“Als je de terreur van de sociale dienst overleefd hebt, ben je stressbestendig als geen ander”
Raven vroeg in 1998 voor het eerst bijstand aan, en heeft de afgelopen zestien jaar de nodige ervaring opgedaan met de repressie van de sociale dienst van de gemeente Oosterhout. “Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Ze zijn al jaren bezig om mij aan de dwangarbeid te krijgen. Voorheen noemden ze dat ‘work first’, maar dat kwam op hetzelfde neer. Ze geven het beestje blijkbaar elke keer een andere naam.” Door niet toe te geven en met hulp van een advocaat is ze nooit aan de dwangarbeid gezet, ondanks meerdere pogingen daartoe. Hieronder haar indrukwekkende verhaal.
“Ik ben in 1998 in de bijstand terecht gekomen. Ik had mijn HBO-opleiding voortijdig afgebroken. Het werd vaak negatief uitgelegd dat ik mijn studie niet had voltooid. Dat heb ik gemerkt bij gesprekken die ik later had op het arbeidsbureau en bij de sociale dienst. Je krijgt overal zelf de schuld van. Maar ik ben juist verantwoordelijk en heel gedreven en kon ook goed leren. Maar helaas heb ik tijdens mijn stage te maken gekregen met discriminatie vanwege mijn buitenlandse afkomst en seksuele geaardheid, waardoor ik genoodzaakt werd om mijn studie af te breken.”
| Meerdere werklozen hebben hun verhaal al op de Doorbraak-website verteld. Lees bijvoorbeeld dit overzicht. |
Raven vroeg toen een bijstandsuitkering aan. “Toen ik mezelf in liet schrijven op het arbeidsbureau en een uitkering aanvroeg, was er weinig belangstelling voor mijn verhaal. En ik moest een beroep invullen. Maar geen diploma hebben betekent ook geen beroep hebben. Dus wat moest ik invullen? Het gaf veel spanningen bij mij en ook in de thuissituatie. Door het arbeidsbureau kreeg ik hele rare aanbiedingen voor werk. Zo kan ik me nog goed herinneren dat een consulente aldaar aankwam met een baantje in de reclame. Het was daarbij de bedoeling dat ik posters in bushokjes zou gaan ophangen en vervangen. Daar werd ik gelukkig niet voor aangenomen omdat de baas iemand zocht van rond de achttien jaar. Met zulk soort rare baantjes kwam men dus aan. Uiteindelijk heb ik zelf om een beroepskeuzetest gevraagd bij het arbeidsbureau, maar daar kwam helaas niets uit. Toen ben ik maar voor mezelf gaan nadenken en heb ik besloten dat ik het best de secretariële richting uit kon gaan. Met dit soort taken had ik al ruime ervaring opgedaan tijdens mijn stage en ook tijdens bijbaantjes in mijn studententijd. Bovendien had ik een typediploma en was ik goed met taal. Ik heb gevraagd om een omscholing, maar die kreeg ik niet. En ik ben fanatiek gaan solliciteren, maar als zesentwintigjarige niet-afgestudeerde een secretariële baan vinden was niet echt haalbaar.”
Melkertbaan en WW
“Na een jaar kwam een nieuwe consulente aan met een Melkertbaan op een boekhoudkundige afdeling van een bejaardentehuis. Dat leek mij geen goed plan omdat ik zeer slecht in boekhouden ben. Ik wilde graag wat meer de secretariële richting in. Maar daar had die nieuwe consulente geen boodschap aan. Ik werd gedwongen op die boekhoudkundige afdeling te gaan solliciteren en zo niet, dan was ik mijn uitkering kwijt. Een keuze had ik niet. Tijdens mijn sollicitatiegesprek heb ik eerlijk gezegd dat ik slecht ben in boekhouden. Men gaf te kennen dat geen probleem te vinden, want er waren genoeg andere taken. En bovendien wilde het arbeidsbureau heel graag dat ze mij zouden aannemen. Het ging om een Melkertbaan met een jaarcontract waarbij ik honderd gulden meer verdiende dan de bijstandsuitkering. Maar dat bedrag werd direct in mindering gebracht op mijn huursubsidie waardoor ik er nog niets mee opschoot.”
“Ik heb de meest stompzinnige taken moeten uitvoeren tijdens deze Melkertbaan. Wekenlang stickers op dozen plakken en daarna weer wekenlang hele dagen guldens tellen en enveloppen dichtlikken (nee, niks geen sponsje). Nadat ik het hele archief voor het bejaardentehuis op orde had gebracht, werd mijn jaarcontract voortijdig afgebroken omdat ze toch liever een boekhouder aan wilden nemen. Uiteraard was ik erg boos over de hele gang van zaken. Tijdens het sollicitatiegesprek vond men het geen probleem dat ik niet kon boekhouden en vervolgens word je toch om die reden ontslagen. Ik ging niet akkoord met het ontslag, waarop ik te werk gesteld werd als een hulp op een afdeling voor demente ouderen. Ik moest boodschappen voor hen doen en activiteiten begeleiden. Maar ik kon daar niet tegen. Ik kwam elke dag depressief en met hoofdpijn thuis. Het was gewoon niets voor mij, psychisch te zwaar. Ik heb dat ook aangegeven en na lang touwtrekken besloot het bejaardentehuis mijn salaris (wat dus op uitkeringsniveau was) dan maar door te betalen totdat mijn jaarcontract van rechtswege afgelopen zou zijn. Daarna kreeg ik een WW-uitkering voor een half jaar.”
“Mijn WW-uitkering was overigens ook op bijstandsniveau. Dus of ik nou WW had of bijstand, dat maakte financieel niets uit. Wel vond ik de WW relaxter. Ze verwachtten dat je één keer per week een sollicitatie deed. Vervelende gesprekken had ik verder niet met ze. In de bijstand was dat wel anders. Telkens als ik een gesprek had gehad met een consulente, kwam ik met stress thuis. Ze trekken alles wat je zegt in het negatieve. Zo kan ik me nog herinneren dat ik eens gezegd had van dieren te houden. Kreeg ik gelijk als antwoord terug: ‘U houdt zeker van dieren omdat u een hekel heeft aan mensen’. En vraag je om een omscholing, dan word je ook ontmoedigd. Alsof ik niets kan en zeker geen HBO afmaken. Ik had echt het gevoel dat ze denken dat iedere bijstandsgerechtigde een analfabeet is (of toch op zijn minst dom). Gewoon dom, lui, een nietwiller en een fraudeur. Dat is de algemene manier waarop je benaderd wordt tijdens de gesprekken met consulenten. Zo heb ik dat echt ervaren.”
Zinloze opleiding, zinloze sollicitatietrainingen
“Uiteindelijk heb ik, na lang zeuren, een kortdurende secretariële scholing mogen doen via het arbeidsbureau. Ik had daar niet zoveel aan, want het meeste kon ik al. Werken met de computer, typen, dat soort zaken. Een diploma kreeg je er ook niet voor, alleen een certificaat. Ik heb het toch aangegrepen om dat certificaat als uitgangspunt te kunnen gebruiken bij mijn sollicitaties. Dan had ik in elk geval een papiertje dat ik als basis kon gebruiken, ook al stelde het dan niet zoveel voor.“
“In de tussentijd volgde ik ook een sollicitatietraining via het arbeidsbureau. Daar had ik ook niet zoveel aan, maar het was een verplichting. Ik heb in de afgelopen jaren meerdere sollicitatietrainingen moeten volgen, waar ik weinig aan gehad heb. Omdat solliciteren niets opleverde, vroeg ik of ik vrijwilligerswerk mocht doen om op die manier toch wat werkervaring te verkrijgen, maar dat mocht niet. Ik heb toen alleen in het weekend vrijwilligerswerk gedaan.”
“Vanaf 2001 ben ik aangemeld bij diverse reïntegratiebedrijven. Dat was allemaal geen zuivere koffie. Een consulent gaf zelfs openlijk toe dat er gebruik werd gemaakt van nepvacatures, en dat uitzendbureaus daar ook aan meededen. In die tijd leek het ook wel alsof reïntegratiebedrijven als paddenstoelen uit de grond oprezen. Van het ene naar het andere reïntegratiebedrijf werd ik gestuurd. Een van die bedrijven was Sagenn. Daar moest ik meerdere keren per week naar toe om alweer sollicitatietrainingen te volgen, gesprekken te hebben met werkcoaches en vacatures uit de krant te knippen. Van keukenverkoper tot beveiligingsmedewerker. Ik moest ook op vacatures reageren waarvoor ik mezelf totaal niet geschikt achtte. Dat ik kort daarvoor een secretarieel certificaat had behaald via het arbeidsbureau, deed weinig ter zake.”
Belastingdienst
“Pas in 2004 heeft alweer een ander reïntegratiebedrijf, Aegens, mij binnen kunnen loodsen bij de Belastingdienst. Die kregen subsidie als ze een werkloze aannamen in een jaarcontract. Men kon daar veel geld voor vangen, volgens mij ging het om tienduizend euro per persoon per jaar alleen al voor de werkgever die jou aannam. Tijdens het sollicitatiegesprek kreeg ik al te horen dat ik er niet op moest rekenen dat dat jaarcontract verlengd zou gaan worden. Daarna zouden ze immers weer een nieuwe werkloze aannemen om werkervaring op te doen. Ik merkte toen al dat het niet klopte. Werkervaring opdoen werd als smoes gebracht om telkens de subsidiepot leeg te kunnen trekken over de ruggen van werkloze mensen. En of een werkloze nu wel of niet goed functioneerde, wel of niet zijn best deed, dat maakte niets uit. Na een jaar werd hij toch weer vervangen door een nieuwe werkloze (of eventueel een arbeidsgehandicapte, werd erbij gezegd). Dat is niet zuiver. En zeker niet omdat degenen die werkzaam waren bij de Belastingdienst, zelf wel vaste contracten hadden met goede voorwaarden. Ik kwam er ook al heel gauw achter dat dat de personen waren met het juiste netwerk. Bijvoorbeeld omdat ze via een familielid die al bij de Belastingdienst werkte aan een baan waren gekomen, of omdat het kinderen waren van boeren of KNIL-militairen.“
“Maar ik kreeg wel het minimumloon betaald, en wilde heel graag aan het werk. Daarom ben ik er toch voor gegaan. Ik ging er maandelijks wel vierhonderd euro op vooruit en dat is heel veel voor een bijstandsgerechtigde. Het werk zelf was ook in mijn richting. Ik was receptioniste bij de balie. Omdat er veel gefrustreerde mensen binnenkwamen (sommigen zelfs ronduit agressief en gewelddadig) was het wel werk waarvoor je goed tegen stress moest kunnen. Maar dat lukte me prima. Geloof me, als je de terreur van de sociale dienst overleefd hebt, dan ben je stressbestendig als geen ander. Uiteindelijk heb ik dat jaar nog weten te rekken tot anderhalf jaar door een half jaar bij de Belastingtelefoon te gaan werken. Dat werk was moeilijk. Daar moest je eigenlijk fiscaal recht voor gestudeerd hebben.”
WW-uitkering en fraude
“Ik heb in december 2005 een WW-uitkering aangevraagd en daar vier maanden op moeten wachten. Ik moest rood gaan staan om mijn rekeningen te kunnen betalen en bij mijn oma gaan eten om die periode te kunnen overleven. In 2006 had ik het eerste half jaar WW, die nog tien euro onder de bijstand zat. Ik heb voor die tien euro aanvullende bijstand aangevraagd.”
“Toen ik werkzaam was bij de Belastingdienst, kreeg de sociale dienst een anonieme tip over mij binnen. Ik zou frauderen. Mijn toenmalige consulente van de sociale dienst heeft al die tijd die tip op haar bureau laten liggen totdat ik weer opnieuw bijstand aanvroeg (die tien euro dus). Toen zag ze haar kans schoon om zowel de sociale recherche als de Belastingdienst op mij en mijn familie af te sturen. En waarvoor? Ik zou te weinig thuis zijn. ’s Avonds na mijn werk ging ik vaak langs mijn moeder en grootmoeder om samen met hen te eten en om het even gezellig te hebben. En dat mocht blijkbaar niet. Als je te vaak langs gaat bij je familie, dan word je dus al verdacht van fraude.”
“Ik moest meewerken aan allerlei vernederende onderzoeken, zoals in kasten laten kijken en intieme vragen beantwoorden. Je houdt geen privéleven meer over. Ze tellen je onderbroeken gewoon letterlijk in je kast. Ook waren ze op zoek naar herenkleding. Ik vond het allemaal zeer vernederend en privacyschendend. Hoe ze erbij kwamen, is mij nog steeds een raadsel, want ik val niet eens op mannen.”
“Mij werd verteld dat ik te veel kleren had. Maar ik moest er wel representatief uitzien tijdens mijn sollicitaties en tijdens mijn werk als receptioniste. Mijn familie werd gedwongen om medewerkers van de Belastingdienst binnen te laten en in kamers te laten kijken. Op zoek naar een logeerbed en dergelijke. Zulke onderzoeken zijn zeer vernederend en intimiderend. Met grof geweld heeft de sociale recherche staan bonken op de deur van mijn familie, bij buren aangebeld en op straat staan schreeuwen, zodat omwonenden het konden horen. Mijn familie werd dus ook nog voor schut gezet in de buurt. Mijn uitkering werd ingetrokken. Later werd het geld toch gestort, omdat ik ondertussen contact had gezocht met een advocaat. Ik ben hierna ook nog lange tijd gevolgd door de sociale recherche. Vaak stonden ze te posten voor de deur, zowel bij mijzelf als bij mijn familie, of ik werd met de auto gevolgd als ik mijn hond uitliet.”
Dwangarbeid
“Vanaf 2007 is de gemeente bezig geweest om mij in een work first-project te krijgen. Dat was toen dus eigenlijk al dwangarbeid. Ik moest gaan werken met behoud van mijn uitkering, als schoffelaar via de sociale werkplaats. In die periode heb ik contact opgenomen met een advocaat om dat te verhinderen. Hij adviseerde mij om aan de sociale dienst scholing te vragen. Ik heb toen jarenlang geprocedeerd met deze advocaat om een omscholing te kunnen krijgen, omdat een beroepsdiploma mijn kansen op een baan zou vergroten.“
In de loop van de bijstandscarrière van Raven heeft de gemeente vaker geprobeerd om haar aan de dwangarbeid te zetten, onder dreiging van het stopzetten van haar uitkering. “De uitkering daadwerkelijk stopzetten is nooit gebeurd, omdat ik altijd meteen contact opnam met een advocaat (die ik altijd belde als er weer eens gedreigd werd). Eén keer is er om die reden zelfs een ombudsman aan te pas gekomen. Dus echt stopzetten heb ik altijd weten te voorkomen.”
Psychologisch onderzoek
“Ik heb in 2007 ook een heel vernederend psychologisch onderzoek moeten ondergaan bij een psycholoog die was ingeschakeld door alweer een andere consulente van de sociale dienst. Dit omdat ik hen had verteld over een depressie die ik had gehad tijdens mijn puberteit. Dat kwam toevallig ter sprake. Het onderzoek bestond uit drie delen. Een intelligentietest, een beroepskeuzetest en een onderzoek met allerlei vreemde en intieme vragen. Er werden vragen gesteld als “Heeft u weleens iets gestolen? Heeft u weleens een dier mishandeld? Hoe vaak heeft u zin in seks? Voelt u uzelf prettig in uw vrouw-zijn? Bent u weleens zo erg agressief dat u iemand wel iets aan kunt doen?”
“Uiteraard voelde ik mezelf niet prettig bij deze vragen. En de intelligentietest en de beroepskeuzetest waren ronduit een aanfluiting. Maar ik was verplicht om mee te werken aan dit onderzoek, zoals altijd onder dreiging van het korten of stopzetten van mijn uitkering. Dat is ook een zin die sowieso standaard onder hun brieven staat. Maar vaak wordt dat er nog eens extra bij vermeld of verteld en dat was bij dat psychologisch onderzoek dus ook het geval. Of je er als bijstandsgerechtigde nu wel of niet achter staat, maakt niets uit. Je bent verplicht. Klaar. Einde discussie. Een weerwoord kun je niet hebben.”
“Uiteindelijk was de conclusie van het onderzoek dat mijn intelligentie beneden HBO-niveau lag. Uit de beroepskeuzetest kwam naar voren dat ik graag in een leidinggevende positie wilde gaan werken, maar dat dit mij afgeraden werd omdat ik niet stabiel zou zijn. Ik zou een wankel psychisch evenwicht hebben, passief-agressief zijn en problemen met autoriteit hebben. En bovendien zou ik tijdens de psychologische test sociaal wenselijke antwoorden hebben gegeven. Aan het eind van het rapport stond dat ik het eens was met de uitslag.”
“Daarop heb ik de psychologe opgebeld met de vraag hoe zij erbij kwam dat ik het eens zou zijn met de uitslag. Het was mij immers niet gevraagd. Haar antwoord was: ‘U liep niet kwaad weg tijdens ons gesprek en daarom ging ik ervan uit dat u het met de uitslag wel eens zou zijn. Ik kan dat nu niet meer veranderen. Maar ik zal mondeling doorgeven aan uw consulente dat u het niet eens bent met de conclusie van het onderzoek.’ Ik heb haar ook nog gevraagd hoe ze erbij kwam dat ik een leidinggevende positie wilde. Een dergelijke functie heb ik nooit geambieerd, dus hoe kwam zij daarbij? Ik heb daar nooit een duidelijk antwoord op gekregen. Het rapport is altijd in mijn dossier blijven zitten en wordt te pas en te onpas overal bijgehaald. Nu, anno 2014, nog steeds, terwijl er onder dat rapport staat, met kleine lettertjes, dat het maar twee jaar geldig is. Uiteindelijk ben ik zelf het rapport ook maar gaan gebruiken om aan een work first-project en aan de dwangarbeid te ontsnappen. Je ertegen verzetten heeft geen zin, dus ben ik het maar in mijn eigen voordeel gaan gebruiken.”
Opleiding
“Eind 2011 mocht ik eindelijk een kortdurende scholing volgen via Scheidegger. Ik heb toen gekozen voor juridisch secretaresse. Een detacheringbureau is toen ingezet om mij aan een stage te helpen, maar dat is hen nooit gelukt. Ik heb de opleiding dus zonder stage moeten doen, wat eigenlijk onmogelijk was omdat de opleiding praktijkgericht en kortdurend was. Toch heb ik mijn diploma weten te behalen en daarna volop gesolliciteerd. Natuurlijk om een baan in die richting te krijgen. Ook het detacheringbureau lukte het niet een baan voor mij te vinden.”
“Het belachelijke was dat het inhuren van het detacheringbureau veel meer geld kostte dan de opleiding zelf. Mijn opleiding mocht niet langer duren dan een jaar, niet hoger zijn dan MBO-niveau en zo goedkoop mogelijk. De opleiding kostte ongeveer vijftienhonderd euro, terwijl het detacheringbureau Vaardig Werk ongeveer vierduizend euro betaald kreeg om een stage of baan voor mij te zoeken. Voor dat bedrag samen had ik mijn HBO-opleiding maatschappelijk werk af kunnen maken, en mijn stage in de vorm van vrijwilligerswerk kunnen doen. Daar was ik beter mee af geweest.”
“Tijdens het afrondingsgesprek gaf Vaardig Werk aan geen stage of baan voor mij te hebben kunnen vinden, vanwege de crisis. De sociale dienst gebruikte later als excuus het psychologische rapport over mij. Dat het bureau geen werk voor mij kon vinden, zou volgens de sociale dienst liggen aan mijn onstabiele persoonlijkheid. Dat werd mij later verweten door mijn consulente, toen het detacheringbureau alweer uit beeld was. In feite kreeg ik dus de schuld. Het lag allemaal aan mij dat het traject mislukt was.”
“Stage” bij sociale werkplaats
“Vanaf die tijd is mijn consulente bezig geweest om voor mij een leerwerkplek te vinden op de sociale werkplaats. Ik zou daar dan wel op de afdeling personeelszaken archiefwerk kunnen gaan doen, zogenaamd als stage. Toen vroeg ik haar: ‘Waarom nog een stage? Ik heb mijn diploma toch al behaald en mijn opleiding afgerond? Ik kan nu toch gewoon samen met jullie op zoek gaan naar een betaalde baan!’ Maar dat zag mijn consulente niet zitten. Allerlei smoesjes en termen werden gebruikt om mij maar aan de dwangarbeid te zetten op of via de plaatselijke sociale werkplaats. Zij noemde het een leerwerkplek, een ervaringsplaats en de laatste keer in 2013 moest ik mijn handtekening zetten onder een contract waarop duidelijk stond: werken met behoud van uitkering. Toen werd het beestje eindelijk bij de naam genoemd.”
“Toen heb ik mezelf ziek gemeld met een burn-out, met een verklaring van de huisarts erbij. Ze konden de huisarts bellen, maar dat wilden ze niet. Ik heb mijn consulente moeten dwingen om een kopie te maken van de verklaring van de huisarts. Daarna heb ik een beschikking van haar gekregen waarin zij mij voorlopig vrijstelling gaf van dwangarbeid, met als vervangende verplichting dat ik in therapie zou gaan. Dwangtherapie dus. Tegelijkertijd werd er vermeld dat ik een geschikte kandidaat was voor een WSW-indicatie. Mijn laatste consulente had mij daarvoor al drie keer een aanvraagformulier meegegeven om een dergelijke indicatie aan te vragen. Ze willen mij koste wat kost op de plaatselijke sociale werkplaats te werk stellen. Daar zijn ze al jaren mee bezig. En of dat nu met of zonder WSW-indicatie is, dat maakt ze blijkbaar weinig uit.”
Omdat Raven bezwaar heeft gemaakt tegen de dwangtherapie, hoeft ze dat voorlopig nog niet te doen. En in principe werd ze vrijgesteld van dwangarbeid tot juli 2014 vanwege haar burn-out. Maar in maart kreeg ze bericht van de sociale dienst. Ze schrijft: “De rust is voorbij. Vandaag kreeg ik van de sociale dienst een dreigbrief binnen. In de brief stond dat ik verplicht ben om naar sollicitatieworkshops te gaan, waarbij de eerste aanstaande maandag begint. Als ik er niet heen ga, dan zal dat zeer zware gevolgen gaan hebben voor mijn uitkering. Dat staat er letterlijk. Maar ik zit met een burn-out thuis, dus ik ga me zeker afmelden. Ik weet alleen niet wie ik moet bellen, want wie mijn nieuwe consulente is, dat weet ik na al die tijd nog steeds niet… “ Een paar dagen later mailt ze: “Uiteindelijk heb ik vandaag maar een terugbelverzoek gedaan bij het hoofd van de sociale dienst wiens naam ook onder de brief stond (Hier in Oosterhout kun je niemand meer rechtstreeks bellen. Ook de consulenten niet. Het gaat allemaal met terugbelverzoeken). Daarop heb ik niks gehoord. Uiteindelijk heb ik toen maar mijn advocaat laten bellen. Opmerkelijk was dat ik meteen vijf minuten later werd teruggebeld door mijn nieuwe consulent. Dus nu weet ik de naam opeens wel. Die dreigbrief blijk ik ten onrechte te hebben ontvangen, en ik ben ook ten onrechte aangemeld bij de sollicitatieworkshops en bij het vacaturecafé. Men wist mij niet te vertellen hoe die fout gemaakt kon zijn. Maar ja, dit is al de tweede keer in een half jaar tijd dat ik een dergelijke dreigbrief en oproep voor workshops ontvangen heb. Het lijkt mij sterk dat het een fout is, ik ervaar het eerder als intimidatie.”
“Ik vind het sowieso niks voor mij, die sollicitatieworkshops. Ik moet ze iedere keer opnieuw volgen, terwijl ik prima weet hoe ik mezelf moet kleden en presenteren, een sollicitatiebrief moet schrijven, een cv moet opstellen, enzovoorts. Je moet je cv meenemen en je sollicitatiekleding alvast aantrekken op die workshops. Het is sowieso beledigend, want ze doen net alsof mensen in de bijstand niet weten hoe zich te presenteren en te kleden. Ik voel er weinig voor om weer opnieuw in die carrousel terecht te komen.”
Discriminatie
“Bovendien is er ook veel discriminatie op de arbeidsmarkt. Mijn moeder had vroeger een goede kantoorbaan. Maar ze werd ontslagen omdat ze zwanger was geworden van een Spaanse man, mijn vader dus. Op die manier is mijn moeder in de bijstand terechtgekomen. Ik merk ook best regelmatig bij mijn eigen sollicitaties dat je toch wordt afgerekend op bepaalde zaken, zoals je leeftijd of in mijn geval ook een buitenlandse achternaam, een bepaalde komaf.”
“Meestal ging het om leeftijdsdiscriminatie. Dan werd mij openlijk verteld dat ik te oud was voor een bepaalde vacature. Dat ik niet kon reageren omdat het bedrijf alleen jonge mensen zocht, schoolverlaters die nog kneedbaar waren. Soms kreeg ik ook te maken met racistische opmerkingen. Dan zei men bijvoorbeeld: ‘U ziet er toch niet exotisch uit’. Vanwege mijn Spaanse achternaam werd er dan een Antilliaanse verwacht.“
“Ook heb ik weleens te maken gekregen met vooroordelen over mijn uiterlijk. Vorig jaar gebeurde dat nog. Ik had toen een gesprek met mijn consulente van de sociale dienst en een mannelijke werkcoach die mij nog nooit gezien had. Hij bekeek mij destijds van top tot teen en zei erbij: ‘Ik vind jou geen type voor een secretaresse’. Dat was puur gebaseerd op een eerste indruk over mijn uiterlijk, terwijl ik gewoon netjes gekleed was. Maar hij liet duidelijk blijken dat dat niet vrouwelijk genoeg was. Meneer had duidelijk een clichébeeld van een secretaresse in zijn hoofd zitten. Dat ik blind en snel kan typen en er netjes gekleed uitzag, was blijkbaar niet belangrijk.”
“Ik ben een representatieve vrouw van tweeënveertig jaar die al acht jaar werkloos is en daarom lastig bemiddelbaar is. Dus al presenteer ik mezelf als de koningin, dan nog hebben werkgevers geen interesse in mij. Zo liggen de feiten. En dat weet de sociale dienst ook heel goed. Dus waarom dan al dat getreiter jarenlang? Puur om mij de dwangarbeid in te krijgen. Een andere motivatie kan ik niet bedenken. En dan zegt men: ‘Vanuit een werkende situatie kom je eerder aan het werk bij een werkgever’. En dan zeg ik: ‘Nee, dat klopt niet’. Want toen ik nog bij de Belastingdienst werkte, heb ik mezelf uit de naad gesolliciteerd. Ik deed meerdere brieven per week de deur uit en bezocht fanatiek uitzendbureaus. Desondanks kwam ik er niet tussen. En zodoende weet ik dat dat smoesjes zijn.
Strijd
“Natuurlijk word ik hier moedeloos van, als je je al zoveel jaren kapot solliciteert en maar niet structureel uit die uitkering komt. Behalve dan tijdelijk als er flink aan jou verdiend kan worden door meerdere partijen. Ja, daar word je moedeloos van. Vooral als je zelf weet dat je heus wel beter verdient. Maar je staat machteloos, je bent immers volledig overgeleverd aan de grillen van de sociale dienst en werkgevers. Het liefst zou ik nu een omscholing krijgen voor een zelfstandig beroep, zodat ik het heft in eigen handen kan gaan nemen. Maar die kans zal de sociale dienst mij niet willen geven. Ze houden je liever in een kwetsbare positie zodat er goed van je geprofiteerd kan worden. En dat zal alleen maar erger gaan worden als straks die dwangarbeid officieel ingevoerd wordt door middel van die Participatiewet.”
“Daarom moet daar ook over de volle breedte tegen gestreden gaan worden. En dat kun je niet als individu blijven doen. Daar is echt groepsverband voor nodig. Mijn ervaring is dat de sociale dienst echt niet wil dat mensen vooruitkomen. Ze willen gewoon een werklozenleger in stand houden wat ze te pas en te onpas kunnen misbruiken voor hun eigen doeleinden. Dat is mijn conclusie. En alleen door ons als groep te verenigen en actiebereidheid als groep te tonen zie ik hierin een kans op verandering.”
Raven is een schuilnaam.
Frodo Tromp
ik weet het niet hoor, maar ik dacht dat dit ook nuttig kon zijn voor anderen. al is het idd wel meer een blog geworden dan een artikel met wat reacties.
Tja eric. Dat is dan inderdaad de keuze van de redactie
Ik denk dat de reacties op de vragen van Raven ook “iets” uit de hand gelopen zijn. Dat krijg je met behulpzame mensen. Ik denk dat Raven en ook andere mensen die problemen hebben met uitkeringsinstanties of werkbedrijven, beter af is op internetwerkt.nl en daar haar problemen moet voorleggen.
Maak je niet druk Raven, want ook daar ben ik te gast.
Collectieve actie komen vaak voort uit individuele acties of problemen. Mensen willen vaak weten om wat of waarom er actie gevoerd word en daar hoort het achtergrond verhaal en de reacties nu eenmaal bij. Er zijn meer mensen met de zelfde problemen of opvattingen en het is de kunst om die groepen met elkaar te verbinden en samenhorig te maken zodat je een grote collectieve actie kunt voeren.
Zou jij actie gaan voeren als je niet weet waarom het gaat of wat de achtergrond is? Ik denk het niet.
Dat ben ik met je eens Paul. Heb je goed omschreven. Maar goed, dan zal ik binnenkort ook maar eens een kijkje gaan nemen op de site waar jij het over hebt.
een deel van je verhaal herken ik wel. aan de andere kant lijk je me niet echt flexibel en niet realistisch. Alles ligt aan een ander en zelf ben je net niet door omstandigheden aan je HBO diploma gekomen. alle werkzaamheden zijn dom. maar wat is dan je optie? als je nou al die energie die gebruikt om te klagen gebruikt om gewoon een baan te zoeken. Volgens miet niet zo uitmaar hoe je het doet. Elke baan is voor mij ok als ik mijn handje maar niet hoef op te houden.
Succes verder.
En waar zijn die banen dan? 1.5 werkzoekende en maar 32.000 vacatures bij het UWV. Als we de spook vacatures van de uitzendbureau er eens uithalen blijven er misschien 10.000 echte vacatures over.
Als je eens een beetje de moeite had gedaan om je eens in de nieuwe WW regelgeving te verdiepen, dan was je er snel achter gekomen dat die laag betaalde kortdurende baantjes, je flink in de problemen brengen. Zowel in de WW als in de bijstand word je hier hard voor gepakt.
Het staat je vrij om iedere baan aan te nemen. Kun jij me eens uitleggen waarom ik mij zelf in de problemen moet brengen door tijdelijk en laag betaald werk aan te nemen?
Goed zo Jill. Trap maar weer naar beneden in plaats van naar boven. Ik ga hier verder niet op in want mensen zoals jij zorgen er altijd voor dat ik mezelf moet gaan verdedigen en dat ben ik meer dan zat. Je oordeelt maar lekker een eind weg Jill als jij je daardoor beter of meer voelt dan mij ook goed. Thatcher was niet mijn favoriete politicus maar soms maakte ze wel rake opmerkingen. Een ervan was: Je kunt ook zo flexibel zijn dat je geen ruggengraat meer overhoudt. Denk daar maar eens over na Jill. Dankzij mensen zoals jou zal de solidariteit nooit op gang komen.
O ja, en dan nog iets. Als jij dan elk baantje goed vindt is dan de Wallen wellicht ook nog een optie voor je? Zou me niets verbazen aangezien dat tegenwoordig in Nederland ook gewoon een legale baan is. En dan hoef je in elk geval niet je handje op te houden. Dan kun je lekker braaf een BTW nummer op gaan halen bij de belastingdienst. Dag Jill…
Uit onderzoek is gebleken dat slechts 53 procent van de vrouwen in Nederland economisch zelfstandig is. Dat betekent dus dat de overige procent afhankelijk is van partner of uitkering. Dit is een zeer kwetsbare groep vrouwen die een groot risico lopen op armoede. Dit vond ik belangrijk om te melden.
Wat we hier bij Jill zien gebeuren is weer het heilige geloof in een uitspraak van Kennedy, te weten niet te vragen, wat het land voor jou kan doen, maar jij voor het land. Ze verwijt Raven inflexibiliteit, non-realisme en uitsluitend de schuld aan de ander wijten. Alle drie vragen om een stevige tegenreactie.
De flexibiliteit moet bijna geheel van de zijde van werknemers komen. Werkgevers vragen bijna uitlsuitend pas afgestudeerden ( startersbanen, druk ‘gejij en -jou’ in vacatureteksten, gescherm met ‘profielen’ bij de afwijzing). De werknemer moet zich om-, her- en bijscholen, maar mag dit op eigen kosten doen en als hij of zij werkloos geweest is, wordt vooral naar de lengte van de periode van werkloosheid gekeken en wordt die hoe dan ook afgewezen. Voor werkgevers geldt nog altijd het model, dat je op jeugdige leeftijd het beroep voor de rest van je leven kiest en dat afwijkingen daarvan afgestraft worden, behalve de verticale carrièreladder. De werknemer heeft zich de afgelopen decennia daarentegen behoorlijk flexibel getoond. Hij heeft een lagere betaling geaccpeteerd; geaccepteerd, dat hij een auto moet aanschaffen, omdat kantoren liever op (goedkopere) industrieterreinen zitten; de tijdelijke duur van contracten geaccepteerd; het niet verzekerd zijn van een vast aantal uren en daardoor verplicht moeten aankloppen bij een sociale dienst. De laatste ‘constructieve’ bijdrage van VNO-NCW kennen we. Voor de rest hebben ze weinig betekend.
Het lijkt niet-realistisch om uitsluitend te gaan voor een baan op HBO-niveau. Veel werkzoekenden proberen dit echter wel, slagen hier soms in, vaker niet. De werkgever zegt dan: “Als je wat beters vindt, ben je weg.” (Is die niet blij dan; ze willen toch niet, dat je decennia blijft zitten?); “Waarom onder je niveau werken?” (Is ‘op de bank zitten’, zoals ze dat noemen dan op je niveau?). Als je naar een baan op niveau gaat, krijg je het ook ingewreven. De werkzoekende voelt dus haarfijn aan, dat hij beter bij zijn HBO-niveau kan blijven. Er speelt echter ook nog iets anders.
De Nederlandse politiek spreekt graag over het sociaal contract, daar waar het belastingheffing en ‘overheidsdiensten’ betreft. We zouden met onze aankomst bij geboorte op het grondgebied van Zijne Majesteit en indertijd Hare Majesteit akkoord zijn gegaan met een sociaal contract: uw vader doet ‘aangifte’ van de geboorte, wij gebruiken uw kind als onderpand voor staatsleningen en dat kind gaat later belasting aan ons betalen. In ruil zorgen we voor gezondheidszorg, onderwijs, openbaar vervoer, defensie, wegen etc. Daar kun je het mee eens zijn of niet, maar de overheid is het er in ieder geval mee eens. Betekent dat dan ook niet, dat wanneer ze ons bijna 20 jaar in de schoolbanken houden met de belofte van een goede baan in de toekomst, dat mensen vreemd opkijken, wanneer ze opeens horen, dat elke arbeid passend is? Dan waren er velen toch begonnen met 14 of 15 in de fabriek te werken en geld te verdienen in plaats van uitgeven. Hebben we daarnaast ook niet de maatschappelijke opvatting, dat talenten benut dienen te worden? Het zou toch zonde zijn, dat Raven en vele andere goedgeschoolden vakantiehuisjes gingen schoonmaken, terwijl ze veel meer kunnen betekenen dan een schoon bed voor vakantiegangers. Het zou nog tot daaraantoe zijn, wanneer er uitzicht is op een betere baan, maar akkoord gaan met een ongeschoold baantje betekent doorgaans er tot je pensioen aan vastzitten of eerder uit het arbeidsproces gestoten worden en dan in WIA of bijstand wachten tot dat pensioen. Uitstroom naar een verantwoordelijke functie kun je echter vergeten.
Kom ik nog op het derde punt: het altijd de schuld bij een ander zoeken. Ik betwijfel of Raven en anderen dit altijd doen. Op HBO’s en universiteiten word je geleerd dit niet te doen en het hoort tot de zogeheten ‘competenties’ op deze niveaus. Dat men dat de onderdanen graag wil leren, heeft een doel. Laat mensen zelf zeggen, hoe stom, minderwaardig en overbodig ze zijn, dan hoeven wij van de bestuurlijke kaste het niet te doen. Ik weet niet, of het Jill al eens is opgevallen, hoe zeer politici de genoemde competentie beheersen. Mijn ervaring is: totaal niet. Als het slecht gaat met de economie, wijzen ze naar het buitenland (Tja, de slechte wereldeconomie); gaat het goed, dan kloppen ze zich op de borst. Nu de economie zogenaamd groeit, hoor je ze nog niet, maar in verkiezingstijd zullen de PvdA en de VVD zeker roepen, dat onder hun beleid de economie weer tot groei is gekomen, omdat ze heilige huisjes omver durfden te kegelen. Mijn advies aan uitkeringsgerechtigden is naar zichzelf blijven kijken, maar dit nooit publiek te maken en realistisch te blijven. Op zaken, waar je geen invloed op hebt, hoef je zeker niet naar jezelf te kijken.
Het giraal betalingsverkeer is in de woonplaats van Jill zo te zien ook nog niet doorgedrongen. 90% van de mensen ‘houdt het handje op’; niet omdat ze dat leuk vinden, maar omdat de overheid dit allemaal bedacht heeft en de grond in Nederland helemaal dichtgegooid heeft. Zelfstandig leven van de voortbrengselen der natuur is hier onmogelijk.
Ach jongens, die Jill reageert toch helemaal niet meer. Is vast een trol. Ze doet gewoon wat half Nederland overigens doet. Ze loopt haar vooroordelen te spuien en verder staat ze niet meer open tot een discussie. Kortom een trol.
Het valt mij op dat Jill mij op een zo persoonlijke vijandige manier aanvalt. Net alsof ze mij en mijn situatie persoonlijk denkt te kennen. Deze reactie komt mij vreemd voor. Het is geen mening meer. Ik vat het op als een persoonlijke aanval. Ik vraag me af wat iemand met zo’n houding op deze site doet? Dat wilde ik nog even kwijt.
Ze schopt naar beneden in de hoop, dat de boven haar gestelden dit opvalt en dat ze haar zullen belonen. Voor de machtselite is ze echter ook een ’trekker’; ‘loontrekkers’ en ‘uitkeringstrekkers’ zijn namelijk voor de machtselite hetzelfde en ze kunnen niet wachten tot Prins Philip van Engeland sterft en reïncarneert als dodelijk virus om het ‘gepeupel’ te vernietigen, zoals hij ooit gezegd heeft.
Wat een schrijnende situatie. Wij komen dit ook regelmatig tegen in onze praktijk. Recent nog hebben we een client bijgestaan. Zij moest bijna 32.000 euro terug betalen. Maar doordat de sociale recherche zijn werk niet goed had gedaan zijn we tijdens bezwaar in het gelijk gesteld. Daarom raden we iedereen aan om, zodra de sociale recherche contact opneemt, of de gemeente u gaat verhoren teneinde de bijstand te stoppen, contact op te nemen. Het is van belang dat u zich laat bijstaan door een advocaat, dat kan veel ellende voorkomen. Kijk ook eens op http://www.bijstandgestopt.nl of onze eigen site http://www.vw-advocaten.nl.
Dank je wel Jochem voor de link. Uiteindelijk is dat hele gedoe met de sociale recherche goed afgelopen en heb ik geen boete hoeven betalen. Maar ik zit nog steeds in de bijstand dus kan zo elk moment weer tegen een nieuw probleem aanlopen en dan zal ik zeker jullie advocatenbureau in mijn achterhoofd houden. Dus dank je wel. Verder ben ik het met jou eens dat tijdig aan de bel trekken bij een advocaat belangrijk is zodra er problemen zijn met de sociale dienst. Ik ben inmiddels weer goedgekeurd voor werk en heb daarbij de angst in de toekomst in de dwangarbeid te zullen belanden. Biedt uw kantoor daar ook hulp bij? Op deze site reageert ook regelmatig een man genaamd Paul die mensen adviseert direct een loon te eisen (met de betaling van belastingen en premies) zodra men aan de dwangarbeid wordt gezet. Biedt uw kantoor daar ook hulp bij? Tevens ben ik nog steeds nieuwsgierig naar hoe de zaak over de dwangarbeid afgelopen is die de advocaat Marc van Hooff gedaan heeft. Over de uitspraak van deze zaak heb ik nooit meer iets vernomen. Wie wel?
Daar ben ik ook nog steeds op aan het wachten.
En ik blijf het maar herhalen, zeg geen nee tegen een traject, maar leg wel je eigen voorwaardes neer zoals een normaal loon en arbeidscontract.
Het werk mag je niet weigeren, hun voorwaardes wel.
Beste Raven,
wat een verhaal. Ik zit nog niet dusdanig in die molen, maar wat een herkenning. Ik mag niet eens mijn universitaire studie afmaken, omdat dit niet de kortste en duurzaamste weg naar uitstroom is. Wat het wel is, is geheel onduidelijk. Nu volgt er een rechtszaak daarin. De eerste in de geschiedenis wat de vrijheid van de gemeente is.
Ik vind het geweldig om te horen dat je een advocaat hebt die je steunt. Zelf ben ik het nu al ontzettend zat hoe hen bepalen hoe jij het beste je toekomst kunt neerzetten. Heel gewaagd, ga ik mij begeven in het grijze gebied. Als het schrijven van een boek, workshops en seminars. Dingen die je kunt doen zonder kvk inschrijving.
In plaats van het motiveren van bereidwillige mensen, breken ze die mensen en vormen ze tot hopeloze ellendelingen. Ik zie het veel om me heen gebeuren. Ontzettend jammer. Waar willen we toch heen met z’n allen?
Je bent sterk, Raven!
Dank je wel voor je compliment Elisabeth. Ik heb ook weleens de reactie gekregen van mensen die mij maar vonden klagen en in een slachtofferrol vonden zitten. Puur en alleen omdat ik mijn verhaal naar buiten heb gebracht. Waarvan ik vind dat dat nodig is. Want als de misstanden niet naar buiten worden gebracht dan is er zogenaamd ook geen probleem. En als er niets aan de hand is dan hoeft er ook niets opgelost of veranderd te worden. Ik ben blij met een platform zoals Doorbraak waarop uitkeringsgerechtigden hun verhaal kunnen doen. Want zulke sites zijn er niet veel.
Beste Raven,
Wat een verschrikkelijke verhaal om zo te lezen en in gedachten te beleven wat jij hebt beleefd.
Ik ben zelf iemand, die ook deels van dit soort situaties heb ervaren en nog niet uit de uitkering ben.
Zelf ben ik 33 jaar wijs, afgestudeerd in fotografie en ik ben van buitenlandse komaf. Soms denk ik dat ik dat het ook een reden is waarom ik nog niet een positie heb verworven waarin ik mijzelf zou kunnen onderhouden.
Daarnaast weet ik dat ook andere maatschappelijke aspecten met zich meespelen en dat ik zelf liever de komende jaren niet dit blijf ervaren wat jij bijvoorbeeld moest doorstaan.
Gezien ik heel creatief en ruimdenkend ben, maar graag nadenk over positieve oplossingen, zit ik vaak vol met interessante opbouwende ideeën!
Het leek mij interessant om met jou af te spreken en met meer werkelozen krachten te bundelen om samen iets op te bouwen.
Lijkt jou ook leuk om een keer vrijblijvend met mij af te spreken om ervaringen en ideeën uit te wisselen?
Met vriendelijke groet,
Dre
Beste Dre. Goh wat een interessante en persoonlijke reactie. Een dergelijke reactie heb ik nog niet mogen ontvangen! Ik weet natuurlijk niet waar jij woonachtig bent? Of het een beetje bij mij in de buurt is? Maar op zich sta ik er wel voor open om af te spreken en met andere werklozen de krachten te bundelen. Dat vind ik ook het mooie van Doorbraak dat zij dit soort initiatieven stimuleren. Wat we precies zouden kunnen doen weet ik zo gauw ook niet maar daar kunnen we over brainstormen. Ik maak mij onder andere sterk tegen de dwangarbeid. En tot mijn grote vreugde hoorde ik van de week op de televisie dat de dwangarbeid in Amsterdam inmiddels is afgeschaft. De protesten hebben daar dus blijkbaar gehoor gekregen. En ook al woon ik dan een behoorlijk eind uit de buurt van Amsterdam ben ik toch blij dat het daar gelukt is om de dwangarbeid af te schaffen. De fotografie lijkt mij inderdaad een ruimdenkende wereld. Maar ja, dat dacht ik van het maatschappelijk werk ook en bleek toch niet zo te zijn. Achteraf gezien heb ik dan ook spijt van deze beroepskeuze. Al besef ik daarbij ook wel dat je in elke sector tegen discriminatie aan kunt lopen. Ik zie het niet zitten om mijn e-mail adres op deze site openbaar te maken, maar wellicht kun je mijn e-mail adres aan Doorbraak vragen? Ze krijgen mijn toestemming om dit adres aan jou te geven. Met solidaire groetjes van Raven
Ik ben al sinds mijn 30e afgekeurd ben nu bijna 58 maar moet wel ingeschreven staan bij het uwv voor 38 uur per week,alhoewel ik verder geen sollicitatie verplichting heb.En daar komt nog eens bij dat ik om de 2jaar weer gekeurd moet worden hoewel het alleen maar slechter gaat met mijn gezondheid.Maar wel contro
le krijgen van het bijzondere opsporings team..Hoe bedoel je krom…..het lijkt mijns inziens meer op de Asociale dienst van Den Haag
Er wordt goed verdiend aan werklozen.Tegenwoordig worden velen gek verklaard en kan die beroepsgroep hun zakken weer vullen door gebruik te maken van sudsidie potjes.Nergens wordt een doelgroep als mensen zonder werk zo corrupt behandels.Dit moet afgelopen zijn, geen uwv s meer, geen sociale dienst, maar een basisuitkering voor iedereen.Een land als Nederland moet zijn naam, als het al niet te laat is, hoog houden betreft de schending van de mensenrechten.Een nieuwe politieke partij starten met gooede juristen erbij, gericht op europees recht, zou een prima en noodzakelijke oplossing zijn.
Bankiers en politici hebben er voor gezorgd dat de mens is het enige dier is dat geld nodig heeft om te kunnen leven. En daarmee hebben ze iedereen flink bij de ballen. Ook de slachtoffers van de eeuwige kanker van de industriële revolutie: de altijd op de loer liggende werkloosheid.
Ik was werkzaam, maar ook ik kwam in de WW dat ging wel soepel, het nadeel was wel, dat er geen enkele hulp kwam van werkcoaches, 1,5 jaar later kom je inderdaad in die terreur van de bijstand terecht, met de eis dat je 3 sollicitaties per dag moet doen, zover ik weet heb ik dat 1x ingeleverd, daarna nooit meer naar gevraagd.
Vanuit Werkbedrijf 3x geprobeerd een baan te krijgen alle 3 mislukt, en inderdaad ze nemen jouw dan kwalijk, dat heeft bij mij uitgemond in een zeer stevig gesprek met die begeleiders, waarna het doodstil werd, met nog 1x een proeftijd, maar ook dat mislukt na 3 dagen.
Sindsdien is het opnieuw doodstil, ondanks dat ik tijdelijke baantjes heb gehad, praat ik niet meer met de werkcoaches of zij durven geen gesprek meer met mij aan te gaan.
Ik heb eigenlijk ook geen enkele behoefte meer om met hun in zee te gaan, het werkt op geen enkele manier, dan inderdaad met hoop gestress en gedoe, werken via …… jammer genoeg uitzendbasis… gaat veel beter.
Persoonlijk zou WerkBedrijf misschien wel goed kunnen functioneren voor mensen met een beperking, maar voor gezonden mensen totaal niet. dit werd eigenlijk ook bevestigd door andere personen die ik gesproken heb en zelfde schuitje zitten, je schiet er geen moer mee op.
Geheel onverwacht kom ik bij toeval op deze site terecht 🙂
Uit juridisch oogpunt wil ik eerst graag duidelijk maken dat de hierin genoemde zaken mijn persoonlijke ervaringen zijn zoals ik dit heb beleefd en dat dit mijn persoonlijke mening is!
TEN EERSTE ZOU IK HEEL GRAAG VAN DEZE MEVROUW “RAVEN” WILLEN WETEN WELKE ADVOCAAT ZIJ HEEFT OF HAD, OMDAT DEZE MIJ HOPELIJK OOK GOED ZOU KUNNEN HELPEN DE GEMEENTE OOSTERHOUT (NB) EVEN DE WACHT AAN TE ZEGGEN MBT HUN GEDRAG.
Mijn ervaring is nl dat je met een willekeurige advocaat vaak aan de goden bent overgeleverd en voor de Gemeente Oosterhout(NB) kun je wel een echte “Pitbull” gebruiken
Wat deze mevrouw “Raven” schrijft over de gang van zaken bij de Gemeente Oosterhout (NB) geeft heel veel herkenning bij mij, anno 2019! Wat een ongelooflijk goed geschreven brief. Deze mevrouw is echt niet dom maar super knap. Zeker omdat zij door deze voor mij heel herkenbare situatie überhaupt nog zo functioneert. Aan zo iemand zouden heel wat bedrijven veel hebben (bv de Gemeente Oosterhout zelf…).
Onder andere de afdeling sociale zaken van de Gemeente Oosterhout (NB) functioneert m.i. al heel wat jaren slecht en dat weet ik omdat omdat mijn man en ik door onze achtergrond veel kennissen en vrienden hebben die daar werken of gewerkt hebben.
Een goed voorbeeld van laks gedrag en struisvogelpolitiek is bv ook het gedrag van “Me Too” Burgemeester Huisman…..
Zelfs ik wist, doordat ik familie in Hilvarenbeek heb, allang van zijn gedrag maar heb niet eens de moeite genomen dit kenbaar te maken bij de Gemeente Oosterhout omdat ik er al vanuit ging dat zij, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid hun kop hiervoor in het zand zouden steken. Daar zijn ze nl heel erg goed in mede gezien het aantal inwoners van Oosterhout en medewerker van de Gemeente Oosterhout die hier allang weet van hadden.
Vast weer even niet goed opgelet bij de gemeente Oosterhout….
De maatschappij en de burgers van Oosterhout moeten nu opdraaien voor de gevolgen die deze incompetabele Burgemeester (die deze naam niet eens waardig is) heeft veroorzaakt. Hoogstwaarschijnlijk krijgt deze man na een uitgebreide rustperiode wel weer een andere baan via het in deze kringen gebruikelijke old boys network.
De Gemeente Oosterhout is er naar mijn mening dan ook zeker NIET voor de burger maar eerder voor zichzelf (ik krijg soms de indruk dat ze dat niet altijd zelf door hebben) en werkt vaak met tijdelijk ingehuurde mensen die m.i. vaak incompetabel zijn: ze hebben geen tijd of nemen vaak niet de moeite om het overgedragen dossier goed door te lezen, waar ze tenslotte wel voor betaald worden! met als gevolg dat de “klant” alles zelf opnieuw moet vertellen enz. TRAAG dat alles gaat; OM GEK VAN TE WORDEN.
Met zulk personeel zouden er heel wat ondernemingen allang failliet zijn.
Onze situatie is weleenswaar niet hetzelfde als bij deze mevrouw, maar de langlopende, slepende en slopende problematiek die deze mevrouw heeft ondervonden herken ik.
Zij zegt ook dat, als je je door deze terreur heen geworsteld hebt, je alles aan kunt en dat geldt inderdaad ook gedeeltelijk voor mij, als ik me weer eens ergens doorheen geworsteld heb: totdat de volgende actie van de Gemeente Oosterhout zich weer aandiend! en zo ga ik stukje bij beetje kapot.
Doordat mijn man en ik buiten onze schuld om iets vreselijks is overkomen waardoor wij nu bijstandsgerechtigd zijn is het m.i. zo dat de lakse en ongeïnteresseerde houding, het slechte handelen en de incompetentie van veel medewerkers van de Gemeente Oosterhout (vaak ook nog de mensen die hogere functies hebben) er in ons geval voor gezorgd heeft dat ik, terwijl ik een intelligente vrouw ben, nu compleet doorgedraaid ben en een fysiek wrak.
Er is er geen sprake meer van een echt huwelijk tussen mijn man en mij en zelfs de relatie met onze volwassen kinderen heeft hier ernstig onder te lijden.
Door de hoge eigen bijdrage voor zorg, die mijn man en ik ieder jaar kwijt zijn, was de rek er vorig jaar uit en is mijn man afgelopen jaar niet voor het voorgeschreven onderzoek naar het betreffende academische ziekenhuis gegaan en heeft ook andere voorgeschreven tests, bloedonderzoeken en andere onderzoeken niet laten doen.
Ook ik ben ik niet naar het ziekenhuis gegaan voor de voorgeschreven onderzoeken, controles en bloedonderzoeken en ben ook niet terug naar de chirurg gegaan gegaan om operaties te laten uitvoeren die noodzakelijk zijn om te kunnen functioneren.
Onze sociale contacten zijn gereduceerd tot de echte vrienden die op één hand te tellen zijn want in tijden van nood leert men zijn echte vrienden kennen: in de huidige maatschappij willen heel veel mensen nou eenmaal niet horen in wat voor mensonterende en armoedige omstandigheden je verkeerd (ZOEK DE DEFINITIE VAN ARMOEDE EENS OP GOOGLE)
Niet alleen gebrek aan materiële zaken (hier hechten wij nl niet zoveel waarde aan) en aan financiële middelen maar voornamelijk de geestelijke en fysieke problemen zijn armoedig te noemen.
Ondanks dat ik geestelijk altijd heel sterk was en nog kan zijn omdat ik wel moet, heb ik hier een dusdanige tik van opgelopen dat ik nooit meer mijn eigen “ik” zal zijn want die is helemaal kapot gemaakt en dit m.i. voornamelijk door de incompetentie van allerlei (overheids) instanties.
Nog even de volgende informatie:
Bij de gemeente Oosterhout is Adri Gabriels (a.gabriels@oosterhout.nl) het algemene hoofd van sociale zaken.
Het afdelingshoofd van de afdeling Sociale zaken is Sjaak Don.
De daaronder vallende leidinggevende is mevrouw van de(r) Wal.
Als er medewerkers zijn die de VVD aanhangen, hou dan rekening met de mogelijkheid dat zij een aanvraag voor bv bijzondere of speciale bijstand extra kritisch kunnen beoordelen als er hierbij ruimte is voor eigen interpretatie.
De VVD en iemand die bijstandsgerechtigd is passen m.i. nu eenmaal meestal niet goed bij elkaar (gezien de onlangs gedane uitspraken van Dijkhoff dat de bijstandsuitkeringen volgens hem best omlaag zouden kunnen)
Hoe hoger de functie is van deze mensen hoe bozer en botter ze je te woord staan omdat, als je ze al te pakken krijgt, zij dan zeggen hier niet over te gaan: hoezo wethouder sociale zaken, Unit hoofd sociale zaken, afdelingshoofd sociale zaken en leidingevende sociale zaken?!
Zijn zij niet de persoon die de eindverantwoording hebben en bij wie je aan moet kunnen kloppen als alle andere mensen, die onder hun verantwoording vallen, hun werk niet goed doen ?!
Maar ja, uitkerings “trekkers” zijn tenslotte maar klootjesvolk nietwaar…
Als je het centrale nummer van de Gemeente Oosterhout belt en vraagt om doorverbonden te worden met de persoon die je nodig hebt of wilt spreken gebeurd het vaak dat die persoon:
A: in vergadering is, alsmede meestal ook de rest van het team
B: deze persoon wel aanwezig zou moeten zijn maar niet “traceerbaar” (lekker hoor, zo`n vrijblijvende baan)
C: deze persoon ziek of met verlof is (dat wil meestal zeggen vrij of met vacantie)
Als ik bel en mijn naam moet zeggen geef ik ook weleens mijn meisjesnaam op, om niet door bekenden op naam herkend te worden, of zelfs mijn moeders naam: bij gebrek aan privacy vragen ze hier tenslotte zelf om.
Vervolgens vragen de baliemedewerksters dan vaak “mag ik vragen waar het over gaat”? en dan zou je gewoon het volgende antwoord kunnen geven: NEE!
Het kan zijn dat er dan even een stilte valt omdat (zeker Brabanders) niet gewent zijn aan deze directheid….
Andere baliemedewerkers hebben meer fatsoen en vragen dit niet maar zeggen bv dat ze een terugbel verzoek kunnen maken: dat houd wel in dat ze min of meer je hele doopceel lichten zoals naam, geboortedatum, adres enz.
Omdat ik veel mensen ken uit het verleden die niets van onze situatie weten en ik dat ook niet wil ( wel eens van privacy gehoord?) vraag of ze in de agenda kunnen/willen kijken of op de afdeling na willen vragen wanneer de desbetreffende persoon weer bereikbaar zou moeten zijn. Vervolgens bel ik net zo vaak terug tot dat ik doorverbonden kan worden.
Sommige baliemedewerksters zeggen gewoon botweg “waar gaat het over”? Op zo`n onbeschoft gestelde vraag kun je dan bv ook als antwoord geven: DAT IS PRIVACY GEVOELIGE INFORMATIE DIE IK ALLEEN WIL DELEN MET DE PERSOON DIE DAAROVER GAAT.
Dan valt er ook vaak een stilte omdat ze zo`n antwoord natuurlijk weer niet gewend zijn en kun je daarna ofwel een
terugbel verzoek laten aanmaken als de betreffende persoon niet bereikbaar is, of de hierboven aangegeven informatie vragen, of ervoor kiezen zelf terug te bellen.
Laat je in ieder geval niet klem zetten want sommige baliemedewersters kunnen heel scherp of uit de hoogte doen (zeker als je iemand van de afd. sociale zaken wilt spreken) en proberen je voor het blok te zetten.
Als laatste: schrijf altijd namen op van ECHT IEDEREEN die je hebt gesproken. Soms wordt er uit gemakzucht gewoon maar iets gezegd omdat ze geen zin hebben om verder te kijken dan hun neus lang is en dan heb je altijd iets om op terug te vallen en te melden. Dat zouden ook meer mensen moeten doen.
Ik hoop dat ik hiermee mensen die in vervelende situaties verkeren in ieder geval wat wegwijs heb gemaakt want wat dat betreft hoef je van de Gemeente Oosterhout (NB) niet veel te verwachten.