Daverende 1 mei-demonstratie in Den Haag, ondanks voortdurende intimidaties door FNV-beveiligers (beeldverslag)

De landelijke FNV 1 mei-demonstratie van vandaag in Den Haag had weer een geweldige strijdbare uitstraling. Dat kwam mede door de aanwezigheid van de diverse blokken van zowel zeer actieve FNV-ers als van organisaties als Code Rood, de Internationale Socialisten en een reeks van communistische partijen en bewegingen. Ook de Bond Precaire Woonvormen (BPW) en Doorbraak hadden samen een blok georganiseerd, in ons geval van baanlozen, flexwerkers en flexhuurders. Helaas probeerde de FNV ons herhaaldelijk de mond te snoeren en zelfs uit de demonstratie te gooien.

Wij streken vlak voor aanvang van de manifestatie, rond 14:00 uur, met onze spandoeken en een geluidskarretje neer op zo’n vijftig meter voor de ingang van het omhekte terrein op het Malieveld waar de FNV haar protest zou gaan houden. Onze spandoeken trokken veel bekijks onder de naar schatting vijf- tot achtduizend mensen die langsliepen op weg naar het terrein. We deelden duizenden flyers uit. Tientallen demonstranten stopten voor een inspirerend praatje of puur om complimenten te geven. Zo’n geluid tegen arbeidsethos en alle flexshit mag ook wel eens gehoord worden, was de meest voorkomende opmerking die ze maakten.

Opgefokt

Maar daar bleek de FNV-top heel anders over te denken. Die vond kennelijk dat ons geluid niet gehoord mocht worden, en ze bleven ons de hele middag lastig vallen met pogingen ons de mond te snoeren. We hadden een karretje van Theaterstraat bij ons, met daarop twee geluidsboxjes, en vanaf het moment dat we iets van ons lieten horen begonnen de problemen. Meteen kwamen beveiligers, leden van de ordedienst en medewerkers van Jaspers Events opgefokt aansnellen. Die boxjes moesten uit en we moesten het omhekte veld op. Daar mochten we ons verhaal doen door onze megafoon, zo werd ons te verstaan gegeven.

Vorig jaar organiseerde Doorbraak op de 1 mei-demonstratie van de FNV in Amsterdam ook zo’n blok, met precies zo’n korte eigen kleine manifestatie vooraf. We hebben toen, net als deze keer, alles gedaan om geen overlast te geven aan de bond, met name als het ging om geluid of eventueel in de weg staan. Alles verliep toen in goede harmonie. Wij waren toen blij een kritische bijdrage te kunnen leveren aan de wederopbouw van een strijdbare 1 mei-traditie, en we merkten destijds dat dat erg gewaardeerd werd door grote delen van de bond. Vandaar dat we dit jaar wilden voortborduren op het succes van vorig jaar.

Bobo’s

Hoe anders verliep het dit jaar. De beveiligers ‘vorderden’ dat we vertrokken, en er was geen enkele ruimte voor een gesprek daarover. Toch gingen we gewoon van start met ons programma. Na een wederom spetterend optreden van onze Band Zonder Dwang met hun nieuwe song “F.U.C.K. flex” (op de wijs van de song “Y.M.C.A.”) was het woord aan Aindriú de Buitléir van We Want Woonruimte. Op de achtergrond bleven de beveiligers zeuren en zuigen. We zouden en moesten het vak in, en bij nader inzien zouden we ook daar geen megafoon mogen gebruiken. Als we hadden willen spreken, dan hadden we dat maanden geleden al moeten aanvragen, werd ons toegesnauwd. Luisteren naar de bobo’s was kennelijk nog de enige optie. We waren niet van zins onze plek op te geven, maar omdat ze gaandeweg zo agressief werden, en zelfs de politie erbij haalden, besloten we ons programma dan maar voort te zetten via onze megafoons in plaats van de kennelijk zo omstreden boxjes.

Ook de megafoon moest uit, was de volgende stap, maar daar hebben we geen gehoor aan gegeven. En daardoor konden we nog luisteren naar de prachtige toespraken van Songul Imak van het Koerdische DemNed, Yasmine Soraya van het Indonesian Diaspora Network, een lid van de Vrije Bond en Olave Basabose, actief binnen de LHBT-gemeenschap. Onze eigen toespraken besloten we maar uit te stellen tot tijdens de demonstratie.

Eruit trekken

Maar tijdens die demonstratie begonnen de problemen pas echt. Voordat we konden invoegen in de langslopende stoet, werd ons verboden om leuzen te roepen via de boxjes. Om ervan af te zijn beloofden we maar de boxjes niet te gebruiken, en we wisten op zo’n honderd meter achter het kopspandoek – ergens tussen Young & United en de flexwerkers – in te voegen met de enkele tientallen activisten van ons blok. Na honderd meter verschenen er plotseling een heleboel agenten naast ons blok. De ordedienst gaf ons te verstaan dat wij met ons blok als enige rechtsaf moesten slaan, om daar te kunnen overleggen met de organisatie over hoe het verder moest. Mogelijk zouden we ons helemaal achteraan weer kunnen aansluiten, zo werd gezegd. Daar hadden we geen vertrouwen in, en we besloten gewoon door te lopen.

Ondertussen hoorden we agenten met oortjes in zeggen dat ze liefst voor de brug bij station Den Haag Centraal in actie wilden komen, en ons eruit wilden trekken. Een nogal opgewonden medewerker van Jasper Events liep daarop de demonstratie in en probeerde vrij agressief het karretje met de boxen (die uitstonden) tegen te houden, vast te pakken en uit de demonstratie te rijden. Natuurlijk accepteerden wij dat niet en de man werd heel beheerst maar vakkundig door ons de demonstratie uitgewerkt.

Verkeerde uitstraling

Daarna kwam er weer een andere man ons blok in, deze keer van de beveiliging. Die riep ook dat we de demonstratie uit moesten. Een van zijn collega’s leek het voor ons op te nemen en zei dat we helemaal achteraan weer mochten aansluiten. Maar die eerste kerel was het daar faliekant mee oneens, want er was hem zojuist door een hoge FNV-pief verteld dat ons laten meelopen een “verkeerde uitstraling” zou geven aan de demonstratie. We moesten dus weg. Via de megafoon lieten wij iedereen om ons heen weten wat er allemaal gaande was, en daarop kwamen demonstranten uit de blokken voor en achter ons tussen ons inlopen. Waarschijnlijk zagen de beveiligers (en de FNV-leiding van de demonstratie) toen eindelijk in dat er geen beginnen aan was om ons weg te krijgen en gaven ze het op. Wel werden wij als enigen tijdens de hele demonstratie voortdurend aan beide zijden omsingeld door een reeks agenten te voet en in busjes.

De leuzen die vanuit ons blok geroepen werden – Nooit meer dwangarbeid, nooit meer loonarbeid – Alles flex? Fuck flex! – Geen mens, geen vrouw, geen mens is illegaal – Geen cis, geen trans, geen mens is illegaal – Toen niet, nu niet, nooit meer fascisme – Laat de rijken onder de crisis bezwijken – Samen staan we sterk, met en zonder werk – Schijt aan dwangarbeid – Geen bazen, geen knechten, dat is waar wij voor vechten – Samen vechten voor gelijke rechten – One solution, revolution – A, anti-, anticapitalista – Haar strijd, onze strijd, genderoverstijgende solidariteit – Mijn strijd, vrouwenstrijd, genderoverstijgende solidariteit – Hun strijd, onze strijd, anti-nationale solidariteit – No borders, no nations, stop deportations – He ho kabinet, jullie vragen om verzet – He ho kabinet, jullie worden afgezet – Niet flex, niet duur, wij willen sociale huur – Oh la la, oh le le, solidarité avec les sans-papiers – Ook zonder baan een menswaardig bestaan – Wij eisen nu meteen onderdak voor iedereen – Geen kouwe kak maar betaalbaar onderdak – Vecht, vecht, vecht, wonen is een recht – Wij gaan niet wijken voor de rijken – De stad is van ons allemaal – Huizen voor mensen, niet voor winst

Ondanks al het duw- en trekwerk en de dreigementen hebben we toch een prima demonstratie gelopen en ontzettend veel creatieve leuzen geroepen, zoals je in het kader hiernaast kunt zien. Opmerkelijk was hoeveel middelvingers er door heel de demonstratie omhoog gingen toen we langs het kantoor van de VVD liepen, en hoeveel agenten de Turkse ambassade beveiligden toen we die passeerden. Wat natuurlijk aanleiding gaf tot leuzen tegen dictator Erdoğan en het fascistische Turkije.

Ruziezoekers

Eenmaal terug bij het omhekte terrein wilden we onze oude plek ruim voor de ingang weer innemen, maar we werden gedwongen om door te lopen het veld op. Ons werd verzekerd dat we daar ons eigen afsluitende praatje mochten houden via de megafoon. We liepen helemaal door naar achterin waar relatief weinig mensen waren, zodat we geen overlast zouden veroorzaken en de mensen die naar ons wilden luisteren zelf naar ons toe konden komen. In het praatje wilden we onder meer vertellen over de 1 mei-demonstratie die ’s avonds in Den Haag zou gaan plaatsvinden.

Maar net nadat het praatje begon, kwam de beveiliging opnieuw in actie. Ze vorderden ons om te stoppen en wilden de megafoon afpakken. Natuurlijk kregen ze de megafoon niet in handen, maar hij raakte door hun geweld wel enigszins beschadigd. Als we iets wilden zeggen, dan moesten we van het omhekte veld af, gromden ze. Maar we moesten juist het veld op van jullie, antwoordden we. Daarop besloten we om vlak achter het hek alsnog ons verhaal te doen, met de boxjes aan. Maar daar wilden de beveiligers niets van weten. Ze riepen versterking in en trachtten dat apparaat uit te zetten, door de stekkers eruit te trekken, schuifknoppen naar beneden te duwen, enzovoorts. Door met een flink aantal activisten een cordon te vormen om de spreker en het apparaat heen, konden we hem beschermen en kon hij zijn verhaal afmaken. Gelukkig wist hij de laatste zinnen uit zijn hoofd, want de geüniformeerde ruziezoekers wisten uiteindelijk nog net wel zijn papiertje uit zijn handen te rukken.

De beveiligers wisten, hoogst onprofessioneel, hun emoties niet de baas te blijven. Een riep: “Wij winnen toch wel” en een ander probeerde ons fototoestel weg te slaan. Het is duidelijk dat juist het filmen maakte dat ze zich nog enigszins inhielden en niet voluit gingen meppen. Op bijgaande integrale opnamen van de laatste 10 minuten van onze bijdrage aan de FNV-demonstratie is goed te zien hoe agressief men te werk ging. Uiteindelijk zijn we gestopt toen wij vonden dat het welletjes was en we ons praatje voltooid hadden. We hebben ons niet laten provoceren en mogen best trots zijn op de collectieve manier waarop we ons vreedzaam te weer hebben gesteld tegen alle intimidaties door de FNV-beveiligers.

Trots

Tijdens deze afsluitende schermutselingen waren er ook goed hoorbare speeches op het grote podium. Die gingen over solidariteit en het opbouwen van een brede linkse beweging. Wij denken dat dat opbouwen niet snel succesvol zal zijn zolang de vrijheid van meningsuiting niet gegarandeerd kan worden binnen de beweging. In de afgelopen jaren hebben we veel fijne FNV-ers leren kennen, met name onder de organizers, en degenen van hen die we vandaag spraken zullen deze repressieve gebeurtenissen zeker de komende tijd intern gaan aankaarten. Vooral ook omdat wij na afloop niet de enigen bleken die tegengewerkt werden. Andere organisaties kregen problemen omdat ze een tafeltje met eigen materiaal neergezet hadden of omdat ze het terrein op wilden met kennelijk niet goedgekeurde spandoeken. Weer een andere activist werd door de beveiliging overgeleverd aan de politie omdat hij een sticker (!) had geplakt. Hij moest zich identificeren en zou een boete thuis krijgen. Toen dezelfde activist even later een nazi-sticker verwijderde, kwamen beveiliging en politie weer aanrennen en moest hij zich opnieuw identificeren.

In de avonduren vonden er nog radicale 1 mei-demonstraties plaats in Den Haag, Tilburg en Nijmegen. We zijn er trots op dat bij alle drie Doorbrakers betrokken waren, organisatorisch en natuurlijk als deelnemers.

Eric Krebbers