De Fabel van de illegaal 97/98, winter 2009

Auteur: Bob ter Weter

(Beterweter)

Crisis

“Collega! De krant nog ingekeken?”

“Serieus antwoord?”

“Heb je hem weer, geef gewoon antwoord, man! Koffie?”

“Ik heb je gewaarschuwd… nee!”

“Geen dorst?”

“Nee, ik kijk de krant niet meer in! Het enige wat je hoort is crisis. Crisis, crisis, crisis. Geld rolt effe wat langzamer en daar heb je die paniekzaaiers. Ineens is de staat meer dan politieagentje en smijten ze tonnen pleuro’s in een zwart gat. En wij hebben er niks over te zeggen. Zelfs die schoothondjes in het parlement wordt geeneens goedkeuring gevraagd. Zij blaffen niet. Wij slikken het. Want we zijn bang. “Het kan niet anders”, zeggen ze! Jaren was het markt, markt, markt, want dat werkt het beste. Maar voor wie? Voor ons wordt alles duurder! Alles wat je echt nodig hebt. Je eten, zorg voor je gezondheid en een huissie. Niks is zeker, het draait allemaal om geld. En worden we nou echt gelukkig van al die troep die we elkaar met de feestdagen geven? En ja, ik wil koffie!”

“Weer met het goede been uit bed gestapt, zie ik. Neem even een slokje, daar word je rustig van.”

“Ik word helemaal niet rustig! Want het is wel crisis dóór de bankiers en politici, maar niet vóór hen! Weet je trouwens wat dat eigenlijk betekent, crisis?”

“’Bedenkelijke toestand’, dat heeft mijn dochter gister opgezocht in het woordenboek.“

“Ja, en bedenkelijk was het voor de meeste mensen op de wereld altijd al. Herinner je mijn buurvrouw nog, die altijd het huis van de baas poetst omdat zijn vrouw liever geld binnenhaalt en het in zijn botte kop nog nooit is opgekomen dat hij thuis zelf wat zou kunnen doen, behalve orders geven.”

“Net als hier! Bedoel je die Argentijnse, die op je verjaarspartijtje was?”

“Ja, vorige maand is ze om een id-kaart gevraagd bij een controle in de metro. Had ze niet, is ze gelijk in zo’n illegalenbajes gepleurd. Geen rechter, geen advocaat. Als alles bij het oude blijft, dat is pas bedenkelijk!”

“Nou, nou.”

“Maar weet je, crisis betekent ook dat het zo niet langer kan. En weet je wat niet meer kan?! Altijd maar orders nemen, je de pleuris werken voor andermans geld, te weinig tijd hebben om fatsoenlijk werk te kunnen leveren en je buren ontvoerd zien worden door zo’n gang smurfen met pistolen... Die crisis is een uitdaging, het begin van de verandering!”

“Dat zeggen die stropdassen ook altijd!”

“En dat gaan we nu tegen hen gebruiken! Mijn buurvrouw vertelde me dat ze voor ze hier heen kwam ook zoiets meegemaakt had. In het hele land was het geld op. Maar toen kwamen in de buurten mensen massaal bijeen op pleinen en straten om te vergaderen over wat er met de samenleving moest gebeuren. De bazen lieten hun bedrijven achter en de medewerkers namen ze over. Het werd niet alleen crisis dóór maar ook vóór de bazen en politici. En de mensen waren het over één ding eens: Ze moeten allemaal gaan!”

“Ja! Al die allochtonen er uit!”

“Kanker toch op met die allochtonen van jou. Zolang zij maar dwars worden gezeten, laat jij je alle rechten afpakken, waar keihard voor geknokt is! En door wie worden die rechten afgepakt? Door die Mo naast je zeker, die al vier jaar in de super werkt om zijn scooter te kopen? Kom op zeg! Door de allochtonen zie je Wouter Bos niet meer!”

“Ja, die Haagse kaasstolp moet worden schoongeveegd!”

“Ik weet dat je aan dat domme blondje van je denkt. Maar die hypocriete Geert heeft nog nergens anders gewerkt dan bij die Hofstadtroep. En als hij het voor het zeggen krijgt, dan kan je wel fluiten naar een minimumloon, zegt ie zelf. Dat wordt werken voor 6 euro het uur. Bedankt collega! Dat naar beneden trappen leidt ons af van de oplossing… Ze moeten allemaal oprotten! Weg met die politici en bazen!”

“En dan?”

“Dat vertel ik in de lunchpauze, zorg dat alle collega’s er zijn!”

Terug