De Fabel van de illegaal 71/72, zomer 2005
Auteur: Jan Tas
Geen ophef om deportatie van Libische homo
Op koninginnedag 2005 werd in Amsterdam de Amerikaanse homoactivist Chris Cain in elkaar geslagen. Gelukkig werd er direct heftig geprotesteerd tegen deze homohaat. Maar een paar dagen later bleef het vrijwel volledig stil toen de vluchteling Wessam Elageibi naar Libië werd gedeporteerd, waar hem als homo vervolging wacht.
Nederland staat internationaal bekend vanwege het liberale klimaat rond homoseksualiteit. Amsterdam wordt zelfs wel de homohoofdstad van de wereld genoemd. Uit de hele wereld komen homo's naar Amsterdam om te wonen, vakantie te vieren of om elkaar te ontmoeten. Maar door de verrechtsing winnen conservatieve opvattingen aan kracht, verliest de seksuele vrijheid terrein en neemt de homohaat weer toe. Homoseksualiteit wordt weer vaker "onnatuurlijk" en "smerig" genoemd en de sociale druk neemt toe om toch vooral hetero te zijn. Het geweld tegen homo's neemt daardoor ook sterk toe.
'Onze' homo
Dat heeft ook de Amerikaanse journalist en homoactivist Chris Cain ervaren. Hij liep hand in hand met zijn vriend in het centrum van Amsterdam toen ze door een groepje mannen werden uitgescholden voor "fucking fags" en vervolgens in elkaar geslagen. Er werd terecht geschokt gereageerd op het geweld en er werden direct protest-acties georganiseerd. Minder progressief was dat sommige homo-organisaties meteen aan economische belangen dachten. Ze gaven aan bang te zijn dat het Amsterdamse imago nu mogelijk verslechtert en dat homo's daardoor vaker naar concurrerende steden als Barcelona of Parijs zullen gaan.
De reacties kregen een nare bijsmaak toen bekend werd dat een aantal van de daders was 'herkend' als Marokkaan. Al snel ging het niet meer over homohaat, maar over "allochtone" homohaat. Er werd zelfs een koppeling gelegd met de moord op Van Gogh. "In Amerika weten ze van Theo van Gogh. Nu komt dit er bovenop", werd gezegd, en dat zou "dodelijk" zijn voor het Amsterdamse imago.(1) Zo wordt de indruk gewekt dat homohaat uitsluitend een moslimprobleem is, en lift men mee op de golf van racisme sinds de aanslagen in New York op 11 september 2001.
Beweerd werd dat de tolerantie tegenover homo's de laatste jaren vooral in de grote steden zou afnemen, met name in kringen van "islamitische" homohaters.(2) Zo werd over Cain gezegd: "De man waande zich op de voor homo's veiligste plek ter wereld. Ik heb hem uitgelegd dat het tegenwoordig in de provincie veiliger is voor homoseksuelen dan in de Nederlandse grote steden."(1) Maar door de homohaat in de grote steden - waar de meeste "allochtonen" wonen - te benadrukken, wordt de indruk gewekt dat het elders wel meevalt. Maar bijvoorbeeld onder extreem-rechtse jongeren in de provincie en christenfundamentalisten in 'oerhollandse' dorpen als Katwijk en Urk zijn homo's evenzogoed weinig populair.
De Amsterdamse burgemeester Cohen vond het jammer dat omstanders niet hadden ingegrepen. Hij vertelde ook dat agenten tegenwoordig getraind worden om discriminatie te herkennen en aan te pakken. Maar heel wat agenten hebben al ervaring met discriminatie: ze pakken zelf "allochtone" jongeren stelselmatig aan.(3)
Scheermesjes
Wanneer niet de daders van Arabische afkomst zijn, maar het slachtoffer, en wanneer het niet gaat om straatgeweld, maar om geweld door de Nederlandse overheid, dan blijkt de verontwaardiging ineens ver te zoeken en wordt van homohaat nauwelijks een issue gemaakt. Dat bleek bij de deportatie van Elageibi.(4) Die was naar Nederland gevlucht om te ontkomen aan het homovijandige regime in Libië. Hij was daar 3 jaar lang gevangen gezet, gemarteld en vernederd vanwege zijn homoseksualiteit. Maar in het o zo homovriendelijke Nederland kunnen vluchtelingen geen asiel krijgen op basis van vervolging wegens hun seksuele voorkeur. Elageibi werd afgewezen en wederom gevangen gezet. In januari 2005 probeerde Justitie hem te deporteren, maar dat werd afgeblazen nadat hij uit wanhoop scheermesjes had ingeslikt.
De SP en GroenLinks stelden over de deportatiepoging een aantal Kamervragen. Minister Verdonk antwoordde doodleuk dat ze best wist dat er in Libië op homoseksualiteit een gevangenisstraf staat van 3 tot 5 jaar. Dat weerhield haar er echter niet van om Elageibi toch gewoon te deporteren, op bevrijdingsdag nog wel. Opnieuw verzette hij zich en dat kwam hem op een aantal gebroken vingers staan. Met alleen de kleding die hij aan had, kwam hij in Tripoli aan. Daar wist hij aan zijn begeleiders te ontsnappen. Hij is spoorloos verdwenen en moet nu zien te overleven met de angst voor arrestatie, opsluiting, marteling en eventueel moord. De politie is hard naar hem op zoek en heeft inmiddels zijn zus gevangen genomen. Ondanks de Kamervragen en het protest van diverse homo-organisaties hangt er rond de deportatie van Elageibi een dodelijke stilte.
Meer informatie? Zie: Help Wessam-website.
Noten