Berlijn protesteert tegen komst Wilders

In het kader van zijn internationale kruistocht tegen de islam reisde PVV-leider Geert Wilders afgelopen weekend naar Berlijn om zijn Duitse vrienden en vriendinnen verder op te hitsen tegen moslims en immigranten. Hij werd uitgenodigd door het Berlijnse raadslid René Stadtkewitz die van plan is om onder de naam “Die Freiheit” een Duitse variant van de PVV op te richten. Voor het hotel waar Geert Wilders zijn toespraak gaf, demonstreerde een groep Duitse en Nederlandse activisten tegen racisme en vreemdelingenhaat. Ook Doorbraak was vertegenwoordigd.

In Duitsland waren extreem-rechtse anti-islambewegingen tot nu toe vooral op lokaal niveau actief. Sinds een paar maanden is echter ook bij onze buren een landelijke discussie ontbrand over “de integratie” van moslims, de vermeende erfelijkheid van intelligentie, en het belang van “de joods-christelijke traditie” van “de nationale cultuur”. Ook al reageert de gevestigde politiek vooralsnog afwijzend, toch zijn racisten in Duitsland en Nederland al vol verwachting dat Duitsland, weliswaar met een paar jaar vertraging, kan belanden in een net zo destructief en gevaarlijk integratiedebat als Nederland.

Wilders deed zijn uiterste best om zijn Duitse vrienden een hart onder de riem te steken. Onder de 500 gasten in de zaal bevonden zich figuren als de Berlijnse leider van de extreem-rechtse NPD Uwe Meenen, bekend van zijn ontkenning van de Holocaust. Ook waren er de nodige skinheads aanwezig met hun Duitse vlaggen, en natuurlijk de meegereisde Wilders-fans uit Nederland. De PVV-er werd gevierd als een popster, en hij riep de aanwezigen op om ook in Duitsland een “beweging” als de PVV op te zetten. Duitsers hoeven zich volgens Wilders niet schuldig te voelen voor hun verleden, want dat is lang geleden. Ze mogen dus kennelijk best weer eens xenofoob en racistisch zijn – net zoals Wilders zelf.

Voor de deur waren zo’n 150 mensen bijeengekomen om tegen de komst van Wilders te demonstreren. De “Buendnis Rechtspopulismus stoppen” had opgeroepen tot een tegendemonstratie die een duidelijk signaal tegen rechts en tegen Wilders moest afgeven. Helaas viel de opkomst tegen doordat de locatie tot op het laatste moment geheim was gehouden. Ook werd het Hotel Berlin, waarin de Wilders-bijeenkomst plaatsvond, door de politie dermate afgeschermd dat een verstoring van het evenement en contact met de aanwezigen vrijwel onmogelijk was. De gasten werden via een achterdeur naar binnen gesluisd. Ondanks de tegenvallende opkomst en het buitenproportionele optreden van de politie heerste er onder de demonstranten een positieve en strijdbare sfeer. De Duitse activisten leerden snel van hun Nederlandse kameraden, en scandeerden naast hun Duitse leuzen ook steeds vaker “Wilders opzouten!”. De internationale pers was aanwezig en luisterde met interesse naar de toespraken van de organisatoren. En de toeristen die bij aankomst bij hun luxe-hotel uit hun touringbussen stapten, keken verbaasd naar de ontvangst met anti-fascistische spandoeken en actieborden.

Wat er binnen het hotel gebeurde, is zorgwekkend voor links in heel Europa. Het feit dat Wilders ook in Duitsland zo makkelijk bondgenoten kan vinden verrast niet, maar belooft weinig goeds. Aan de ene kant viel de belangstelling voor Wilders in Duitsland trouwens nog mee. Dat kan als positief signaal worden gezien. Maar aan de andere kant was het verzet dat in ieder geval op straat zichtbaar was, teleurstellend. In een land waar de afgelopen weken honderdduizenden mensen tegen kernenergie demonstreerden en waar in Stuttgart 50 duizend mensen de straat opgingen om de bouw van een nieuw treinstation te stoppen, kan een manifestatie van 150 activisten voor het Hotel Berlin zeker niet als succes gevierd worden. De verrechtsing van de samenleving waar Wilders voor staat, is zeker geen puur Nederlands probleem. Het verzet daartegen moet internationaal nog groeien.

In zijn speech in Berlijn vergeleek Wilders de islam met het nationaal-socialisme. Hij waarschuwde zijn bondgenoten voor “een herhaling van de fouten van de Weimar-republiek”. Hij deed dat op dezelfde dag dat de leden van het CDA-congres hun toestemming gaven aan de samenwerking met de PVV in kabinet Bruin I, de dag dus waarop het extreem-rechtse populisme van Wilders definitief in het centrum van de Nederlandse staatsmacht lijkt gearriveerd.

Gregor Eglitz