De Fabel van de illegaal 73, najaar 2005
Auteur: Harry Westerink
Uit de illegaliteit
Dakloos en verkracht
Omdat ze geen werk en geen inkomsten meer had, vluchtte de 51-jarige Chinese Xinlian Liu met behulp van een mensensmokkelaar naar Europa. De smokkelaar beweerde haar werk te kunnen bezorgen in Europa, maar vroeg daar wel veel geld voor. Liu moest dat geld lenen en hem beloven dat ze die schuld later hoe dan ook zou terugbetalen. Anders zou ze grote problemen krijgen. Ook moest Liu haar paspoort aan de smokkelaar geven. Samen met hem kwam ze enkele maanden geleden in Nederland aan. In de drukte van een treinstation raakte ze haar reisagent kwijt. Daardoor kwam ze zonder verblijfsvergunning volkomen alleen te staan in een volslagen vreemde wereld.
Omdat Liu alleen Mandarijn-Chinees spreekt, was het erg moeilijk om hulp te krijgen. Ze had honger en begon uit vuilnisbakken te eten. Toen sprak een man haar in het Mandarijn aan. Hij zei haar te willen helpen en bood haar onderdak aan in zijn huis. Maar de man bleek een klootzak die misbruik maakte van haar afhankelijke positie. Hij verkrachtte haar, dumpte haar in een Leids ziekenhuis en verdween toen met de noorderzon. Omdat ze vermoedelijk een geslachtsziekte had opgelopen, werd ze in het ziekenhuis onderzocht. Een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis belde vervolgens De Fabel van de illegaal. Ze vertelde dat de vrouw medisch gezien was geholpen en niet langer in het ziekenhuis kon blijven. Of men zou haar op straat zetten, of de vreemdelingenpolitie zou gebeld worden. Omdat ze geen papieren had, dreigde de verkrachte vrouw zo dus ook nog eens maandenlang in afwachting van uitzetting in de gevangenis opgesloten te worden. Zolang ze haar schuld niet kan terugbetalen, is Liu erg bang om terug te keren naar China. Ze vreest dan vermoord te worden.
De Fabel bracht haar voor een nacht onder in de net gekraakte Leonarduskerk in Leiden. Gelukkig bleek een studente sinologie bereid om te vertalen, zodat in elk geval met Liu kon worden gesproken. De volgende morgen ging de vrouw samen met de vertaalster en een Fabel-medewerker naar de gemeentelijke steunorganisatie STUV. Daar gaf men haar wel wat geld, maar bleek men geen onderdak voor haar te hebben. Liu zou geen Leidse binding hebben, waardoor het STUV verder niets zou kunnen doen. Ook de vrouwenopvang Rosa Manus bleek niet te willen helpen. Hoewel ze was verkracht, behoorde Liu volgens een medewerkster toch niet tot "de doelgroep". Ze zou namelijk niet meer terug in de maatschappij geplaatst kunnen worden, omdat ze geen kans op een verblijfsvergunning zou hebben. Ook de crisisdienst van Maatschappelijk Werk kon niets voor de vrouw betekenen. Na dat uiterst teleurstellende rondje hulpverlening wist De Fabel de vrouw uiteindelijk voor een paar dagen onder te brengen in een andere stad. Daar zoekt ze nu naar kansen om in de Chinese gemeenschap een netwerk op te bouwen van mensen die haar kunnen helpen aan werk en onderdak.
Xinlian Liu is een schuilnaam