De Peueraar 32, april 1993
Auteur: de krakers van de Langebrug
Ontruiming Langebrug
Onderstaand stukken ontvingen wij van mensen die betrokken waren bij de ontruiming van het kraakpand aan de Langebrug op 10 maart.
Ontruiming voor leegstand
Het pand Langebrug 87 (onderdeel van het Groen-complex) is in januari 1993 herkraakt nadat het ontruimd was om vervolgens leeg te blijven staan. Delen van het monumentale pand zijn illegaal gesloopt, informatie over de met lood en kwik vervuilde grond blijft de gemeente geheim houden, bouw- of sloopvergunningen zijn niet afgegeven en de toekomstplannen varieren dagelijks. Toch besloot de rechter aan de hand van een briefje van gemeente-ambtenaar Rasser (Bouw- en Woningtoezicht) het pand te laten ontruimen en het onbewoonbaar te laten maken. De gemeente Leiden helpt door dit soort onderonsjes speculanten en projectontwikkelaars en lapt de woningnood aan haar laars!
Ontruiming Langebrug 87, deel 2
Woensdag 10 maart is het pand Langebrug 87 op gewelddadige wijze ontruimd door de Leidse politie. Er zijn negen mensen gearresteerd, waarvan er zes een week lang vastgezeten hebben. De arrestanten zijn bij de ontruiming geschopt en geslagen en aan hun haren voor de politie-video gesleept. Een arrestant met een voetafdruk van een politielaars op z'n rug is z' n jas afgenomen. Eten, kleding, telefoneren en contact met medegevangenen werd hen geweigerd. De gevangenen werden verspreid over Huizen vn Bewaring in Breda, trecht en Nieuwersluis. De vier gevangenen in Neuwersluis zaten een voor hen gereserveerde ilitaire afdeling met zware beperkingen en isolatie.
Politiegeweld
Woensdag 10 maart om 10 uur 's ochtends kwam gerechtsdeurwaarder Buick vergezeld van een officier van Justitie, een legertje agenten en stillen, 5 bussen ME'ers en vier bloedhonden de krakers sommeren het pand te verlaten. Het antwoord waren enkele verfbommetjes en rotjes: praten en procederen is immers zinloos gebleken. Daarop werd met bijlen, stormrammen en motorzaag het gebarricadeerde pand opengemaakt en stomde de kit naar binnen, onder het roepen van zeer groffe leuzen als "We komen jullie pakken", "We slaan jullie dood" en "teringhoeren" tegen de aanwezige vrouwen. Een voor een werden de bewoners aan hun haren weggesleept, aangewezen door wijkagent Spaan als bewoner of niet, waarna ze voor de politievideo en de pers moesten poseren, vastgehouden aan de haren. Er zijn enkele foto's gepubliceerd van agenten die zo trots en lachend hun "vangst" tonen. De bewoners zijn in het pand geschopt en geslagen. Een jongen die in de nek en schouders geschopt is had een verf-afdruk van een politielaars op z'n jas. De jas is in het politiebureau afgenomen...
Buiten werden sympatisanten met behulp van de honden op een afstand gehouden. Drie fotorolletjes werden in beslag genomen (onrechtmatig!) en een persoon die verdacht werd van het gooien van een verfbom werd hardhandig gearresteerd, een tweede ontkwam. Even later werden de panden van de deurwaarder en wethouder Van Rij (Ruimtelijke Ordening en Volkshuisvesting) met verfbommetjes bekogeld, waarop een razzia van de politie met bloedhonden volgde. Voedselpakketjes voor de arrestanten met tabak werden door de kit geweigerd. Na een lawaai- en fakkeldemonstratie die avond mocht alleen de tabak naar binnen, onder toezegging van wachtcommandant A.H. Bijl dat ze diezelfde avond nog gegeven zou worden. Dit bleek niet gebeurd te zijn. De arrestanten hebben geen gelegenheid gehad de eigen advocaat of de arrestantengroep te bellen en kregen een piketadvocaat toegewezen door de politie. Een aantal arrestanten bleek pas na meer dan 24 uur (donderdagmiddag 11 maart) een advocaat te hebben. De advocaten hebben zich tegen deze absurde situatie verzet en mochten pas vrijdagmiddag, een uur voor de voorgeleiding aan de rechtercommissaris, zeven van de negen gevangenen verdedigen. Een goede voorbereiding was natuurlijk onmogelijk. De rechter-commissaris legde tien dagen verlenging op. Een zwaaidemonstratie bij het paleis van Justitie voor die gelegenheid was succesvol: binnen en buiten de busjes waarin de arrestanten werden aan en afgevoerd werd veel lawaai gemaakt. Typisch was dat er een nazi-skin die bij het paleis van Justitie werkt een groot keltisch kruis (nazi-symbool) voor het raam liet zien, nadat hij buiten (bij aankomst en lunchpauze) probeerde te fokken.
Raadsvragen GroenLinks
Het politiegeweld en het isoleren van de gevangenen is een poging tot criminalisering van krakers. Kritiek uit diverse richtingen bleef echter niet uit. Na een persverklaring met feiten van de hand van de arrestantengroep veranderde de toon van de krantenberichten (van "krakers voelen zich mishandeld" naar "politie over de schreef bij ontruiming" in het Leids Dagblad). Er kwamen interviews op locale en regionale radio en er werden vanuit GroenLinks kritische vragen aan burgemeester Goekoop gesteld. Hij moest toegeven dat het in beslag nemen van fotorolletjes van omstanders onrechtmatig was, maar wilde over het overdreven geweld niets zeggen omdat enkele betrokken agenten net toevallig overgeplaatst waren. Op de volgende ABA-vergadering (dinsdag 13 april, Gulden Vlies, Breestraat, om 2O:OO uur; ABA is Algemene Bestuurs Aangelegenheden) wordt het geweld opnieuw behandeld. Rianne van Schreven (GroenLinks) zegt de kritiek van de krakers inzake het overdreven politiegeweld te delen en noemt een politiek debat hierover urgent. Enkele van de vragen van GroenLinks zijn:
Isolatie en repressie
Drie gevangenen zijn, na het noemen van hun naam, vrijdag vrij gelaten. De anderen zijn overgebracht naar drie verschillende huizen van bewaring, waar ze onderworpen werden aan beperkingen. Elk contact werd onmogelijk gemaakt: isolatie en repressie, alsof het zware criminelen en terroristen betreft. De echte criminelen hebben het niet zo zwaar: 5 Schiedamse verkrachters zijn immers diezelfde dagen op vrije voeten gesteld!
Op woensdag 17 maart werden alle zes vrijgelaten, omdat een eventueel op te leggen straf korter zou zijn dan het voorarrest. Dit houdt echter geen vrijspraak in: de kit probeert nog naarstig achter namen te komen! Ouders en buren worden hiervoor lastiggevallen en uitgehoord: "Kent u deze persoon?" en "Is hij wel eens lastig?", enzovoorts.
Onzeker is ook de positie van de drie arrestanten die hun namen hebben gegeven: komt er een proces en veroordeling, hoewel hier weinig juridisch houvast is? Daarnaast zijn er klachten ingediend door mishandelde arrestanten en omstanders van wie de fotorolletjes ontvreemd zijn. De volgende ABA-vergadering wordt interessant. Kortom: het is nog niet voorbij!
Hieronder volgt een persoonlijk verslag van enkele van de NN's. NN is de term die gebruikt wordt voor arrestanten die hun naam niet willen noemen NN 12 staat dan bijvoorbeeld voor de twaalfde arrestant zonder naam.
10 maart: de dag van de ontruiming. De avond ervoor hadden we afgesproken dat er acht man/vrouw binnen het pand zouden blijven zitten met verfbommen en vuurwerk en de rest zou buiten lawaai maken. Om ongeveer kwart voor 7 kwam er bericht van de scanner (apparaat waarmee de politieradio te ontvangen is) dat er ME vertrokken was vanaf Ypenburg om 6 uur en dat ze elk moment verwacht konden worden. Ik maakte de anderen wakker en schopte nog twee buitenploegers eruit. Toen barricadeerden we de voordeur en haalden de ladder naar boven. We gingen in de oude woonkamer zitten wachten.
Om ongeveer tien uur kwam de wijkagent met wat andere wouten met veel bravoure naar het raam en sommeerde ons het pand onmiddellijk te verlaten. De deurwaarder herhaalde alles netjes drie keer en toen stormden ze via de garagedeur het drukkerijterrein op en begonnen met bijlen en stormrammen de deur aan de achterkant in te beuken. Volgens mij zijn er ook een stel via de eerste verdieping gekomen. Toen de wijkagent daar zo stond met die andere kitten gooiden we wat verfbommetjes en vuurwerk. Naarmate de kit vorderde in het huis gooiden we wat enthousiaster. We begonnen de kamer waar we inzaten te barricaderen en we waren daar nauwelijks mee klaar of het gebonk kwam wel erg dichtbij. Toen ze aan de deur van de kamer begonnen hoorden we dat ze elkaar gigantisch aan het opfokken waren en ze schreeuwden naar mij "Kankerhoer houd je bek", "We komen jullie vermoorden" en "We maken jullie af". Toen kwamen ze de kamer binnenstormem en wij stonden daar rustig. Ze pakten ons onmiddellijk beet en sloegen ons tegen de grond. Ze waren erg agressief. Een agent sleurde mij op de grond en ging boven op me liggen. Hij draaide mijn arm zover door dat mijn schouder en duim gekneusd waren. Hardhandig deden ze handboeien om en we werden naar beneden geleid. In de deuropening moesten we nog even en plein public blijven staan voor de persfotografen. Ik was zo woest dat ik keihard "anarchy" schreeuwde, waarop al die stomme omstanders begonnen te lachen. Ik liep de straat uit en zag een agentje staan en spuugde op z'n broek. Met m'n neus in de lucht liep ik verder. Op het bureau zagen ze me voor een vent aan, dat stelletje zwijnen en wilden me daar door een vent met handschoenen aan laten fouilleren. Ik zei dat ik geen vent was en ze zeiden "oh sorry hoor, dat kunnen wij ook niet zien". En ze stuurden een vrouw. Ze verhoorden ons een paar keer, zonder iets te weten te komen. Pas donderdagmiddag mochten we een piketadvocaat spreken, niet mijn eigen advocaat dus! Ze namen ook onze vingerafdrukken: veel te vroeg, namelijk woensdagmiddag, bijna gelijk nadat we opgepakt waren. Ik protesteerde maar het~hielp niets. Een van ons nam de politie te grazen door op te merken: "Daar heb ik nu geen tijd voor", toen hij mocht luchten. Vrijdag op transport naar het paleis van Justitie: we zaten in veel te kleine cellen zonder raam met vreselijk tl-licht en nonstop Sky-radio, waar je gewoon gigantisch van flipte na een tijdje. Gelukkig waren er bij aankomst en vertrek een hoop mensen buiten met lawaai en zwaaien, wat echt te gek was. Het was ook binnen een enorm lawaai, omdat iedereen op de deuren en muren aan het bonken en trappen was. Na urenlang wachten werd ik naar de rechtercommissaris gebracht en vijf minuten later weer terug omdat ik doofstom leek te zijn. Bij mijn cel aangekomen zag ik een oploopje van bewakers voor de deur naast mij staan waar een van mijn maatjes zat. Ik hoorde hem enorm tekeer gaan (later bleek dat hem beloofd was te mogen bellen door de rechtercommissaris en dat die belofte niet nagekomen werd) en toen hoorde ik een enorm geschreeuw en gehuil en later bleek dat ze m 'n maatje een lichte hersenschudding (hoofd tegen de muur geramd) bezorgd hadden en hij kreeg handboeien om en werd op de grond nog nagetrapt. Een week later had hij nog steeds last van afgeknelde zenuwen bij zijn duim. Uiteindelijk hebben we er van 11 tot 9 gezeten en toen brachten ze mij naar de vrouwenvleugel in Breda. Daar heb ik van vrijdagavond tot woensdagochtend gezeten. Ik kreeg een "rode kaart" wat inhoudt dat ik niemand mocht spreken en permanent in mijn cel moest blijven, behalve een half uur luchten in een kooi in mijn eentje. Ik kon wel een tv huren en vanaf maandag had ik ook boeken. Ik mocht geen bezoek, geen post en bijna niet telefoneren. En dat alles omdat ik mijn naam niet wou zeggen. Ook kon ik geen medische hulp krijgen "omdat ze mijn naam niet wisten". Pas toen ze wisten dat ik woensdagmorgen weg mocht kreeg ik een brief en woensdagavond een pakketje kleren, die maandag al bleken te zijn gebracht.
De vier mannen in Nieuwensluis zaten constant alleen in hun cel, op een half uur luchten na, en soms bij tandenpoetsen en pissen. Pas dinsdag om 5 uur (exact vier dagen na de verlenging van de hechtenis) mochten we recreëren: tafelvoetbal en een tv met vier krukjes. De dagen ervoor hadden we bijna niets te lezen (alleen domme tijdschriften) en geen vegetarisch eten, ondanks dat dit toegezegd was. Woensdagochtend om acht uur werden we vrijgelaten: na een vrolijke wandeling van een uur bereikten we het station, waar we van eigen geld een kaartje moesten kopen. De vrouw in Utrecht had het gelukkig wat minder moeilijk: minder strikt regime en steun van buitenaf door middel van twee zwaaidemo's. Ze mocht niets terugschreeuwen: de bewaarders stonden meteen in de cel. Dinsdagmiddag werd ze plotseling naar Maastricht overgebracht en mocht daar de volgende ochtend met 20 gulden op zak weer weg: te weinig voor een treinkaartje.