Documentaire over in Marokko achtergelaten vrouwen leidt tot steunactie
Sinds 2004 heeft de Marokkaanse Vrouwen Vereniging Nederland (MVVN) een Meldpunt Achterlating. Jaarlijks melden zich tientallen vrouwen die door hun partner en schoonfamilie na bijvoorbeeld een vakantie gedwongen worden om in Marokko te blijven. Over die repressie maakte de Nederlandse Moslim Omroep (NMO) onlangs de documentaire “Verstoten in het land van herkomst”. Voor een van de vrouwen uit de film voert de MVVN een steuncampagne.
Enige tijd geleden stelde de MVVN in samenwerking met Doorbraak een steunverklaring op voor vrouwen die in Marokko worden achtergelaten. In de nieuwe documentaire komt een aantal achtergelaten vrouwen aan het woord. Ze vertellen indringend over hun leven, over patriarchale onderdrukking en over hun strijd daartegen. De vrouwen kunnen vaak niet meer terug naar Nederland omdat ze een van hun partner afhankelijk verblijfsrecht hadden. Een van de vrouwen uit de film is Louiza, die zo’n tien jaar geleden met haar zoon Mohamed in Marokko werd gedumpt door haar echtgenoot. Meerdere keren heeft ze geprobeerd om terug te keren, zonder succes. Veel achtergelaten vrouwen moeten in erbarmelijke omstandigheden zien te overleven, zonder enige vorm van rechtsbescherming.
Chemokuur
De MVVN voert actie voor Louiza en Mohamed, en nam contact op met de Nederlandse ambassade in Rabat met de vraag om Louiza en Mohamed te laten terugkeren. De ambassade besloot om de zaak inhoudelijk te onderzoeken, omdat Louiza al tien jaar geleden is achtergelaten en haar man al die tijd zijn alimentatieverplichtingen, die de Marokkaanse rechter hem had opgelegd, niet is nagekomen. Op 2 juli heeft de ambassade met Louiza gesproken. De MVVN wil Louiza en Mohamed laten overkomen en voor hen dan een verblijfsvergunning aanvragen. Maar van de ambassade mogen moeder en zoon alleen met een paspoort Nederland binnen komen. Dat hebben ze inmiddels, ondanks flinke tegenwerking door de lokale autoriteiten die bewijs wilden zien dat Louiza het ouderlijk gezag over Mohamed heeft.
Mohamed heeft botkanker en wordt daarvoor inmiddels behandeld. Hij heeft tweemaal een chemokuur ondergaan in Fes. Via een campagne heeft de MVVN geld opgehaald voor die medische behandeling en de noodzakelijke reiskosten. Omdat Louiza geen Arabisch spreekt, is ze in Fes afhankelijk van een behulpzaam familielid dat meereist om te kunnen communiceren met de artsen. Als de chemokuur niet blijkt aan te slaan, dan zal Mohamed in Rabat worden geopereerd en verder worden behandeld. De donatiecampagne heeft meer dan drieduizend euro opgeleverd, waarvoor de MVVN alle donateurs hartelijk dankt.
Harry Westerink
Het speelde in de jaren ’80 in Groningen ook al. Een Marokkaanse weduwe mocht niet meer terug naar NL waar ze al haar kinderen had gebaard en opgevoed, omdat ze langer dan de in NL gebruikelijke rouwtijd in Marokka had doorgebracht, nadat haar man in NL was overleden een een arbeidsgerelateerde ziekte. In Marokko was haar ’toekomst’ dat haar kinderen haar werden ontnomen en dat een van de mannen uit de familie van haar man haar als bijvrouw zou tolereren, onderhouden en inzetten op zowat elk gebied waarin een vrouw geacht wordt bekwaam te zijn. Kennelijk is er nog weinig veranderd, nu er nog steeds vrouwen zijn die een legitiem verblijf in NL alleen via hun man kunnen verwerven. Voor Marokkaanse vrouwen geldt dus zelfs in deze tijd het terug naar de jaren waar vrouwen zelfs geen tekenbevoegdheid hadden buiten hun echtgenoot. Hoe liberaal is de VVD eigenlijk anno 2014? NLse macho’s en Marokkaanse behoudende mannen: samen sluiten ze wel de rijten TEGEN vrouwen.
Als hun recht hier te blijven afhangt van het feit of ze getrouwd zijn, hadden ze bij het uit elkaar gaan toch terug gemoeten of als illegale dakloze door Nederland moeten zwerven.Dan is het achterlaten in Marokko het minst van de kwaden.
Petra, Het is essentieel om uit te gaan van de wensen en verlangens van de vrouwen zelf. Zij dienen te bepalen wat voor strijd ze willen voeren en voor welk perspectief ze willen kiezen. Jouw houding komt nogal koud op me over. Je lijkt er vanuit te gaan dat de vrouwen toch moeten worden uitgezet, waarbij je ermee in lijkt te stemmen dat hun echtgenoten hen alvast maar dumpen in Marokko (na hen vaak eerst te hebben mishandeld, geestelijk en/of lichamelijk). Waarom ga je niet uit van wat de vrouwen zelf willen? Jij bent niet in de positie, denk ik, om voor hen te bepalen wat voor keuzes ze zouden moeten maken.
Ik noem me hier ook Petra en post af en toe over uitkeringen e.d. maar ik ben dus een andere Petra. Voordat we misverstanden krijgen.
Ik ben het helemaal eens met Harry en niet met de andere Petra.