Dwangarbeid in Vlissingen: vierenhalf jaar ritme opdoen
Na Amsterdam, Leiden, Eindhoven en Helmond deze keer aandacht voor de dwangarbeid in Vlissingen. Daar moest Belle van Zon maar liefst vierenhalf jaar bij Orionis BV werken voor haar uitkering, in eerste instantie via een “werkstage” met nog maandelijks een extraatje van honderd euro. Later via een “participatiebaan”. Orionis zegt uitkeringsgerechtigden aan het werk te zetten om hen “werkritme” op te laten doen en te helpen “reïntegreren”. De inmiddels 59-jarige Van Zon in haar eigen woorden over haar vierenhalf jaar dwangarbeid: “Wegblijven komt je toch op een korting van dertig procent te staan. Je kunt geen kant uit.”
Eerste hoofdstuk
Mijn verhaal begint met een nieuwe klantmanager bij de Sociale Dienst. Het is begin 2008. Tijdens het eerste gesprek laat hij merken dat hij slechts voor de vorm luistert naar wat ik te zeggen heb. Dat ik een aantal jaren geen sollicitatieplicht heb gehad en mijn leven heb ingericht met mantelzorg en vrijwilligerswerk, doet kennelijk niet ter zake. Hij lijkt het niet eens te geloven. Daarom neem ik op de volgende afspraak met hem de beschikking mee waarin wordt vermeld dat ik niet hoef te solliciteren. Ik had al heel veel tevergeefse sollicitatiebrieven verstuurd voordat die beschikking tot stand kwam. De klantmanager kijkt ernaar en legt hem terzijde.
Ik begrijp de veranderde houding van de Sociale Dienst wel. Die is inherent aan de politiek. De regering schijnt te flirten met Amerika, ze zijn gaan denken en doen in neo-liberale termen. Goed voor de economie. Want Nederland staat er slecht voor en in Amerika is alles mogelijk. Daar doet men het beter. Uit Amerika is het fenomeen Work First over komen waaien. Enkele gemeenten in Nederland zijn er voorzichtig mee begonnen. Ze halen werklozen uit de bijstandsbak en laten hen deelnemen aan Work First. Zodat het lijkt alsof de bijstandsbakken steeds leger raken. Dat is prima reclame. Want: jongeren en volwassenen die de hele dag op de bank voor de televisie liggen, al dan niet verslaafd aan alcohol of drugs, raken in een isolement, steeds verder af van de maatschappij en komen op den duur in de criminaliteit terecht. Om dat te voorkomen, hen eruit te halen en aan een baan te helpen, is natuurlijk een loffelijk streven! Maar… werkt het ook voor al die mensen?
 Dwangarbeid bij Orionis WalcherenTot welke werkzaamheden kunnen de honderden uitkeringsgerechtigden bij Orionis allemaal verplicht worden? – In het stadsvernieuwingsgebied: sloopbeheer, leeg maken, dichtspijkeren, surveillancetaken, ophalen en afvoeren afval en zwerfvuil. Onder de opdrachtgevers bevinden zich naast de Walcherse gemeenten ook woningcorporaties, aannemers en kantoren. Eind oktober klaagden enkele PvdA-raadsleden dat uitkeringsgerechtigden vijf dagen lang buiten op het parkeerterrein bij Orionis pikstenen voor duiven moesten breken. Dat gaat om blokken die voornamelijk uit as bestaan en die uit hun verpakking moeten worden gehaald en gebroken. Daar komt veel stof bij vrij. De verantwoordelijke CDA-wethouder Marin de Zwarte achtte dat geen probleem. Er zouden onvoldoende andere werksoorten zijn “die we die mensen kunnen aanbieden”. De Zwarte is tevens voorzitter van het dagelijks bestuur van Orionis. Eric Krebbers |
Ik krijg een uitnodiging op briefpapier van de sociale werkplaats. Er zal mij een arbeidscontract worden aangeboden met een bedrijf genaamd Orionis BV. Ik moet me melden op woensdag 9 april om 9:00 uur bij de receptie en vragen naar mevrouw Jacqueline. Tijdens dat gesprek wordt zij geassisteerd door een dame die later een klantmanager blijkt te zijn, speciaal voor Orionis. Ze komen beiden nogal intimiderend op mij over. Eén lichtpuntje: om te wennen aan de situatie, mag ik veertien dagen lang 20 uur per week komen werken. Daarna wordt dat aantal uren opgeschroefd naar 32 uur per week. En daar valt niet over te praten. Waar ik me nog veel bozer over maak, is dat men het doet voorkomen of ik het opschroeven van de uren zelf heb aangevraagd…. Is er een goed woord voor zo’n bejegening?
Tweede hoofdstuk
Thuis moet ik alles reorganiseren. Boodschappen doen met mijn moeder kan niet meer. Ze is 78 jaar. Eind november 2003 is mijn vader overleden aan longkanker, dat is nog niet zo heel lang geleden. Ze heeft geen autorijbewijs, zodat ze voor de wekelijkse boodschappen en andere beslommeringen waarvoor een auto nodig is, op mij is aangewezen. Ze heeft osteoporose, in lichte mate. Maar ook een lichte mate kan pijnlijk zijn. Ik ben enigst kind en help haar met dingen als administratie, klussen in huis, en het gezellig maken. Ze woont op zichzelf in een rijtjeshuis. De zondagen zijn het moeilijkst voor mijn moeder. Daarom vraag ik haar of ze de weekends bij mij wil komen logeren. Ze zegt er geen nee op.
Ik heb drie poezen, een lapje en twee cyperse. De cyperse katjes zwierven rond voordat ze bij mij kwamen wonen. Ze hadden allebei een nogal bewerkelijk probleem, namelijk overgeven vlak nadat ze hadden gegeten. De dierenarts had er wel iets tegen. Bij één poesje hielp het. De andere had er geen baat bij. Met als gevolg dat ik op de meest rare tijden aan het dweilen ben.
Ik ga mijn moeder niet aan haar lot overlaten, haar naar het WMO-loket sturen of een PGB aanvragen, als dat laatste al mogelijk zou zijn. En ik ga niet mijn poezen naar het asiel brengen. Die waren er eerder dan Work First!
Ik moet nog wat wennen aan mijn nieuwe huis. Dat is een kleine hoekwoning met een tuin aan de voor- en achterkant en een grote zolder. Ik woon er bijna een jaar. Mijn vorige huis was een appartement op driehoog. Alles bijeengenomen is het wel veel werk.
Test & Training Centrum
Er volgt een gesprek met de werkleider van het Test & Training Centrum (TTC). We zitten met een klein aantal mensen bij elkaar in een kleine ruimte tegenover een lokaal in de sociale werkplaats. Ko, de werkleider, vraagt ons of we iets weten van de doelstelling van een sociale werkplaats. Hij legt vervolgens uit wat wel “done” en “not done” is, en deelt papieren uit. Die handelen over wat te doen bij ziekte en over de Arbo-wet. Een jonge knul hangt in zijn stoel en toont geen interesse. We krijgen na afloop een rondleiding door het bedrijf.
Het lokaal dat ik zag aan de overkant van de gang, blijkt het TTC te zijn. We krijgen lijmpistolen, lijmstaven en doosjes waar zakjes Klop-Klop in moeten. Eerst de doosjes plakken. Dan de zakjes poeder erin doen. Dan de doosjes dichtplakken. Niet iedereen doet dat netjes. Later krijgen we stekkers om in elkaar te zetten. De stekkers zijn voor caravans. Ik ben er wel handig in. Er komt een werkleider langs. Hij is van een montage-afdeling voor elektronica. Hij ziet wel wat in mij en wil me meteen meenemen naar zijn afdeling. Jerrel, de assistent-werkleider van het TTC, is enthousiast over het voornemen. Maar het gaat niet door. Reden: de plaats die ik zou gaan bezetten, is voorbehouden aan iemand met een WSW-indicatie. En ik zou daar onterecht zitten, omdat ik van Orionis ben.
We krijgen displays van groen geverfd karton. Die moeten we in elkaar zetten op pallets en vullen met zakjes snoep. Het moet allemaal volgens strenge regels gebeuren. De groene verf geeft af op onze kleren. Gelukkig gaat het eruit in de was. Jerrel heeft gewerkt in het leger van Suriname. Hij is sergeant geweest en als hij chagrijnig is, commandeert hij ons. Een paar mensen kunnen daar niet tegen en worden boos. Tranen. Schelden. Er verandert niets.
Een jonge vrouw heeft fibromyalgie. Ze blijft weg van het TTC. Ze krijgt geen geld meer. We krijgen ook een test om te zien hoe intelligent we zijn. Ik maak een grapje met een paar taalvaardigheidsvragen. Wat de score is, krijgen we niet te horen.
Naar de inpakafdeling
We mogen na een maand TTC door naar een afdeling. Ik kom samen met Lien terecht op de verpakkingsafdeling van Dany en John. We zitten er aan de lopende band, Cup-a-soup-zakjes te sorteren en in doosjes te doen. De lijmpistolen komen er ook weer bij kijken. We doen zakjes snoep op volgorde in dozen. We pakken kleine doosjes hondensnacks in grotere dozen. Alles gaat op pallets, laag om laag, zodat de stapel netjes en stabiel blijft. Het moet wel snel gebeuren. Netjes en snel lukt niet altijd. Dan moet de hele pallet opnieuw. Als we met pallets bezig zijn moeten we veiligheidsschoenen dragen. Met stalen neuzen. Er is een groep vrouwen die het moeilijkere inpakwerk doet. Bonbons bijvoorbeeld, en caramels. Ze kunnen het goed vinden met John. Mogen de hele dag muziek-cd’s draaien. Loeihard. Ze mogen ijs gaan halen onder werktijd. De anderen hebben die privileges niet.
Na een paar maanden wil ik weg van het inpakwerk. Ik heb gehoord dat er een plaats is als meewerkend voorvrouw op een andere inpakafdeling. Ze verpakken er minidoosjes hagelslag. Jeanine en Peter zijn daar de werkleiders. We hebben een gesprek. Ik ga er naartoe. Het is een afdeling waar mensen met een verstandelijke handicap werken. Er zijn ook een paar rolstoelers bij. Na een tijdje lukt het me gelukkig om geaccepteerd te worden. Het werk behelst leiding geven, organiseren, een stuk logistiek, HACCP en personeelsadministratie. Er is een seal-apparaat aan het eind van de lopende band dat zich niet door mij wil laten bedienen. Het is een oud apparaat. Er komt een nieuw exemplaar. Zo mogelijk nog ingewikkelder. Nu kunnen we het alledrie niet instellen.
Er is wrijving met de werkleider van de buurafdeling. De werkzaamheden daar zijn identiek aan de onze. Soms is er geen werk. Als dan de buurafdeling juist veel werk heeft, wordt daar een deel van overgenomen. Of mensen verhuizen tijdelijk. Volgens Jeanine loopt de werkleider van de buurafdeling de kantjes er vanaf. Dat komt de sfeer bepaald niet ten goede.
Er is een Persoonlijk Ontwikkelingsplan (POP) voor mij opgesteld. Daarin staat wat het doel is: regulier werk. Wat ik uiteindelijk voor regulier werk wil, en waaraan ik moet werken, wat ik moet ondernemen. Tot 1 september 2008 wordt mijn werkplek als meewerkend voorvrouw gehandhaafd. Daarna volgt evaluatie. Ik moet een cv opstellen, en kranten bezien voor huidige vacatures. Leiding geven is niet mijn favoriete bezigheid. Logistiek blijkt dat ook niet te zijn. Ik heb het steeds minder naar m’n zin op de afdeling van Jeanine en Peter. Van de plannen in het POP – de evaluatie in september en een cv opstellen – komt hoegenaamd niets terecht. Want de evaluatie wordt uitgesteld. En ik heb geen idee hoe ik een aantrekkelijk cv kan schrijven. Ik word er stil en verdrietig van. Gelukkig komt er hulp opdagen. Ronald, een werkleider van Orionis, zorgt ervoor dat ik bij hem op de techniek-afdeling kan komen.
Op de afdeling techniek
Wat wordt er gedaan op de afdeling techniek? Nou, dit: pistolen aan slangen monteren, die vervolgens oprollen en in dozen doen. De slangen zijn onderdelen van brandstofpompen op benzinestations. Spijkers afwegen en in doosjes doen. Werkhandschoenen aan elkaar tacken met een tack-apparaat. Een uitzondering: printplaten voorbewerken met tape. Een heel precies karweitje, maar ik vind het wel leuk. Het is een hele opluchting om weg te zijn van de vorige afdeling.
Ronald staat samen met Nico op de afdeling techniek. Nico wordt mijn jobcoach. Een tijdje later komt Jerrel erbij. Ze hebben een klein glazen hokje in een hoek van de afdeling tot hun beschikking. Daar gebeurt van alles: van evaluatiegesprekken tot administratie. Als er niemand aanwezig is, gaat de deur op slot vanwege de pc die er staat, en de telefoon die niet zonder toestemming gebruikt mag worden. Tijdens gesprekken met Orionismensen gaat de deur eveneens op slot.
Ik moet de werkbriefjes in gaan vullen van de Orionismensen die op verschillende afdelingen te werk gesteld zijn. De werkleiders weten hoeveel tijd iemand op een bepaald ordernummer gewerkt heeft. Om die gegevens in te vullen moet ik hen ernaar vragen. De meesten maken graag een praatje. Sommigen zien me als een lastpost. Administratie is ondergeschikt aan de werkvloer, vinden ze. Ik heb een plaats gekregen bij de werkleiders in het glazen hok. Het is wel krap. Maar meestal zijn we er niet tegelijkertijd. Nico heeft er een handje van de deur voor mijn neus sluiten als ik terugkom met mijn gegevens voor de werkbriefjes. Zodat ik niets kan doen zolang hij bezig is.
Ik heb een afspraak gemaakt met Nico. Hij is er niet op de vastgestelde tijd. En het is dringend. En als ik hem vraag me te helpen een cv op te stellen, verwijst hij me naar het internet. Verder word ik aan mijn lot overgelaten. Hoezo, reïntegratie?
Naar het Secretarieel Administratie Centrum
Voordat ik werkloos werd, was ik administratief medewerkster. Het meest logisch is om dan werk te zoeken in administratieve richting. De afdeling Secretarieel Administratief Centrum (SAC) van de sociale werkplaats is een centrum in de ware zin van het woord. Er staan dossierkasten met de dossiers van alle medewerkers, onderverdeeld in WSW-ers, ambtenaren, Wal-Flexers en Orionismensen. Wal-Flex is direct gerelateerd aan Orionis. Voor deze organisatie werken de werkleiders en het management van Orionis BV. Er werken drie dames op het SAC. Lenie doet de boekhouding, Vivian is degene die de salarissen-en-nog-veel-meer doet, en Iris verzorgt de personeelsadministratie van Orionis. Vivian staat bovenaan de kantoorhiërarchie. Ik kom op het SAC te werken samen met Samantha, een jonge vrouw die bij de politie heeft gewerkt. Ze is tijdens haar opleiding tot politie-agent tegen een voor haar onoverkomelijk probleem aangelopen en in de crisisopvang terechtgekomen. Samantha is een gevatte meid die het al snel voor elkaar heeft bij Vivian c.s. Ze krijgt het leukere werk, een cursus Excel op kosten van Orionis, en als Iris haar ontslag neemt, mag ze haar werk overnemen. Ik mag het geld uit de koffieautomaat tellen, enveloppen dichtplakken, een enkele keer de binnengekomen post inschrijven, en de stationerykast beheren. Ik vraag me af waarom ze mij bij Samantha achterstellen, en maak dat ook kenbaar. Ben ik soms te oud? Te dom, misschien? Zowel Vivian als Jacqueline van PZ blijven me het antwoord schuldig. Samantha doet af en toe een schepje op het vuur door me te laten weten dat zij een streepje voor heeft. Ik geef geen sjoege. Ze heeft psychische problemen die de reden kunnen zijn voor zulk gedrag. Maar zodra er plaats is op een andere afdeling, ga ik hier wel weg. Hoezo, integratie?
De bedrijfsverpleegkundige
Hans, die de bedrijfsverpleegkundige en tevens verzuimcoördinator is van de sociale werkplaats, runt als het ware zijn eigen toko. Hij heeft een kaartensysteem als basis voor de ziekteregistratie. Ik heb indertijd aan Jeanine te kennen gegeven dat ik wel bij Hans zou willen werken. Zij had op Verzuimcoördinatie gewerkt voordat ze werkleidster werd op de verpakkingsafdeling en kent Hans dus goed. Zo komt het dat ik Hans ga helpen met de modernisering van zijn kaartensysteem, zodat het in de computer kan worden gezet. Het is een heel karwei. De kaarten zijn zo nu en dan slecht leesbaar en een tikje chaotisch met de hand beschreven. Na de vakantie heb ik de ziek- en herstelmeldingenadministratie van Hans overgenomen, totdat Christien op Verzuimcoördinatie werd gedetacheerd vanuit het ADZ. Ik mag Christien helpen als ze het eens niet weet in het begin, en haar vervangen als ze vrijdags haar vrije dag heeft of op vakantie gaat. Maar ik vraag me wel af of iemand van Orionis wel kans maakt om een vaste baan te krijgen bij de sociale werkplaats. Nee, niet als WSW-er, maar als ambtenaar. Of als Wal-Flexer desnoods. Voorzover ik weet is dat nog niemand gelukt. Zelfs Samantha heeft bot gevangen op haar sollicitatie.
Naar de groenafdeling
Er is een plaats vrij op de groenafdeling. In juni ga ik daarheen. Mijn werk wordt de urenregistratie van alle groenmedewerkers. Dat zijn er ongeveer 150. Ik moet ervoor zorgen dat ik van iedereen elke week het werkbriefje krijg. Is iemand dat vergeten, dan spreek ik er zijn ploegleider op aan. Daar zijn er vijf van. Het duurt een tijdje eer ik weet wie wie is. We zitten op het bedrijfsbureau met acht mensen. Het is een bedrijf binnen een bedrijf. En een mannengemeenschap. Het is een wereld van verschil met het SAC. Geen radio die de hele dag aanstaat, geen gekwebbel, minder in- en uitgeloop van allerlei mensen. De werkbriefjes moeten gecontroleerd worden, er missen dikwijls gegevens. Dan is de betreffende ploegleider degene die ze aan moet leveren. Aan het eind van de maand wordt door Vivian een overzicht naar me gemaild dat het totaal aantal uren weergeeft. Dat totaal moet overeenkomen met het totaal aantal uren dat ik in de computer heb geregistreerd per medewerker. Als er een verschil in zit, kan het ingewikkeld worden om de oorzaak terug te vinden. ‘s Middags blijf ik de ziekmeldingen doen bij Hans. We zijn met twee vrouwen op deze mannenafdeling. Janneke is ploegleider van de schoonmaakgroep. Ze werkt halve dagen, verder is ze vaak buiten bij haar mensen.
Het ADZ komt bij de sociale werkplaats. Een afdeling is gepland in de ruimte waar wij zitten, dus we moeten verhuizen. Er wordt druk gereorganiseerd in de kantoren. Zo hier en daar zeer tegen de zin van medewerkers, die uit elkaar worden gezet. Achter op het terrein staat een noodgebouw. Daarin was een school gevestigd. Het gebouw staat leeg en wordt opgeknapt zodat wij erin kunnen. We krijgen een schoollokaal tot onze beschikking. Ronald, Nico en de andere Wal-Flexers komen ook, in een ander lokaal. De verhuizing is zo gepiept. Het is een beetje een shabby onderkomen. Maar we zullen er maar tijdelijk bivakkeren. De sociale werkplaats heeft, samen met de Sociale Dienst en de Kredietbank, het ROC-schoolgebouw in Vlissingen gekocht. De groenafdeling is de eerste die erheen verhuist, als het in gereedheid is gebracht. Voorlopig blijven we ook de enige afdeling.
Wat ik wel heel erg oneerlijk vond, was dit: een aantal mensen die als WWB-ers met behoud van uitkering overstapten naar de WSW (ze hadden daar een indicatie voor), waren hun verlofuren en opgespaarde bonusuren kwijt na de overstap. Ze konden helemaal overnieuw beginnen. Sommigen raakten daardoor in de problemen, en moesten op hun vrije dagen de uren die ze tekort kwamen weer in zien te halen. Dit gebeurde toen ik tijdschreef voor de groenafdeling. Natuurlijk hebben we erover aan de bel getrokken – maar er veranderde niets.
Eind november kom ik thuis door een toeval tot de ontdekking dat ik een bloeddruk heb van 220/135. Omdat ik dat niet kan geloven, vraag ik Hans het te controleren. Hij komt tot dezelfde bevinding. Hans stuurt me meteen naar huis. De huisarts schrijft een bloeddrukverlager voor op aanraden van de internist die hij om advies heeft gevraagd. Begin februari ga ik weer werken, eerst een paar uur per dag, daarna geleidelijk steeds meer. Maar ik krijg klachten waardoor ik bij de cardioloog beland. Alle tests gaan goed, op een na. De fietstest. Ik vermoed dat het komt doordat ik geen goede conditie heb. De cardioloog denkt er kennelijk anders over. De huisarts heeft aanwijzingen dat mijn schildklier te langzaam werkt. Hij faxt een receptje door naar de apotheek. Mijn bloeddruk blijft, ondanks de medicijnen, aan de hoge kant hangen. Er wordt nog een andere bloeddrukverlager bijgezet. Daarna blijkt mijn kaliumwaarde te laag. Dus komt er een kaliumsparend tabletje bij. Voor mijn gevoel ben ik plotseling een patiënt geworden. En al zal het niet altijd uit het voorgaande relaas blijken, stress is steeds mijn metgezel geweest sinds ik te werk ben gesteld bij het reïntegratiebedrijf Orionis BV.
Omdat van rechtswege een arbeidsovereenkomst met Orionis niet langer dan twee jaar mag duren, had ik de hoop opgevat om na afloop van mijn contract weer terug te kunnen keren naar het vrijwilligerswerk en de mantelzorg van voorheen. Maar de doelstelling van de SDW is gewijzigd. Het vinden van een baan op de reguliere arbeidsmarkt staat niet meer voorop, maar werken met behoud van uitkering in een leer-werktraject voor 55 plussers. Ondanks alles verandert er niets. Omdat mijn arbeidsovereenkomst met Orionis BV half april eindigt, moet ik een WW-uitkering aanvragen bij de UWV. Deze uitkering bedraagt 75 procent van het laatstverdiende salaris. In mijn geval komt dat neer op 786,42 euro per maand netto. Het recht dat ik heb op WW duurt drie maanden. In die periode moet ik gewoon door blijven werken op de groenafdeling. Daarna weer terug naar de Sociale Dienst, om een bijstandsuitkering aan te vragen. Voor mij wordt het een uitzichtloze, zinloze aangelegenheid waar ik niet om heb gevraagd. Work First. Een onverdiende straf.
Hoezo, reïntegratie?
Twee jaar later, september 2012. Nog steeds bij de groenafdeling, nu zelfs zonder enig contract. De afgelopen jaren is de fusie tussen de Kredietbank, de sociale werkplaats en de Sociale Diensten van Middelburg, Vlissingen en Veere in gang gezet. De groenafdeling is uitgebreid van 150 naar ongeveer 180 mensen, de Plantsoenendienst meegerekend. Die bestaat uit (wisselend, want deze groep bestaat uit WWB-ers die werken met behoud van uitkering) ongeveer twintig mensen. Er zijn nu elf uitvoerders werkzaam. In mijn situatie is hoegenaamd geen verandering gekomen, behalve dan dat mijn werk – de uren-, verlof- en compensatie-urenregistratie – evenredig met de groenafdeling is meegegroeid. Mijns inziens is het werk dat ik doe geen bijstandsuitkering, maar een salaris waard, omdat er van reïntegratie geen sprake is.
Eind november 2012 werd ik voor vijf jaar vrijgesteld van dwangarbeid. Nu moet ik van de Sociale Dienst op zoek naar “vrijwilligerswerk”. Dat heeft toch een vreemde bijsmaak, vrijwilligerswerk moeten doen…. Maar gelukkig mag ik zelf uitkiezen welk werk me ligt (!)
Belle van Zon
Wil je ook je dwangarbeid-ervaringen kwijt? Neem dan contact met ons op via dwangarbeid@doorbraak.eu.
Goed.
Fijn dat de discussie voortleeft! Maar ik mis nog wel steeds dat politieke alternatief dat eerder ter sprake kwam…. en ik vind ook dat er erg veel mensen zijn die de klok van de dwangarbeid wel hebben horen luiden, maar dus niet weten waar de klepel hangt. Zij komen dikwijls tot een negatief oordeel over degenen die het treft. Dat speelt het neoliberalisme mooi in de kaart….en daaruitvolgend het in stand houden en uitbreiden van de werkkampen. Kan deze gang van zaken worden gestopt? Met voorlichting, demonstraties, actievoeren (protestmarsen)? Massale stakingen door dwangarbeiders? Het onder dwang verrichten van werk waar anderen zich te goed voor vinden, zonder enige vorm van beloning, moet worden gestopt!
Ik verwijs nog maar eens naar het overzichtsartikel over deze kwestie onder de volgende link:
http://www.publiekrechtenpolitiek.nl/gastpost-dwangarbeid-wel-heel-voorzichtig-aangekaart/
Joris,
bedankt voor de link. Hoewel die discussie gestopt is, spreken de posts boekdelen. Ook nu nog actueel. Jammer dat er niet meer goeds uit is voortgevloeid!
Hoi Belle van Zon,
We hebben zwaar het politieke en maatschappelijke en economische klimaat tegen. Ofwel we moeten tegen een zeer sterke stroom inzwemmen.
Zelf heb ik er voor gekozen om een hoop kabaal te maken, dus een vorm van voorlichting en educatie van de mensen. Dus een blog openen, commentaren schrijven etc
Heb nu contacten met mensen met politieke macht, een beetje de vakbond, en een beetje de media. Dit verloopt moeizaam. Maar ik blijf ze koppig en halsstarrig mijn boodschap keer op keer over brengen, met steenharde feiten en waarheden.
Het beste zal zijn, massale demonstraties, protestmarsen en stakingen door dwangarbeiders ondersteunt door machtige bondgenoten. Maar ik zie nog absoluut geen bereidwilligheid daartoe. De angst bij de dwangarbeiders is nog steeds zo groot, dat ze zich liever als makke schapen laten afslachten. Als 1 schaap de keel wordt doorgesneden, dan kruipen de andere schapen bang in een hoekje, blij dat ze die dag het vege lijf hebben kunnen redden. Another day to live. Nou wat voor een leven(:
De vakbonden zitten nog in een diepe slaap, trouwens die hebben met dwangarbeid gewoon
massaal ingestemd. Hetzelfde geldt voor de verre meerderheid van de politiek partijen die zijn pertinent voor dwangarbeid. Dus wij dwangarbeiders hebben zeer weinig bondgenoten. De media negeren ons bijna compleet. En het volk weet van niks, of gelooft het allemaal wel.
Totdat ze zelf in de bijstand terecht komen.
Het is wachten op een moment dat de terreur en sanctionering van de dwangarbeiders zo groot wordt, dat ze geen keuze meer hebben om massaal op te staan!!
We zullen de strijd van onderen moeten organiseren, en moedig zijn. Solidariteit en elkaar ondersteunen zijn de kernbegrippen.
Ik had de keuze mij vrijwillig laten afslachten, vroeg of laat was in die dwangarbeidersslachtbank mijn keel doorgesneden, daar maakte ik mij geen enkele illusie over, of vol de strijd aangaan en bereid te zijn met als het moet me letterlijk kapot te gaan vechten.
Met die tweede optie moet je gewoon die grote rode alarmknop op je hoofd indrukken, en er vol voor gaan.
Condor
Condor,
je kunt me wel tutoyeren als je wilt. Dan voel ik me wat gemakkelijker. Wat betreft de strijd organiseren van onderaf, daarbij denk ik dat je helemaal gelijk hebt.
Je moet weten dat ik me ook ongelooflijk kwaad heb gemaakt, het gevoel geen kant op te kunnen werkt bij mij als een rode lap op een stier. Als de mensen in je omgeving je dan niet begrijpen – tussen de regels door krijgt Bruin II gelijk – zijn de rapen helemaal gaar! In het verhaal van Vivian uit Deventer herken ik de stress en de hoge bloeddruk tengevolge van de bejegening van de dwangarbeiders. Als je dat tenminste nog bejegening noemen wilt. Dat is een van de redenen waarom ik, ook nu ik niet meer in het werkkamp moet zweten, mee wil vechten tegen het onrecht dat dwangarbeid heet. Van onder af!
Hoi Belle,
Een klein citaat uit het geheel:
“Omdat mijn arbeidsovereenkomst met Orionis BV half april eindigt, moet ik een WW-uitkering aanvragen bij de UWV. Deze uitkering bedraagt 75 procent van het laatstverdiende salaris. In mijn geval komt dat neer op 786,42 euro per maand netto. Het recht dat ik heb op WW duurt drie maanden. In die periode moet ik gewoon door blijven werken op de groenafdeling”
Als ik dit lees, ben ik stomverbaasd!
Heb je nooit het idee gehad, om dit voor te leggen aan je vakbond?
Of minstens aan het lokale Juridisch Loket?
Of aan een advocaat?
Het zou me niet verbazen, als je recht hebt op een vaste aanstelling met (minstens) het minimumloon, enz…..
Ik weet niet, of dit met terugwerkende kracht nog kan, maar ik zou het gewoon proberen!
Verder had je, zo te zien, naast je WW-uitkering recht op een aanvulling tot 70% van het minimumloon. Heb je die aanvulling niet gekregen?
Met vriendelijke groeten,
Peter.
Hoi Peter,
ja. Als ik toen wist wat ik nu weet…. ik ben idd naar het Juridisch Loket in Middelburg toe geweest, al in het begin van mijn tewerkstelling bij Orionis bv. Weet je wat die juriste zei? Dat ik geen schijn van kans maakte als ik evt. een rechtszaak aan ging spannen. Alles was dichtgetimmerd, met andere woorden. Ik had daar een hele tijd op mijn beurt moeten wachten maar stond supersnel weer buiten….. met niks.
Bij een vakbond was ik toen nog niet aangesloten, want wat moet je als werkloze met een vakbond? dacht ik lange tijd. Totdat de FNV een meldpunt openstelde.
Het UWV ging uit van het aantal uren dat ik gemiddeld per week had gewerkt (28,80 uur) en het dagloon (55,47 euro). De 1ste 2 maanden kreeg ik 75% van 55,47, daarna nog 1 maand 70% van 55,47. De bedragen die men had berekend waren bruto. Erbij kwam nog een toeslag van 10,74 resp. 13,30 per dag excl. 8% vakantiegeld. De uitkering werd per 4 weken betaald. Het vakantiegeld werd uitbetaald toen de WW stopte na 3 maanden. Een aanvulling? Nada.
Peter, een tewerkgestelde bijstandsgerechtigde heeft geen rechten! En Orionis Walcheren bv zit in zwaar weer, miljoenentekort, reorganisatie waardoor mensen na het eindigen van hun (flex-)contract niet meer terug hoeven te komen. Laat staan dat ze gratis werkkrachten een salaris gaan betalen. Jôh wat wou ik graag dat de wereld beter was….!
Maak een wensite waar mensen kunnen melden.
Ga juridisch ook op de toer van ambtmisbruik bezig, ambtenaren die weten dat iets niet werkt en je dwingen maken zich schuldig aan ambtsmisbruik.
Probeer de term sancties van tafel te krijgen omdat een sancties/korting/maatregel gewoon een strafkorting is. Door het woord sancties te bezigen heeft men zich er met de juridische kont uitgedraaid.
Span samen en landelijk rechtszaken aan, met behulp van een nog op te richten stichting, kunnen ze je niet bij de ballen pakken. En samen sta je sterk.
Zet de uitvoerende ambtenaren onder druk, die maken zich n.l. schuldig aan ambtsmisbruik, verkwisting van belastinggeld en/of subsidies. Ze zijn er niet voor u, maar trachten slechts eigen baantje te behouden. Op zich niet erg maar wel de wijze waarop.
Ambtenaren in kwestie zijn zwakke broeders, ga maar na, als u een goed, eerlijk en sterk karakter bezit heb je het niet nodig om over de rug van mensen die al op de bodem van de emmer zitten te scoren!
En draai het maar om, wie werkt er nu bij een socialenwerkplaats? U of de ambtenaren? Ambtenaren komen bijzonder vaak na hun ontslag niet meer aan het werk of slechts bij een call center! En laat dit nu vaak de drijfveer zijn om u door de bodem van de emmer te drukken. Voelen ze zich wat beter over eigen bestaan en werk. Ja, zo simpel werkt het vaak.
Ha Janny, allemaal mooie adviezen. Ik hoop dat je begrijpt dat de praktijk weerbarstiger is. De meeste mensen aan de onderkant houden zich liever gedeisd, kijken de kat uit de boom, hopen er op de een of andere manier onder uit te komen.
“Zet de uitvoerende ambtenaren onder druk”, schrijf je bijvoorbeeld. Wat betekent dat concreet? Kan dat, loop je dan geen gevaar? Hoe leer je andere mensen kennen die dat ook willen?
Ze hebben, begrijpelijk, niet de ervaring dat een juridische weg iets oplevert. Als ze al een idee hebben wat te doen en hoe dat aan te pakken. Klassenjustitie is niet zo maar een woord…
Daarbij hebben de meeste mensen ook geen (bewuste) ervaringen dat het samen in verzet gaan kan.
Tenslotte is teveel nadruk op de juridische weg op zich al individualiserend en depolitiserend. En via de rechter kan men hooguit iets voor elkaar krijgen dat je wettelijk al toekomt. Meer offensieve strijd tegen dwangarbeid kan dan ten gevolge niet juridisch zijn. Wanneer teveel individuen op de een of andere manier succes hebben, maakt de overheid gewoon een nieuwe meer dichtgetimmerde wet.
Je praat er veel te makkelijk over, vrees ik.
Gezien de uitspraak van de rechter dat een werkvoorziening niet langer mag duren dan enkele maanden en enkele uren per dag zoals in de zaak Joris van Hulle ( http://www.doorbraak.eu/?p=13218 ) en de oudere zaak Bennie Beck ( http://jure.nl/bf7284 ) waarin kortweg geoordeeld werd dat het verplichte arbeid was, wat een schending is van het EVRM (euro, verdrag rechten van de mens), zou je toch denken dat Belle van Zon ( http://www.doorbraak.eu/?p=12501 ) kans maakt op een flinke schadevergoeding. Ten slotte heeft ze dan 4,5 jaar verplichte arbeid in strijd met de wet vericht, gedurende een veel te lange duur en veel te veel uren per week…
Goh, de voorzitter van Orionis Vlissingen, de beruchte dwangarbeidorganisatie zit ook op twitter https://twitter.com/MarindeZwarte, laat hij nu zijn hardloop rondje hebben geupload terwijl gps aanstond terwijl hij (vermoedelijk) thuis was…. 🙂
http://connect.garmin.com/activity/272864475#.URuo9wQypco.twitter
Voor Eric,
Las het stukkie van Janny ook, dit is wat ik denk wat je kan doen.
Mensen dienen wel te begrijpen dat ze de angst opzij moeten zetten, anders ben je een slechts een “sitting Duck”. En ja, er is wat lef voor nodig.
Maar laten we eens beginnen met een simpele veilige manier, een internet e-mail actie.
Verzend een korte maar duidelijk protest e-mail via een proxy en/of tor verbinding naar de politiek in den Haag. Realisatie kan bijv. via een website van Doorbraak door op een button te klikken waarna de mail gaat naar alle kamerleden 1e en 2e en adressen welke men maar te pakken kan krijgen.
Let op, hier komen de eerste problemen al! Mijn ervaring is dat mensen te lui zijn of zien het nut niet.
Voorbeeld.
De crisis heeft mensen veel vermogen en meer gekost, minimaal 65.000 euro p.p.
Ze klagen wel maar als je een voorstel doet zoals hierboven beschreven haken ze al af. Dus 3 minuten in de verzending van een e-mail steken is ze al te moeilijk/teveel. Deze groep schrijf ik volledig af, niet in actie komen? Ttja, dan moet je maar in armoede eindigen, maar ook niet meer zeuren.
Dat dit soort acties wel werken, is bewezen met de recente huizenproblemen en de vele e-mails die de politieke partijen kregen met als resultaat een wijziging in het politieke gedrag. Dit eindigde in het voordeel van de burger.
“De meeste mensen aan de onderkant houden zich liever gedeisd, kijken de kat uit de boom, hopen er op de een of andere manier onder uit te komen.” Hierbij wil ik de nadruk leggen op “liever gedeisd houden” dat is slap buigen voor de wet en de onwillige ambtenaar. En daar kom je er niet mee.
“Zet de uitvoerende ambtenaren onder druk”, Dit kan je op diverse nette manieren binnen de wet doen, zonder dat de ambtnaar daar iets aan kan doen. Neem alle gesprekken op. Vraag de ambtenaar alles schriftelijk te bevestigen (je hebt een zeer slecht geheugen) en te tekenen. Maak op de werkplek een open gesprek aan over de geconstateerde misstanden maak opnamen en breng media, B en W en de politiek op de hoogte van deze misstanden. Probeer eerst met een brief een reactie los te krijgen lukt dit niet en men gaat door met de wanpraktijken kun je van andere media gebruik maken.
Stuur ze confronterende post (dwangarbeid uitspraak Zeeland, de ontwikkelingen in de UK, enz.), zend het hele college post, enz, enz.. Toon met stukken aan dat ze zich schuldig maken aan ambtsmisbruik en/of ambtsmisbruik gebruiken.
Breng ze op de hoogte en wrijf ze keer op keer in dat ze leven van belastinggeld, ze eten van belastinggeld, een huis hebben dankzij belastinggeld, de kinderen studeren dankzij belastinggeld, enz.,enz. Dit lijkt vreemd maar toets het gestelde maar eens, vraag een ambtenaar maar eens of hij een salaris verdient en waar dit uit bestaat. 10 tegen 1 dat je praat met een ambtenaar die denkt dat hij een “normaal” salaris verdient en toch ook belasting betaald. Dat we hen net zo goed een netto salarisstrook kunnen zenden of een Nationaal subsidieloonstrookje met daarop DE BURGERS GEVEN U DEZE MAAND 1.900 EURO NETTO VAN ZIJN/HAAR VERDIENDE SALARIS beseffen deze geesten vaak niet.
De juridische weg is een lange trage weg, vol valkuilen en leugens. Ambtenaren doen er alles aan om de burger er onder te houden. Eigen baan en belang staat hoger, dit is alom duidelijk.
Maar pak ze op deze wijze aan, zoek de publiciteit, bestook ze met post ook B en W en de plaatselijke partijen. Neem maar van mij aan dat ze dit privé heel vervelend vinden, al zullen altijd alles ontkennen. Want laten we wel wezen, ambtenaar, dat is toch geen eerzaam onderdeel in deze maatschappij. En trap niet in de praatjes van een ambtenaar dat hij of zij het allemaal wel goed doet en goed wil doen. Gekletst ze weten allemaal wat er op hun afdeling misgaat, dat er gelogen wordt en niemand wat doet, dan ben je mede schuldig. Ook een ambtenaar is burger en moet o.a. strafbare feiten melden. En dit doen ze niet. Het respect wat ze willen ontvangen van de burger moeten ze eerst verdienen!
Aangifte bij de politie tegen foute ambtenaren/burger behoort ook tot mogelijkheden.
Start een politieke partij voor ouderen en uitkeringsgerechtigden en hol de zaak van binnenuit uit. Doe aan dossier onderzoek en als het niet geheim is breng het naar buiten. Doe nimmer iets wat je persoonlijk kan schaden (zet er een buffer tussen, bijv. een stichting) en blijf eerlijk dan kunnen ze je nimmer tackelen. Een partij oprichten in NL is helemaal niet moeilijk.
“Daarbij hebben de meeste mensen ook geen (bewuste) ervaringen dat het samen in verzet gaan”.
Lijkt me een mooie taak voor de plaatselijke politiek om dit kenbaar te maken. Schud de vakbonden ook maar eens wakker en laat ze bij de poorten gaan staan fly-eren om de mensen te wijzen op de mogelijkheden van eendracht op welke wijze dan ook. En eh, stil zitten kost geld.
“Tenslotte is teveel nadruk op de juridische weg op zich al individualiserend en depolitiserend”
Richt een stichting op die het vuile werk voor je doet en gebruik deze als buffer. Met de pootjes in de lucht gaan liggen heeft nimmer iets gebracht. Met een stichting kun je anoniem acteren.
“Wanneer teveel individuen op de een of andere manier succes hebben, maakt de overheid gewoon een nieuwe meer dichtgetimmerde wet.” Dit weet je vooraf, de overheid is altijd een onbetrouwbare partner gebleken 100 jaar gelden al, en nu nog. En verandert vaak tijdens het spel de spelregels.
Of je kiest voor actie en gaat wat doen of je blijft de “sitting Duck” die ze gaan afknallen. Echter, een keuze moment is er voor iedereen!
Vergeet niet dat de overheid altijd en overal mee leest, luistert en manipuleert en echt niet te beroerd is om donateur van bijv. je stichting te worden. Daarom ook de tip leg alles vast en bewaar kopieën of breng het bij een notaris onder als het belangrijk is, zeg bijv. dat het een DVD is met door je ontwikkelde software en registratie wenst i.v.m. programmeerrechten. Dus geheel anoniem ga je het niet redden maar zolang jij je aan wet houdt is er geen vuiltje aan de lucht.
Samen staan we sterk, alleen ben je een te vertrappen worm.
Doe er iets mee.
Hans
Hoi Hans (en Janny), klinkt goed allemaal. Het was niet de bedoeling om negatief over te komen. Ik wilde alleen zeggen: ga ermee aan de slag! Dat is de enige manier om te laten zien dat je ideeën en methoden werken. Je wilt natuurlijk niet de beste stuurlui aan de wal zijn, dat is te makkelijk: niet vanaf de zijlijn aan anderen vertellen hoe ze een en ander moeten aanpakken, maar volop meedoen in de actie. Of misschien doen jullie dat al, dat zou mooi zijn! Deel dan gerust jullie resultaten met ons, dat zou zeer inspirerend zijn. Ik hoop dat jullie succes (gaan) boeken, want kameraden die zoden aan de dijk zetten kunnen we goed gebruiken.
…..Wat kan ik na dit alles nog zeggen? Zal ik nog maar eens herhalen wat ik als eerste zin schreef in mijn post na die van Peter: als ik toen wist wat ik nu weet….en nu ik meer weet, en langzaam meer cohesie zie ontstaan tussen mensen die dwangarbeid verrichten, kom ik tot de conclusie dat ik wel de misstand van de dwangarbeid aan wil vechten; de klok luiden zo je wilt. Maar een schadevergoeding hoef ik pertinent niet!
Hai Belle, Het functioneert via schadevergoeding in deze samenleving maar hoeft niet persé, er is ook zoiets als genoegdoening, dat houdt in de verantwoordelijken voor je leed gestraft worden op een manier waarvan jij denkt (na ja de rechter dan) en vindt dat het “weer in evenwicht is.” Leed word vergolden met leed. Maar ik denk echt dat je wel eens een hoge schade vergoeding zou kunnen krijgen. Die hoef je natuurlijk niet zelf te houden, je kunt hem doneren aan vluchtelingenwerk of sociale advocatuur die vergelijkbare gevallen als de jouwe behandelen. Zo raak je ze echt en dat op zich leidt al tot genoegdoening.
Hoi Jaspercasper,
dank je voor je advies. Maar het gaat me in eerste instantie om het principe. Ik haal een zeer grote genoegdoening uit het gegeven dat Orionis Walcheren BV voor de broek krijgt :-)) Ze zijn destijds begonnen met dwangarbeid voor bijstandsgerechtigden in een pilotproject. Laat ze nu maar als eerste werkkamp ook weer uitscheiden met dit neoliberale wangedrag! Verder verlang ik niets…
Hoi Belle van Zon,
Ik ben het helemaal met je eens wat betreft het aankaarten van dwangarbeid/slavernij door gemeenten en dus regering.
Maar dat is niet waarop ik wil reageren. Mijn reactie betreft je ziekteverschijnselen.
Je hebt een hoge bloeddruk en een laag kaliumgehalte.
Daarnaast faal je op de conditietest.
Deze symptomen herken ik heel sterk. Ik had de ziekte/het syndroom van Conn ofwel primair hyperaldosteronisme.
Bij Conn produceren een of beide bijnieren teveel van het (zoutregulerend) hormoon aldosteron.
Gevolg: bloeddruk omhoog door vasthouden zout. Kalium omlaag met als gevolg spierzwakte, spierkramp. Ook veel dorst en vaker (’s nachts vooral) plassen horen erbij.
Door hoge bloeddruk werkt je hart niet goed, gevolg conditie wordt minder.
Er is en 50% van de gevallen wat aan te doen. Anders medicijnen blijven slikken.
Kijk op de site van Bijniervereniging NVACP http://www.nvacp.nl voor meer info!
Verder sterkte in de strijd!
Groet,
Hoi ME,
dank je voor je advies! Het is wel een beetje off topic, maar ik heb toen die narigheid nog niet lang speelde het internet afgestruind om info te vinden over de symptomen die ik had (en nog steeds heb). Kwam ook uit bij hyperaldosteronisme…. maar: je kunt zelf wel je diagnose stellen, dan heb je er nog niks aan als je huisarts het blieft om niet serieus naar je te luisteren. Niettemin: jouw info is waardevol, en ik ga zeker kijken naar de site van NVACP!