De Peueraar 32, april 1993

Auteur: De Fabel van de illegaal

Verslag van de fakkeltocht

Wat mij betreft was de fakkeltocht dit jaar een succes. Ik denk dat de opkomst ongeveer hetzelfde was als 21 maart vorig jaar. Maar deze keer was het veel strijdbaarder. Vorig jaar was het nog een stille tocht, op een rustige avond. Dit jaar werd de tocht op koopavond gehouden, er was percussie en mensen lieten zien waar ze voor staan. Een van de leuzen die geroepen werd was "hun strijd, onze strijd: internationale solidariteit". Maar "illegalen vrij!" werd het meest geroepen. Dit omdat het comité De Fabel van de illegaal had opgeroepen tot het roepen van deze leus als we langs het politiebureau liepen. Aangezien daar sinds maandag een aantal hun bekende illegalen vastzaten. Na de tocht waren er nog een aantal korte toespraken op het stadhuisplein. Helaas hadden de zelforganisaties geen gebruik gemaakt van de mogelijkheid te spreken. Wie dat wel hadden gedaan waren: de organiserende groepen (namens hun werd de folder die zij hadden gemaakt voorgelezen), De Fabel van de illegaal en Naci Demirbas (gedicht zie onderaan). Mensen die de anti-racisme dag nog voort wilden zetten konden daarna naar het LVC. Daar kom je luisteren naar een forumdiscussie over discriminatie op en rond voetbalvelden. In dit artikel staat een van de toespraken van De Fabel. Aangevuld met een deel van de verklaring die De Fabel die avond heeft uitgedeeld. De petitie waarvoor De Fabel handtekeningen heeft opgehaald op 18 maart hebben we als bijlage in De Peueraar gedaan. We hopen dat iedereen zijn/haar best zal doen om handtekeningen te verzamelen. Volle, of minder volle, handtekeninglijsten kunnen naar De Fabel gestuurd worden, het adres daarvan staat onderaan de petitie.

De toespraak van De Fabel ging als volgt: "15 maart 1993. Maandagavond 21.00 uur. Ik loop naar de telefoon, aarzel, draai een nummer en leg onzeker de hoorn weer neer. Ze zouden om half negen hier zijn. We zouden met elkaar afspreken wie het verhaal van Halil Gür zou voorlezen tijdens de fakkeltocht op 18 maart en oefenen met elkaar. Ik bel nog eens, laat de telefoon een paar maal overgaan, aarzel en leg neer. Niets voor deze mannen om niet even te laten weten waarom ze niet komen. De munt voor de Marokkkaanse thee ligt te wachten op de fruitschaal. Ach, ik doe de afwas, lees de krant en ben blij met deze blijkbaar toch nog vrije avond.

Het is inmiddels vijf over half tien. De telefoon gaat. Mohammed belt: "Het is helemaal niet goed, we zitten heel erg in de problemen. Ze zijn allemaal opgepakt. Vier mannen uit Egypte en een uit Marokko. Nou, sommigen willen toch wel weer graag terug naar het eigen land. Ze zijn het rechteloze bestaan hier zat. Ik blijf op het bureau om ze te helpen."

Ik reageer: "Wat kan ik doen? Kan ik komen? Hou me in ieder geval op de hoogte. Nee, het maakt niet uit hoe laat. Ik slaap toch niet!"

Vanaf dat moment wacht ik op een telefoontje, of tot de deurbel gaat. Uren. De hele nacht als het moet. Een paar van mijn vrienden zijn opgepakt, met papieren, zonder papieren, allemaal buitenlander. Mogelijk gaan ze vandaag of morgen de grens over en zie ik ze nooit meer.

Het is maandag 15 maart. Over drie dagen is de fakkeltocht tegen racisme. Inmiddels krijg ik zo langzamerhand het overtuigende bewijs van de twee Nederlanden waarin ik leef. Een Nederland waarin ik kan wonen, werken, mijn gezin lief kan hebben, kan genieten en leven. En een volslagen ander Nederland. Een rechteloos Nederland. Een Nederland waarin mensen ongelofelijk hard werken, vuil werk doen en weinig uitbetaald krijgen. Mensen die continu op de vlucht moeten zijn. Van pand naar pand, van werk naar werk moeten trekken. Onzeker als een ree in jachttijd, voortdurend opgejaagd. Het Nederland van de "illegalen".

"Laat ze in eigen land blijven, wij hebben niet om ze gevraagd!"

"0 nee? De tuinders zijn maar wat blij met wat extra handen erbij, met monden die niet zeuren om neer geld, om schoner, om lichter werk."

In de eigen landen wordt er regelmatig heel wat geld neergeteld om mensen met fraaie vooruitzichten in het "moderne" westen te ronselen. In eigen land blijven? En dan toe moeten zien hoe alles verpaupert, hoe je familie ploetert met de geringe middelen die er zijn. In eigen land is helemaal geen werk. Geen mogelijkheden om het land op te bouwen.

"Mijn eigen land. Ik mis mijn familie, mijn kinderen, mijn jongste dochter van drie, die nog niet geboren was toen ik wegging. Zonder papieren kan ik niet even op vakantie gaan in mijn land. Vorig jaar stierf mijn vader. Ik heb hem niet eens kunnen begraven. Ik maak regelmatig wat geld over. Soms lukt het me niet. Het leven is hier zo duur als ik 1.700 gulden verdien, als ik geluk heb en 1.000 gulden op gaat aan een paar simpele kamers? Ik moet niet zeuren, ik ben maar illegaal. Zo is de wet nu eenmaal. Illegalen horen hier niet."

Illegalen. Zij worden zomaar, het liefst tijdens de Ramadan, de belangrijkste maand van het jaar, uit hun huis gehaald en vastgezet op het politiebureau. De enige misdaad die ze begaan hebben is ongelooflijk hard werken in een welvaartsmaatschappij zonder daar de vruchten van te mogen plukken. Ze hebben immers geen papieren. Ik knijp me even in mijn armen. Droom ik? Is dit Nederland? Een rechtsstaat? Wat is wet, wat is recht? Ik kan gewoon mee demonstreren in een fakkeltocht tegen racisme en intussen zitten mijn vrienden, buitenlanders, blijkbaar zonder goede papieren, op het politiebureau in een koude cel in afwachting van hun uitwijzing.

Leiden, Stad van vluchtelingen?

Leiden "Een stad van vluchtelingen". Ja, met recht een stad van vluchtelingen. Mensen zonder een verblijfsvergunning zijn constant op de vlucht. Het verhaal van de 5 mannen die op 15 maart opgepakt werden is maar een klein voorbeeldje. Dit beleid is in Leiden aan de orde van de dag!

Vaak verdwijnen mensen gewoon. Van de Nederlandse taallessen waar ze zo enthousiast aan begonnen zijn. Van hun werk, waar ze soms jarenlang bezig waren. Van de voetbalclub, waar ze op zondagmiddag sportten. Niemand hoort meer wat. Ja, misschien kunnen een paar intieme vrienden nog wat regelen. Zorgen voor wat geld enzo. Leiden, Stad van Vluchtelingen! Maar wat betekent dat, als mensen die op de vlucht zijn voor de armoede in hun eigen land op zo'n manier belaagd worden?

Leiden, 18 maart 1993

Comité De Fabel van de Illegaal"

Naschrift

Intussen heeft de politiewoordvoerder Graveland zichzelf totaal ongeloofwaardig gemaakt door op radio Freewave te beweren dat in Leiden geen illegalen opgepakt worden. Nadat hij dit gezegd had kon iemand van De Fabel vertellen wat er de afgelopen dagen met hun vrienden is gebeurd. Graveland belde na de uitzending nog naar Freewave op om te zeggen dat hij een papiertje had gevonden, er worden inderdaad illegalen opgepakt in Leiden. Vier van de genoemde vijf mannen zijn nu het land uitgezet. De vijfde man heeft een kort geding aangespannen tegen zijn uitzetting, dit zal in april plaatsvinden. We hopen dat hij zal kunnen blijven.

Ik sta in de schijnwerpers
tot op m'n haren onderzocht
de kleur van mijn gelaat
de kleur van mijn huid
is ineens het onderwerp van discussie
ze hebben het elke dag over mij
die allochtoon
van verre gekomen
onbekend, onbemind

in hun ogen ben ik
ook de bron van alle ellende
de ketter
de kaffer
die ongeluk heeft meegebracht
ondergang van Nederland kan ik ook veroorzaken
als je hen wil geloven

de kleur van mijn gelaat
de kleur van mijn huid
van mijn ogen
is ineens bedreigend
heb ik gehoord
ik schijn mij niet te integreren

als je het mij vraagt
heb ik genoeg
aan een paar vierkante meter vrijheid
een klein deel van het oneindige heelal
een beetje begrip
en vooral liefde
neer vraag ik niet.

Naci Demirbas, 18 maart 1993

Terug