“Als je de terreur van de sociale dienst overleefd hebt, ben je stressbestendig als geen ander”
Raven vroeg in 1998 voor het eerst bijstand aan, en heeft de afgelopen zestien jaar de nodige ervaring opgedaan met de repressie van de sociale dienst van de gemeente Oosterhout. “Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Ze zijn al jaren bezig om mij aan de dwangarbeid te krijgen. Voorheen noemden ze dat ‘work first’, maar dat kwam op hetzelfde neer. Ze geven het beestje blijkbaar elke keer een andere naam.” Door niet toe te geven en met hulp van een advocaat is ze nooit aan de dwangarbeid gezet, ondanks meerdere pogingen daartoe. Hieronder haar indrukwekkende verhaal.
“Ik ben in 1998 in de bijstand terecht gekomen. Ik had mijn HBO-opleiding voortijdig afgebroken. Het werd vaak negatief uitgelegd dat ik mijn studie niet had voltooid. Dat heb ik gemerkt bij gesprekken die ik later had op het arbeidsbureau en bij de sociale dienst. Je krijgt overal zelf de schuld van. Maar ik ben juist verantwoordelijk en heel gedreven en kon ook goed leren. Maar helaas heb ik tijdens mijn stage te maken gekregen met discriminatie vanwege mijn buitenlandse afkomst en seksuele geaardheid, waardoor ik genoodzaakt werd om mijn studie af te breken.”
| Meerdere werklozen hebben hun verhaal al op de Doorbraak-website verteld. Lees bijvoorbeeld dit overzicht. |
Raven vroeg toen een bijstandsuitkering aan. “Toen ik mezelf in liet schrijven op het arbeidsbureau en een uitkering aanvroeg, was er weinig belangstelling voor mijn verhaal. En ik moest een beroep invullen. Maar geen diploma hebben betekent ook geen beroep hebben. Dus wat moest ik invullen? Het gaf veel spanningen bij mij en ook in de thuissituatie. Door het arbeidsbureau kreeg ik hele rare aanbiedingen voor werk. Zo kan ik me nog goed herinneren dat een consulente aldaar aankwam met een baantje in de reclame. Het was daarbij de bedoeling dat ik posters in bushokjes zou gaan ophangen en vervangen. Daar werd ik gelukkig niet voor aangenomen omdat de baas iemand zocht van rond de achttien jaar. Met zulk soort rare baantjes kwam men dus aan. Uiteindelijk heb ik zelf om een beroepskeuzetest gevraagd bij het arbeidsbureau, maar daar kwam helaas niets uit. Toen ben ik maar voor mezelf gaan nadenken en heb ik besloten dat ik het best de secretariële richting uit kon gaan. Met dit soort taken had ik al ruime ervaring opgedaan tijdens mijn stage en ook tijdens bijbaantjes in mijn studententijd. Bovendien had ik een typediploma en was ik goed met taal. Ik heb gevraagd om een omscholing, maar die kreeg ik niet. En ik ben fanatiek gaan solliciteren, maar als zesentwintigjarige niet-afgestudeerde een secretariële baan vinden was niet echt haalbaar.”
Melkertbaan en WW
“Na een jaar kwam een nieuwe consulente aan met een Melkertbaan op een boekhoudkundige afdeling van een bejaardentehuis. Dat leek mij geen goed plan omdat ik zeer slecht in boekhouden ben. Ik wilde graag wat meer de secretariële richting in. Maar daar had die nieuwe consulente geen boodschap aan. Ik werd gedwongen op die boekhoudkundige afdeling te gaan solliciteren en zo niet, dan was ik mijn uitkering kwijt. Een keuze had ik niet. Tijdens mijn sollicitatiegesprek heb ik eerlijk gezegd dat ik slecht ben in boekhouden. Men gaf te kennen dat geen probleem te vinden, want er waren genoeg andere taken. En bovendien wilde het arbeidsbureau heel graag dat ze mij zouden aannemen. Het ging om een Melkertbaan met een jaarcontract waarbij ik honderd gulden meer verdiende dan de bijstandsuitkering. Maar dat bedrag werd direct in mindering gebracht op mijn huursubsidie waardoor ik er nog niets mee opschoot.”
“Ik heb de meest stompzinnige taken moeten uitvoeren tijdens deze Melkertbaan. Wekenlang stickers op dozen plakken en daarna weer wekenlang hele dagen guldens tellen en enveloppen dichtlikken (nee, niks geen sponsje). Nadat ik het hele archief voor het bejaardentehuis op orde had gebracht, werd mijn jaarcontract voortijdig afgebroken omdat ze toch liever een boekhouder aan wilden nemen. Uiteraard was ik erg boos over de hele gang van zaken. Tijdens het sollicitatiegesprek vond men het geen probleem dat ik niet kon boekhouden en vervolgens word je toch om die reden ontslagen. Ik ging niet akkoord met het ontslag, waarop ik te werk gesteld werd als een hulp op een afdeling voor demente ouderen. Ik moest boodschappen voor hen doen en activiteiten begeleiden. Maar ik kon daar niet tegen. Ik kwam elke dag depressief en met hoofdpijn thuis. Het was gewoon niets voor mij, psychisch te zwaar. Ik heb dat ook aangegeven en na lang touwtrekken besloot het bejaardentehuis mijn salaris (wat dus op uitkeringsniveau was) dan maar door te betalen totdat mijn jaarcontract van rechtswege afgelopen zou zijn. Daarna kreeg ik een WW-uitkering voor een half jaar.”
“Mijn WW-uitkering was overigens ook op bijstandsniveau. Dus of ik nou WW had of bijstand, dat maakte financieel niets uit. Wel vond ik de WW relaxter. Ze verwachtten dat je één keer per week een sollicitatie deed. Vervelende gesprekken had ik verder niet met ze. In de bijstand was dat wel anders. Telkens als ik een gesprek had gehad met een consulente, kwam ik met stress thuis. Ze trekken alles wat je zegt in het negatieve. Zo kan ik me nog herinneren dat ik eens gezegd had van dieren te houden. Kreeg ik gelijk als antwoord terug: ‘U houdt zeker van dieren omdat u een hekel heeft aan mensen’. En vraag je om een omscholing, dan word je ook ontmoedigd. Alsof ik niets kan en zeker geen HBO afmaken. Ik had echt het gevoel dat ze denken dat iedere bijstandsgerechtigde een analfabeet is (of toch op zijn minst dom). Gewoon dom, lui, een nietwiller en een fraudeur. Dat is de algemene manier waarop je benaderd wordt tijdens de gesprekken met consulenten. Zo heb ik dat echt ervaren.”
Zinloze opleiding, zinloze sollicitatietrainingen
“Uiteindelijk heb ik, na lang zeuren, een kortdurende secretariële scholing mogen doen via het arbeidsbureau. Ik had daar niet zoveel aan, want het meeste kon ik al. Werken met de computer, typen, dat soort zaken. Een diploma kreeg je er ook niet voor, alleen een certificaat. Ik heb het toch aangegrepen om dat certificaat als uitgangspunt te kunnen gebruiken bij mijn sollicitaties. Dan had ik in elk geval een papiertje dat ik als basis kon gebruiken, ook al stelde het dan niet zoveel voor.“
“In de tussentijd volgde ik ook een sollicitatietraining via het arbeidsbureau. Daar had ik ook niet zoveel aan, maar het was een verplichting. Ik heb in de afgelopen jaren meerdere sollicitatietrainingen moeten volgen, waar ik weinig aan gehad heb. Omdat solliciteren niets opleverde, vroeg ik of ik vrijwilligerswerk mocht doen om op die manier toch wat werkervaring te verkrijgen, maar dat mocht niet. Ik heb toen alleen in het weekend vrijwilligerswerk gedaan.”
“Vanaf 2001 ben ik aangemeld bij diverse reïntegratiebedrijven. Dat was allemaal geen zuivere koffie. Een consulent gaf zelfs openlijk toe dat er gebruik werd gemaakt van nepvacatures, en dat uitzendbureaus daar ook aan meededen. In die tijd leek het ook wel alsof reïntegratiebedrijven als paddenstoelen uit de grond oprezen. Van het ene naar het andere reïntegratiebedrijf werd ik gestuurd. Een van die bedrijven was Sagenn. Daar moest ik meerdere keren per week naar toe om alweer sollicitatietrainingen te volgen, gesprekken te hebben met werkcoaches en vacatures uit de krant te knippen. Van keukenverkoper tot beveiligingsmedewerker. Ik moest ook op vacatures reageren waarvoor ik mezelf totaal niet geschikt achtte. Dat ik kort daarvoor een secretarieel certificaat had behaald via het arbeidsbureau, deed weinig ter zake.”
Belastingdienst
“Pas in 2004 heeft alweer een ander reïntegratiebedrijf, Aegens, mij binnen kunnen loodsen bij de Belastingdienst. Die kregen subsidie als ze een werkloze aannamen in een jaarcontract. Men kon daar veel geld voor vangen, volgens mij ging het om tienduizend euro per persoon per jaar alleen al voor de werkgever die jou aannam. Tijdens het sollicitatiegesprek kreeg ik al te horen dat ik er niet op moest rekenen dat dat jaarcontract verlengd zou gaan worden. Daarna zouden ze immers weer een nieuwe werkloze aannemen om werkervaring op te doen. Ik merkte toen al dat het niet klopte. Werkervaring opdoen werd als smoes gebracht om telkens de subsidiepot leeg te kunnen trekken over de ruggen van werkloze mensen. En of een werkloze nu wel of niet goed functioneerde, wel of niet zijn best deed, dat maakte niets uit. Na een jaar werd hij toch weer vervangen door een nieuwe werkloze (of eventueel een arbeidsgehandicapte, werd erbij gezegd). Dat is niet zuiver. En zeker niet omdat degenen die werkzaam waren bij de Belastingdienst, zelf wel vaste contracten hadden met goede voorwaarden. Ik kwam er ook al heel gauw achter dat dat de personen waren met het juiste netwerk. Bijvoorbeeld omdat ze via een familielid die al bij de Belastingdienst werkte aan een baan waren gekomen, of omdat het kinderen waren van boeren of KNIL-militairen.“
“Maar ik kreeg wel het minimumloon betaald, en wilde heel graag aan het werk. Daarom ben ik er toch voor gegaan. Ik ging er maandelijks wel vierhonderd euro op vooruit en dat is heel veel voor een bijstandsgerechtigde. Het werk zelf was ook in mijn richting. Ik was receptioniste bij de balie. Omdat er veel gefrustreerde mensen binnenkwamen (sommigen zelfs ronduit agressief en gewelddadig) was het wel werk waarvoor je goed tegen stress moest kunnen. Maar dat lukte me prima. Geloof me, als je de terreur van de sociale dienst overleefd hebt, dan ben je stressbestendig als geen ander. Uiteindelijk heb ik dat jaar nog weten te rekken tot anderhalf jaar door een half jaar bij de Belastingtelefoon te gaan werken. Dat werk was moeilijk. Daar moest je eigenlijk fiscaal recht voor gestudeerd hebben.”
WW-uitkering en fraude
“Ik heb in december 2005 een WW-uitkering aangevraagd en daar vier maanden op moeten wachten. Ik moest rood gaan staan om mijn rekeningen te kunnen betalen en bij mijn oma gaan eten om die periode te kunnen overleven. In 2006 had ik het eerste half jaar WW, die nog tien euro onder de bijstand zat. Ik heb voor die tien euro aanvullende bijstand aangevraagd.”
“Toen ik werkzaam was bij de Belastingdienst, kreeg de sociale dienst een anonieme tip over mij binnen. Ik zou frauderen. Mijn toenmalige consulente van de sociale dienst heeft al die tijd die tip op haar bureau laten liggen totdat ik weer opnieuw bijstand aanvroeg (die tien euro dus). Toen zag ze haar kans schoon om zowel de sociale recherche als de Belastingdienst op mij en mijn familie af te sturen. En waarvoor? Ik zou te weinig thuis zijn. ’s Avonds na mijn werk ging ik vaak langs mijn moeder en grootmoeder om samen met hen te eten en om het even gezellig te hebben. En dat mocht blijkbaar niet. Als je te vaak langs gaat bij je familie, dan word je dus al verdacht van fraude.”
“Ik moest meewerken aan allerlei vernederende onderzoeken, zoals in kasten laten kijken en intieme vragen beantwoorden. Je houdt geen privéleven meer over. Ze tellen je onderbroeken gewoon letterlijk in je kast. Ook waren ze op zoek naar herenkleding. Ik vond het allemaal zeer vernederend en privacyschendend. Hoe ze erbij kwamen, is mij nog steeds een raadsel, want ik val niet eens op mannen.”
“Mij werd verteld dat ik te veel kleren had. Maar ik moest er wel representatief uitzien tijdens mijn sollicitaties en tijdens mijn werk als receptioniste. Mijn familie werd gedwongen om medewerkers van de Belastingdienst binnen te laten en in kamers te laten kijken. Op zoek naar een logeerbed en dergelijke. Zulke onderzoeken zijn zeer vernederend en intimiderend. Met grof geweld heeft de sociale recherche staan bonken op de deur van mijn familie, bij buren aangebeld en op straat staan schreeuwen, zodat omwonenden het konden horen. Mijn familie werd dus ook nog voor schut gezet in de buurt. Mijn uitkering werd ingetrokken. Later werd het geld toch gestort, omdat ik ondertussen contact had gezocht met een advocaat. Ik ben hierna ook nog lange tijd gevolgd door de sociale recherche. Vaak stonden ze te posten voor de deur, zowel bij mijzelf als bij mijn familie, of ik werd met de auto gevolgd als ik mijn hond uitliet.”
Dwangarbeid
“Vanaf 2007 is de gemeente bezig geweest om mij in een work first-project te krijgen. Dat was toen dus eigenlijk al dwangarbeid. Ik moest gaan werken met behoud van mijn uitkering, als schoffelaar via de sociale werkplaats. In die periode heb ik contact opgenomen met een advocaat om dat te verhinderen. Hij adviseerde mij om aan de sociale dienst scholing te vragen. Ik heb toen jarenlang geprocedeerd met deze advocaat om een omscholing te kunnen krijgen, omdat een beroepsdiploma mijn kansen op een baan zou vergroten.“
In de loop van de bijstandscarrière van Raven heeft de gemeente vaker geprobeerd om haar aan de dwangarbeid te zetten, onder dreiging van het stopzetten van haar uitkering. “De uitkering daadwerkelijk stopzetten is nooit gebeurd, omdat ik altijd meteen contact opnam met een advocaat (die ik altijd belde als er weer eens gedreigd werd). Eén keer is er om die reden zelfs een ombudsman aan te pas gekomen. Dus echt stopzetten heb ik altijd weten te voorkomen.”
Psychologisch onderzoek
“Ik heb in 2007 ook een heel vernederend psychologisch onderzoek moeten ondergaan bij een psycholoog die was ingeschakeld door alweer een andere consulente van de sociale dienst. Dit omdat ik hen had verteld over een depressie die ik had gehad tijdens mijn puberteit. Dat kwam toevallig ter sprake. Het onderzoek bestond uit drie delen. Een intelligentietest, een beroepskeuzetest en een onderzoek met allerlei vreemde en intieme vragen. Er werden vragen gesteld als “Heeft u weleens iets gestolen? Heeft u weleens een dier mishandeld? Hoe vaak heeft u zin in seks? Voelt u uzelf prettig in uw vrouw-zijn? Bent u weleens zo erg agressief dat u iemand wel iets aan kunt doen?”
“Uiteraard voelde ik mezelf niet prettig bij deze vragen. En de intelligentietest en de beroepskeuzetest waren ronduit een aanfluiting. Maar ik was verplicht om mee te werken aan dit onderzoek, zoals altijd onder dreiging van het korten of stopzetten van mijn uitkering. Dat is ook een zin die sowieso standaard onder hun brieven staat. Maar vaak wordt dat er nog eens extra bij vermeld of verteld en dat was bij dat psychologisch onderzoek dus ook het geval. Of je er als bijstandsgerechtigde nu wel of niet achter staat, maakt niets uit. Je bent verplicht. Klaar. Einde discussie. Een weerwoord kun je niet hebben.”
“Uiteindelijk was de conclusie van het onderzoek dat mijn intelligentie beneden HBO-niveau lag. Uit de beroepskeuzetest kwam naar voren dat ik graag in een leidinggevende positie wilde gaan werken, maar dat dit mij afgeraden werd omdat ik niet stabiel zou zijn. Ik zou een wankel psychisch evenwicht hebben, passief-agressief zijn en problemen met autoriteit hebben. En bovendien zou ik tijdens de psychologische test sociaal wenselijke antwoorden hebben gegeven. Aan het eind van het rapport stond dat ik het eens was met de uitslag.”
“Daarop heb ik de psychologe opgebeld met de vraag hoe zij erbij kwam dat ik het eens zou zijn met de uitslag. Het was mij immers niet gevraagd. Haar antwoord was: ‘U liep niet kwaad weg tijdens ons gesprek en daarom ging ik ervan uit dat u het met de uitslag wel eens zou zijn. Ik kan dat nu niet meer veranderen. Maar ik zal mondeling doorgeven aan uw consulente dat u het niet eens bent met de conclusie van het onderzoek.’ Ik heb haar ook nog gevraagd hoe ze erbij kwam dat ik een leidinggevende positie wilde. Een dergelijke functie heb ik nooit geambieerd, dus hoe kwam zij daarbij? Ik heb daar nooit een duidelijk antwoord op gekregen. Het rapport is altijd in mijn dossier blijven zitten en wordt te pas en te onpas overal bijgehaald. Nu, anno 2014, nog steeds, terwijl er onder dat rapport staat, met kleine lettertjes, dat het maar twee jaar geldig is. Uiteindelijk ben ik zelf het rapport ook maar gaan gebruiken om aan een work first-project en aan de dwangarbeid te ontsnappen. Je ertegen verzetten heeft geen zin, dus ben ik het maar in mijn eigen voordeel gaan gebruiken.”
Opleiding
“Eind 2011 mocht ik eindelijk een kortdurende scholing volgen via Scheidegger. Ik heb toen gekozen voor juridisch secretaresse. Een detacheringbureau is toen ingezet om mij aan een stage te helpen, maar dat is hen nooit gelukt. Ik heb de opleiding dus zonder stage moeten doen, wat eigenlijk onmogelijk was omdat de opleiding praktijkgericht en kortdurend was. Toch heb ik mijn diploma weten te behalen en daarna volop gesolliciteerd. Natuurlijk om een baan in die richting te krijgen. Ook het detacheringbureau lukte het niet een baan voor mij te vinden.”
“Het belachelijke was dat het inhuren van het detacheringbureau veel meer geld kostte dan de opleiding zelf. Mijn opleiding mocht niet langer duren dan een jaar, niet hoger zijn dan MBO-niveau en zo goedkoop mogelijk. De opleiding kostte ongeveer vijftienhonderd euro, terwijl het detacheringbureau Vaardig Werk ongeveer vierduizend euro betaald kreeg om een stage of baan voor mij te zoeken. Voor dat bedrag samen had ik mijn HBO-opleiding maatschappelijk werk af kunnen maken, en mijn stage in de vorm van vrijwilligerswerk kunnen doen. Daar was ik beter mee af geweest.”
“Tijdens het afrondingsgesprek gaf Vaardig Werk aan geen stage of baan voor mij te hebben kunnen vinden, vanwege de crisis. De sociale dienst gebruikte later als excuus het psychologische rapport over mij. Dat het bureau geen werk voor mij kon vinden, zou volgens de sociale dienst liggen aan mijn onstabiele persoonlijkheid. Dat werd mij later verweten door mijn consulente, toen het detacheringbureau alweer uit beeld was. In feite kreeg ik dus de schuld. Het lag allemaal aan mij dat het traject mislukt was.”
“Stage” bij sociale werkplaats
“Vanaf die tijd is mijn consulente bezig geweest om voor mij een leerwerkplek te vinden op de sociale werkplaats. Ik zou daar dan wel op de afdeling personeelszaken archiefwerk kunnen gaan doen, zogenaamd als stage. Toen vroeg ik haar: ‘Waarom nog een stage? Ik heb mijn diploma toch al behaald en mijn opleiding afgerond? Ik kan nu toch gewoon samen met jullie op zoek gaan naar een betaalde baan!’ Maar dat zag mijn consulente niet zitten. Allerlei smoesjes en termen werden gebruikt om mij maar aan de dwangarbeid te zetten op of via de plaatselijke sociale werkplaats. Zij noemde het een leerwerkplek, een ervaringsplaats en de laatste keer in 2013 moest ik mijn handtekening zetten onder een contract waarop duidelijk stond: werken met behoud van uitkering. Toen werd het beestje eindelijk bij de naam genoemd.”
“Toen heb ik mezelf ziek gemeld met een burn-out, met een verklaring van de huisarts erbij. Ze konden de huisarts bellen, maar dat wilden ze niet. Ik heb mijn consulente moeten dwingen om een kopie te maken van de verklaring van de huisarts. Daarna heb ik een beschikking van haar gekregen waarin zij mij voorlopig vrijstelling gaf van dwangarbeid, met als vervangende verplichting dat ik in therapie zou gaan. Dwangtherapie dus. Tegelijkertijd werd er vermeld dat ik een geschikte kandidaat was voor een WSW-indicatie. Mijn laatste consulente had mij daarvoor al drie keer een aanvraagformulier meegegeven om een dergelijke indicatie aan te vragen. Ze willen mij koste wat kost op de plaatselijke sociale werkplaats te werk stellen. Daar zijn ze al jaren mee bezig. En of dat nu met of zonder WSW-indicatie is, dat maakt ze blijkbaar weinig uit.”
Omdat Raven bezwaar heeft gemaakt tegen de dwangtherapie, hoeft ze dat voorlopig nog niet te doen. En in principe werd ze vrijgesteld van dwangarbeid tot juli 2014 vanwege haar burn-out. Maar in maart kreeg ze bericht van de sociale dienst. Ze schrijft: “De rust is voorbij. Vandaag kreeg ik van de sociale dienst een dreigbrief binnen. In de brief stond dat ik verplicht ben om naar sollicitatieworkshops te gaan, waarbij de eerste aanstaande maandag begint. Als ik er niet heen ga, dan zal dat zeer zware gevolgen gaan hebben voor mijn uitkering. Dat staat er letterlijk. Maar ik zit met een burn-out thuis, dus ik ga me zeker afmelden. Ik weet alleen niet wie ik moet bellen, want wie mijn nieuwe consulente is, dat weet ik na al die tijd nog steeds niet… “ Een paar dagen later mailt ze: “Uiteindelijk heb ik vandaag maar een terugbelverzoek gedaan bij het hoofd van de sociale dienst wiens naam ook onder de brief stond (Hier in Oosterhout kun je niemand meer rechtstreeks bellen. Ook de consulenten niet. Het gaat allemaal met terugbelverzoeken). Daarop heb ik niks gehoord. Uiteindelijk heb ik toen maar mijn advocaat laten bellen. Opmerkelijk was dat ik meteen vijf minuten later werd teruggebeld door mijn nieuwe consulent. Dus nu weet ik de naam opeens wel. Die dreigbrief blijk ik ten onrechte te hebben ontvangen, en ik ben ook ten onrechte aangemeld bij de sollicitatieworkshops en bij het vacaturecafé. Men wist mij niet te vertellen hoe die fout gemaakt kon zijn. Maar ja, dit is al de tweede keer in een half jaar tijd dat ik een dergelijke dreigbrief en oproep voor workshops ontvangen heb. Het lijkt mij sterk dat het een fout is, ik ervaar het eerder als intimidatie.”
“Ik vind het sowieso niks voor mij, die sollicitatieworkshops. Ik moet ze iedere keer opnieuw volgen, terwijl ik prima weet hoe ik mezelf moet kleden en presenteren, een sollicitatiebrief moet schrijven, een cv moet opstellen, enzovoorts. Je moet je cv meenemen en je sollicitatiekleding alvast aantrekken op die workshops. Het is sowieso beledigend, want ze doen net alsof mensen in de bijstand niet weten hoe zich te presenteren en te kleden. Ik voel er weinig voor om weer opnieuw in die carrousel terecht te komen.”
Discriminatie
“Bovendien is er ook veel discriminatie op de arbeidsmarkt. Mijn moeder had vroeger een goede kantoorbaan. Maar ze werd ontslagen omdat ze zwanger was geworden van een Spaanse man, mijn vader dus. Op die manier is mijn moeder in de bijstand terechtgekomen. Ik merk ook best regelmatig bij mijn eigen sollicitaties dat je toch wordt afgerekend op bepaalde zaken, zoals je leeftijd of in mijn geval ook een buitenlandse achternaam, een bepaalde komaf.”
“Meestal ging het om leeftijdsdiscriminatie. Dan werd mij openlijk verteld dat ik te oud was voor een bepaalde vacature. Dat ik niet kon reageren omdat het bedrijf alleen jonge mensen zocht, schoolverlaters die nog kneedbaar waren. Soms kreeg ik ook te maken met racistische opmerkingen. Dan zei men bijvoorbeeld: ‘U ziet er toch niet exotisch uit’. Vanwege mijn Spaanse achternaam werd er dan een Antilliaanse verwacht.“
“Ook heb ik weleens te maken gekregen met vooroordelen over mijn uiterlijk. Vorig jaar gebeurde dat nog. Ik had toen een gesprek met mijn consulente van de sociale dienst en een mannelijke werkcoach die mij nog nooit gezien had. Hij bekeek mij destijds van top tot teen en zei erbij: ‘Ik vind jou geen type voor een secretaresse’. Dat was puur gebaseerd op een eerste indruk over mijn uiterlijk, terwijl ik gewoon netjes gekleed was. Maar hij liet duidelijk blijken dat dat niet vrouwelijk genoeg was. Meneer had duidelijk een clichébeeld van een secretaresse in zijn hoofd zitten. Dat ik blind en snel kan typen en er netjes gekleed uitzag, was blijkbaar niet belangrijk.”
“Ik ben een representatieve vrouw van tweeënveertig jaar die al acht jaar werkloos is en daarom lastig bemiddelbaar is. Dus al presenteer ik mezelf als de koningin, dan nog hebben werkgevers geen interesse in mij. Zo liggen de feiten. En dat weet de sociale dienst ook heel goed. Dus waarom dan al dat getreiter jarenlang? Puur om mij de dwangarbeid in te krijgen. Een andere motivatie kan ik niet bedenken. En dan zegt men: ‘Vanuit een werkende situatie kom je eerder aan het werk bij een werkgever’. En dan zeg ik: ‘Nee, dat klopt niet’. Want toen ik nog bij de Belastingdienst werkte, heb ik mezelf uit de naad gesolliciteerd. Ik deed meerdere brieven per week de deur uit en bezocht fanatiek uitzendbureaus. Desondanks kwam ik er niet tussen. En zodoende weet ik dat dat smoesjes zijn.
Strijd
“Natuurlijk word ik hier moedeloos van, als je je al zoveel jaren kapot solliciteert en maar niet structureel uit die uitkering komt. Behalve dan tijdelijk als er flink aan jou verdiend kan worden door meerdere partijen. Ja, daar word je moedeloos van. Vooral als je zelf weet dat je heus wel beter verdient. Maar je staat machteloos, je bent immers volledig overgeleverd aan de grillen van de sociale dienst en werkgevers. Het liefst zou ik nu een omscholing krijgen voor een zelfstandig beroep, zodat ik het heft in eigen handen kan gaan nemen. Maar die kans zal de sociale dienst mij niet willen geven. Ze houden je liever in een kwetsbare positie zodat er goed van je geprofiteerd kan worden. En dat zal alleen maar erger gaan worden als straks die dwangarbeid officieel ingevoerd wordt door middel van die Participatiewet.”
“Daarom moet daar ook over de volle breedte tegen gestreden gaan worden. En dat kun je niet als individu blijven doen. Daar is echt groepsverband voor nodig. Mijn ervaring is dat de sociale dienst echt niet wil dat mensen vooruitkomen. Ze willen gewoon een werklozenleger in stand houden wat ze te pas en te onpas kunnen misbruiken voor hun eigen doeleinden. Dat is mijn conclusie. En alleen door ons als groep te verenigen en actiebereidheid als groep te tonen zie ik hierin een kans op verandering.”
Raven is een schuilnaam.
Frodo Tromp
Mijn nieuwe consulent heeft dus de uitspraak van de rechter niet af willen wachten. Hij was erop tegen dat ik aan het procederen was en heeft om die reden al tijdens het kennismakingsgesprek een nieuwe beschikking afgegeven die nog veel meer in mijn nadeel was. Daarbij is hij niet teruggefloten door zijn leidinggevende. Ook niet nadat ik een klacht tegen hem ingediend had. Deze klacht is gewoon afgewimpeld, evenals mijn verzoek om een andere consulent. Wat betreft het in Hoger Beroep gaan Paul waar jij het over had is maar de vraag of ik dat überhaupt nog kan. Mijn zaak was immers al een beroepsprocedure, volgend op een bezwaarschriftprocedure. Ja ze krijgen je wel klein hoor. Je mag procederen hier in Nederland, maar ik ben er een goed voorbeeld van dat ze ook dat aardig kunnen saboteren.
Als hij nieuwe beschikkingen blijft opstellen moet hij niet bij de rechter gaan jammeren, dat je zo veel procedeert. Ik zou de nieuwe beschikking ook aan de rechter doen toekomen; ze heeft immers haar oordeel nog niet gevormd.
De nieuwe beschikking mag dan wel niks met deze zaak te maken hebben, maar het geeft de rechter wel een beeld wat de geschiedenis is van jou zaak en hoe de gemeente met jou omgaat en jou als nog murv probeert te maken om hun voorwaardes te accepteren.
Ik geef Vliseledd wel gelijk, Hij komt iedere keer met nieuwe beschikkingen, gebaseerd op de vorige beschikking waar jij in bezwaar bent gegaan, dan moet hij ook niet opkijken dat je iedere keer in bezwaar gaat. Ook bij een negatief oordeel voor jou in de beroepsprocedure kun je altijd in hoger beroep gaan.
Maar ja, als ik lees dat jij het eigenlijk wilt opgeven en toch die therapie wilt te gaan volgen als de rechter negatief beslist (al was het maar om de straf te ontlopen) verteld mij dat je de strijd al hebt opgeven. Besef wel dat die consulent (of de gemeente) dan zijn zin heeft gekregen en gewonnen heeft en zal jou nooit meer zien als een waardige partij en je zult daarna voor altijd over geleverd zijn aan de grappen en grollen van de consulent (of gemeente), want zij weten dat jij toch toegeeft, opgeeft en het maar accepteert.
En dat is nu precies het spelletje wat er gespeeld word tussen burgers en de overheid.
Hoi Paul en Vilseledd. Bedankt weer voor jullie reactie’s. Het geeft moed dat jullie met mij meedenken En ja Paul je hebt eigenlijk wel gelijk ook ja dat ik beter in beroep kan gaan (indien mogelijk) als de rechter in het voordeel van de gemeente beslist. Want het is niet alleen mijn eigen bijdrage en tijd die verspild wordt maar ook de ziekenfonds wordt zo onnodig leeg getrokken. En principieel klopt dat gewoon niet. Ik wil het ook niet opgeven maar ik heb nu ook niet bepaald een advocaat getroffen die sterk voor me optreedt. Ik moest veel zelf het woord voeren en mijn (nieuwe) advocate zei niet echt veel tijdens de zitting. Ik wilde ook dat de nieuwe beschikking meegenomen werd. Ik had deze ook al naar mijn nieuwe advocate toegezonden. Maar de twee beschikkingen moesten strikt gescheiden blijven volgens mijn advocate. Ik heb tegen die nieuwe beschikking bezwaar aangetekend, maar kan zeker weer een jaar duren voordat die zaak weer voorkomt. Tegen de rechter heb ik wel gezegd dat er weer een nieuwe beschikking is gemaakt. Maar daar deed ze geen uitspraak over zei ze. Omdat dat dus weer een nieuwe procedure betrof. Juridisch wordt alles zo strikt gescheiden en dat maakt het er niet gemakkelijker op. Want in de praktijk loopt het allemaal door elkaar heen natuurlijk. Maar prettig om jullie meningen te horen en ik neem ze zeker mee.
Ik heb het laatste half jaar ook het 1 en ander meegemaakt met de sociale dienst van de gemeente hier.
een onterechte fraudemelding, met alle gevolgen van dien,
ik ben er nog steeds mee bezig, ik zou mijn uitkering die ik 2 jaar heb gehad moeten terug betalen, totaal 26000 euro + een evt boete…
ik ben in beroep gegaan en dat loopt nog bij de rechtbank.
om een lang verhaal kort te houden, en is een regelrechte hel, ik heb 24 uur in de gevangenis gezeten (terwijl ik een alleenstaande moeder ben van 2 meiden van toen 11 en 13 jaar, dat kan hun niks schelen) door valse beschuldigen van de 2 BOA’s,
ik heb een flinke boete gekregen voor deze valse beschuldigen (terwijl ik geen inkomsten heb)
ik heb maanden lang van de goedheid van vrienden geleefd.
ik graag me af hoe we hier met elkaar wat aan kunnen doen, ik ben echt niet de enige die zo slecht behandeld is door de gemeente en BOA’s
en al die andere mensen die veel geld moeten terug betalen net als ik, hoe moet ik 26000 euro terug betalen, waar moet ik dat vandaan halen?? het is te zot voor woorden.
ik heb nooit 26000 euro aan uitkering gehad!!
hoe kunnen we met elkaar er voor zorgen dat al die vernederingen, valse beschuldigingen, fouten van de gemeentes, en onjuistheden stoppen
we moeten elkaar helpen!!!
Het verhaal van Annemarie bewijst weer eens, hoe er langzaam twee Nederlanden aan het ontstaan zijn. Het eerste datgene, dat we kennen: het Nederland van de werkende mens, gepensioneerde mens en die met WIA, waarmee je je nog net op en feestje mag vertonen. Dit Nederland kent een goede rechtsbescherming, onschuldig tot het tegendeel bewezen is, een batterij adviesdiensten, die je helpen je recht te halen of helpen je je gouden handdruk belastingtechnisch zo slim mogelijk weg te zetten. Dit Nederland vloeit voort uit zaken, die we eind jaren veertig in de Westerse wereld hebben afgesproken.
Daarnaast kennen we het Nederland van de tweederangsburger, waarin je schuldig bent tot het tegendeel bewezen is, waarin de tip van een anonieme burger een sociaal rechercheur kan doen besluiten je de maatschappelijke doodstraf op te leggen met een draconische terugvordering en boete (die dan wil slim onder de justitiegrens van € 50.000 blijft, anders geldt het eerste Nederland).
Ik wil eigenlijk beide Nederlanden zo langzaam aan niet meer kennen.
Ik hoop voor de gemeente dat voor die beschuldiging ook rechtmatig verkregen bewijs is en ook hard te maken valt.
Omgedraaide bewijslast noemt men dat. Het is trouwens geschrapt uit de aangepaste WWB regelgeving. Er mag dus geen omgedraaide bewijslast worden gevorderd of gebruikt. De gemeente zal alle beschuldigingen hard moeten kunnen maken.
Dat zou best kunnen kloppen. Men laat jou de uitkering, bruto, dus niet netto, terug betalen. Het bruto deel moet jij dan maar terugvorderen bij de belasting dienst.
Ik heb hetzelfde probleem verklaring van de buurman omdat hij mijn auto de laatste x volgepropt zat met spullen ivm een festival en kids veel nodig hebben auto weg moeten doen door wsnp waar ik in terchtkwam sociale recherche op ipad verklaring opgenomen. uitkering direct gestopt zonder kennisgeving .Advocaat had moeite met dossiers opvragen wilde ze niet afgeven en waren beledigt. Nadat uiteindelijk advocaat het dossier had bleek mijn op ipad gegeven verklaring totaal verandert te zijn in schuld bekentenis, Heb aangifte proberen te doen tegen de sociale recherche ivm Valsheid in Geschriften en dat weigeren ze . Het is zo dat de politie verplicht is de aangifte aan te nemen, Dus heb nu een officiele klacht ingediend bij de nationale ombudsman. De verklaringen via de ipad zijn omstreden omdat er namelijk heel makkelijk tekst mee verandert kan worden om dat ze het bronbestand hebben. Iemand anders gaat morgen van hetzelfdse feit ook aangifte doen en als ze die van haar ook niet opnemen gaat zre ook een oficiele klacht indienen bij de ombudsman er klopt totaal geen moer van 1 verklaring van buurman Een verklaring van mijn ma die hetzelfde is gebleven en die van mij verandert ondertussen stapels handtekeningen van mijn buren dat ik er woonde, maar wordt zo van tafel geveegd instanties waar ik mee te maken heb die me helpen weigeren ze te woord te staan enz enz. Ze willen anderhalf jaar terugbetaling plus 10.000 boete oplegging en ik ben door dit zonder schone lei uit de wsnp gegooid
.
Dus mensen uit almere flevoland als er gesjoemeld is met de op ipad opgenomen verklaring probeer aangifte te doen bij weigering via internet klacht indienen bij nationale ombudsman. Valsheid in Geschriften wordt best wel als een zwaar misdrijf geteld en bij de klacht duidelijk vermelden verklaring via IPAD opgenomen
waarom zou je terug moeten betalen wat je niet ontvangen hebt? laat de soos dat deel wat ze aan de belastingdienst hebben afgedragen zelf maar bij hun terugvorderen. ze zitten de boel opzettelijk onnodig te compliceren voor je. ziedaar de verhuftering van de ambtenarij, ze verzaken hun sociaal-ambtelijke plicht en ontpoppen zich als regelrechte vijand.
Omdat sociale diensten het bruto deel niet kunnen of willen terugvorderen bij de belasting dienst en zo word dit bij jou neer gelegd.
“waarom zou je terug moeten betalen wat je niet ontvangen hebt?”
Van reeds voorbije boekjaren is de afdracht van de loonbelasting definitief geworden en kan er niet, in tegenstelling tot in het lopende jaar, verrekend worden met andere maanden.
“laat de soos dat deel wat ze aan de belastingdienst hebben afgedragen zelf maar bij hun terugvorderen.”
Dat kan niet, want jij bent de belastingplichtige. Uit coulance kunnen ze wel met je afspreken, dat je nu netto terugbetaalt, aangifte doet bij de belastingdienst en een bedrag terugontvangt en daarvan het restant betaalt.
Uiteraard nadat onomstotelijk is vastgesteld, dat het onverschuldigd betaald is. Voor die tijd moet je nog niets omtrent de betaling regelen, want dan zit je verder in het proces en mak je het ze alleen maar makkelijk.
@ AnneMarie van krimpen.
Als ik jou was, zou ik opnieuw een bijstandsuitkering aanvragen. Je hebt geen inkomsten en de WWB wetgeving zegt in artikel 7, lid B: verleent bijstand aan personen hier te lande die in zodanige omstandigheden verkeren of dreigen te geraken dat zij niet over de middelen beschikken om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te voorzien.
Men kan, als jij geen enkele inkomsten hebt en ook geen vermogen, de uitkering op bestaansniveau niet weigeren en men kan jou ook niet 2 keer bestraffen voor 1 feit.
Mag ik trouwens eens vragen waarom je die maatregel van 26.000 euro hebt gekregen? Ik gok dat de term: op geld waardeerbaar arbeid of verrichting, er in voorkomt. Deze term word tegenwoordig steeds meer gebruikt om een uitkering te kunnen beëindigen en de uitkering, dubbel + boete te kunnen terug vorderen.
ik vind dat helemaal niet logisch, en dus ook niet terecht. dan moeten ze het ook maar gewoon bruto aan je uitbetalen, zodat de afdracht puur een zaak is tussen jou en de belastingdienst. en als ze het zonder jouw tussenkomst kunnen afdragen dan zien ze ook maar dat ze het zonder jouw tussenkomst weer terugkrijgen. één van de twee.
hmm… even in het verlengde van waarom paul er mogelijk naar vraagt; je zou je kunnen afvragen in hoeverre er daadwerkelijk sprake is van fraude waar het gaat om iets waar de sociale dienst toch wel automatisch achter zou komen, want dan moeten ze aantonen dat je niet wist dat ze dat kunnen, willen ze de opzet van fraude hard maken.
Hallo Fix, dat is de zogeheten ‘ witte fraude’. Bijvoorbeeld: je gaat werken en geeft het niet door, maar het komt naar boven bij een bestandskoppeling. In ieder geval schend je dan de inlichtingenplicht. Meestal gaan daar enige maanden overheen en omdat de persoon in kwestie erop lijkt te gokken, dat de sociale dienst er niet achter komt, zou dit als fraude kunnen worden gezien.
Fix,
“ik vind dat helemaal niet logisch, en dus ook niet terecht. dan moeten ze het ook maar gewoon bruto aan je uitbetalen, zodat de afdracht puur een zaak is tussen jou en de belastingdienst.”
Nee, de belastingwetgeving heeft de werkgever of uitkeringsinstantie aangewezen als inhoudingsplichtige. Behalve dat ze in Nederland forse belastingen innen en je je kunt afvragen, wat ze met al dat geld doen, vindt de politiek het ook nog nodig om werkgevers tot onbezoldigd belastingambtenaar te maken. De belastingdienst geeft ze een bundel met hoe loonheffingen te innen en verwacht, dat de werkgevers (privaat of publiek) de juiste inhoudingen doet. Hetzelfde geldt voor de BTW.
“en als ze het zonder jouw tussenkomst kunnen afdragen dan zien ze ook maar dat ze het zonder jouw tussenkomst weer terugkrijgen.”
Als ze dit soort zaken van tienduizenden euro’s gaan winnen, wat ik niet verwacht, want de publieke aandacht ervoor stijgt, dan gaat geen bijstandsgerechtigde dit in één keer terugbetalen (dan heeft hij of zij overigens weer wat uit te leggen), maar komt er een afbetalingsregeling. Eer de laatste termijn over een jaar of tien verstreken is, is die belastingteruggave al lang binnen. Als de soep al zo heet wordt gegeten als die wordt opgediend, dan mag je haar zo langzaam eten, dat ze snel koud wordt.
Nou dat valt wel mee, de belastingen zijn onder het neo-liberale regime de afgelopen decennia fors naar beneden gegaan, en gecombineerd met het verdere pamperen van de rijken, is dat de oorzaak ervan dat de staat tegen ons kan zeggen dat er nauwelijks nog geld is voor zorg en uitkeringen.
Je blijft het proberen, hè, die hyper-kapitalistische propaganda van je…
iedereen weet dat ze alles weten omdat alles gekoppeld is. maar ook al lijkt het alsof je te stom zou zijn om dat te weten, dan nog moet daar niet zomaar klakkeloos vanuit gegaan worden. het lijkt er veeleer op dat dat in deze gevallen onzinnige en overbodige inlichtingenplicht argument uitsluitend gebruikt word om mensen te kunnen beschuldigen van fraudes die feitelijk onpleegbaar blijken te zijn. die inlichtingenplicht is juist bedoeld voor die gevallen waarbij daadwerkelijk gefraudeerd kan worden, alleen in die gevallen kan werkelijk sprake zijn van mogelijke opzet. in de andere gevallen is het niet eens relevant. het is gewoon ene grote farce. een set-up, en in die zin plegen die beschuldigers zelf eigenlijk een soort fraude…
“iedereen weet dat ze alles weten omdat alles gekoppeld is.”
Dat is niet zo. Bankafschriften moeten ze opvragen bij de cliënt en wat betreft salarisgegevens, moeten ze wachten tot het in Suwinet is doorgezakt. Dan ben je al een tijd aan het werk.
ja maar uiteindelijk komt het bij hun terecht en moet je het toch terugbetalen, dat is een zekerheid, je schiet er dus niks mee op. valt dus geen fraude te noemen, en dan nog is opzet niet bewezen, dus is die boete erbovenop onterecht, plus dat de soos ook nog es op de stoel van de rechter gaat zitten en gaat veroordelen en straffen, ook iets wat niet deugt.
Hoewel Raven te maken heeft gekregen met een aantal lompe bijstandsconsulenten (die per direct ontslagen moeten worden), vind ik dat Raven te veel slachtoffer gedrag vertoont. Het heft in eigen hand nemen mis ik. Ze had prima met die HBO-opleiding verder kunnen gaan. Sterker nog, zolang ze jonger is dan 30, kan ze gewoon met studiefinanciering het HBO alsnog afronden. En alles op discriminatie gooien is gewoon te gemakkelijk. Ik ken genoeg mensen met een “exotisch” uiterlijk en/of een buitenlandse naam die een hbo-opelding afronden en een prima baan hebben.
Kortom, Lauwebal, pech is een keuze? En vanaf 30 mensen maar weggooien, als het dan niet gemaakt hebben. Voor een studie, dat tot een diploma opleidt met enige waarde, heb je veel geld nodig. Dat betekent, dat ze bij de overheid moet aankloppen voor vergoeding ervan. Zoals je weet, geven die weinig tot niets meer, op wat domme sollicitatiecursusjes en Nederlands als tweede taal na, welk laatste een bedroevend niveau heeft. Dan zit je helaas vast in uitzichtloze situatie. De regering heeft al decennia de mond vol van ‘een leven lang leren’ en ‘je doet niet één beroep tot je pensioen’. Als puntje bij paaltje komt, is er geen enkel budget om mensen serieus om te scholen tot dat nieuwe beroep. Niet dat er in het algemeen geen geld is; dat is er zeker, maar dat wordt besteed aan de verkeerde dingen, zoals ‘gedragsverandering’, ‘werknemersvaardigheden’ en reeds bovenvermelde onzin. De werkloze zal en moet ingewreven worden, dat hij of zij ziek is, ook al zijn er landen, waar deze ‘ziekte’ 50% van de bevolking treft.
Ik wens een ieder die in de bijstand zit ontzettend veel sterkte, succes en doorzettingsvermogen!
Sinds 8 maanden zit ik in de bijstand en het is een hel.
Werkcoaches die nooit terug mailen en als je contact met ze weet te krijgen dan willen ze je voorstellen aan een werkgever om na een week te vertellen dat die baan al drie weken geleden vergeven is. De andere werkcoach (pure verwennerij, ik heb er twee) vindt dat ik niet toe ben aan een betaalde baan (?????) en is continu bezig mij een WEP aan te smeren (heb er al drie gehad). Medische keuring en het aansluitend rapport hier op neem ik niet serieus. Ik heb 20 jaar met een chronische ziekte gewerkt, geen probleem daar. Rapport zegt dat ik een rijbewijs heb (nee) lichamelijk onderzocht ben (jas niet eens uit gehad) en dat mijn computer ervaring bestaat uit * kan internetten en een email versturen* ( mijn CV met alle computervaardigheden en certificaten voor diverse programma’s lag voor zijn neus). Werkcoaches hierop gewezen en ze doen er niets mee. Ik heb talloze voorbeelden maar die zal ik jullie besparen.
Bewondering voor Raven en haar doorzettingsvermogen. Om iedere keer een advocaat in te schakelen en te blijven knokken is vermoeiend en frustrerend.
Ik heb nog geen advocaat ingeschakeld maar laat toch wel op een duidelijke doch respectvolle manier weten dat ik toch echt een betaalde baan wil en het niet eens ben met de procedures en vraagstelling (zit ik bij een psychiater gevoel).
Je zelf verdedigen omdat je een betaalde baan wilt en dan de opmerking naar je hoofd geslingerd krijgen dat als je een miljoen wint in een loterij je stopt met het zoeken naar een baan en in Spanje gaat zitten. (maak geen geintje!)
Het is nooit goed om bij de pakken neer te zitten en het allemaal maar over je heen te laten komen. Als er iemand is die een groep weet waar wij ons kunnen verenigen, dan hoor ik dat heel graag.
ik zie niet in waarom je nu op de man moet spelen lauwebal, het leidt af van het onderwerp waar het over zou moeten gaan. het gaat hier niet om de mate waarin men zou moeten opgewassen zijn tegen psychische terreur, dat is niet relevant, wat relevant is is dat er een dergelijke terreur gebruikt word, er is geen enkele legitieme reden om mensen zo tegen te werken in de uitoefening van hun rechten. die ‘slachtofferrol’ waar je het over hebt is exemplarisch voor de reële gevolgen die dergelijke handelswijzen voor veel mensen hebben, mensen die er zwaar door benadeeld worden en er effectief wel degelijk slachtoffer van zijn. daarom is het goed hoe raven daar de aandacht op vestigd met te vertellen wat haar overkomt, zij staat hier niet ter discussie, maar de shit waarmee ze te maken krijgt, want daar verandert niks aan ongeacht hoeveel er op raven aan te merken zou zijn.
Van Rhapsody:
Sorry???? Redelijk gezond, ervaring en de nodige certificeringen op zak en dan niet toe zijn aan een betaalde baan.
En daar is het om te doen want dat levert hun geld op. Men houdt jou bewust van de arbeidsmarkt om voor hun gratis te kunnen werken.
Van Lauwenbal:
Als je Raven wat langer gevolgd had dan weet je ook dat je uit je nek staat te lullen.
Je spreekt over het heft in eigen handen nemen. De sociale diensten denken daar wat anders over. Als je ook maar een beetje inzicht hebt in die materie, dan had je ook geweten dat uitkeringsgerechtigden voor de gemeente en bevriende bedrijven, de gouden eieren zijn waar veel geld aan verdient kan worden. Iemand zo genaamd de stempel ziek geven is tegenwoordig een middel geworden om mensen op die manier verplicht te moeten “helpen” met werk trajecten, natuurlijk zonder loon.
Zoals ik eerder zei, Als je Raven wat langer volgde, dan wist je dat ze de HBO studie heeft moeten afbreken omdat ze gepest werd met haar geaardheid. Dat is al erg genoeg. Je had dan ook geweten dat ze geprobeerd heeft de studie elders weer op te pakken en dat dit niet gelukt is.
Daarbij, in de bijstand is scholing niet vanzelfsprekend. Alle studies boven de MBO 2 niveau worden in de regel geweigerd omdat men 24/7 beschikbaar moet zijn voor de arbeidsmarkt. Men kan alleen nog maar een MBO 4 / HBO studie doen als men een voltijdse studie volgt en jonger is dan 27 jaar.
Je zegt dat je veel mensen kent die een hbo-opleiding afronden en een prima baan hebben. Ik ben heel blij voor ze dat ze na hun studie een baan gevonden hebben. Ik ken echter ook genoeg mensen die een MBO 4 / HBO of Wo opleiding afronden en nu thuis zitten omdat ze geen werk krijgen en dan heb ik het niet over pret studies. Ondergetekende is 1 van die mensen die zonder werk, ondanks alle baangaranties, studies, diploma’s en certificeringen, thuis zit.