De geheime politie van Nederland
Wat is er toch aan de hand in Nederland? Activisme is al jaren tanende en nog steeds zet de politie allerlei middelen in om mensen die willen protesteren te intimideren. Dit in het kader van informatie- en/of inlichtingenverwerving. Volgens de huidige wetgeving is het allemaal geoorloofd. Met democratische grondrechten en de rechtstaat heeft het niets van doen. De acties van de politie zijn er duidelijk op gericht om mensen angst aan te jagen zodat ze thuis blijven en hun proteststem niet verheffen op straat. Nederland heeft vaak kritiek op landen waar dit gebeurt. Er zijn zelfs speciale programma’s waarvoor agenten naar andere landen worden gestuurd om aldaar de lokale politie te trainen. Wat houdt een dergelijke training eigenlijk in als hier allerlei middelen worden ingezet om betogers lastig te vallen en te intimideren? Wat gebeurt er zoal zodra je als burger in Nederland je stem wilt laten horen op straat? Enkele voorbeelden. Het begint al met het liken van een oproep op Facebook door het Groninger Gasberaad voor een demonstratie tegen het gasbeleid. Dit platform is in het leven geroepen om bij het opstellen en uitvoeren van het Meerjarenprogramma van de Nationaal Coördinator Groningen (NCG) de betrokkenheid van de bewoners en organisaties te garanderen. “Het ging niet eens om een protestactie die door ons werd georganiseerd”, zegt Susan Top van het Gasberaad. Voor de politie was het liken aanleiding om mensen van het Gasberaad thuis op te zoeken. De komst van de agenten wordt door hen als intimiderend ervaren. Een ander voorbeeld van intimidatie. Een groep mensen van Fossil Free Groningen komt bijeen om te praten over mogelijke acties tegen de gaswinning. Een agent is daarbij undercover aanwezig. Op enthousiaste wijze betuigt hij zijn actiebereidheid. Ondertussen verzamelt hij persoonsgegevens van de aanwezigen voor de registers van politie en inlichtingendiensten. Als actievoerder bent u al bij voorbaat verdacht. U dient ook rekening te houden met het feit dat de inlichtingendienst een fotograaf naar een vergadering stuurt om naast de persoonsgegevens ook nog de gezichten aan het smoelenboek van de overheid toe te voegen. Als u na deze vormen van intimidatie nog steeds bereid bent om de straat op te gaan, wordt u bij een betoging aangesproken, zoals in het geval van “Bob”. Er volgen geen normale beleefdheden en introductie. U moet actieplannen, namen en rugnummers overhandigen aan de staat. Ondertussen weet de politie en de inlichtingendiensten alles al van u. Als u al niet onderworpen wordt aan een verhoor tijdens een betoging, dan wordt u wel staande gehouden en moet u uw identiteitspapieren tonen. Gronden zijn niet meer nodig. Ook het doorzoeken van jassen en tassen zijn voor de overheid volstrekt normaal, want mensen die hun stem laten horen zijn per definitie niet te vertrouwen. En als u niet meewerkt, dan deinzen politie en inlichtingendiensten er niet voor terug om ook nog eens uw huis te doorzoeken zonder enige toestemming. Als u door al die hoepels bent gesprongen en desondanks bereid blijft om de straat op te gaan, dan wil de geheime politie u best nog assisteren om te protesteren, ook tegen politieke partijen, in de hoop dat iemand iets verkeerds zegt en als taakstraf moet aanleren nóóit meer de straat op te gaan. Welkom bij de open samenleving waar Nederland zo trots op is.
Buro Jansen & Janssen in De geheime politie van Nederland (Inhoudsopgave Observant #72) (Burojansen.nl)