Lokaal Kabaal 18, juni 1996
Auteur: Eric Krebbers
Emotioneel vampirisme?
Emoties in de politiek. Met een vergrootglas moet je ze zoeken. Toen Pronk eens een traantje liet was dat voorpagina nieuws. Ikzelf verdacht hem direct van een verkiezingsstunt, zo verrast was ik. Ook wij, overgebleven actievoerders in het buitenparlementaire circuit, lijken op koele bloedeloze bureaucraten. Plichtsgetrouw zetten we onze handtekening voor het goede doel en routineus lopen we onze 21 maart-"demo". Zonder het geloof dat een betere wereld tijdens ons leven haalbaar is.
Hoe anders gaat het toe in radikaal-linkse Turkse kringen. Laatst bezocht ik een bijeenkomst van de ook in ons land actieve Revolutionaire Volksbevrijdingspartij DHKP-C. Een paar duizend leden uit heel Europa waren bijeen in een Rotterdamse sporthal voor onder meer een concert van Grup Yorum (Groep Commentaar). Deze zanggroep is nauw verbonden aan Dev Sol, de guerilla-afdeling van van de Volksbevrijdingspartij. De groepsleden zijn al vaak gemarteld in de kerkers van fascistisch Turkije.
Er heerste een ongelooflijk strijdbare sfeer. Emoties zoals als ik die lang niet meer geproefd heb. Bij de aanvang kwamen tientallen jongeren met rode vlaggen binnengemarcheerd, begeleid door donderende muziek. Op grote beeldschermen aan weerszijden van het podium werden videobeelden vertoond van de strijd in Turkije. Foto's van gesneuvelde kameraden werden begroet met massaal applaus en leuzen. Er heerste een rotsvast vertrouwen in eigen kracht. Groots en meeslepend allemaal. Sprakeloos en vol ontroering zat ik er bij. Toch voelde ik ook wel enig ongemak. Speelde ik een bijrolletje in een nieuwe film van Leni Riefenstahl, de getalenteerde regisseuse die Hitlers bijeenkomsten zo griezelig indrukwekkend in beeld bracht? Waarom voelde ik me zo aangetrokken tot dit soort massale emoties? Ik ken toch de keerzijden van het marxisme-lenisme?
Was het de gezamenlijkheid? Grootouders, ouders en kinderen samen op een bijeenkomst? Was het de pure kracht die de ideale schoonzonen en dochters van Grup Yorum uitstraalden? Ze waren een toonbeeld van menselijke waardigheid, een voorbeeld voor hun partijgenoten. Hun optreden was doordrenkt van strijdbaarheid en prachtige ingetogen tederheid.
Alsof het een gewoon popconcert betrof dansten en zongen de jongeren vooraan mee, om dan plotseling leuzen te gaan roepen. Was het de combinatie van politiek en liefde die me zo aantrok? Hoeveel jonge strijders zouden daar in Rotterdam verliefd geworden zijn en hoeveel van hen zullen terug naar Turkije gaan om de wapens op te nemen?
De emoties van die avond waren zo herkenbaar en gewoon en toch ook weer zo oneindig ver weg. De tune van de partij daverde nog twee dagen in mijn hoofd terwijl ik alweer wegzakte in ons Nederlandse individualistische moeras. Ik voelde me weliswaar erg strijdbaar die dagen, maar ook een beetje een politieke vampier.