Dagelijks deportatiegeweld: Afrikaanse vluchteling wordt geboeid, geslagen en gewurgd
We ontmoeten ook een andere dame uit Afrika die getuigt van haar ervaringen bij haar tweede uitzettingspoging. Het vond plaats op de luchthaven van Brussel-Nationaal in Zaventem. Als voorbereiding op een uitzetting wordt deze vrouw meegenomen en vastgehouden in een kamer zonder ramen “zoals in de gevangenis”, met een toilet en een camera, en bevindt zich alleen voor vijf politieagenten in uniform. Een “Marokkaanse” vrouwelijke politieagente en vier mannen. Ze zeggen dat ze al haar kleren uit moet doen, haar kleren zijn afgescheurd, haar bh en broek zijn gescheurd. Ze vragen haar waarom ze in België is. Ze antwoordt dat ze met haar partner wil trouwen en dat ze niet weggestuurd wil worden, waarop ze antwoorden: “Je moet vertrekken”. Geboeid, zeer stevig in de nek gegrepen, haar voeten vastgebonden, haar handen op haar buik vastgebonden, wordt ze als een pak naar het vliegtuig gedragen. Een aan de linkerkant, een aan de rechterkant en een die haar bij de voeten draagt. Ze merkt op dat politieagenten de omgeving voortdurend in de gaten houden, zodat niemand ze ziet. Het is duidelijk dat ze zich verstoppen. Toen ze bij het vliegtuig aankwam, werd ze achterin geplaatst, op de laatste rij, met links en rechts een agent. Ze is altijd vastgebonden, inclusief haar voeten. Een politieagent pakt haar nek vast en buigt haar lichaam naar voren om haar hoofd tussen de benen van de politieagent naast haar te klemmen. Ze wordt altijd met geweld bij de nek vastgehouden. Als ze probeert te schreeuwen “alsjeblieft, help me” grijpt een politieagent haar mond en wurgt haar. Ze voelt dat ze stikt en geraakt in paniek. Ze blijft daar een uur lang hoesten, stikken en op zoek naar lucht. De politieagenten blijven druk uitoefenen op haar hele lichaam en vooral op haar keel, en slaan tegen haar mond en neus, zodra ze “god, help me” roept. De andere politieagenten staan in een kring rond haar, zodat ze niet gezien worden door de passagiers. Het vliegpersoneel ziet alles maar schrikt niet terug, ze zeggen niets. “Ze hebben alles gezien.” Na ongeveer een uur (!) komt de commandant met de politie praten en stopt de uitzetting. Ze verlaten het vliegtuig, de beenboeien worden verwijderd. Daarna zit zij weer eens met dezelfde vijf politieagenten in de luchthavenkamer waar ze vraagt: “Is het omdat ik geen papieren heb dat je me wilt vermoorden?” Antwoord: “Ja, ga terug naar Afrika”. Steeds weer wordt ze geslagen en geslagen, ook in het gezicht, omdat ze weigert te gaan zitten. Het is ongeveer 12:00 uur en ze blijft daar tot ongeveer 6:00 uur. Na het verlaten van het centrum rond 7 uur ‘s morgens, kreeg ze geen eten of water meer, zelfs niet toen ze het vroeg.
Martine in ALLES WAT nu nog ONTBREEKT IS HET KUSSEN! STOPPEN MET EEN NIEUWE MOORDSTAAT…. (Gettingthevoiceout.org)