De Fabel van de illegaal 84, mei/juni 2007
Auteur: Harry Westerink
(Dwarsligger)
In het nieuws
De man in het kantoor voor steun aan rechteloze niemanden
neemt de telefoon op en hoort aan de andere kant van de lijn
een haastige, ongeduldige, dwingende stem.
Een stem die terstond medewerking verlangt
aan een van de spraakmakendste, diepgravendste en schokkendste
tv-programma's of radioreportages of tijdschriftartikelen
van de afgelopen 15 of 30 jaar,
met nog nooit vertoonde beelden
of nimmer beluisterde gesprekken
of zelden gehoorde uitspraken over een onderwerp
dat ook u ter harte moet gaan: de illegale medemens.
Of de man zo'n meneer kent die geen verblijfsvergunning heeft,
maar het mag ook een mevrouw zijn, hoor.
Het is voor een film of een interview of een radiodocumentaire,
wordt de man duidelijk gemaakt,
en het blijkt kort dag te zijn,
want morgen of overmorgen zijn alweer de opnamen
of volgende week is het te laat,
gezien de actualiteit van dit moment.
De man denkt aan de honderden mensen zonder papieren
die hem hulp komen vragen en antwoordt bevestigend
dat hij inderdaad meneren en mevrouwen kent
die worden uitgesloten van het recht om hier te leven.
Of de man dan zo iemand kan regelen
voor een van de opzienbarendste nieuwsuitzendingen aller tijden,
of hij dus een schrijnend geval kent dat zijn levensverhaal
vol rampspoed, verdriet en wanhoop aan ons wil vertellen,
dringt de stem aan,
maar dan zou het liefst wel moeten gaan
om een illegaal die kinderen heeft
of dakloos rondzwerft
of op straat loopt te bedelen
of op sterven na dood is.
Het moet echt iets bijzonders worden, deze keer,
want het thema is al zo uitgemolken
dat de kijker of de luisteraar of de lezer zo langzamerhand genoeg heeft
van alle ellende rond die vluchtelingen die al jarenlang wegkwijnen.
De man zucht en zegt dat hij eens zal kijken wat hij kan doen,
maar de stem moet nergens op rekenen,
want illegalen zijn bang en blijven liever onzichtbaar.
Maar de stem garandeert uiteraard anonimiteit en respecteert de privacy,
dat staat bij de stem voorop,
en de illegaal hoeft misschien ook niet in beeld gebracht te worden
en hij kan ook een valse naam gebruiken,
hoewel het voor de authentieke emotie
vanzelfsprekend beter zou zijn als het allemaal heel echt zou overkomen,
en ook de leefomgeving van zo iemand kan dan worden belicht,
hoe hij dus eet en drinkt en waar hij slaapt
en of hij wel eens overweegt om wat te stelen,
want dat kan de stem zich best voorstellen,
en dat wil de stem dus allemaal met pakkende shots en treffende quotes
vertonen of laten horen of verwoorden.
Na enig nadenken of na overleg heeft de man voor de stem
een al wat oudere Marokkaanse vrouw in de aanbieding,
schoonmaakster, traditioneel gekleed, met een hoofddoek,
die is misschien bereid om mee te doen.
Maar zoiets blijkt de stem niet voor ogen te hebben gehad
toen hij ten behoeve van een van de hartverscheurendste docudrama's
sinds het begin van de mensheid
stad en land af is gegaan op zoek naar
bijvoorbeeld een gemartelde en verminkte vluchteling uit Iran
of een vrouw die ergens in Afrika werd bedreigd
met de dood door steniging.
Helaas, moet de man de stem teleurstellen,
een dergelijk persoon kent hij niet.
En hij kent ook geen andere hulpverleners
die zo iemand kennen
en hij moet nu snel weer aan het werk,
want in de wachtkamer van zijn inloopspreekuur wachten inmiddels
3 of 7 of 11 naamlozen
die nooit in het nieuws zullen komen.