Dakloosheid: het is een bewuste keuze om voor grote groepen Rotterdammers geen voorzieningen meer te treffen

Straatarts Michelle van Tongerloo: “Voor grote groepen mensen in Rotterdam worden geen voorzieningen getroffen. Dat is een bewuste beleidskeuze, tegen allerlei regionale en internationale verdragen in. Deze mensen worden bijvoorbeeld uitgesloten van sociale voorzieningen als opvang, omdat de gemeente bang is voor een aanzuigende werking, al is dat nooit bewezen. We hebben er geen moeite mee om al deze mensen hier naartoe te werven om onze economie te dragen. Maar als ze hun baan verliezen en op straat belanden, bieden we hen weer niks. Daardoor neemt het aantal daklozen enorm toe.” Wat schort er aan de hulpverlening? “Er moet voor iedereen opvang zijn, het liefst met begeleiding. In Rotterdam bieden we aan Europese arbeidsmigranten nu opvang met vijf bedden per week. Waar hebben we het over? Het is voor die mensen belangrijk om ergens tot rust te komen, zodat er een plan kan worden gemaakt. Dan voorkom je de problemen die zich nu voordoen en die ook handenvol geld kosten. Daklozen gaan van het ziekenhuis naar de straat, naar detentie en weer naar de straat. Daardoor worden de maatschappelijke kosten veel hoger dan wanneer we ze gewoon een bedje geven. Vanuit de straat worden de problemen alleen maar erger. Die mensen ondergaan in tien dagen een enorme metamorfose en komen in een snelle neerwaartse spiraal terecht. Een gevolg is bijvoorbeeld heftig middelengebruik om de onveiligheid aan te kunnen.” Hoeveel impact heeft de straat op de levens van daklozen? “Als je op straat leeft, is dat allesbepalend. Dat is overleven. Je hebt niks meer. Hoe langer je op straat leeft, hoe lastiger het is om daaruit te komen. Je ziet mensen in een paar weken veranderen.”

Denise Bouwmeester in Straatarts tussen wanhoop en armoede: “Alle problemen op straat die klein beginnen, monden uit in drama’s” (Rijnmond.nl)