BPW-actie bij vastgoedboef Urban Interest: “Wonen is geen stoelendans” (beeldverslag)
Vanmiddag deden zo’n vijftien mensen mee aan een actie met een eisenoverhandiging bij het kantoor van de vastgoedboeven van Urban Interest aan de Tobias Asserlaan 2 in Den Haag. De actie was georganiseerd door de Bond Precaire Woonvormen (BPW) en bewoners van de roodwitte Stationsflat in Leiden, tegenover station Leiden Centraal. De pandjesbaas Urban Interest geeft bewoners van die flat een tijdelijk huurcontract en wisselt hen aan het einde van dat contract weer in voor andere flexhuurders. Zo zitten deze huurders in voortdurende woononzekerheid. Daarom gingen mensen van de BPW, Doorbraak, de Haagse Stadspartij en bewoners van de Stationsflat verhaal halen bij de pandjesbaas.
Bo, een van de bewoners van de flat en lid van de BPW Leiden, dreigde in december door Urban Interest op straat te worden gezet. Na de nodige druk en publiciteit kreeg hij voorafgaand aan de actie woonruimte met een vast huurcontract aangeboden, in een ander deel van Leiden. Dat aanbod heeft hij inmiddels geaccepteerd. Maar andere flexhuurders in de flat komen op termijn, als ook hun tijdelijke contract afloopt, in dezelfde problemen als Bo. Want ook zij kunnen dan inwisselbaar en dakloos worden gemaakt. Daarom moet deze woonstrijd collectief worden gevoerd, onder het motto “een voor allen, allen voor een”. Want “wonen is geen stoelendans, maar een recht”, zo werd gezegd. De strijd tegen Urban Interest gaat door. Nieuwe acties zijn in voorbereiding.
Dat de vastgoedmaffia slapend rijk wordt, blijkt niet alleen uit het kapitale pand waar de Urban Interest-managers hun flexhuurders zitten uit te knijpen, maar ook uit het reusachtige vermogen dat de baas van het bedrijf, Harry Hilders, inmiddels heeft opgebouwd. De man mag zich zelfs miljardair noemen. Het bedrijf bezit zo’n 5.500 woningen waar vette winsten mee worden gemaakt. “Urban Interest, hun interesses zijn niet onze interesses”, werd dan ook door een van de BPW-activisten opgemerkt.
Huizen voor mensen
Tijdens de actie werden er forse spandoeken opgehangen aan de hekken van het complex van Urban Interest, en ook meegedragen. Een megafoon zorgde voor de broodnodige geluidsversterking tijdens de praatjes en het roepen van leuzen, zoals “Huizen voor mensen, niet voor winst” en “Niet flex, niet duur, wij willen sociale huur”. Bij het begin van de actie kwamen twee directieleden van het bedrijf naar buiten. Zij drongen erop aan dat de eisen meteen aan hen overhandigd zouden worden, waarna ze zich zo snel mogelijk weer uit de voeten zouden kunnen gaan maken.
Maar dat was niet de bedoeling van de activisten, die een programma in elkaar hadden gezet en de directieleden eens stevig aan de tand wilden gaan voelen. Ze moesten maar eens de tijd nemen om te luisteren naar wat de activisten hadden te zeggen. Daar hadden de dame en de heer geen zin in, waarna ze snel weer vertrokken naar hun kantoorbunker. De eisen werden dus niet overhandigd, maar ze werden wel krachtig uitgesproken met behulp van de megafoon. Het was voor de Urban Interest-directie inmiddels wel luid en duidelijk geworden dat hun flexhuurders in opstand aan het komen zijn.
Harry Westerink
