De Fabel van de illegaal 56, januari/februari 2003
Auteur: Jan Tas
Op 13 augustus 2002 heeft de Nederlandse regering de Filippijnse Communistische Partij (CPP) op de terroristenlijst gezet. Dat heeft vooral gevolgen voor de in Nederland wonende voorzitter Jose Maria Sison. Zijn sympathisanten zijn een handtekeningenactie voor hem begonnen.
De CPP kwam in de spotlights na het losbarsten van de oorlog tegen terrorisme. Hoewel de communisten zich duidelijk uitspreken tegen Filippijnse moslimfundamentalisten als Abu Sayaf, worden ze daarmee wel over één kam geschoren. Op 8 augustus zette de VS de partij op de terroristenlijst en legde men beslag op haar banktegoeden. Vijf dagen later deed de Nederlandse regering hetzelfde. Sisons vluchtelingenuitkering en verzekering werden stopgezet, en er werd beslag gelegd op zijn bankrekening. Daar stond overigens slechts 1.245 euro op. Omdat het gezin Sison zo niet kan overleven geeft de gemeente Utrecht hen nu een bijlage. Via een handtekeningenactie eist het Sison-steuncomité 1 dat Sison eindelijk als politiek vluchteling erkend wordt, dat hij dus niet uitgeleverd wordt, dat hij een uitkering krijgt, en dat de CPP van de terroristenlijst wordt verwijderd. De eisen zijn al ondertekend door onder andere 22 europarlementariërs, dominee Hans Visser en aartsbisschop Verkammen.
Politiek vluchteling
Sison is de roerganger van de marxistisch-leninistisch maoïstische CPP. Hij was in 1968 een van de oprichters. De partij begon in 1969 met de gewapende strijd. Later richtte de CPP het Nationaal Democratisch Front (NDF) op met daarin aan de CPP gelieerde organisaties van arbeiders, vrouwen, jongeren en lompenproletariërs. De repressie zorgde ervoor dat Sison en zijn vrouw moesten onderduiken. In 1977 werden zij opgepakt. Sison werd gemarteld en pas weer vrijgelaten in 1986 toen het Marcos-regime omver werd geworpen. Zijn vrouw was al eerder vrijgelaten omdat ze een kind verwachtte. Marcos' opvolgster Aquino bleek niet veel beter. Tijdens een buitenlandse reis in 1987 werd Sisons paspoort plots ingetrokken en werd er een prijs op zijn hoofd gezet. Sindsdien woont het gezin Sison met ongeveer 30 andere kaderleden in Utrecht. De Nederlandse staat weigert Sison als politiek vluchteling te erkennen, maar wijst hem ook niet af. Na deportatie zou hij hoogstwaarschijnlijk gemarteld worden, en dat zou het Nederlandse imago internationaal geen goed doen. Om niet te hoeven beslissen houdt men Sison nu al 15 jaar in de asielprocedure. De Fabel vindt dat Sison recht heeft op een verblijfsvergunning.
Rectificatie
Bij het ideeëngoed en de praktijk van de CPP plaatst De Fabel echter wel wat kanttekeningen. Zo zijn zuiveringen in de partij niet ongewoon. In 1992 startte Sison bijvoorbeeld een "rectificatie"-campagne om de partij terug te laten keren naar de originele maoïstische uitgangspunten van 1968.2 Leden die kritiek hadden op die dogmatische en ondemocratische lijn werden 'gezuiverd' en tot "vijanden van de revolutie" verklaard. Er circuleerde een zwarte lijst met prominente kaderleden die door een "volkstribunaal" bestraft moesten worden. Daarbij werd executie niet uitgesloten. In tenminste één geval zou een regionaal leider door zijn voormalige kameraden zijn vermoord.3 Vanwege die zuivering stelde de Socialistische Arbeiders Partij (SAP) zich destijds kritisch op naar het Sison-steuncomité. Het solidariteitsfonds XminY stopte de financiële steun aan het Utrechtse NDF-kantoor wegens Sisons machtsmisbruik en ondemocratische gedrag.4
Desondanks heeft Sison nog veel kameraden. Zo nam hij het op voor de rechten van Abimael Guzman, de gearresteerde leider van het eveneens maoïstische Lichtend Pad in Peru. Dat guerrillaleger heeft Peru 14 jaar geterroriseerd. In naam van de revolutie vermoordden zij ook boeren, linksen, feministes, homo's en prostituees.5 Dat was voor Sison kennelijk geen probleem, want "de gewapende revolutionaire beweging in Peru en de Filippijnen is niet alleen van belang voor het volk in beide landen, maar ook voor de hele wereldbevolking".2
Noten