De SP en de vakbeweging
Op 1 mei is de Herman Bode prijs uitgereikt aan de meest aansprekende FNV-campagne van dit moment: #voor14 als minimum uurloon. Bode, de laatste vakbondsbestuurder die zwichtte voor de druk van de (kader)leden, toen zij in 1980 niet wensten mee te gaan in het schikkingsbeleid van de vakbondsleiding. Hij antwoordde met zijn inmiddels beroemde uitroep “Willen we naar de Dam, dan gaan we naar de Dam”. In de strijd voor een goed pensioen stuiten senioren al meer dan een half jaar op onwil van de FNV-leiding om strijd te voeren voor “indexatie van de pensioenen voor elke generatie” en vormden ze inmiddels de Werkgroep Indexatie Nu (WIN). De oplossing voor meer strijd is “organizen”. De SP-ers in de FNV hebben tot nu toe geen blijk gegeven dit concept, dat de werkende klasse zichzelf organiseert, te begrijpen. Tuur Elzinga, oud-senator van de SP, pensioenonderhandelaar van de FNV en ondertussen voorzitter, heeft ettelijke malen uitgesproken dat de acties rond de pensioenstrijd van een grote betekenis waren voor de onderhandelingen. Hij heeft echter niet begrepen dat daar de schoen wringt. De acties zijn niet gevoerd om de onderhandelingen te ondersteunen, maar om de gestelde eisen binnen te halen. Die eisen zijn nog lang niet binnen, sterker nog: het begint erop te lijken dat ze met de uitwerkingen van het pensioenakkoord steeds verder uit het zicht raken. Er is dus verdere strijd nodig en die moet georganiseerd worden, ondersteund door alle kracht die in de vakbeweging beschikbaar is. Niet strijd voor de ondersteuning van de onderhandelingen, maar pas gaan onderhandelen als de strijd gewonnen is. Om de puntjes op de i te zetten.
Sjarrel Massop in De emancipatie van de werkende klasse – De SP en de vakbeweging (Solidariteit.nl)