De bende van Wilders
PVV-leider Geert Wilders doet zijn stinkende best om LPF-taferelen tegen te gaan. Maar daarin slaagt hij niet helemaal. Door de jaren heen heeft Wilders al de nodige malloten, ruziemakers, fascisten, leugenaars, mafklappers, dronkenlappen, fundamentalisten en geweldplegers om zich heen weten te verzamelen. We zetten de meest opmerkelijke nog even op een rijtje, om het geheugen op te frissen.
● In 2006 wordt Bart-Jan Spruyt van de conservatieve Edmund Burke-stichting officieel politiek adviseur van het toen nog onafhankelijke Kamerlid Wilders. Spruyts’ vrijage met Wilders leidt al snel tot de nodige ruzies binnen zijn eigen Burke-stichting.
Bijna alle leden van het comité van aanbeveling vertrekken met stampende voeten, waaronder oud-premier Dries van Agt. Zij vinden Wilders’ uitlatingen “reactionair, xenofobisch en te militant”. Spruyt trekt zich er geen zier van aan en blijft de rechterhand van Wilders. Maar na enige maanden maakt Spruyt een ommezwaai en breekt hij met de brulboei uit Venlo. Hij mist namelijk “fatsoenlijke en capabele mensen” binnen de partij en is van mening dat de PVV alleen maar draait om “Ik, Geert Wilders”. Als trap na noemt Spruyt de PVV nog “de belichaming van een paniekerig soort van conservatisme dat een middenpositie inneemt tussen prudent conservatisme en fascisme, met een natuurlijke neiging tot de laatste stroming”.
● Eind 2006 komen Wilders en zijn stormtroepen met 9 zetels in de Tweede Kamer. Kamerlid Fleur Agema komt al snel in opspraak. Was zij immers niet eerder actief voor de patjepeeërs en notoire ruziemakers van de LPF? Daarbij postte Agema eerder een bericht op de nazistische website Stormfront Nederland en Vlaanderen. En dat doet het niet lekker bij een partij die zegt niets van extreem-rechts te moeten hebben..
● Al snel komt ook Kamerlid Dion Graus, ook wel “gore Graus” genoemd, onder vuur te liggen. Graus blijkt namelijk de rekeningen voor de verbouwing van zijn luxe bungalow niet te hebben betaald. Een van de aannemers startte zelfs een juridische procedure om zijn geld binnen te krijgen. Ook zou Graus volgens twee voormalige werkgevers malversaties gepleegd hebben door bezoeken aan klanten te fingeren. Maar het kan nog gekker. Ook komt naar buiten dat er tegen Graus de nodige aangiften gedaan zijn wegens bedreiging, mishandeling en stalking. Een van die aangiften komt van zijn ex-vrouw. Zij zou in 2002 door Graus zodanig zijn afgetuigd dat ze in het ziekenhuis opgenomen moest worden. Graus zou onder andere meerdere keren haar keel dichtgeknepen hebben. Andere aangiften komen van een vriendin van zijn ex, van Graus’ voormalige schoonvader en één van een vrouw met wie hij een buitenechtelijke relatie had. Voordat Graus actief werd bij de PVV, presenteerde hij bij TV Limburg het dierenprogramma “Beesten met Dion”. Dat kunnen we letterlijk nemen.
● Om aan de landelijke verkiezingen van 2006 mee te mogen doen, dient de PVV in alle 19 kiesdistricten 30 ondersteunende verklaringen te verzamelen. Daartoe plaatst de partij zelfs oproepen op extreem-rechtse en radicale internetfora zoals Polinco. Die oproep blijft natuurlijk niet zonder gehoor. Maar liefst 34 ondersteuningsverklaringen worden geleverd door aanhangers, kandidaten en partijleden van onder meer de Centrum Democraten, de Centrumpartij, de fascistische organisatie Voorpost en de wegens discriminatie verboden partij CP’86. Van je vrienden moet je het hebben.
● Voordat Kamerlid Hero Brinkman actief wordt bij de PVV, is hij wijkagent in de Amsterdamse Bellamybuurt. Daar staat hij wegens zijn onbehouwen en agressieve optreden bekend als “de Rambo van de Bellamybuurt”. In 2009 haalt Brinkman alle voorpagina’s van de kranten, omdat hij ruzie maakt met de barman van de Haagse sociëteit Nieuwspoort. Het ‘incident’ doet zich voor in de kleine uurtjes, nadat de dronken politicus drank geweigerd wordt. Brinkman probeert daarop zelf achter de bar te komen om alcohol te pakken en raakt daarbij slaags met de barman. Brinkman erkent na het voorval een drankprobleem te hebben en gaat sindsdien door het leven als Hero Drinkman. In 2010 komt Drinkman wederom in opspraak. Hij zou zijn buurman, die bij hem klust, bedreigd hebben met een hamer of een bijl. De aangiften vliegen over en weer. Hoe het ook zij, Brinkman ontpopt zich als een straatterrorist van de eerste orde. Het is wachten op een nieuwe affaire.
● Van het ontkennen van genocides zijn sommige PVV-ers niet vies. Zo raakt PVV-Europarlementariër Daniel van der Stoep al voor zijn verkiezing in 2009 in opspraak, omdat hij de genocide op – pak ‘m beet – een miljoen Armeniërs ten tijde van het Ottomaanse rijk ontkent. Net als veel Turkse extreem-nationalisten meent Van der Stoep dat er “geen centje bewijs” is voor deze volkerenmoord in het begin van de twintigste eeuw. Iedereen die het tegendeel beweert zou volgens Van der Stoep “lafhartig” zijn. Wilders krijgt een hartverzakking van de commotie en geeft Van der Stoep op zijn lazer. Die neemt dan ook al snel zijn woorden terug en biedt opportunistisch zijn excuses aan.
● Het gaat in 2009 ook al snel mis met Ruud Sablerolle. Naar eigen zeggen is hij de coördinator voor de PVV in Den Haag. Het komt echter naar buiten dat Sablerolle in 2004 meeliep met allerlei skinheads in een demonstratie in Den Haag van de extreem-rechtse partij Nieuw Rechts. En hij was ook aanwezig op een mislukte anti-islamdemonstratie waar allerlei extreem-rechts gespuis op afkwam. Wilders ziet de bui alweer hangen. Hij ontkent dat Sablerolle coördinator is en beweert dat hij slechts PVV-posters plakt. In een poging de schade te beperken wordt de man meteen de PVV uitgegooid: exit Sablerolle.
● PVV-Kamerlid Martin Bosma is de hofnar van het parlement. Zo stelt hij Kamervragen over het liedje “Baklava of rijstevla” van Kinderen voor Kinderen, omdat daarin tegen zijn zin wel 27 keer “Allah Akbar” wordt gezongen. Dat zou in Bosma’s verwrongen wereldbeeld duiden op de “islamisering” van Nederland. Verder wil Bosma dat op Nederlandse scholen elke dag de Nederlandse vlag wordt gehesen. PVV-ers hebben überhaupt wel wat met oubollig vlaggewapper. Zo hebben alle PVV-Europarlementariërs als enigen tijdens plenaire debatten pontificaal een vlaggetje voor zich staan, een Nederlandse welteverstaan. Andere Europarlementariërs zien de PVV-ers dan ook als “een stel idioten”.
● Begin 2010 begint de rechtszaak tegen Wilders wegens zijn haatzaaiende en discriminerende uitspraken. Wilders poogt het proces politiek uit te buiten en organiseert buiten de rechtszaal een demonstratie. Maar het wordt een groot fiasco. Er komen slechts 300 aanhangers opdagen, waaronder een groot aantal mafketels. Ook zijn er meerdere notoire extreem-rechtsen aanwezig, uit de krochten van partijen en organisaties als de CP’86, Centrum Democraten, NVB en Voorpost. Het ligt niet in de verwachting dat Wilders weer snel een dusdanig beroep op zijn achterban zal doen: dat schaadt immers de beeldvorming rond de partij.
● Ook Gidi Markuszower, kandidaat nummer 5 op de PVV-kandidatenlijst voor de Kamerverkiezingen, ligt al snel onder vuur. Markuszower blijkt namelijk enkele jaren geleden gearresteerd te zijn, omdat hij bij een publiek evenement illegaal een vuurwapen bij zich droeg. Markuszower was voorts woordvoerder van de Nederlandse afdeling van de Israëlische partij Likud, de uiterst rechtse regeringspartij van premier Netanjahoe. Markuszower is een fundamentalistische jood. Zo vindt hij dat joden die een VN-rapport over de oorlogsmisdaden van zowel het Israëlische leger als Hamas verdedigen, moeten worden bestraft met een religieuze ban. Zij zouden dan niet meer in de synagoge mogen komen, niet meer op joodse begraafplaatsen worden begraven en zelfs niet meer door geloofsgenoten worden gegroet. Verder noemt Markuszower joodse tegenstanders in het Midden-Oostendebat “verachtelijke joodjes”. Ook de AIVD mengt zich in de kandidaatstelling van Markuszower. De inlichtingendienst stuurt een brief aan Wilders. Daarin wordt Markuszower als een “risico voor de integriteit” van Nederland bestempeld. Hij zou betrokken zijn geweest bij een organisatie die “informatie” heeft overgedragen aan “een buitenlandse mogendheid” en zou contacten hebben met een buitenlandse inlichtingendienst. Vermoed wordt dat het hier gaat om de staat Israël en haar inlichtingendienst Mossad. Na alle commotie trekt Markuszower zich terug als kandidaat.
● Ook Mellony van Hemert, kandidaat nummer 9 op de landelijke kandidatenlijst, wordt al snel afgeserveerd. Deze fantaste wordt door de PVV namelijk gepresenteerd als psycholoog die gepromoveerd is op kindermishandeling. Beide beweringen blijken niet te kloppen. Van Hemert is de schrijfster van een boek dat De Arbeiderspers vorig jaar op het laatste moment niet heeft uitgegeven. Volgens diverse betrokkenen wordt er namelijk ernstig getwijfeld aan het waarheidsgehalte van het boek. Het gaat over de moord op de vierjarige Rowena Rikkers, het meisje dat in augustus 2001 op het strand van Nulde werd gevonden. Volgens Van Hemert was Rowena haar achternichtje en was de moord het werk van een internationale bende.
● PVV-kandidaat Arjan Brogt blijkt ook een verkeerde keus van Wilders te zijn. Brogt is namelijk door de rechter veroordeeld tot het terugbetalen van zijn vergoeding als studentenraadslid bij de economische faculteit, omdat hij nooit kwam opdagen. Een voormalig huisgenoot van Brogt verwoordt het als volgt: “De eerste keer dat ik de naam Arjan Brogt hoorde, was dat omdat de politie in ons studentenhuis binnenviel om hem aan te houden. Het had te maken met een economisch delict, meldde de politie toen. Hij bleef een week weg, en daarna lagen er wekelijks acceptgiro’s van het Justitieel Incassobureau op de stoep”. Ondanks dit nieuws blijft Brogt enige tijd op de kandidatenlijst staan. Eind april 2010 wordt hij er uiteindelijk toch maar vanaf geknikkerd. Wilders weigert zoals gewoonlijk enige toelichting te geven.
● In april 2010 komt het prominente PVV-Kamerlid Raymond de Roon in opspraak. De Roon, vurig pleitbezorger van “stadscommando’s”, blijkt namelijk in de jaren 70 al opgeroepen te hebben tot een soortgelijke extreem-rechtse burgerwacht. Dat deed hij toentertijd middels een ingezonden brief in het blad van de extreem-rechtse splinter Partij Nieuw Rechts (PNR). In die brief pleit De Roon voor een krachtiger optreden van de overheid, vooral tegen alle linkse politieke groeperingen. Mocht dat niet gebeuren, dan zal “de zwijgende meerderheid er toe gedwongen worden het parlementair-democratische stelsel tijdelijk buiten werking te doen stellen om langs buiten-parlementaire weg tot een krachtig bewind te geraken”. Als mooi voorbeeld ziet De Roon het dictatoriale kolonelsregime dat eind jaren 60 de macht had gegrepen in Griekenland. Kort na zijn ingezonden brief sluit De Roon zich aan bij de extreem-rechtse Nationale Veiligheids Brigade (NVB) en schopt het daar tot bestuurslid. Deze club wordt omschreven als “knokploeg”. Al met al is De Roon nog steeds niet losgekomen van zijn extreem-rechtse wortels. Wat een bende…
Gerrit de Wit
Eén reactie op “De bende van Wilders”