Friese dwangarbeidproef zonder verwarming
“Laat ze maar werken voor hun uitkering, anders zitten ze toch maar op de bank!” Maar al te vaak lees je dit soort reacties als eens een keer een dwangarbeidsituatie in de media komt. De mensen die zo reageren, denken dat zij nooit werkloos zullen worden en in de bijstand zullen komen. Speciaal voor hen is het aan te raden om te lezen hoe vier Friezen het ervaren aan de dwangarbeid gezet te worden.
In februari stuurde het FSU een pittige open brief naar Friese gemeenteraden, onder het motto “Stop met de klopjacht op uitkeringsgerechtigden!”. Het FSU zegt waar het op staat en veegt de vloer aan met de praatjes van gemeentebestuurders: “Eigen regie voeren, zelfredzaam zijn, in eigen kracht zetten: de aandoenlijke slogans van de gemeenten over hun verantwoordelijke burgers smelten als sneeuw voor de zon en blijken holle woorden te zijn. Je hebt niks te vertellen, de gemeente bepaalt wat goed voor je is. En er is een alibi voor het stoere gedrag van de gemeentebestuurders: uitkeringsgerechtigden moeten ‘een tegenprestatie naar vermogen’ leveren in ruil voor het teren op de belastingcenten van de samenleving, van al die andere hardwerkende burgers. De aangescherpte regels in de bijstandswet en de net ingevoerde Fraudewet geven ook nog eens een extra mogelijkheid om onwilligen af te straffen. Aandraaien die duimschroeven, er is genoeg gepamperd! De uitkeringsgerechtigde is een object geworden en hoeft daarom niet meer te rekenen op respect of een poging om aan te sluiten bij zijn wensen of talenten.”
Het FSU legt uit wat er achter de gemeentepropaganda in werkelijkheid aan het gebeuren is: “De Friese gemeenten weten dat ze in feite een draaideureffect organiseren, zeker in een provincie waar de economische crisis ongenadig toeslaat. Een bescheiden deel van de uitkeringsgerechtigden kan een tijdje werken op de regionale arbeidsmarkt, maakt dan plaats voor een volgende lichting en keert weer terug in de uitkering. De rest moet genoegen nemen met steeds langduriger werk met behoud van uitkering.” Het FSU doet een dringend beroep op Friese gemeenteraden om niet mee te werken aan de klopjacht op uitkeringsgerechtigden. “Maak solidariteit een tastbare waarde in uw gemeente en verzet u tegen het kille management-denken en het afschuwelijke jargon waarmee dat denken in brieven en beleidsnota’s tot uitdrukking wordt gebracht.”
Slavendrijvers
| Doorbraak verzet zich tegen dwangarbeid voor uitkeringsgerechtigden, en probeert de ervaringen en het verzet van de dwangarbeiders op te tekenen.
Eerder kwamen al verhalen naar buiten uit: Wil je ook je verhaal kwijt? Mail dan naar dwangarbeid@doorbraak.eu. We kennen uit eigen ervaring de repressieve sfeer die er kan heersen op en rond de dwangarbeidplaatsen. Daarom brengen we vanzelfsprekend alleen verhalen naar buiten waar jij expliciet toestemming voor geeft. |
Een zestigjarige krijgt een “uitnodiging” om naar een dwangarbeidlocatie van Empatec-Pastiel te komen. Hij schrijft: “De opstelling van deze brief was dreigend en zeer onbeschoft. Deze brief wekt zoveel woede en frustratie op dat het gevoel ontstaat dat, wanneer je in de omstandigheden verkeert dat je een uitkering aan moet vragen, iets dat naar mijn idee niemand graag doet en zeker niet als je veertig jaar trouw dienst geleverd hebt, je ook nog eens gezien wordt als een nietsnut, een profiteur. Het gevoel van eigenwaarde dat al aangetast is, wordt door het aanspreken van een recht, namelijk het recht op een uitkering, hierbij volledig ondermijnd.”
En verder: “Dat je totaal geen rechten meer hebt, blijkt wel uit de ’tien verordeningen’ die men erbij heeft gevoegd. Er wordt niet gelet op leeftijd, arbeidsverleden en opleiding. Met andere woorden, je bent geen knip voor de neus waard! Je komt en wordt voor vier weken aan het werk gezet, zonder enige ‘intake’ of kennismakingsgesprek voor de startdag. Met 25-30 mensen een rondleiding door het gebouw waar ze nog midden in de verbouwing zitten. Een advies werd gegeven om de jassen aan te houden omdat daar geen verwarming was. Wat opviel is dat het gebouw nog niet geschikt is om mensen te herbergen (bijstands- en uitkeringsgerechtigden natuurlijk wel). In het gebouw, waar toch veel mensen aanwezig zijn, is er één toilet voor de vrouwen en één toilet voor de mannen. Het was er niet schoon en het lijkt mij onvoldoende. Daarna kwamen we in een zeer lawaaiige hal waar een grote lange tafel stond waar al een boel mensen aan het werk waren om mandjes in te pakken. Midden in die hal aan de zijkant was een glazen hok waar de ‘slavendrijvers’ (toezichthouders) zitten om de mensen in de gaten te houden. Deze vorm van ‘dwang’arbeid wordt blijkbaar als werk gezien om je zo snel mogelijk aan een passende baan te helpen, dacht ik. Dit betekent dus dat ik na veertig dienstjaren op een volslagen respectloze manier aan het werk gezet word en mandjes in mag gaan pakken om werkervaring op te doen.”
Ritme opdoen
Machteld van 55 jaar verdient niet meer genoeg met haar betaalde werk en vraagt daarom een aanvullende uitkering aan. Ze moet ook naar zo’n dwangarbeidlocatie. “De werktijden zouden van 8:00 tot 16:30 uur vier dagen per week zijn, gedurende vier weken, met als belangrijkste doel om werkritme op te doen.” De eerste reactie van Machteld was er een van verbazing die binnen enkele minuten omsloeg in boosheid en een gevoel van niet serieus genomen worden en van vernederd worden. In een telefoongesprek met de organisatie laat Machteld weten dat ze een individu is met een persoonlijk verhaal en dat een en ander afgestemd behoort te worden op haar situatie, zoals op het feit dat ze al een baan heeft. Binnenkort volgt een gesprek, maar ze is telefonisch al gewaarschuwd dat ze “niet moet denken er zonder productiewerk vanaf te komen”.
Toch zijn een paar van deze vier mensen voorlopig niet echt aan de dwangarbeid gezet doordat ze een gesprek hadden aangevraagd of zich ziek meldden. Het FSU stuurde hun verhalen naar raadsleden, ter informatie. De organisatie waarschuwde overigens jaren geleden al voor het moment dat uitkeringsgerechtigden verplicht te werk zouden worden gesteld “met behoud van uitkering”. Het FSU maakte die situatie destijds zichtbaar en voelbaar door op het Waagplein in Leeuwarden vrijwilligers te laten bezemen en schoffelen, in een kooi van getraliede hekwerken. Vertegenwoordigers van gemeenten reageerden verontwaardigd op de actie: zo zouden ze nooit omgaan met hun werkzoekende burgers! Hoe wrang de realiteit vandaag de dag…
Dit artikel is in zijn geheel gebaseerd op informatie van FSU.
Jeroen Breekveldt
Hiermee menen de stugge Friese gemeenten en Empatec boven de wet te staan.
Ze gaan namelijk tegen de uitspraak van de bestuursrechter in, die vonnis heeft geveld
in de Orionis Walcheren zaak. Gewoon rechtszaak aanspannen, is al een gewonnen zaak voordat die begonnen is.
Pak het vonnis Orionis erbij voor de duidelijkheid, die rechter was duidelijk genoeg in zijn vonnis.
Condor
Zelf werk ik in bij een SW bedrijf in het noorden van het land,
Ik kan bovenstaande schrijvers alleen maar onderstrepen, zij liegen niet!, ik zie het voor mijn ogen gebeuren dat goed opgeleide vakkrachten achter de koffiepadjes of schoffel worden gezet,
Daar zit je met je werk ervaring!, weiger je werk of wil je wat anders doen zijn de dreigementen niet van de lucht, dit werk moeten ze doen om in het “ritme” te blijven, bovenstaande en heel veel andere mensen met ervaring hebben dit niet nodig, die hebben dit “ritme” al zolang ze werken, onnodig dus,
Echt werk, toegesneden op de gemiddelde werknemer is er niet, alleen dom produktiewerk,
Woon je in het noorden van Friesland dan ben je nog slechter af, kun je in de kassen werken of de hele dag graspollen uit elkaar scheuren!, week in week uit!,
Wanneer je dit werk maar lang genoeg doet gaat je verstand vanzelf wel afsterven…, gelukkig kun je er zeker niet van worden met je opleidingen die in het verleden gehaald hebt met dit domme werk,
Hopende dat bovenstaande schrijvers snel een normale baan vinden, en ze snel van deze ellende
af zijn, dit werk maakt de mensen die dit overkomen echt onzeker!,
Mensen die op straat komen te staan zitten niet op dom inpak werk te wachten, zij zoeken normaal werk wat ze altijd hebben gedaan, op hetzelfde niveau, en daar moet meer aan gewerkt worden, en dat zie ik hier totaal niet gebeuren, je wordt hier misbruikt ten goede van het WSW bedrijf zelf!,
Het WSW bedrijf probeert zelfs vaste werknemers op straat te zetten omdat deze te duur worden!, uitkeringsgerechtigden brengen meer geld binnen in de vorm van subsidies en daarbij kunnen zij vaak sneller en efficiënter werken dan iemand met een WSW indicatie die een beperking heeft, makkelijke handel voor deze bedrijven!,
Hopelijk is deze misbruik van korte duur en wordt er snel ingegrepen in deze legale dwangarbeid,
ik heb ook last van dwangarbeid in Rotterdam begonnen in 2009 moest ik werken met versleten rug voor behoud van uitkering
omdat ik niet aangenomen werd door me versleten rug noemde de heer C.KAYA socialen zaken Rotterdam dit werk weigeren en had ik 6 a 7 maanden geen inkomen als gevolg schulden schulden schulden en bijna dakloos
alle eerst in de Europese grondwet artikel 4 is dwangarbeid in Europese landen verboden
artikel 19 Nederlandse wetboek verbied ook dwangarbeid en de Europese wet staat boven landswet
Nederland is straf baar bezig ze schenden artikel 4 Europese wet boek en artikel 19 Nederlandse wet boek
we moete niet praten ik vecht al 7 jaar voor me recht en loop tegen muren op maar ik geef niet op ik zal me onrechte ingehouden uitkering terug krijgen
we moeten actie onder nemen voor gezonde of invalide werkelozen mag je geen dwangarbeid laten verrichten is straf baar
Gemeentes wentelen hun verantwoordelijkheden en aansprakelijkheid tegenwoordig steeds vaker af door “bedrijven” als WIL, Baanbrekers e.d. er tussen te zetten. Hoe zit het nu écht met de aansprakelijkheid?
Voor de derde keer bij Pastiel in Sneek. In 2013 al dwangarbeid verricht. In 2015 weer aangemeld. Dacht echt met behulp van dit reintegratie bedrijf een baan te vinden. Nee dus. Aan een zinloze cursus genaamd baamboe. O.a. een stoelendans gedaan en andere zinloze dingen. Nu in 2024 weer aangemeld bij Pastiel. Eerst een intake gesprek. Werd mij beloofd dat de “”toestanden”” zoals in 2013 verleden tijd waren. Gemeente consulent zag wanhoop en ook woede in mijn reactei. Het probleem met dit reintegratie bureau is, dat ze graag met je in gesprek gaan, maar dat je geen wederhoor krijgt. Dus niet naar je luisteren. Heb al duidelijk aangegeven dat ik het liefst alleen werk of met zijn tweeen. Ben benieuwd naar dit intake gesprek.