Doorbraak goes international II
Overgekomen uit Turkije was Oguzhan Muftuoglu, een vroegere kameraad van Cayan. Muftuoglu is een van de vooraanstaande oprichters van de Partij voor Vrijheid en Solidariteit (ÖDP). Samen met een andere gastspreker haalde hij oude herinneringen op over Cayan en vertelde hij anekdotes uit die periode. Het programma ging uiteraard vooral over de vernietiging destijds van de revolutionaire kaders, hun strijd voor een betere wereld en dat ze een voorbeeld zijn voor onze strijd nu. Zoals zo vaak, werd de nadruk echter vooral gelegd op politieke ontwikkelingen in Turkije. Muftuoglu maakte ook een toespeling naar de negatieve ontwikkelingen binnen de partij door te verwijzen naar twee vroegere belangrijke leiders van THKP/C, een organisatie waarvan Cayan en hij oprichters waren. De THKP/C-ers hebben zich destijds volgens hem op een erg verdachte wijze afgescheiden, en hun negatieve geest zou ons tot nu toe niet verlaten hebben. Tijdens zijn verhaal werd Muftuoglu wat emotioneel en liet hij een traantje. Ook al had ik geen valse verwachtingen, toch had ik stiekem gehoopt dat hij paar woorden vuil zou maken aan de strijd hier. Maar dat bleek te veel gevraagd. Wel merkte Muftuoglu terecht op dat de herdenking aangegrepen zou moeten worden om het over hier en nu te hebben, en niet alleen over vroeger.
Ik was een van de weinigen die de aandacht probeerde te vestigen op het Europese continent en de landen waarin we leven en strijden. Ik was me er terdege van bewust dat mijn toespraak niet veel aandacht zou trekken. Immers, Turkse revolutionairen hebben er nooit voor gekozen om hun strategie te wijzigen en hun politieke strijd te gaan richten op het Europa waarin ze wonen. Dat heeft ertoe geleid dat er geen nieuwe kaders bij kwamen en dat oude langzamerhand verdwenen. De strijd in Europa beperkt zich heden ten dage tot het steunen van Turkse linkse politieke partijen en daar houdt het ook bij op. Het project om de ÖDP en de ÖDP-ers zich hier in Europa te laten organiseren heeft niet het beoogde resultaat gehad, mede doordat de partij zelf geen duidelijke visie voor ogen had voor Europees Turks links. Het project was daardoor gedoemd te mislukken. Hoe dan ook laten deze bijeenkomsten zien dat er nog steeds een belangrijk potentieel is onder Turks links in Europa.
Hieronder een vertaling van de toespraak die ik gehouden heb.
“Ik heet iedereen welkom. Ook spreek ik mijn dank uit aan onze vrienden die plaats voor ons hebben gemaakt in hun programma. Ik zal jullie kort proberen uitleg te geven over onze organisatie die in het Nederlands Doorbraak heet, in het Duits Durchbruch en in het Turks Cikis. Meer dan de betekenis van haar naam, zal ik ingaan op de inhoudelijke kant.
Doorbraak is een organisatie die allerlei uiteenlopende linkse stromingen van communisten tot libertair socialisten en feministen – misschien voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis – bij elkaar heeft gebracht. Doorbraak is het in praktijk brengen van de slogan “Toekomst samen opbouwen”, meer dan alleen maar in woorden zoals zoveel linkse organisaties het doen. Het is de organisatie die ons bevrijdt van onze kastelen, bevrijdt van de starre organisaties en ouderwetse ideeën die ons gevangen houden. We hebben in eerste instantie van ons laten horen door samen de strijd aan te gaan tegen de inburgeringswetten die van ons slaven willen maken, en daardoor zagen we dat we niet alleen waren. Nu hebben we de revolutionaire geest samengebracht van Mahir en zijn makkers, die het platteland optrokken om Deniz en zijn vrienden van de doodstraf te redden, met die van de grote Nederlandse revolutionair Marinus van de Lubbe die de Reichstag in brand stak en zo ook de vlam voor het verzet tegen Nazi-Duitsland. Diegenen die denken dat ze door hen te doden ook hun strijd hebben vernietigd, zullen elke keer ons weer tegen komen.
Doorbraak is tevens de organisatie waar onze woede tot uiting komt. Woede tegen diegenen die ons proberen te disciplineren door inburgeringswetten, woede tegen diegenen die ons willen degraderen tot tweederangs burgers. Woede ook tegen de Nederlandse staat en de regering die niets doen tegen bedrijven die ons niet willen aanemen omdat we Ahmed of Mohammed heten. Wij zijn ook woedend op partijen die zich links of socalistisch noemen. Wij zijn woedend op de stilzwijgende houding van de Socialistische Partij en Groenlinks, die niet eens meededen met de grote manifestatie in Amsterdam tegen de rechts-populistische Wilders omdat ze bang zijn witte stemmen te verliezen. Maar we zijn vooral woedend op de regerende Partij van de Arbeid. Die partij heeft door haar rol bij het tot stand brengen van inburgeringswetten en haar recent uitgebrachte nieuwe inburgeringsnota, plaats genomen in hetzelfde kamp als de PVV van Wilders. De Partij van de Arbeid is momenteel niet alleen maar de wegverbreder voor rechts, men is langzamerhand zelf de weg aan het worden. Wij zullen er alles aan doen om dit tegen te gaan, wij zijn er klaar voor om oppositie op straat te organiseren.
Wij verwerpen de politiek die alle maatschappelijke en economische problemen in de schoenen van migranten schuift, die door het uitbrengen van inburgeringswetten het leven van migranten – die wij al lang geen migranten meer noemen – steeds ondragelijker maakt. We zullen strijden totdat al deze wetten en regels worden opgeheven. Alle partijen die direct of indirect aan die wetten meewerken creëren ruimte voor extreem-rechtse organisaties. Ze maken zich, als je het beestje bij de naam moet noemen, schuldig aan rascisme. Niet alleen wij zeggen dat, maar ook gedelegeerden die aan het congres van de Partij van de Arbeid deelnamen, en die meer dan 300 amendementen indienden tegen de nieuwe integratienota. Ook partij-coryfee Wallage zegt dit.
Wij hebben helaas nog geen duizenden mensen achter ons, en daarom is het ook niet makkelijk om hier tegen te strijden. Wij hebben nog steeds te maken met linkse figuren die, óf uit moeheid teruggetrokken zijn in hun huizen, óf die zich alleen de linkse strijd herinneren als ze komen vergaderen. Wij maken een periode mee waarin links steeds verder inkrimpt en extreem-rechts aan kracht wint. Maar we zien maar al te duidelijk dat, met hoe weinig we ook zijn, ook al zijn we maar met z’n vijftienen op straat, dat ze ons zien en ons horen. Ze worden bang van ons, sturen honderden politieagenten naar onze acties toe. Een kleine demonstratie trekt soms de aandacht van tientallen media. De rechts-populiste Verdonk bestempelde een vreedzame demonstratie zelfs als een aanval op haar persoon. Omdat ze bang is van ons. Wij zeggen: wacht maar, dit is nog niets, wij zullen ook met duizenden komen.
Wij bezorgen niet alleen kopzorgen voor extreem-rechts, maar ook voor de werkgevers. Net als in veel andere landen worden ook in Nederland schoonmakers laag betaald en geïntimideerd, moeten ze werken zonder vaste contracten, wordt hun werk uitbesteed aan onderaannemers die de regels aan hun laars lappen. Opdrachtgevers willen liever niets te maken hebben met problemen op de werkplek. Doorbraak werkt samen met activisten binnen de bond en steunen hun strijd voor betere werkomstandigheden, zekerheid voor hun toekomst en respect op de werkvloer. Laatst hebben we ervoor gezorgd dat een aantal Duitse schoonmakers, die werkten bij Centerparcs in Limburg en waren ontslagen omdat ze waren opgekomen voor hun rechten, weer in dienst werden genomen en hun rechten terugkregen. Ook hebben we ervoor gezorgd dat het minimumloon 10 euro werd. Hier vandaan spreken we onze steun uit aan de schoonmakers op Schiphol die strijden voor het verhogen van het minimumloon, betere werkomstandigheden, vast contract en respect.
Vandaag waren we hier om Mahir en zijn vrienden te herdenken. Ze spelen door de strijd die ze geleverd hebben, door hun levens te riskeren, nog steeds een belangrijke rol in ons politieke leven. We zullen ze nooit vergeten. Maar nog belangrijker is hun strijd voort te zetten in de landen, steden, wijken, en straten waar we wonen. Als revolutionaire strijd alleen beperkt blijft tot het land waar we vandaan komen, zal het niet revolutionair meer zijn. Wat we vandaag moeten doen, is ons richten op het land waar we leven en hier revolutionaire strijd opbouwen. Een nieuwe, betere wereld is alleen mogelijk als we samenkomen met andere linkse, socialistische revoltionairen, samen organiseren en nieuwe Doorbraken oprichten, overal. Ik wens iedereen nog een fijne avond.”
Bülent Yilmaz