De Fabel van de illegaal 33, februari/maart 1999
Auteur: De vrouwen zonder verblijfsvergunning in Amsterdam
In navolging van de 'witte illegalen' in Den Haag zijn 15 vrouwen zonder verblijfsvergunning in Amsterdam in hongerstaking gegaan. De actie wordt ondersteund door het nieuwe landelijke comité "Geen mens is illegaal". Hieronder het volledige persbericht bij aanvang van de actie.
Op 2 februari hebben wij, een groep vrouwen zonder verblijfsvergunning, het gebouw van ATKB (Vereniging van Vrouwen uit Turkije in Amsterdam) bezet om een hongerstakingsactie te voeren. Wij betreuren het dat wij juist deze organisatie moesten bezetten. Deze keuze moesten wij maken, omdat veel kerken in Amsterdam ons in de steek hebben gelaten. Wij, vrouwen in hongerstaking, hebben Nederland een bestaan opgebouwd. Door de Koppelingswet raken we nu alles kwijt. Deze actie is voor ons de enige mogelijkheid om onze opgebouwde rechten terug te krijgen.
Vrouwen zonder verblijfsvergunning
De meesten onder ons zijn echtgenote van de zogenaamde 'witte illegalen'. Jaren geleden, vóór de invoering van de Koppelingswet, kwamen we naar Nederland. We kregen werk en een woonvergunning en we konden ons inschrijven bij het bevolkingsregister en het ziekenfonds. Ook kregen we een fiscaal nummer om premies en andere sociale lasten te betalen. De 'witte illegalen' werken al vele jaren wit, maar kwamen desondanks niet in aanmerking voor een verblijfsvergunning via de "zesjaarsregeling". De mannen hebben jarenlang zwaar en slechtbetaald werk gedaan in onder andere de tuinbouw. Nu ze niet meer nodig zijn, worden ze afgedankt. Sommigen hebben ernstige gezondheidsklachten opgelopen en zijn arbeidsongeschikt geworden. Ze kregen een WAO-uitkering, maar dat recht wordt hen nu ook afgenomen. Door hun arbeidsongeschiktheid kunnen zij bovendien ook niet voldoen aan de eisen van de "zesjaarsregeling".
De meesten van ons hebben thuis gewerkt, in de schoonmaakbranche of in naai-ateliers en komen niet aan 6 jaar wit werk. En al helemaal niet aan 200 dagen werk per jaar, een andere vereiste voor legalisering via de "zesjaarsregeling". Voor vrouwen is het extra moeilijk om full-time 'wit' werk te vinden op de arbeidsmarkt. We moesten immers ook voor de kinderen en het huishouden zorgen. Ook werden we wel door werkgevers voorgelogen dat we 'wit' werkten terwijl dat niet het geval was. Anderen beloofden voortdurend dat we later wel 'wit' werk zouden krijgen. De "zesjaarsregeling" houdt geen rekening met onze situatie en daarom komen vrouwen maar zelden voor een verblijfsvergunning in aanmerking.
Een afhankelijke verblijfsvergunning
Enkelen van ons zijn vroeger legaal geweest. We kwamen naar Nederland voor gezinshereniging of -vorming. We waren getrouwd met een man met een verblijfsvergunning. Daardoor kregen wij een afhankelijke verblijfsvergunning. Onze huwelijken strandden echter binnen 3 jaar waardoor we illegaal werden. Pas na 3 jaar huwelijk geeft de wet ons een kans op een zelfstandige verblijfsvergunning.
Enkelen van ons werden door een afhankelijke verblijfsvergunning gedwongen in een situatie van vrouwenmishandeling te blijven leven. Weggaan betekende het verlies van verblijfsrecht. Ook wanneer onze mannen de relatie verbreken of sterven, worden wij illegaal. Deze problemen worden nog erger wanneer er kinderen in het spel zijn. De overheid werkt via de afhankelijke verblijfsvergunningen onze emancipatie tegen. Dat moet stoppen.
Een heksenjacht
Onze kinderen zijn hier geboren. Ze zijn ingeburgerd en gaan naar school. Daar is "illegaal" het nieuwste scheldwoord voor alles wat slecht is. Ze houden angstvallig voor hun vriendjes en vriendinnetjes verborgen dat ze illegaal zijn. Onze kinderen zijn bang om opgepakt te worden, steeds wanneer ze een politieagent zien. Hun angst is terecht. Allemaal hebben we een verblijfsvergunning aangevraagd en de laatste tijd regent het afwijzingen. Wie zo'n afwijzing krijgt moet binnen 2 weken het land verlaten. Anders kunnen we zonder pardon door de politie opgepakt en naar Schiphol gebracht worden. Advocaten raden ons aan om onder te duiken zodat we het hoger beroep af kunnen wachten dat we hebben aangetekend. Is dit een rechtsstaat?
De Koppelingswet
Het vreemdelingenbeleid wordt steeds restrictiever en het net om ons heen wordt steeds strakker aangetrokken. De Koppelingswet is het sluitstuk van dit beleid. Deze wet zorgt ervoor dat onze opgebouwde rechten onbereikbaar worden. We krijgen geen kinderbijslag meer, geen gezondheidszorg, geen werk, geen huursubsidie, geen WAO-uitkering, geen Ziektewet-uitkering, en geen woonvergunning bij (gedwongen) verhuizingen. Meerderjarigen kunnen niet meer studeren. Ons leven hier wordt onmogelijk gemaakt. Door het verlies van deze rechten hebben we grote moeite om in onze dagelijkse levensbehoeften te voorzien. We willen niet gaan bedelen, maar we liggen er wakker van dat we onze kinderen niet meer behoorlijk kunnen voeden.
De overheid moet de mensen die hier jaren gewoond en gewerkt hebben rechtvaardig behandelen en niet als oud vuil buiten de deur zetten. We voelen ons door het regeringsbeleid vernederd en in onze mensenrechten aangetast. Met onze actie komen we op voor alle slachtoffers van de Koppelingswet.
Een hongerstaking voor onze (mensen)rechten
Er is al vaak geprotesteerd tegen de Koppelingswet en de illegalisering. Eerdere acties leidden wel tot begrip vanuit de maatschappij, maar niet tot een werkelijke toenadering vanuit de regering. Een voorbeeld daarvan is de hongerstaking van de grote groep 'witte illegalen' in Den Haag. Hoewel de publieke opinie de hongerstakers steunde, hebben slechts 13 van de 132 'witte illegalen' een verblijfsvergunning gekregen. Tijdens die hongerstaking, op 17 december 1998, hebben wij uit solidariteit het Amsterdamse stadhuis bezet. De PvdA en GroenLinks schreven daarop een brief aan de regering waarin ze onze eis steunden voor een generaal pardon voor iedereen die kan aantonen dat hij of zij hier 3 jaar verblijft.
Onze eisen
Met onze actie willen we de aandacht vestigen op de moeilijke positie van illegale vrouwen. Een hongerstaking is voor ons nog de enige mogelijkheid om onze opgebouwde rechten terug te krijgen. Wij weten geen ander middel meer om nog voor onze rechten op te komen. Wij eisen:
Meer informatie bij ATKB, Mauritskade 22-d, 1091 GC Amsterdam, tel: 020-4685841 of 06-50463331.