De vrouw: vijand van het Avondland?

Twintig jaar geleden, toen het nieuwe rechts opkwam in Nederland, poseerde het vaak als verdediger van “de Verlichting”. Tegenwoordig is het rechts van Lukkassen (en Baudet) in Nederland een prominente vertegenwoordiger van de contra-Verlichting. “Avondland en identiteit” is namelijk een boek waarin de helft van de wereldbevolking handelingsonbekwaam wordt verklaard, en de mens tot gevangene van eeuwige, irrationele grillen en hiërarchieën. In “Avondland en identiteit” stelt Lukkassen dat vrouwen allemaal hetzelfde soort man willen; mannen wordt dan wel verteld om vrouwen “teder en respectvol” te behandelen, maar “in de praktijk geeft de vrouwelijkheid zich over aan de agressieve masculiniteit”. Lukkassen weet beter dan vrouwen zelf wat deze willen; vrouwen “wensen een bescheiden, zachtaardige man”, maar ze “worden uitsluitend verliefd op de ‘oermens’”. Wat vrouwen daar zelf over denken doet er weinig toe, aangezien ze irrationele wezens zijn; “Cognitief vindt een vrouw zo’n man onbeschoft, maar diep van binnen roept haar reptielenbrein” dat ze “omhoog moet ruilen omdat hij superieure status toont”. De onstuitbare vrouwelijke voorkeur voor een bepaald soort mannen, en hun bereidheid om hun partner te verlaten als de mogelijkheid van “omhoog ruilen” zich voordoet, creëert een “seksuele aristocratie” van een kleine groep mannen met talrijke seksuele partners. Ondertussen gaat een grote groep mannen eenzaam door het leven. Dat begint op school en galmt het hele leven na. “Hoe je als tiener je aantrekkelijkheid ervaart, bepaalt grotendeels je levenspad”, sterker nog: “de seksuele selectiemacht is drijfkracht van beschavingen”, zo denkt Lukkassen te weten.

Alex de Jong in De vrouw: vijand van het Avondland? (Grenzeloos)