale recherche staan bonken op de deur van mijn familie, bij buren aangebeld en op straat staan schreeuwen, zodat omwonenden het konden horen. Mijn familie werd dus ook nog voor schut gezet in de buurt. Mijn uitkering werd ingetrokken. Later werd het geld toch gestort, omdat ik ondertussen contact had gezocht met een advocaat. Ik ben hierna ook nog lange tijd gevolgd door de sociale recherche. Vaak stonden ze te posten voor de deur, zowel bij mijzelf als bij mijn familie, of ik werd met de auto gevolgd als ik mijn hond uitliet.”
Dwangarbeid
“Vanaf 2007 is de gemeente bezig geweest om mij in een work first-project te krijgen. Dat was toen dus eigenlijk al dwangarbeid. Ik moest gaan werken met behoud van mijn uitkering, als schoffelaar via de sociale werkplaats. In die periode heb ik contact opgenomen met een advocaat om dat te verhinderen. Hij adviseerde mij om aan de sociale dienst scholing te vragen. Ik heb toen jarenlang geprocedeerd met deze advocaat om een omscholing te kunnen krijgen, omdat een beroepsdiploma mijn kansen op een baan zou vergroten.“
In de loop van de bijstandscarrière van Raven heeft de gemeente vaker geprobeerd om haar aan de dwangarbeid te zetten, onder dreiging van het stopzetten van haar uitkering. “De uitkering daadwerkelijk stopzetten is nooit gebeurd, omdat ik altijd meteen contact opnam met een advocaat (die ik altijd belde als er weer eens gedreigd werd). Eén keer is er om die reden zelfs een ombudsman aan te pas gekomen. Dus echt stopzetten heb ik altijd weten te voorkomen.”
Psychologisch onderzoek
“Ik heb in 2007 ook een heel vernederend psychologisch onderzoek moeten ondergaan bij een psycholoog die was ingeschakeld door alweer een andere consulente van de sociale dienst. Dit omdat ik hen had verteld over een depressie die ik had gehad tijdens mijn puberteit. Dat kwam toevallig ter sprake. Het onderzoek bestond uit drie delen. Een intelligentietest, een beroepskeuzetest en een onderzoek met allerlei vreemde en intieme vragen. Er werden vragen gesteld als “Heeft u weleens iets gestolen? Heeft u weleens een dier mishandeld? Hoe vaak heeft u zin in seks? Voelt u uzelf prettig in uw vrouw-zijn? Bent u weleens zo erg agressief dat u iemand wel iets aan kunt doen?”
“Uiteraard voelde ik mezelf niet prettig bij deze vragen. En de intelligentietest en de beroepskeuzetest waren ronduit een aanfluiting. Maar ik was verplicht om mee te werken aan dit onderzoek, zoals altijd onder dreiging van het korten of stopzetten van mijn uitkering. Dat is ook een zin die sowieso standaard onder hun brieven staat. Maar vaak wordt dat er nog eens extra bij vermeld of verteld en dat was bij dat psychologisch onderzoek dus ook het geval. Of je er als bijstandsgerechtigde nu wel of niet achter staat, maakt niets uit. Je bent verplicht. Klaar. Einde discussie. Een weerwoord kun je niet hebben.”
“Uiteindelijk was de conclusie van het onderzoek dat mijn intelligentie beneden HBO-niveau lag. Uit de beroepskeuzetest kwam naar voren dat ik graag in een leidinggevende positie wilde gaan werken, maar dat dit mij afgeraden werd omdat ik niet stabiel zou zijn. Ik zou een wankel psychisch evenwicht hebben, passief-agressief zijn en problemen met autoriteit hebben. En bovendien zou ik tijdens de psychologische test sociaal wenselijke antwoorden hebben gegeven. Aan het eind van het rapport stond dat ik het eens was met de uitslag.”
“Daarop heb ik de psychologe opgebeld met de vraag hoe zij erbij kwam dat ik het eens zou zijn met de uitslag. Het was mij immers niet gevraagd. Haar antwoord was: ‘U liep niet kwaad weg tijdens ons gesprek en daarom ging ik ervan uit dat u het met de uitslag wel eens zou zijn. Ik kan dat nu niet meer veranderen. Maar ik zal mondeling doorgeven aan uw consulente dat u het niet eens bent met de conclusie van het onderzoek.’ Ik heb haar ook nog gevraagd hoe ze erbij kwam dat ik een leidinggevende positie wilde. Een dergelijke functie heb ik nooit geambieerd, dus hoe kwam zij daarbij? Ik heb daar nooit een duidelijk antwoord op gekregen. Het rapport is altijd in mijn dossier blijven zitten en wordt te pas en te onpas overal bijgehaald. Nu, anno 2014, nog steeds, terwijl er onder dat rapport staat, met kleine lettertjes, dat het maar twee jaar geldig is. Uiteindelijk ben ik zelf het rapport ook maar gaan gebruiken om aan een work first-project en aan de dwangarbeid te ontsnappen. Je ertegen verzetten heeft geen zin, dus ben ik het maar in mijn eigen voordeel gaan gebruiken.”
Opleiding
“Eind 2011 mocht ik eindelijk een kortdurende scholing volgen via Scheidegger. Ik heb toen gekozen voor juridisch secretaresse. Een detacheringbureau is toen ingezet om mij aan een stage te helpen, maar dat is hen nooit gelukt. Ik heb de opleiding dus zonder stage moeten doen, wat eigenlijk onmogelijk was omdat de opleiding praktijkgericht en kortdurend was. Toch heb ik mijn diploma weten te behalen en daarna volop gesolliciteerd. Natuurlijk om een baan in die richting te krijgen. Ook het detacheringbureau lukte het niet een baan voor mij te vinden.”
“Het belachelijke was dat het inhuren van het detacheringbureau veel meer geld kostte dan de opleiding zelf. Mijn opleiding mocht niet langer duren dan een jaar, niet hoger zijn dan MBO-niveau en zo goedkoop mogelijk. De opleiding kostte ongeveer vijftienhonderd euro, terwijl het detacheringbureau Vaardig Werk ongeveer vierduizend euro betaald kreeg om een stage of baan voor mij te zoeken. Voor dat bedrag samen had ik mijn HBO-opleiding maatschappelijk werk af kunnen maken, en mijn stage in de vorm van vrijwilligerswerk kunnen doen. Daar was ik beter mee af geweest.”
“Tijdens het afrondingsgesprek gaf Vaardig Werk aan geen stage of baan voor mij te hebben kunnen vinden, vanwege de crisis. De sociale dienst gebruikte later als excuus het psychologische rapport over mij. Dat het bureau geen werk voor mij kon vinden, zou volgens de sociale dienst liggen aan mijn onstabiele persoonlijkheid. Dat werd mij later verweten door mijn consulente, toen het detacheringbureau alweer uit beeld was. In feite kreeg ik dus de schuld. Het lag allemaal aan mij dat het traject mislukt was.”
“Stage” bij sociale werkplaats
“Vanaf die tijd is mijn consulente bezig geweest om voor mij een leerwerkplek te vinden op de sociale werkplaats. Ik zou daar dan wel op de afdeling personeelszaken archiefwerk kunnen gaan doen, zogenaamd als stage. Toen vroeg ik haar: ‘Waarom nog een stage? Ik heb mijn diploma toch al behaald en mijn opleiding afgerond? Ik kan nu toch gewoon samen met jullie op zoek gaan naar een betaalde baan!’ Maar dat zag mijn consulente niet zitten. Allerlei smoesjes en termen werden gebruikt om mij maar aan de dwangarbeid te zetten op of via de plaatselijke sociale werkplaats. Zij noemde het een leerwerkplek, een ervaringsplaats en de laatste keer in 2013 moest ik mijn handtekening zetten onder een contract waarop duidelijk stond: werken met behoud van uitkering. Toen werd het beestje eindelijk bij de naam genoemd.”
“Toen heb ik mezelf ziek gemeld met een burn-out, met een verklaring van de huisarts erbij. Ze konden de huisarts bellen, maar dat wilden ze niet. Ik heb mijn consulente moeten dwingen om een kopie te maken van de verklaring van de huisarts. Daarna heb ik een beschikking van haar gekregen waarin zij mij voorlopig vrijstelling gaf van dwangarbeid, met als vervangende verplichting dat ik in therapie zou gaan. Dwangtherapie dus. Tegelijkertijd werd er vermeld dat ik een geschikte kandidaat was voor een WSW-indicatie. Mijn laatste consulente had mij daarvoor al drie keer een aanvraagformulier meegegeven om een dergelijke indicatie aan te vragen. Ze willen mij koste wat kost op de plaatselijke sociale werkplaats te werk stellen. Daar zijn ze al jaren mee bezig. En of dat nu met of zonder WSW-indicatie is, dat maakt ze blijkbaar weinig uit.”
Omdat Raven bezwaar heeft gemaakt tegen de dwangtherapie, hoeft ze dat voorlopig nog niet te doen. En in principe werd ze vrijgesteld van dwangarbeid tot juli 2014 vanwege haar burn-out. Maar in maart kreeg ze bericht van de sociale dienst. Ze schrijft: “De rust is voorbij. Vandaag kreeg ik van de sociale dienst een dreigbrief binnen. In de brief stond dat ik verplicht ben om naar sollicitatieworkshops te gaan, waarbij de eerste aanstaande maandag begint. Als ik er niet heen ga, dan zal dat zeer zware gevolgen gaan hebben voor mijn uitkering. Dat staat er letterlijk. Maar ik zit met een burn-out thuis, dus ik ga me zeker afmelden. Ik weet alleen niet wie ik moet bellen, want wie mijn nieuwe consulente is, dat weet ik na al die tijd nog steeds niet… “ Een paar dagen later mailt ze: “Uiteindelijk heb ik vandaag maar een terugbelverzoek gedaan bij het hoofd van de sociale dienst wiens naam ook onder de brief stond (Hier in Oosterhout kun je niemand meer rechtstreeks bellen. Ook de consulenten niet. Het gaat allemaal met terugbelverzoeken). Daarop heb ik niks gehoord. Uiteindelijk heb ik toen maar mijn advocaat laten bellen. Opmerkelijk was dat ik meteen vijf minuten later werd teruggebeld door mijn nieuwe consulent. Dus nu weet ik de naam opeens wel. Die dreigbrief blijk ik ten onrechte te hebben ontvangen, en ik ben ook ten onrechte aangemeld bij de sollicitatieworkshops en bij het vacaturecafé. Men wist mij niet te vertellen hoe die fout gemaakt kon zijn. Maar ja, dit is al de tweede keer in een half jaar tijd dat ik een dergelijke dreigbrief en oproep voor workshops ontvangen heb. Het lijkt mij sterk dat het een fout is, ik ervaar het eerder als intimidatie.”
“Ik vind het sowieso niks voor mij, die sollicitatieworkshops. Ik moet ze iedere keer opnieuw volgen, terwijl ik prima weet hoe ik mezelf moet kleden en presenteren, een sollicitatiebrief moet schrijven, een cv moet opstellen, enzovoorts. Je moet je cv meenemen en je sollicitatiekleding alvast aantrekken op die workshops. Het is sowieso beledigend, want ze doen net alsof mensen in de bijstand niet weten hoe zich te presenteren en te kleden. Ik voel er weinig voor om weer opnieuw in die carrousel terecht te komen.”
Discriminatie
“Bovendien is er ook veel discriminatie op de arbeidsmarkt. Mijn moeder had vroeger een goede kantoorbaan. Maar ze werd ontslagen omdat ze zwanger was geworden van een Spaanse man, mijn vader dus. Op die manier is mijn moeder in de bijstand terechtgekomen. Ik merk ook best regelmatig bij mijn eigen sollicitaties dat je toch wordt afgerekend op bepaalde zaken, zoals je leeftijd of in mijn geval ook een buitenlandse achternaam, een bepaalde komaf.”
“Meestal ging het om leeftijdsdiscriminatie. Dan werd mij openlijk verteld dat ik te oud was voor een bepaalde vacature. Dat ik niet kon reageren omdat het bedrijf alleen jonge mensen zocht, schoolverlaters die nog kneedbaar waren. Soms kreeg ik ook te maken met racistische opmerkingen. Dan zei men bijvoorbeeld: ‘U ziet er toch niet exotisch uit’. Vanwege mijn Spaanse achternaam werd er dan een Antilliaanse verwacht.“
“Ook heb ik weleens te maken gekregen met vooroordelen over mijn uiterlijk. Vorig jaar gebeurde dat nog. Ik had toen een gesprek met mijn consulente van de sociale dienst en een mannelijke werkcoach die mij nog nooit gezien had. Hij bekeek mij destijds van top tot teen en zei erbij: ‘Ik vind jou geen type voor een secretaresse’. Dat was puur gebaseerd op een eerste indruk over mijn uiterlijk, terwijl ik gewoon netjes gekleed was. Maar hij liet duidelijk blijken dat dat niet vrouwelijk genoeg was. Meneer had duidelijk een clichébeeld van een secretaresse in zijn hoofd zitten. Dat ik blind en snel kan typen en er netjes gekleed uitzag, was blijkbaar niet belangrijk.”
“Ik ben een representatieve vrouw van tweeënveertig jaar die al acht jaar werkloos is en daarom lastig bemiddelbaar is. Dus al presenteer ik mezelf als de koningin, dan nog hebben werkgevers geen interesse in mij. Zo liggen de feiten. En dat weet de sociale dienst ook heel goed. Dus waarom dan al dat getreiter jarenlang? Puur om mij de dwangarbeid in te krijgen. Een andere motivatie kan ik niet bedenken. En dan zegt men: ‘Vanuit een werkende situatie kom je eerder aan het werk bij een werkgever’. En dan zeg ik: ‘Nee, dat klopt niet’. Want toen ik nog bij de Belastingdienst werkte, heb ik mezelf uit de naad gesolliciteerd. Ik deed meerdere brieven per week de deur uit en bezocht fanatiek uitzendbureaus. Desondanks kwam ik er niet tussen. En zodoende weet ik dat dat smoesjes zijn.
Strijd
“Natuurlijk word ik hier moedeloos van, als je je al zoveel jaren kapot solliciteert en maar niet structureel uit die uitkering komt. Behalve dan tijdelijk als er flink aan jou verdiend kan worden door meerdere partijen. Ja, daar word je moedeloos van. Vooral als je zelf weet dat je heus wel beter verdient. Maar je staat machteloos, je bent immers volledig overgeleverd aan de grillen van de sociale dienst en werkgevers. Het liefst zou ik nu een omscholing krijgen voor een zelfstandig beroep, zodat ik het heft in eigen handen kan gaan nemen. Maar die kans zal de sociale dienst mij niet willen geven. Ze houden je liever in een kwetsbare positie zodat er goed van je geprofiteerd kan worden. En dat zal alleen maar erger gaan worden als straks die dwangarbeid officieel ingevoerd wordt door middel van die Participatiewet.”
“Daarom moet daar ook over de volle breedte tegen gestreden gaan worden. En dat kun je niet als individu blijven doen. Daar is echt groepsverband voor nodig. Mijn ervaring is dat de sociale dienst echt niet wil dat mensen vooruitkomen. Ze willen gewoon een werklozenleger in stand houden wat ze te pas en te onpas kunnen misbruiken voor hun eigen doeleinden. Dat is mijn conclusie. En alleen door ons als groep te verenigen en actiebereidheid als groep te tonen zie ik hierin een kans op verandering.”
Raven is een schuilnaam.
Frodo Tromp
Er wordt zo godsgruwelijk veel gediscrimineerd door werkgevers dat het een grote schande is. Ik heb vroeger veel voor uitzendbureaus gewerkt en dat ging prima. Tot je een vaste baan wilde.
Maar goed, nu ben ik ouder dan 50 jaar. En als je voordien geen vaste baan hebt kunnen regelen, en de regering is zo idioot om de ziektewet af te schaffen, dan kun je het wel schudden. De ziektewet betaalde je loon door bij ziekte, dat moet nu de werkgever zelf doen.
Al die jongens met een buitenlandse naam, die er op worden aangekeken dat ze werkloos zijn, terwijl ze daar niks aan kunnen doen. Veel van die jongens sturen 2 sollicitatiebrieven. Een met hun eigen naam, en een onder een Nederlandse naam. De Nederlandse jongen mag op gesprek komen, de brief met de buitenlandse naam krijgt niet eens antwoord.
Er is maar één oplossing. Een werkgever moet de vacature melden bij de sociale dienst. Die sturen 25 geschikte kandidaten, waaruit de werkgever mag kiezen. Doet hij dat niet? Betalen. Om een beetje fatsoenlijke maatschappij te krijgen moet je willen SAMENWERKEN. En dat doen die asociale werkgevers niet. Die denken alleen maar aan zichzelf. En DAT is de reden van veel werkloosheid.
“Ik heb in december 2005 een WW-uitkering aangevraagd en daar vier maanden op moeten wachten. Ik moest rood gaan staan om mijn rekeningen te kunnen betalen en bij mijn oma gaan eten om die periode te kunnen overleven.”
Die periode ken ik; toen was het bij de Ziektewet ook een puinhoop. Ik heb nog serieus gedacht, dat dat een manier was om de sociale zekerheid om zeep te helpen, gewoon een organisatorische chaos creëren en dan het UWV ten onder laten gaan.
“Ik ben hierna ook nog lange tijd gevolgd door de sociale recherche. Vaak stonden ze te posten voor de deur, zowel bij mijzelf als bij mijn familie, of ik werd met de auto gevolgd als ik mijn hond uitliet.”
Ben je nooit uitgeflipt dan tegen die stasi’s?
“Mijn ervaring is dat de sociale dienst echt niet wil dat mensen vooruitkomen. Ze willen gewoon een werklozenleger in stand houden wat ze te pas en te onpas kunnen misbruiken voor hun eigen doeleinden.”
Dat laatste adviseert de centrale bank ook. Volledige tewerkstelling drijft de lonen te veel op, wat werkgevers niet leuk vinden.
Angelique van Delft, wat vind je van bovenstaande?
Mijn complimenten voor de manier waarop je zo helder het complete mijnenveld van miskenning, onderdrukking, minachting en treiterpartijen kan verworden! Dat je nog steeds op je benen staat en niet compleet bent doorgedraaid, mag een wonder heten en getuigt van een ijzersterke persoonlijkheid! Het wordt echt de hoogste tijd dat de zgn professionaliteit van alle instanties en personen die profiteren van het kleinhouden van uitkeringsgerechtigden eens flink wordt doorgelicht! Doorgelicht op erkenning van mensenrechten, op een bedrijfsvoering die duurzaamheid nastreeft ipv uitbuiting en onderdrukking, die ontplooiing van talenten voorstaat ipv kortwieken en monddood maken. Jouw verhaal is een moedige start!
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wie haar advocaat is , Daar kunnen velen wat aan hebben dacht ik .
Ik heb al die tijd een Antilliaanse advocaat gehad. Een al wat oudere man die nu helaas niet meer werkzaam is. Inmiddels heb ik een nieuwe advocaat waarvan ik de werkwijze nog af moet wachten.
Allereerst: Chapeau voor je verhaal! Meer mensen zouden hun verhaal moeten doen. Zo ook ik, maar ik zit nu even te veel middenin de problemen. Ik ga ervanuit dat het allemaal goed komt en dat ik mijn verhaal later ook eens op kan schrijven, maar nu is mijn dringende vraag of iemand meeleest die een goede advocaat in de Randstad weet voor problemen met SoZaWe. En als ik zo vrij mag zijn: Hoe dient men zo’n advocaat te betalen? Ik snap het ook als je de vraag niet wil beantwoorden, maar: Hoe heb jij dat gedaan Raven?
Hoi Maria. Ja klopt. Ik ben ook van mening dat veel meer mensen hun verhaal moeten doen! Want als het zo doorgaat in Nederland dan loopt het echt radicaal verkeerd af (in elk geval met de minima). Als je een uitkering hebt dan kun je in aanmerking komen voor rechtsbijstand door middel van een zogenaamde toevoeging. Dan betaal je wel een eigen bijdrage maar aanzienlijk minder dan iemand die een modaal inkomen heeft. Daarom is het ook zo enorm belangrijk dat de rechtsbijstand voor de lagere inkomensgroepen behouden blijft. Dan kunnen we in elk geval toch nog ons recht proberen te halen. Ik weet dat in Den Haag Legal to People zit. Dat zijn advocaten die zonder toevoeging werken. Dat zijn echt sociale advocaten die werken speciaal voor onze doelgroep. Ik zou zeggen: Neem eens contact op met hun.
Bravo voor je verhaal! Hoezo zou je geen HBO nivo hebben en/of niet stabiel zijn? Uit je tekst blijkt het omgekeerde hoor. Wie na zulk getreiter en intimidatie nog zo gestructureerd kan denken, heeft een goed verstand en een stabiele persoonlijkheid.
Die flutonderzoekjes worden afgenomen onder bedreiging van de hongerdood. Kom je nl. niet dan geen uitkering. Hoe kan een psycholoog denken dat testen, onder deze omstandigheden, ook maar iets te maken hebben met hoe die persoon in elkaar zit? Dat noemt zich wetenschapper? Laat me niet lachen. En wie controleert eigenlijk de psycholoog?
Die reintegratieconsulenten, klantmanagers, psychologen en weetikveel eten allemaal uit dezelfde ruif en zullen echt de hand die hen voert niet bijten.
Die huiszoekingen e.d. dat zijn werkelijk nazi toestanden. Het is hetzelfde systeem, alleen (nog) wat minder ver doorgedreven. De benadering (iemand telt niet als mens) is hetzelfde.
En dan noemen ze Nederland een ontwikkeld land.. ja aan de oppervlakte. Maar kom maar eens in de bijstand.
Ik wens je veel sterkte, groetjes van Petra
Het is zo’n herkenbaar verhaal die de meeste uitkeringsgerechtigden wel zeer bekend in de oren klinkt.
Ik zelf ben ook diverse malen het slachtoffer geweest van deze praktijken omdat ik zo naief en goedwillend was, maar totdat ik tot het besef kwam dat ik voor hun gratis stond te werken en me dit nog minder opleverde dan een bijstandsuitkering en werk tegen normale betaling, dat heb ik nooit gehad. Als het traject ten einde was stond je gewoon weer aan het loket en het volgende project diende zich weer aan. Toen men mij ook nog onder druk begon te zetten, te vernederen, bedreigen ect, was voor mij de maat vol. Ergens moet je een lijn gaan trekken en ik begon met terug te vechten en ook een gang naar de rechter werd ook niet geschuwd.
Maar goed, ik heb een nieuwe case manager gekregen en je raad het al. Deze middag kreeg ik weer een brief van de gemeente met de aankondiging dat er een re-integratie onderzoek loopt naar mijn persoon. Ik kan je nu al vertellen wat er komen gaat. Je moet je cv en sollicitatie bewijzen inleveren. Vervolgens moet je op kantoor komen waar voor jou al een afspraak is gemaakt met het re-integratie bedrijf, waar je vervolgens een overeenkomst onder de neus word geduwd die je ter plekken moet tekenen met de bekende dreiging van het intrekken van de uitkering en dan hebben ze weer een gratis werknemer zonder rechten die betaald word met belasting geld.
De strijd gaat weer beginnen en dit word een zeer kostbare en pijnlijke voor hun. Dat is geen dreiging, maar een belofte.
1. Broodnood procedure aanvragen, indienen >
2. Uitkeringsaanvraag, opnieuw indienen >
3. Advocaat inschakelen>
4. Bezwaarschrift zenden(aangetekend /dagstempel)>
5. Kort geding aanspannen >
6. Klacht brief indienen>
7. Loketmedewerker hoofdelijk aansprakelijk stellen, niet ambtenaar kan je nu al aansprakelijk
stellen(toets of het wel of geen ambtenaar is) >
8. Betreffende ambtenaar hoofdelijk aansprakelijk stellen via leidinggevende vanaf 2017>
9. Uitkering aanvragen bij de Provincie (bij toewijzing moet je dit later als je uitkering weer actief is
terug betalen)>
10. Veel bezwaar/klacht brieven schrijven (kopieermachine is een harde werker. Verander iedere
keer en paar regels.), actief naar werk blijven zoeken en andere uitkeringsgerechtigden dit
verhaal geven.
Waarom dit zo kan? De overheid legt de burger zoveel regeltjes op dat het niet mogelijk is om zomaar een verkoopstalletje langs de weg te starten. Als je links volledig beknot wordt in je vrijheid heeft de overheid rechts natuurlijk een zorgplicht. En bovenstaande procedures maken gewoon deel uit van die zorgplicht.
Heel gaaf verwoordt Raven,
ik heb ook een ervaring met sociale zaken maar dan als bijstandsvrouw met drie kinderen,
er is zoveel ingewikkelds gebeurt in mijn persoonlijke leven maar ook in de afhankelijke positie met sociale zaken.
tijdens het grootbrengen van mijn kinderen en van mijzelf ontwikkelen.
dat ik het best moeilijk vind om het helder en duidelijk en structureel op te schrijven.
emoties van onmacht komen ook weer boven dan .
terwijl ik momenteel geen bijstand meer heb al een paar jaar ,maar ik ben er nog steeds van aan het bijkomen van alles.
Hoe komt het toch dat er zo weinig over word gepraat bij talkshows zoals Pauw en Witteman?
Hoe komt het dat niemand het meer over emancipatie heeft?
Hoe moeten we werken als er genoeg werk is maar te weinig banen?
Hoe moeten we werken als we telkens maar korte contracten van een half jaar hebben,en dan na drie keer niet meer hoeven te blijven?
Dat ze dan je contract ineens niet meer verlengen?
Ik vind het verdomde moeilijk en nu begrijp ik in ieder geval wel dat er niks mis is met mijn levens en werk motivatie!
Er is geen financiele crisis,maar een morele crisis al heeeeeeeeel lang hoor!
Ik wil jullie graag attent maken op de bijstandbond die in Amsterdam zit.
http://www.bijstandbond.nl
Na een ongeluk via een korte ww in de bijstand gekomen en terwijl ik aantoonbaar ziek was (ik moest opnieuw leren lopen bijvoorbeeld en kreeg torenhoge morfine voorgeschreven dus kón níks meer) werd ik vrijwel direct al op vergelijkbare manier behandeld door de afdeling Sociale Zaken en het toenmalige CWI/UWV van de stad Rotterdam. In 2014 ook Juridisch de Ombudsman erbij moeten halen omdat werkelijk elke regel door de ambtenaren werd gebroken bij gedwongen plaatsing terwijl ik in het ziekenhuis liep elke week en ernstig ziek was (en nóg, aantoonbaar, bén).
Jouw conclusie dat je in machines gegooid wordt als leger werklozen, behandeld als een hond om louche bedrijfjes en ambtenarensalarissen en -banen in stand te houden klopt. Er is in Nederland een werklozenindustrie, en die is er niet om de werkloze mens te helpen maar om rijksgeld terug te laten stromen naar de hulpverleners zélf. (Aanrader: artikel op De Correspodent ‘Het Failliet Van De Nederlandse Werklozenindustrie’ waarin je ziet dat ze aan één man op een bepaald punt een miljoen uitgaven…).
Het hele stelsel moet op de schop. De participatiewet is alleen maar een averechts werkend middel dat dit corrupte systeem versterkt: Er zijn nu al rapporten van mensen die ontslagen worden en dan in de bijstand in hun oude functie terug op hun oude werkvloer gesubsidieerd ‘ervaring moeten opdoen’ – bij de baas die ze niet meer hoeft te betalen, maar nu een subsidie krijgt als bonus nadat de werknemer in kwestie was ontslagen en de ervaring al heeft. Die zaken staan niet op zichzelf. Hier in de stad wordt momenteel door de Ombudsman een groot onderzoek gedaan naar dit soort pseudo corruptie. Mensen worden werkloos gemaakt, werkloos gehouden, vernederd, en subsidies worden opgemaakt aan alles, behalve zinvolle hulp of daadwerkelijke reïntegratie.
Het is de hel op aarde. Dit kan alleen maar opgelost worden als de HELE sociale zekerheidsmachine op de schop gaat en opnieuw wordt uitgedacht en getoetst, liefst via externe commissies zonder dubbele belangen in diezelfde sector of in overheidsprojecten. Extern. Objectief. Dan zul je snel zien hoe vernietigend het oordeel is over bv Gemeentelijke Sociale diensten, hun medewerkers, hun omgang met cliënten, en de dubieuze aanbestedingen aan reintegratiebedrijven en nutteloze projecten. Subsidies die worden gebruikt uit eigenbelang. Aantoonbaar nutteloos voor de werkloze. Dat is nu al de conclusie van de Ombudsman van de stad Rotterdam die de noodklok luidde in een vernietigend rapport, waar weinig tot niets mee gebeurt.
Dus ik wil weg. Nederland heeft een extreem duistere kant richting werklozen en een bijna enge industrie die er omheen is gebouwd om rijk te worden van mensen zonder baan die ze tegelijkertijd kleineren en zo lang mogelijk werkloos houden. Ik herken álles wat je schrijft. Keep your head up.
De cijfers van de uitgaven kloppen niet helemaal. Het is niet 6,5 miljard euro per jaar, maar ruim 12 miljard euro (subsidie geld) per jaar volgens het CPB en andere rekenmeesters, welke naar de re-integratie industrie toegaat.
Tel daarbij ook eens hoeveel er verdient (loon, belasting en premies) wat niet betaald hoeft te worden word op de te werk gestelde uitkeringsgerechtigden en tel daarbij ook nog eens de verdiensten op de productiviteit van de te werk gestelde mensen en dan schrik je om de hoeveelheid geld hier in werkelijkheid om gaat en wat de re-integratie industrie hier aan verdient over de rug van de belasting betaler en over de rug van de gedwongen uitkeringsgerechtigden.
Ik heb voor de gein ooit eens uitgerekend dat als je iedere uitkeringsgerechtigden een normaal betaalde baan zou geven, (dus zonder tussenkomst van de re-integratie industrie maar de overheid neemt deze mensen in dienst voor het minimum loon) dat dit 4 miljard per jaar minder zou kosten dan wat er nu uitgeven word aan de re-integratie industrie.
Tel je dan ook nog eens dat de belastingen op die lonen terug vloeien naar de staatskas is de winst voor de overheid nog eens 30% dus bespaard de overheid er een slordige 8 miljard per jaar. Ik heb de opbrengsten van de productiviteit nog niet eens geteld. Ik kan dit nog wel dieper uitspitten hoeveel de overheid zou kunnen besparen en verdienen maar je begrijpt waar ik heen wil.
Is al dat re-integreer zinvol? Volgens de onderzoeken die nu gedaan zijn, nee. Er word nauwelijks iemand aan normaal betaald werk geholpen, laat staan dat dit betaald werk voor een langer termijn is zodat die mensen uit de uitkeringssituatie blijven. Ieder normaal denkend mens had allang de stekker er uit getrokken uit deze re-integratie onzin.
Uit het stuk:
De rechtse politici willen een geprivatiseerde arbeidsmarkt. dan moeten die politici ook eens accepteren dat de arbeidsmarkt afhankelijk is van vraag en aanbod en dit in het breedste zin des woord. Zo ook het aantal arbeidsplaatsen die beschikbaar zijn en de hoeveelheid mensen die werkloos, naast de lijn blijven staan. Als het werk er niet is krijg je ook de mensen niet aan het werk.
“Is al dat re-integreer zinvol? Volgens de onderzoeken die nu gedaan zijn, nee. Er word nauwelijks iemand aan normaal betaald werk geholpen, laat staan dat dit betaald werk voor een langer termijn is zodat die mensen uit de uitkeringssituatie blijven.”
Als je 6 mensen om 1 stoel laat dansen, dan zullen 5 mensen geen zitplaats krijgen, hoe goed je ze ook traint, hoe vaak je ook zegt, dat het hun eigen schuld is of ze zelfs pest en tergt. 6 – 1 is en blijft 5.
Ruim een miljoen werkzoekenden en volgens het UWV zijn er beschikbare 23.000 vacatures. Laat ik eens uitgaan dat iedereen gelijk is qua opleiding en ervaring en voldoet aan de gestelde eisen van de werkgevers, dan dansen er 400 mensen om die ene stoel.
De kans om dus een baan te bemachtigen is erg klein geworden. Laat ook nog eens de goedkope buitenlandse arbeids krachten op de Nederlandse arbeidsmarkt los en voorzie de arbeidsmarkt ook nog eens van gedwongen te werk gestelde uitkeringsgerechtigden, dan is het toch wel duidelijk dat de normaal betaalde werknemers compleet verdrongen worden en de kans op een normaal betaalde baan erg klein geworden is.
En vergeet ook niet, dat niet alleen werklozen om de 23.000 vacatures heen dansen, maar ook werkenden. En het is maar helemaal de vraag, of de werkgever de vrijgekomen arbeidsplaats gaat invullen.
Vandaag is de zitting geweest vanwege die dwangtherapie die de sociale dienst mij als reïntegratieverplichting opgelegd heeft. De rechter wist er geen raad mee en moet er goed over na gaan denken zei ze. Kan wel 8 weken duren. Puur wettelijk schijnt het wel te mogen dat een sociale dienst een bijstandsgerechtigde dwingt tot therapie. Artikel 9 of artikel 55 hadden ze het over. Vond ik heftig om te horen. Vooral omdat ik juist een burn-out heb gekregen vanwege het vele solliciteren en telkens afgewezen worden. Ik bedoel, ik ben geen pedofiel of verslaafde. Dus ik vond dat best schokkend om te horen. Verder zat de woordvoerder van de gemeente mij behoorlijk zwart te maken in de rechtszaal. Ik zou een vuistdik dossier hebben dat boekdelen sprak en telkens procederen tegen alles waar de sociale dienst mee aan kwam zetten. Ook zou ik geen klik hebben met de gemeente. Nou ja, het ging er lekker professioneel aan toe zullen we maar zeggen. Het liefst zou ik voor een zelfstandig beroep gaan leren zodat ik van die hele afhankelijkheid af ben. Voor mij zou dat de beste oplossing zijn vooral gezien mijn leeftijd. Als 43-jarige moeten gaan concurreren met 20 jarige schoolverlaters gaat niets opleveren uiteraard. Behalve dan de dwangarbeid. Maar ja, daar zal de sociale dienst nooit hun medewerking aan gaan verlenen aangezien ze graag blijven volhouden dat alles mijn schuld is. Ik vind het allemaal nogal triest.
Artikel 55. Nadere verplichtingen
Naast de verplichtingen die ingevolge hoofdstuk 2 in elk geval aan de bijstand verbonden zijn, dan wel daaraan door het college verbonden worden, kan het college vanaf de dag van melding als bedoeld in artikel 44, tweede lid, verplichtingen opleggen die strekken tot arbeidsinschakeling, dan wel die verband houden met aard en doel van een bepaalde vorm van bijstand of die strekken tot zijn vermindering of beëindiging. Een verplichting kan, op advies van een arts, inhouden het zich onderwerpen aan een noodzakelijke behandeling van medische aard.
De wet verbindt hieraan wel de voorwaarde dat een dergelijke verplichting uitsluitend opgelegd kan worden na advies door een arts.
Daarnaast rijst de vraag of een medische behandeling wel verplicht kan worden opgelegd bij iemand die wilsbekwaam is. Volgens mij is dit in strijd met de wetgeving omtrent zelfbeschikking. Jij moet zelf toestemming geven voor een medische behandeling. Maar omdat jij weigert toestemming te geven , krijg je een maatregel opgelegd omdat je niet meewerkt (artikel 9) en op die manier probeerd men jou als nog te dwingen te het ondergaan van een behandeling.
Ik kan wel geloven dat de rechter hier niet direct raad mee weet en daar eens over moet nadenken.
Een heftig verhaal, Raven. Triest, dat zo’n woordvoerder van de gemeente een uitkeringsgerechtigde zwart zit te maken, terwijl hij of zij een makkelijk leventje heeft en lekker in de auto stapt straks, in het verwarmde huis met de kinderen op schoot te doen alsof er niets aan de hand is geweest. Ze zijn een ding vergeten: wanneer je mensen arm wilt houden, moet je ze ook dom houden, en dat laatste blijkt steeds slechter te lukken. Je maakt goed gebruik van je rechten en als ze 10 keer met onzin komen, mag je minimaal 10 keer procederen en vaker, wanneer ze binnen die onzin nog met extra onzin komen. Een cursus succesvol stoelendansen met 1 stoel en 6 mensen bestaat nu eenmaal niet.
“Als 43-jarige moeten gaan concurreren met 20 jarige schoolverlaters gaat niets opleveren uiteraard.”
Nog niet eens. ‘School’ stelt zo weinig voor tegenwoordig, dat vele studenten een volledige baan hebben, waar ook steeds vaker expliciet om gevraagd wordt. Ook kiezen vele jongeren voor hotel La Mamma, waardoor ze zich voor een laag salaris kunnen aanbieden. Iemand, die volwassen wil worden en op zichzelf wil wonen en naar ik meen, zo toch wat meer een bijdrage levert aan de maatschappij, dan iemand die alsmaar thuis blijft wonen, heeft in dit systeem geen kans.
Bedankt voor jullie reactie’s Vilseledd en Paul: Ik citeer van jou Paul: “de wet verbindt hieraan wel de voorwaarde dat een dergelijke verplichting uitsluitend opgelegd kan worden na advies door een arts”. Is gebeurd. Men heeft destijds een psycholoog en een bedrijfsarts ingeschakeld.
Dus als de rechter nu in haar uitspraak gaat zeggen dat ik verplicht therapie moet gaan volgen dan moet ik dat in principe doen onder dreiging van een maatregel (zie straf) zoals uitkering korten of stopzetten. Dus ja, keuze vrijheid hierin heb ik dan niet meer. Ik zie zelf het nut niet in van een therapie. Ik zou niet weten wat ik daar zou moeten gaan doen. Maar goed. Ik heb tegen de rechter gezegd als ik het moet doen dan zal ik moeten gaan maar dan wil ik wel dat de gemeente mijn eigen bijdrage daarin vergoedt. Ze hebben toegezegd dat te zullen doen. Maar ja, principieel klopt het van geen kant. En daarom wilde ik dat toch even melden hier. Hoever men hier in Nederland al gaat blijkbaar. Vroeger moest je TBS hebben om in Nederland verplicht te kunnen worden tot therapie. Tegenwoordig is het hebben van bijstand daarvoor voldoende. Zegt veel over een land vind ik. Puur uit principieel oogpunt ben ik zeer benieuwd naar de uitspraak van de rechter.
Ik zit noodgedwongen weer thuis na het verlies van de woning, dit om er voor te zorgen dat ik geen schulden kreeg. Dat was gen pretje en sta al ruim 10 jaar op de wachtlijst voor een sociale woning. Met werk en een normaal loon zou het wel mogelijk zijn om het huis weer uit te gaan. Ik zou graag een klein huisje willen kopen of een stukje grond, zeker als je nu de huurprijzen ziet, maar dit word gelijk weer als vermogen beschouwt. Ik zit dus klem dankzij die klote WWB regels en betaalbare sociale woningen die er niet zijn (regelgeving op gelegd door de overheid). Omdat ik het huis niet uit kan omdat ik geen betaalbaar of toegestane woning kan vinden en dus noodgedwongen thuis moet blijven zitten, word ik volgend jaar daar nog eens voor bestraft met de kostendelersnorm en als we pech hebben worden de ouders met een AOW dadelijk ook nog eens gepakt. Je zou haast denken dat de overheid het er om doet.
Dit zelfde geldt ondertussen ook voor jongeren. Ik kan me herinneren dat vorig jaar de jeugd afdeling van de VVD in onze gemeente stond te protesteren dat zij niet meer het huis uit konden omdat er gewoon weg geen betaalbare sociale woningen waren. De gemeente praat over leegstand van huur woningen en slopen of verkopen van die woningen, maar mensen met een kleine beurs komen er niet in. Die mogen het uitzoeken. Vaak is dan de enigste keuze nog terug gaan of blijven zitten bij mamma en papa. Dit is niet alleen in mijn gemeente zo maar geldt eigenlijk voor het hele land.
Zich aanbieden voor een laag loon zal zeker voorkomen, maar we hebben nog altijd het minimum (CAO) loon en daar zouden de werkgevers niet onder mogen betalen. Daarnaast weet ik dat een hoog opgeleide persoon zich vaak niet wegzet voor het minimum loon om het feit dat deze vaak een studie schuld en andere schulden hebben en men er van uit gegaan is dat men goed zou verdienen om dit terug te kunnen betalen. Misschien dat vanwege de crisis en de slechte arbeidsmarkt de lonen iets gedrukt zijn, maar vaak laat de hoog opgeleide een slecht betaalde baan gewoon liggen.
Met laag geschoold werk is dit zeker waar. Bij beroepen waar men het toch moet hebben van de opleidingen, ervaring, vaardigheden en kennis is dit een ander verhaal. Die 20 jarige mag dan wel goedkoop zijn en de ouderen mogen dan wel duurder zijn, opleidingen, specifieke ervaring, vaardigheden en kennis om het werk gedaan te krijgen geeft dan toch vaak de doorslag naar de iets oudere werknemer. Ik zeg met name de iets oudere werknemer. De ervaring is dat mensen boven de 45, 50 vaak snel er uit geschopt worden of niet aangenomen worden vanwege de bekende vooroordelen.
Toch is het zo dat jij toestemming moet geven voor die behandeling en dat heb jij niet gedaan. Verplicht een medische behandeling moeten ondergaan druist in tegen het zelfbeschikkingsrecht. Alleen als er sprake is van een nood situatie of als jij zelf niet in staat bent om die beslissing te maken dan mag iemand anders dat doen en dat zal in eerste instantie jou familie zijn of in het geval van een nood situatie, de politie, arts of ambulance personeel.
De bijstand geeft je wel een keuze vrijheid maar op het moment dat je die verplichte behandeling weigert word je bestraft. Men dwingt jou dus iets te doen of je word bestraft en op dat moment is er geen vrije keuze meer, maar word je onder druk gezet om als nog toe te stemmen.
Ik ben erg benieuwt wat de rechter hier over gaat beslissen. De kans is groot dat de rechter gewoon de letter van de wet gaat volgen en dat jij dadelijk toch in beroep moet gaan om als nog je gelijk te halen.
Ja Paul het is ontzettend raar op dit moment. Ik weet niet of ik er verstandig aan doe maar ik denk erover na om toch dan maar die therapie te gaan volgen als de rechter beslist dat ik dat moet doen. En ook om dan die straf van korten maar te voorkomen. Echter er zit nog een adder onder het gras. Hoe leg ik dat hier in het kort uit. Zal het proberen. Deze verplichting tot therapie waartegen ik dus in bezwaar ben gegaan dateert al vanaf een jaar geleden. De gemeente heeft telkens uitgesteld antwoord te geven op mijn bezwaarschrift. De bezwaartermijn overschreden. Vandaar dus ook dat ze een dwangsom hebben moeten betalen. Er is een jaar overheen gegaan voordat de zaak bij de rechter kwam. Inmiddels ligt er alweer een nieuwe beschikking waartegen ik bezwaar heb aangetekend vanaf de datum afgelopen juli 2014. Toen heb ik namelijk een diagnose gesprek gehad (alleen gedaan door de nieuwe consulent, dus zonder arts). In deze nieuwe beschikking heeft de consulent mij weer voor alle arbeids en reïntegratieverplichtingen beschikbaar gesteld. Dit inclusief therapie. Terwijl voorheen ik vrijgesteld was van deze arbeidsverplichtingen en als enige verplichting de therapie had. Dit is dus nu veranderd. Maar kon de rechter tijdens de zitting niet meenemen omdat dit weer een nieuwe beschikking betrof. En alleen de beschikking van vorig jaar kon behandelen tijdens de zitting. In de praktijk loopt dus alles door elkaar heen, terwijl juridisch de stappen per beschikking moeten worden behandeld. Dus de gemeente is heel strategisch bezig. Het lijkt wel schaken. Kun je het nog een beetje volgen?
Dus in de beschikking van vorig jaar stond dat ik als enige reïntegratieverplichting de dwangtherapie had. In de nieuwe beschikking staat dat ik vanaf juli 2014 alle arbeids-en reïntegratieverplichtingen na moet komen. Dat wil zeggen: solliciteren, sociale activering, sollicitatietrainingen volgen, vrijwilligerswerk. Gewoon alles wat je maar kunt bedenken (en dat inclusief therapie). En de rechter kon alleen maar uitspraak doen over de beschikking van vorig jaar. Dit omdat tegen de nieuwe beschikking de bezwaartermijn nog lopende is. Dus ik vraag me af: wat is dan in de praktijk de uitspraak van de rechter waard? Rara situatie dus. Ik weet het. Want ik kan nu wel zeggen dan ga ik me houden aan de uitspraak van de rechter die komen gaat. En dan laat ik een hoger beroep zitten. Maar ja, weet ook niet wat ik er nu precies mee aan moet en waar ik het meest verstandig aan doe?