De weg naar klimaatrechtvaardigheid loopt via een bevrijd Palestina

Waarom schrijven diverse groepen en organisaties een brandbrief naar de klimaatmars? Omdat er een groeiende verontwaardiging is over het onverantwoord handelen van coalitiepartners, waaronder Greenpeace, Milieudefensie, Fossiel Vrij en de FNV, met betrekking tot klimaatrechtvaardigheid. Het lijkt erop alsof de partners niet begrijpen dat de weg naar klimaatrechtvaardigheid via een bevrijd Palestina loopt. Het lijkt erop dat de klimaatmarsorganisatie de oorzaak ontkent van de klimaatcrisis.

Om de stemmen van de groepen te begrijpen die afhaken bij het klimaatfeestje dat de lichtgroene ngo’s houden, zijn de volgende punten cruciaal om te bespreken:

• 1. verleden: klimaat en “verschroeide aarde”-kolonialisme,
• 2. heden: klimaatpolitiek en militarisme,
• 3. vooruitzicht: genocide uit naam van klimaat “national security”,
• 4. lichtgroene ngo’s die de klimaatcrisis niet bij de wortel willen aanpakken,
• 5. klimaatrechtvaardigheidsgroepen verenigen in solidariteit met Palestina.

1. Verleden: klimaat en “verschroeide aarde”-kolonialisme

In het boek “Een geschiedenis van de wereld in zeven goedkope zaken” wordt uitvoerig uiteen gezet welke gewelddadige expansiedriften de huidige ecologische crisis teweeg hebben gebracht. Er zijn vele boeken geschreven en toespraken gehouden door Inheemse milieuorganisaties over hoe de genocide op de duizenden stammen, naties en confederaties van Inheemse bevolkingen in de beide Amerika’s zowel een oorlogsvoering was tegen de bevolking als tegen diersoorten, tegen traditionele wederkerige landbouwvormen en ook tegen politieke organisaties die het welzijn nastreven van alle relaties (met het groene leven, de gevleugelde wezens, de viervoeters, de krioelende en zwemmende vrienden en de collectieve geesten die zich ophouden in bossen, bergen en andere landschappen).

In het boek van David E. Stannard, “American Holocaust: Columbus and the Conquest of the New World”, wordt beschreven hoe in vijf eeuwen tijd bijna honderd miljoen Inheemse mensen op het westelijk halfrond gedood of voortijdig gestorven zijn vanwege de Europese kolonisten en hun nakomelingen. Toen in een tijdspanne van honderd jaar 56 miljoen mensen werden omgelegd door kolonialisme in de Amerika’s, ging de genocide gepaard met ecocide en epistemicide (kennisvernietiging van zorgzame omgang met de aarde en de aardbewoners) en dit alles leidde tot klimaatverandering. Dit is niet enkel te lezen in academische studies, maar ook bijvoorbeeld in een artikel van CNN.

De meest gedocumenteerde koloniale politiek van ecocide is de militaire missie om de buffalo’s tot uitsterven te brengen met het doel Inheemse bevolkingen (de Lakota, Dakota en Nakota) te overheersen. Voor hen is de buffalo een heilig dier. Politieke besluitvormingslichamen werden gespiegeld aan de manier waarop de buffalo’s in grote groepen en kleine kuddes bewogen op het land in de verschillende seizoenen. De buffalo was ook eten en elk deel van een buffalolichaam werd door Inheemsen hergebruikt. Tot slot was de buffalo ook een landschapsmaker die de biodiversiteit van de Great Plains bevorderde. Het was generaal Dodge van het koloniale leger van de VS die zei: “Dood elke buffalo die je kunt! Elke dode buffalo is een Indiaan minder”. En generaal Philip Sheridan zei over zijn soldaten: “Laat hen ter wille van de vrede buffalo’s doden, villen en verkopen totdat ze zijn uitgeroeid.” Het resultaat was dat van de dertig tot vijftig miljoen buffalo’s die het landschap open hielden na de oorlogsvoering tegen de Inheemsen er nog maar minder dan duizend over waren. Dit is “verschroeide aarde”-oorlog: een oorlog waar niet soldaten tegen elkaar vechten, maar waar de koloniale invasie gepaard gaat met het kapot maken van landbouw, ecologie en waterschappen om het leven op aarde voor de ander onmogelijk te maken.

In haar boek “The Militarization of Indian Country” schrijft Winona Laduke, de internationaal bekende activist, schrijfster en voormalige vice-president-kandidaat voor de Groenen in de VS-verkiezingen, over de invasie van de VS in Vietnam, waarbij bossen en landbouw besproeid werden met de herbicide Agent Orange: “In het kader van een programma genaamd Operatie Ranch Hand heeft het Amerikaanse leger zo’n twintig miljoen liter chemische herbiciden en ontbladeringsmiddelen gespoten in Vietnam, oostelijk Laos en delen van Cambodja. (…) Ongeveer tien procent van de bespoten bomen stierf door één enkele spuitbeurt. Meerdere keren sproeien resulteerde in een verhoogde sterfte onder de bomen en het kreupelhout, evenals door extra herbicidenmissies met napalm of bombardementen. Gedurende de tien jaar dat er werd gesproeid, werd meer dan twintigduizend vierkante kilometer bos en tweeduizend vierkante kilometer oogst zwaar beschadigd of vernield.” De regering van Vietnam zegt dat tot vier miljoen mensen in Vietnam zijn blootgesteld aan het ontbladeringsmiddel, en dat maar liefst drie miljoen mensen ziek zijn geworden door Agent Orange, terwijl het Vietnamese Rode Kruis schat dat tot een miljoen mensen gehandicapt zijn of een ziekte hebben en gezondheidsproblemen als gevolg van blootstelling. Alhoewel meerdere milieuorganisaties zich sindsdien hebben uitgesproken tegen ecocide als oorlogsmisdaad, heeft de VS tot op heden geen herstelbetalingen gedaan of beleid gevoerd ten aanzien van de miljoenen slachtoffers en de Vietnamese ecologie.

Inheemsen wereldwijd dragen littekens van koloniale overheersing die land en inwoners militair ontheemt en vernietigt. Ook andere mensen van kleur, die leven op het kruispunt van racisme en afval-kolonialisme of in gebieden die als opofferzone zijn gekwalificeerd door vervuilende bedrijven, herkennen de ervaring van het dodelijke racisme dat de Palestijnen ervaren; een racisme dat rekent op hun dood om ruimte (lebensraum) te maken voor de (giftige) groei van de koloniale macht – in dit geval Israël. Daarom verwachten Inheemse klimaatstrijders, anti-oorlog groepen en dekoloniaal anti-kapitalistische milieubeschermers dat groene ngo’s zich uitspreken over de “verschroeide aarde”-politiek die al het leven dat ons dierbaar is bedreigt – specifiek Palestijns leven dat gebombardeerd wordt door de grootste legers van de wereld, en met Nederlandse hulp.

2. Heden: klimaatpolitiek en militarisme

Al decennia doet het militaire complex aan lobbyen, opdat klimaatpolitiek hun vervuilende industrie niet aan banden legt of zelfs maar benoemt. Het is goed gedocumenteerd dat het Pentagon (de VS-krijgsmacht) het meest vervuilende instituut in de wereld is. In de VS is het leger sinds 2001 verantwoordelijk voor 77 tot 80 procent van het federale energieverbruik. Als geheel behoren legers tot de grootste brandstofverbruikers ter wereld, goed voor 5,5 procent van de mondiale uitstoot, volgens een recent rapport, gepubliceerd door de CCP en de Britse denktank Common Wealth. Ter vergelijking: de burgerluchtvaart is goed voor ongeveer twee procent.

Het is dus redelijk vreemd dat groene ngo’s actievoeren bij een plek als Schiphol wel vinden passen bij “klimaatcriminelen aanpakken”, maar niet actie willen voeren tegen het militaire complex dat meer dan twee keer zoveel vervuilt. Tevens is het wereldwijde budget dat in het militaire apparaat wordt gestopt – in 2023 een ongeëvenaarde 2.400.000.000.000 dollar – de beste bron voor het betalen van de klimaatschuld die historisch disproportioneel vervuilende natiestaten hebben ten aanzien van de landen die daar de dupe van zijn (geworden) in de huidige klimaatontwrichte situatie. Deze klimaatschuld zou neerkomen op 192.000.000.000.000 (oftewel 192 biljoen) dollar. Klimaatrechtvaardigheidsstrijders wereldwijd strijden voor climate reparations, klimaatherstelbetalingen. Een Greenpeace, of een Milieudefensie, of Fossiel Vrij zijn hier echter behoorlijk stil over, terwijl ze wel claimen voor klimaatrechtvaardigheid te staan. Dit wordt gezien als cultural appropriation (culturele toeëigening) van de term klimaatrechtvaardigheid, die is gepopulariseerd door gemeenschappen die in hun wonen, werk, gezondheid en veiligheid al veel verlies hebben geleden. Dankzij hun strijd staan “verlies en schade” nu wel op de agenda van de klimaattoppen. Maar er is geen plan voor de 192 biljoen herstelbetalingen, laat staan beleid, laat staan dat de koloniale militaire machten die een cruciale rol hebben gespeeld in de milieuverpaupering de rekening gepresenteerd krijgen.

De krijgsmacht zorgt er zelfs via lobby voor dat milieuwetten waarvoor hard gestreden is, in de VS niet van toepassing zijn op hen. Van Migratory Bird Act tot de Endangered Species Act, de krijgsmacht hoeft zich er niet aan te houden als ze militaire oefeningen doen in vredestijd, laat staan in oorlogssituaties. Het is zelfs zo erg dat het militaire complex geen reductie van emissies hoeft uit te voeren volgens het Parijs Akkoord. Maar ook hier hoor je Greenpeace, Milieudefensie of Fossiel Vrij niet over klagen. Het lijkt erop dat het er bij hen niet toe doet dat de grootste klimaatcrimineel in de geschiedenis vrijuit gaat.

Belangrijk is om zich te realiseren dat op dit moment in de Europese Green Deal het militaire apparaat steeds meer ruimte inneemt om zichzelf neer te zetten als speler voor “veiligheid van cruciale natuurlijke mineralen”. Veiligheid wordt hier niet gekaderd als de veiligheid van het globale zuiden, waar deze mineralen veelal in de grond zitten, maar als de veiligheid voor de natiestaten die veelal gebouwd zijn met koloniale roof van het globale zuiden. Lees het rapport “Blood on the Green Deal. How the EU is boosting mining and defense industries in the name of climate action”.

3. Vooruitzicht: genocide uit naam van klimaat “national security”

Velen hebben al gecommuniceerd over hoe kolonialisme en militaire terreur van Israël leiden tot milieurampen en onrechtvaardigheid, en dat die een campagne verdienen van klimaatorganisaties in het westen. Klimaatactivisten van Extinction Rebellion Justice Now publiceerden over kolonialisme, kapitalisme, klimaatverandering en legers. AJplus postte op social media dat de uitstoot van Israël met 60 dagen bombardement op Palestina groter was dan 20 complete landen. En in 2013 was er al het Al-Haq-rapport “Water For One People Only: Discriminatory Access and ‘Water-Apartheid’ in the Occupied Palestinian Territory”. Er zijn ook mensen uit andere groepen die attenderen: wat ze met Palestijnen doen, is een test-case van hoe ze de rest van de wereldbevolking willen beheren in een klimaatontwrichte ecologie; het is een testcase in high-tech genocide als antwoord op een wereldecologie van veelvoudige natuurrampen, ziekten, voedseltekorten, overstromingen, branden en het bepalen wie levensreddende hulpmiddelen krijgt en wie niet.

Zo heeft Israël een trackrecord met het bieden van militaire repressieve strategie, trainingen en technologie. In een reader uit 2012, geschreven door leden van het International Jewish Anti-Zionism Network, worden enkele voorbeelden genoemd van samenwerking met onderdrukkende regimes en coups. Israël heeft een rol gespeeld bij het bewapenen en trainen van de apartheidsregimes van Zuid-Afrika en Rhodesië (vandaag Zimbabwe), koloniale regimes in het Midden-Oosten (Zuidwest-Azië is de betere, dekoloniale naam) en Noord-Afrika, dictators in Midden- en Zuid-Afrika, Zuid-Amerika en Azië. Er worden maar liefst 35 landen en incidenten besproken: Nicaragua, Honduras, El Salvador, Costa Rica, Dominicaanse Republiek, Guatemala, Chili, Argentinië, Brazilië in Zuid- en Centraal-Amerika. Waarbij de dictator Rios Montt, die genocide pleegde op de Inheemse bevolking met tweehonderdduizend doden, het Israëlische leger bijzonder dankbaar was.

“Rios Montt dankte zijn God in de hemel omdat Hij hem tot president van Guatemala had gezalfd, maar op aarde dankte hij Israël voor het bewerkstelligen van zijn militaire staatsgreep van maart 1982. De Israëlische pers berichtte dat 300 Israëlische adviseurs hielpen bij de uitvoering van de staatsgreep, die zo soepel verliep, vertelde broeder Efraín aan een verslaggever van ABC News, ‘omdat veel van onze soldaten door Israëli’s waren opgeleid’.” (bron)

Andere voorbeelden die in de reader staan zijn: Israël bewapende koloniaal Portugal tegen nationale bevrijdingsbewegingen in Mozambique, Angola en Guinee-Bissau. Israël financierde en trainde de militaire onderdrukking van opstanden tegen het koloniale beleid en/of de dictatuur in Ivoorkust, de Centraal Afrikaanse Republiek, Benin, Kameroen, Senegal, Togo, Oeganda, Nigeria en Somalië. Verder worden voorbeelden gegeven van DRC, Malawi, Rwanda, Equatoriaal-Guinea, Rhodesië, apartheid-Zuid Afrika, Iran, Yemen, Oman, Sri Lanka, Indonesië, Filipijnen en meerdere keren in India. Tot slot wordt de relatie tussen de Israëlische militaire industrie en de VS besproken.

Het is dus geen paranoia of conspiracy theory, maar historische analyse als mensen zien hoe Israël een belangrijke speler is in de onderdrukking van democratie en Inheemse vrijheidsstrijd. Het is in deze context dat men moet bedenken hoe het Israëlische gebruik van waterapartheid, drone- en artificla intelligence-oorlogsvoering en “verschroeide aarde”-strategie als middel wordt gezien voor machthebbers om een steeds groter wordend deel van de bevolking die precair wordt gemaakt door kolonialisme, kapitalisme en klimaatverandering het zwijgen op te leggen.

4. Lichtgroene ngo’s die de klimaatcrisis niet bij de wortel willen aanpakken

Organisaties als Greenpeace, Milieudefensie, Fossiel Vrij, TNI en de FNV hebben in november 2023 bij de vorige klimaatmars verboden dat een Palestijns blok, dat zich netjes had aangemeld, mocht meedoen aan de klimaatmars. In een telefoongesprek kregen de woordvoerders van dit blok te horen dat als de Klimaatcrisis Coalitie een Palestijns blok zou toestaan dat ze dan ook een Israëlisch blok zouden moeten accepteren. Dit getuigt ervan dat deze ngo’s niet begrijpen dat het blok zich niet aanmeldt uit nationalisme, maar als slachtoffer van “verschroeide aarde”-politiek van Israël. Bij de vorige klimaatmars, waaraan volgens de organisatoren 85.000 mensen deelnamen, hebben ze naar eigen statement geen veilig podium geboden aan Greta Thunberg. Die sprak zich uit met de statement “No climate justice on occupied land” en werd belaagd door een witte man in een lichtgroen jasje die de microfoon uit haar handen rukte. Niemand van de organisatie nam Greta in bescherming en het was dankzij vrouwen van kleur dat de man van het podium werd begeleid. Het waren deze vrouwen die vervolgens door het Klimaatcrisis Coalitie ‘crisisteam’ in een socialmedia post onder de bus werden gegooid, omdat ze met hun onwelkome statement over ecocide en genocide in Palestina niet verbindend waren geweest. Aldus Peer van Milieudefensie, die sprak namens de Klimaatcrisis Coalitie. De dag erna werd in de media de quote van Peer in diverse kranten overgenomen, en werd Sahar Shirzad, die dat jaar tot vredesduif-winnaar was benoemd door vredesorganisatie Pax, de schuld gegeven van alles dat er mis was gegaan op het podium van de klimaatmars. Tot op heden heeft er in de kranten geen rectificatie plaatsgevonden dat het de Klimaatcrisis Coalitie zelf was die racistisch had geopereerd door het buitensluiten van de Palestijnse stem, de Caribische stem, de Inheemse stem van het programma van de klimaatmars, omdat hun boodschap te zwaar zou worden voor de ngo’s die liever een festivalsfeer willen.

Op dit moment is er een discussie onder klimaatactivisten of het nog zin heeft om naar de klimaatmars te gaan als die beheerd wordt door ngo’s die klimaatrechtvaardigheidsstrijders de mond snoert en het Palestinablok deze keer enkel gedoogt omdat de wereldwijde solidariteitsstrijd tegen genocide sterker is dan de klimaatbeweging. Veel activisten van kleur zijn gewend om steeds micro-uitsluiting te pikken, voor het hogere doel van coalitie-opbouw tegen klimaatcriminele bedrijven en staten. Maar er wordt nu toch echt een rode lijn getrokken met de genocide-ontkenning waaraan meerdere van de groene organisaties zich schuldig maken.

De Klimaatcrisis Coalitie kadert Gaza enkel als humanitair leed – niet als ecocide of genocide, en spreekt geen afkeer uit tegen Israëls “verschroeide aarde”-politiek die verboden is volgens de Conventie van Genève. Nu is er binnen de coalitie enige mate van verschil in houding en communicatie. In een toewijding aan genuanceerde kritiek maken we de volgende opmerkingen:

Greenpeace heeft een kantoor in Israël. Dit betekent voor de andere kantoren in de wereld in de praktijk dat die niet mogen spreken over kolonialisme in Palestina (zonder de goedkeuring van het Israëlische kantoor). Greenpeace spreekt ook niet over het koloniseren van Tibet door China, omdat spreken hierover “werknemers in China in gevaar zou brengen”. Dus als je op Google “Greenpeace Israël colonialism” zoekt, krijg je geen hits. Maar als je even door scrolt vind je wél een artikel van Greenpeace UK dat het gewelddadige verzet veroordeelt dat op 6 oktober is gepleegd bij het uitbreken uit ’s werelds langstdurende, meest gedocumenteerde concentratiekamp (Gaza). Op de website van Greenpeace Nederland wordt de link tussen Israël en ecocide plegen niet uitgelegd.

Het was wel zo professioneel van Greenpeace geweest als ze in de vijftig jaar van hun bestaan iets hadden gelezen over de honderdjarige oorlog tegen Palestina en de rol van het westen in het creëren van dit koloniale monster. Men zou verwachten dat ze kennis hadden genomen van het werk van Joodse auteurs zoals Naomi Klein, die het heeft over “groen kolonialisme” van Israël. In 2016 schreef ze een artikel in reflectie op het werk van de Palestijnse academicus Edward Said: “Let them Drown; the violence of Othering in a warming world”. Maar Greenpeace wereldwijd negeert haar stem, evenals die van Norman Finkelstein, die de aanval van Hamas in 2023 bespreekt in een historische context van andere opstanden, zoals die in het Getto van Warschau en die van slaafgemaakten met Nat Turner. Ook heeft Greenpeace geen kaas gegeten van de nieuwsberichtgeving over het gaskolonialisme van Israël in Palestina (“Everybody Wants Gaza’s Gas”). En Greenpeace Nederland lijkt er ook niet van onder de indruk dat een eigen Joodse werknemer veelvoudig aanwezig is bij de protesten voor een vrij Palestina.

Wat doet Greenpeace Israël dan op de voorpagina van hun website? Ageren tegen Hamas en voor zonnepanelen. Geen woord van afkeuring over de al 76 jaar durende Nakba.

Het kantoor in Israël blijkt een apartheidskantoor zonder Palestijnse medewerkers. De Executive Director van Greenpeace Israël, Jonathan Aikhenbaum, heeft eerder voor het Joods Nationaal Fonds (JNF) gewerkt, een organisatie die door de Global Atlas of Environmental Justice als volgt wordt omschreven: “Het Joods Nationaal Fonds opereert al jaren onder de status van ‘liefdadigheid’, terwijl het oorlogsmisdaden uitvoert en verbergt door exotische bomen te planten als middel om de Palestijnen verder van hun land en tradities te verdrijven.” Het is goed gedocumenteerd hoe het JNF al lang meewerkt aan etnische zuivering van Palestijnen en landroof. Onlangs nog schreef Greenpeace directeur Aikhenbaum een stuk waarin hij zich erover beklaagt dat Hamas-leden met dieren vergeleken worden, omdat dit een belediging zou zijn voor dieren.

Dan is er Milieudefensie. Terwijl er geruchten zijn dat de FNV en Milieudefensie het meest dwars lagen met betrekking tot excuses aanbieden voor de voorvallen tijdens de vorige klimaatmars – racisme, en repressie naar klimaatactivisten – heeft Milieudefensie inmiddels wel – sinds 21 mei 2024 (!) – een artikel over Palestina. Correctie, volgens Milieudefensie kan er enkel gesproken worden van “Palestijnse gebieden”. Het artikel begint met de woorden: “De recente, toenemende geweldspiraal in Palestijnse gebieden en Israël is verschrikkelijk en onmenselijk en dient onmiddellijk te stoppen.” Hiermee wist Milieudefensie de honderdjarige oorlog tegen Palestina uit, door het “recent” te noemen. Het is fijn dat Milieudefensie inmiddels tot inzicht is gekomen dat kolonialisme, klimaat en waterapartheid met elkaar te maken hebben. Maar hun statement ruikt naar “all lives matter”, en hun handelen is tot op heden nalatend naar de grassroots klimaatrechtvaardigheidsbeweging in Nederland, die bij de vorige klimaatmars heeft gezien hoe Milieudefensie omgaat met vrouwen van kleur die het wagen om ongevraagd hun microfoon te delen met een Palestijn. Er zijn geen excuses aangeboden door Peer, of door zijn club, aan de tientallen organisaties die zich hadden verenigd in het dekoloniale anti-racisme blok van de mars in solidariteit met de Palestijnse strijd voor leven. Het is bedroevend.

Fossiel Vrij NL komt er op 10 mei 2024 achter dat ze “als organisatie die altijd iedereen oproept om zich uit te spreken tegen onrecht, simpelweg niet stil kunnen blijven”. De rest van hun statement is inhoudelijk sterker dan die van de andere coalitiepartners van de klimaatmars, maar is tamelijk laat na meer dan 76 jaar bezetting van Palestina en meer dan een half jaar non-stop beelden van de meest audiovisueel gedocumenteerde genocide in de geschiedenis van de mensheid. Fossiel Vrij heeft altijd nauw met studentengroepen samengewerkt. Als ze niet naast de wereldwijde studentenprotesten zouden staan, zouden ze zichzelf heel erg in de voet schieten. De timing is laat – to say the least. Maar het moet gezegd worden: het is een goed statement waar de anderen nog wat van kunnen leren.

5. Klimaatrechtvaardigheidsgroepen verenigen in solidariteit met Palestina

In 2022 verenigden 24 organisaties zich om samen te werken aan een dekoloniaal anti-racisme blok in de klimaatmars in Rotterdam: Aralez, Free West Papua, Kaikoesie, Mabikas Foundation, We Promise, Queer Rotterdam, Nederland Bekent Kleur, KOZP, Platform stop racisme, Demned, Groningen Feminist Network, Erasmus school of color (ESOC), BLACK EUCSA, BIJ1 Rotterdam, Stop the war on migrants, Comite 21 maart, Code Rood, Decolonize Groningen, Aseed, Doorbraak, XR 010, Rhythm of Resistance, Sudanese Democratic Forum en Fossil Free Culture. Deze samenwerking kwam tot stand door een gedeelde analyse dat de klimaatcrisis een koloniale crisis is met dekoloniale oplossingen.

Deze coalitie kwam niet uit de lucht vallen, maar was opgebouwd door relaties op te bouwen en te onderhouden in zowel strijd als in vriendschap. Om verschil te kunnen maken is coalitie een belangrijk middel. Toen in 2023 onze broeders en zusters geweigerd werden om als Palestinablok mee te doen aan de klimaatmars, hebben de klimaatrechtvaardigheidsactivisten de handen ineengeslagen en liepen we op om als een groot dekoloniaal blok leuzen te scanderen voor Palestina: “No climate justice on occupied land”. Met veel toewijding hebben klimaatrechtvaardigheidsorganizers aan het “samen uit, samen thuis”-gezegde uiting gegeven. Maar deze toewijding om gezamenlijk op te trekken in de klimaatmars, ten koste van onze veiligheid en waardigheid, is nu tot een breekpunt gekomen.

Meer dan een half jaar lang hebben bijna dagelijks protesten en verzetsdaden plaatsgevonden tegen de genocide en de “verschroeide aarde”-oorlogsvoering van Israël tegen de Palestijnen. Maar de grote groene ngo’s hebben nergens moed of actie getoond om zich te uiten tegen de grote klimaatcriminelen van het Pentagon of de IDF. Ze hebben nergens achter de schermen actie getoond om de groeiende beweging tegen genocide te steunen met kennis of know-how of middelen. Greenpeace Nederland heeft geen enkele post gemaakt over ecocide in Palestina, over de verwoesting van een miljoen olijfbomen, over de recente verwoesting van tweeduizend boerderijen en kassen in Gaza, of over de waterapartheid. Ook hebben ze geen oproep gemaakt tot een staakt-het-vuren, zoals ze dat wel deden tegen Rusland. Ze hebben zich geschikt naar de status quo van de westerse koloniale politiek en media die de genocide op Palestijnen en Palestijns land en leven stilzwijgend toelaat.

Milieudefensie heeft ook geen enkele post op hun Instagram-kanaal over ecocide, genocide, Palestina of militarisme, Israël en klimaat. Maar zij zijn in ieder geval consequent en hebben ook niets over oorlog van Rusland tegen Oekraïne en het westen gepost. Wel hebben ze ruimte voor gezellige posts voor vrouwendag, Keti Koti en happy vegetarianday.

Fossiel Vrij heeft in mei 2024 een post gemaakt met Cease Fire Now. Die ontving meer dan gemiddeld likes.

Als klimaatrechtvaardigheidsactivisten begrijpen we als geen ander de “diversity of tactics” en “diversity of strategies” die komen kijken bij het voeren van de strijd voor klimaatrechtvaardigheid. Maar we zullen geen coalitie vormen met groepen die aan Holocaust- of Nakba-ontkenning doen, net zoals we niet zullen samenwerken met extreem-rechts of fascisten. Helaas is de Klimaatcrisis Coalitie nog steeds in ontkenning van de Nakba én van de grootste vervuiler op aarde: de krijgsmacht van de VS. Deze combinatie zorgt ervoor dat de klimaatmars de levens die precair worden gemaakt door militarisme en de Nakba als onbelangrijk bestempelt, en zo niet bijdraagt aan een emancipatoire beweging. Ook is er opgebouwde frustratie over de stilte van grote groene ngo’s over andere knooppunten van kolonialisme en milieu-onrechtvaardigheid. Voorbeelden hiervan zijn klimaatoorlogen die genocide voeden in Soedan, of de ecocide en lange geschiedenis van het grondstoffenkolonialisme en de huidige crisis in Congo, of hoe de Oeigoerse dwangarbeid verweven is met de giftige kledingindustrie, inclusief Nederlandse bedrijven.

Uit protest tegen deze erbarmelijke politiek van de Klimaatcrisis Coalitie zullen diverse climate justice activisten zich niet aansluiten bij de klimaatmars op 31 mei op de Zuidas. Als de ngo’s nog niet hebben begrepen dat de weg naar klimaatrechtvaardigheid loopt via een bevrijd Palestina en dekolonisatie, dan kunnen ze hun feestje bouwen zonder de studenten voor Palestina, anti-racisme en dekoloniale organisaties.

Chihiro Geuzebroek