De invasie van de normaalnazi

Wilders spreekt in Koblenz van “normale mensen”. Maar wie zijn dat? Wat is normaal nu eigenlijk precies? Ja, conform de norm. Wat de rest ook doet, niet iets anders dan de anderen. Maar dat is dus eigenlijk niets. De betekenis is volledig afhankelijk van wat de norm op dat moment is. Is de norm joden vergassen, dan is Auschwitz normaal. Is de norm het uitzetten van moslims, dan is debatteren in de Balie normaal. Zijn blonde haren normaal, dan is donker haar dat wellicht niet. Normaal doen is niet uit de toon vallen, wat de toon dan ook moge zijn. “Hoera, we zijn normaal/Hoera we zijn normaal allemaal, allemaal/Dacht dat het aan mij lag maar oh nee/Iedereen is even schizofreen.” Dit is tekst uit een liedje van onze eigen abnormale, volksondeugende Annie M.G. Schmidt. Het gaat over een protagoniste die angstig is en nare dromen heeft. Over haar visioenen van oorlogen, gifgas en genocide. Haar dokter stelt haar gerust. “Dat heeft iedereen”, zegt hij. In een van de laatste interviews die Annie gaf, vertelt ze aan Ischa Meijer dat ze nog altijd schaamte voelt over de Tweede Wereldoorlog, over het feit dat ze het allemaal hebben laten gebeuren. Ze hadden het in die tijd ook best naar hun zin, dat maakte het nog gênanter. Dat het deporteren van de joden zich gewoon voltrokken heeft, dat er mensen werden weggehaald. Als Ischa haar wil onderbreken, roept ze uit: “Hoor je me Ischa, we hebben mensen laten weghalen! Daar schaam ik me kapot voor!”

Stella Bergsma in De invasie van de normaalnazi (HPDeTijd)