De problemen van Henk en Ingrid worden niet opgelost met PVV-programma
Na een gestage opbouw is de PVV van een eenmansfractie gegroeid tot een partij met negen zetels, waarbij de zorgvuldig gekozen parlementariërs precies doen wat hun chef Wilders wil. Aan de groei leek geen einde te komen, alles moest wijken voor Wilders. Nu lijkt het toch even tegen te zitten.
De klinkende verkiezingsoverwinning in Almere en Den Haag wordt niet omgezet in daadkracht. Daardoor daalt het vertrouwen van de potentiële achterban in de partij, en dat uit zich direct in een flinke daling in de opiniepeilingen. De nieuwe kandidaten voor de Tweede Kamer worden gepresenteerd, maar daar ontstaan allerlei relletjes omheen. De nummer negen van de partij, Mellony van Hemert, blijkt gelogen te hebben over haar diploma’s. Ze moet het veld ruimen. Vervolgens blijkt de nummer vijf, Gidi Markuszower, een pistoolzwaaiende idioot te zijn. Ook hij treedt terug. En dan is er ook nog nummer vier, Raymond de Roon, die ingehaald wordt door zijn extreem-rechtse verleden. Geen goede ontwikkelingen voor een partij die degelijkheid en betrouwbaarheid wil uitstralen. Tijd voor wat actie.
Tijd voor de lancering van het partijprogramma. Op vrijdag 23 april werd de “Agenda van Hoop en Optimisme” gepresenteerd. “Zacht waar het kan, hard waar het moet”, is de centrale gedachte daarin. “Wij kiezen voor een veiliger Nederland en een harde aanpak van de criminaliteit, voor een financieel-economisch robuust en welvarend Nederland, wij kiezen voor minder massa-immigratie en minder islam, wij kiezen voor een fatsoenlijkere zorg, voor meer wegen.” Dat levert een op zijn minst opvallende mix op van meer repressie, sociaal beleid en het stimuleren van het bedrijfsleven.
Het opvoeren van repressie blijft een belangrijk punt voor de PVV. Er moet een zero tolerance-beleid gevoerd worden met minimumstraffen, heropvoedingskampen, en geen vervroegde vrijlating bij goed gedrag. En er moet bezuinigd worden op de reclassering. Dreigend wordt er gesteld: “De politie moet heer en meester zijn op straat. Er mag nooit enig misverstand over bestaan wie de baas is in onze wijken, dorpen en steden. Toegeven aan het tuig is het begin van het einde.” En dus moeten er 10 duizend agenten en 900 miljoen euro bijkomen.
Meer repressie, dat is niet verrassend. Dat ligt in de lijn van eerdere programma’s van de PVV. Wel enigszins verrassend is Wilders’ pleidooi voor eveneens 10 duizend extra banen in de zorg. De partij spreekt zich ook uit tegen het verhogen van het eigen risico bij de zorgverzekering. Ook op het gebied van arbeid en onderwijs kiest de PVV voor ‘socialere’ standpunten. Van de PVV mag er geen versoepeling van het ontslagrecht komen, mag niet aan de WW gerommeld worden, en blijft de AOW-gerechtigde leeftijd op 65 jaar. Ook de studiefinanciering en de ov-jaarkaart moeten blijven zoals het is.
Dit ‘sociale’ beleid komt duidelijk uit Wilders’ nationalistische koker. Zijn maatregelen gelden namelijk alleen voor “autochtone” Nederlanders en worden vergezeld van een berg racistische haatzaaierij. De verzorgingsstaat is volgens Wilders “een afhaalloket voor onevenredig veel lanterfantende moslimimmigranten” en “verworden tot een magneet voor gelukszoekers uit islamitische landen”. Hij werpt zich daarom op als de beschermer van “de burgers die het niet cadeau krijgen, de mensen die de ruggengraat van Nederland vormen. Henk en Ingrid die recht hebben op een veilig Nederland, een Nederlands Nederland en een zorgzaam Nederland. Voor die Henk en Ingrid doen wij het allemaal.” Het wordt echter de hoogste tijd dat Henk en Ingrid gaan beseffen dat de asociale, nationalistische politiek van Wilders geen antwoord biedt op hun problemen.
Binnenkort een meer uitgebreide inhoudelijke analyse van het PVV-programma
Sandor Schmits