Denk en de Grijze Wolven
De Schiedamse Denk-wethouder Doğukan Ergin deed in september mee aan de officiële opening van het pand van de Vlaardingse Solidariteitsvereniging, een lidorganisatie van de Grijze Wolven-federatie. Hij verdedigde hen eerder tegen onze kritiek. Nu staat hij tweede op de kandidatenlijst van Denk.
De Haagse Grijze Wolven-voorzitter Tahsin Çetinkaya staat 17 op de landelijke Denk-kandidatenlijst. Hij bedreigde ons en linkse partijen die kritiek leverden op de Turkse fascisten. Grijze Wolven zijn beruchte antisemieten en hij liep op 21 oktober voorop bij de Haagse Palestina-demonstratie.
Dit begrijp ik niet helemaal. Waarom is het antisemitisme van een verdwaalde Grijze Wolf opeens wel een probleem dat benoemd moet worden, maar de golven van links antisemitisme van de afgelopen weken niet?
We benoemen antisemitisme waar we het tegenkomen, en een van de strijden die onze prioriteit heeft is die tegen de Grijze Wolven. Vandaar.
Als er één club is in radicaal-linkse kringen die al decennia (!) consequent stelling neemt tegen antisemitisme, juist ook bij links, dan zijn wij het wel. Wij hebben gelukkig geen golven aan links antisemitisme gezien. Over welke golven heb je het precies?
Het gaat overigens niet om een “verdwaalde Grijze Wolf”, maar een representant van een voor minderheden binnen de Turks-Nederlandse minderheid aantoonbaar levensgevaarlijke stroming. Een van de problemen van veel progressieve witte Nederlanders is dat ze dat niet onder ogen lijken te willen zien, zo is onze ervaring. En mede daarom plaatsen we dit type stukjes.
Het is inderdaad al ruim twintig (!) jaar geleden dat je samen met Jan Tas het artikel Tien tips tegen antisemitisme publiceerde. Ik herinner me nog goed dat dit een kleine storm veroorzaakte in radicaal-links Nederland, mensen waren echt boos. Het was destijds een verfrissend, ander geluid. Als ik het wel heb putte het voor een belangrijk deel uit de toenmalige analyses in Duitse linkse kringen, waarin men onder andere lessen trok uit de praktische solidariteit met Palestijnse strijders in de jaren zeventig en tachtig.
De huidige linkse beweging in Nederland is echter meer geïnspireerd door de Amerikaanse antiracisme-beweging en die heeft helaas nooit zulke analyses getrokken. Volgens de huidige activisten zijn Palestijnen “inheems” en zijn Joden “kolonisten” – volgens mij een variant van de “kunstmatige staat” waarover je schreef. Tja, hoeveel Entebbe’s heeft links nog nodig?
Maar misschien kun je je artikel van destijds zelf nog eens teruglezen. Misschien ben je inmiddels van mening veranderd. Dat kan, ik heb zelf ook over talloze zaken andere meningen dan twintig jaar geleden. Voor een politieke organisatie met een archief aan teksten is het misschien wel zo duidelijk om aan te geven of standpunten nog hetzelfde zijn, of inmiddels geëvolueerd.
Ik vind de tekst nog steeds waardevol. “Stel het bestaansrecht van Israël niet ter discussie”, dat doet de tegenwoordig zo populaire leus over rivier en zee dus wel degelijk. “Spreek niet van genocide en noem Israël niet de grootste mensenrechtenschender”, inderdaad: wat het IDF op dit moment doet is afschuwelijk en komt neer op oorlogsmisdaden. Maar voor genocide, het planmatig uitroeien van een geheel volk, is nog steeds wat meer nodig, hoe hard allerlei mensen ook roepen dat er een genocide plaatsvind. Maar volgens mij kun je van alle tien de punten die je destijds noemde volop voorbeelden vinden, ook in de directe omgeving en zelfs op de site van Doorbraak.
https://www.doorbraak.eu/gebladerte/10836f52.htm
Overigens komt de huidige linkse anti-Israëlische campagne ook bepaald niet uit de lucht vallen, maar spelen de huidige problemen met links antisemitisme al wat langer. Een interessante en helaas nog steeds zeer actuele tekst van Gideon Querido van Frank verscheen in juli 2019 in Vrij Nederland: Hoe links ook de Joden treft in de strijd tegen wit privilege. Vier jaar na publicatie verbijsterend actueel!
https://www.vn.nl/links-joden-strijd-wit-privilege/
Heel verhaal, maar nog steeds geen voorbeelden van die vermeende “golven van links antisemitisme”.
Ik lees die 10-puntentekst nog regelmatig terug. Was een prima tekst in de context van die tijd. Elke tekst is onderdeel van een dialoog, en dit was onze bijdrage in die tijd. Mijn inzet tegen antisemitisme is sindsdien hetzelfde gebleven en mijn opvattingen over die vorm van racisme eveneens.
De realiteit is nu echter anders dan toen, en de politieke dialoog daarmee eveneens. De radicaal-linkse beweging is nu een stuk intersectioneler dan destijds, waardoor ik in die kringen eigenlijk geen antisemitisme meer tegenkom. In tegendeel, ik zie veel linkse activisten expliciet stelling nemen tegen antisemitisme, niet alleen nu, maar al jaren. Daarnaast is de omschrijving van antisemitisme die wij hanteerden, nu door veel rechtsen vervangen door een waarbij bijna elke kritiek op Israël eronder valt. Dat is belangrijk om rekenschap van te geven. En tenslotte is het Israëlische geweld nu zoveel ernstiger dat je best kunt spreken van een slow genocide (ja, juridisch zal dat niet kloppen, but who cares). Dus daar kan je nu wel degelijk over spreken, denk ik. Tegen deze verschuivende achtergronden zou ik nu bepaalde punten in het stuk wel net iets anders verwoorden, maar in grote lijnen staat het verhaal nog, wat mij betreft.
Echter, als het om het gros van de deelnemers aan de grotere Palestina-protesten gaat, dan denk ik niet dat je die tot links kan rekenen. Veel van hen zijn eerder door andere overwegingen gemotiveerd: in de eerste plaats humanitaire en in sommige gevallen ook nationalistische (getuige bijvoorbeeld de Turkse vlaggen) en religieuze. En ja in die demo’s hebben we enkele antisemitische uitingen gezien, zoals bijvoorbeeld cartoons van kinderen-etende joden enzo. Een ander voorbeeld is dat mij onbekende activisten, geen linkse denk ik, in Leiden bij de synagoge wilden demonstreren, wat verboden werd door de burgemeester.
Het lijkt erop dat je niet veel contact hebt met radicaal-linkse activisten die nu de straat op gaan, en net zoals zoveel mensen je vooral druk maakt over die rivier-leus en veel minder over de bombardementen. De mensen die ik spreek kijken naar die leus op een anarchistische en van onderop-manier. Het hele gebied is nu al de facto 1 staat en die moet radicaal democratischer worden voor iedereen die er woont. Joodse activisten die donderdag een sit-in hielden schreven er zo over: “By saying proudly ‘from the river to the sea, Palestine will be free’ we do not advocate for our own self destruction. We shout it because we believe this vision encompasses the principles of equality, justice, and human dignity. It is a call for the dissolution of divisive barriers and the establishment of a system that ensures Palestinian self-determination with fundamental rights and freedoms of all. So, fellow Jews say it with us: from the river to the sea Palestine will be free!”
Kortom: ik denk dat het binnen radicaal-links echt wel iets beter gaat op dit terrein dan twintig jaar terug, en stiekem denk ik wel eens dat onze strijd van toen en daarna, daar misschien wel een heel klein beetje aan heeft bijgedragen.