De klimaatbeweging zal dekoloniaal zijn of zij zal falen

Als ik kijk naar klimaatontwrichting. dan zie ik een hele lange geschiedenis van een westerse samenleving die gebaseerd is op ‘opofferzones’. Een productiewijze ten koste van ‘de ander’. In een kapitalistisch systeem is het normaal dat publieke rijkdom wordt opgeofferd voor toegeëigende, private winst. Er is een harde scheidslijn: er is leven dat ertoe doet en er is leven dat opgeofferd kan worden; met name mensen van kleur. Inheemse volken ondervinden al eeuwen het geweld van hun land dat gekoloniseerd wordt, en nu ook de gevolgen van het milieu dat uitgebuit wordt. Die aanname dat de productie ten koste mag gaan van ‘de ander’ en van het publieke domein, zorgt ervoor dat we zo’n moeite hebben met het afstappen van een gevaarlijke en gewelddadige industrie. Het zorgt ervoor dat we het probleem niet oplossen. In plaats daarvan gaan we pleisters plakken. Een windmolenpleister bijvoorbeeld. Natuurlijk hebben we keihard een energietransitie nodig. Maar die windmolens van nu worden bovenop de business as usual geproduceerd. Voor de rest blijft alles bij het oude. Er wordt niet dieper getransformeerd; de CO2-uitstoot in 2018 was hoger dan ooit. Zo is een klimaatcatastrofe onafwendbaar. We moeten het beestje bij de naam noemen. De klimaatontwrichting begrijpen binnen een groter kader van een kapitalistische, koloniale economie.

Chihiro Geuzebroek in “De klimaatbeweging zal dekoloniaal zijn of zij zal falen” (interview door: Carolien Ceton) (Downtoearthmagazine.nl)