Eigen arbeiders eerst? Over de nieuwste flirt tussen deel van links en rechts

Wat figuren als Wagenknecht en Bannon ons leren en onbedoeld voor waarschuwen, is dat er een nieuwe, historische consensus in de maak is. Die consensus bestaat erin dat er gebroken wordt met een globalisering geschoeid op uitgesproken neo-liberale leest, in plaats daarvan komt er een globaal kapitalisme van economische nationalismen en gesloten grenzen. Binnen dat kader is zowel een linkse als een rechtse profilering mogelijk: links kan breken met het neo-liberalisme, rechts kan de muren optrekken. En deze twee posities op geloofwaardige wijze met elkaar combineren zou wel eens een electorale jackpot kunnen zijn. Dat is de gok van Wagenknecht. Maar in weerwil van wat de protagonisten van die nieuwe consensus beweren, is er helemaal niks sociaal of emancipatorisch aan. Het optrekken van grenzen betekent in praktijk structureel geweld tegenover lagere klassen. Gesloten grenzen zijn het instrument bij uitstek om een kapitalisme in stand te houden dat gebaseerd is op een globale apartheid, waarin muren en kampen zullen dienen om de kans op een betere toekomst voor een groot deel van de wereldbevolking te ontzeggen. In westerse landen zal de nieuwe consensus neerkomen op een politiek die gebaseerd is op het behoud van rechten voor witte mensen. En hoewel dat op korte termijn – misschien – een materiële lotsverbetering zal betekenen voor de witte klasse die onderaan de sociale ladder bengelt, zal dat op langere termijn leiden tot een globale ongelijkheid die ten koste gaat van iedereen. Het programma van Bannon of Wagenknecht betekent ook helemaal geen breuk met het huidige globalisme van Macron of Clinton, het is slechts een verderzetting ervan met andere middelen. Het betekent een meer nationalistische en autoritaire variant van een kapitalisme dat uiteindelijk even globaal blijft en waarin dezelfde mensen als vandaag aan het kortste eind zullen trekken. Wat de valse tegenstelling tussen Bannon en Clinton of tussen Wagenknecht en Macron wel bewerkstelligt, is dat het een derde optie uitsluit, namelijk die van een links internationalisme. Hoe ging dat nu ook weer? Iets met proletariërs aller landen verenigt u?

Thomas Decreus in Eigen arbeiders eerst? Over de nieuwste flirt tussen deel van links en rechts (Dewereldmorgen)