De Fabel van de illegaal 99, maart/april 2009

Auteur: Harry Westerink

Minister Plasterk steunt christelijke homohaat

PvdA-minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap Ronald Plasterk heeft zichzelf benoemd tot voorvechter van homo-emancipatie. Maar in 2008 beging hij een enorme blunder door de christenfundamentalistische anti-homogroepen Onze Weg en RefoAnders subsidies van respectievelijk 50 en 84 duizend euro te verlenen. Die clubs willen christenhomo’s bekeren tot heteroseksualiteit.

Voorkant van het boek met het levensverhaal van Johan van de Sluis.
In totaal stelt de overheid bijna een half miljoen euro beschikbaar aan belangenorganisaties van en voor christenhomo’s. Voorwaarde is wel dat die groepen ernaar streven om de acceptatie van homoseksualiteit in christelijke kringen te bevorderen. Maar een Revu-journalist ontdekte tijdens een Onze Weg-ontmoetingsdag op 8 november 2008 hoe homovijandig Onze Weg is.(1) De organisatie werkt nauw samen met Different, een hulpverleningsclub die christenhomo’s via therapieën probeert te “genezen”. De ophef daarover leidde tot stopzetting van de subsidie aan Onze Weg in januari 2009. Plasterk stelde daarbij geen clubs te willen steunen “die ervoor pleiten om mensen van hun homoseksuele gevoelens af te helpen”. RefoAnders mag van hem vooralsnog wel subsidie krijgen, omdat deze wat minder militante stichting zich niet zou inlaten met “homogenezing” via therapieën. Toch “onderschrijft” ook RefoAnders “de aan de Bijbel ontleende bezwaren tegen homoseksuele relaties”. Met subsidieverlening aan deze club blijft de overheid christelijke homohaat dus steunen.

Kannibalisme

De minister had zijn huiswerk beter moeten doen en nooit met de subsidie-aanvraag van Onze Weg en RefoAnders mogen instemmen. Uit de website, de publicaties, de contacten en de manier van werken blijkt overduidelijk dat deze clubs homoseksualiteit verwerpen. Naar eigen zeggen richt Onze Weg zich op christenhomo’s “die vanuit een diepgewortelde overtuiging geen seksuele relatie willen aangaan met iemand van hetzelfde geslacht”. Want “leven in een homoseksuele relatie is volgens de Bijbel niet in overeenstemming met Gods bedoeling”. Aan de lopende band problematiseert Onze Weg homoseksualiteit als een zonde, een ziekte, een ontwikkelingsstoornis, en een verleiding door de duivel. De homo zou zelfs gevangen worden gehouden door demonen. “Christus ontmoeten en Hem volgen heeft verandering tot gevolg”, aldus de Onze Weg-website. “Verandering is een levenslang proces en een gave waar iedere christen zich naar mag uitstrekken. Voor een christen met homoseksuele gevoelens betekent verandering dat hij/zij in staat is zijn/haar homoseksuele gevoelens een plaats te geven waardoor hij/zij er niet meer door beheerst wordt en waardoor hij/zij in staat is keuzes te maken die in overeenstemming zijn met zijn/haar overtuiging. Bij sommigen is er ook sprake van verandering naar heteroseksualiteit.” In het in 2007 verschenen jubileumnummer naar aanleiding van het 25-jarige bestaan van Onze Weg wordt de homohaat heel wat minder subtiel onder woorden gebracht: “Homoseks beschikt over een ‘neurotische energie’ en kan daarom niet met heteroseks worden vergeleken. Het dwangmatige, verslavende ervan heeft weinig met seks te maken, maar heeft de secundaire functie om een gefragmenteerde persoonlijkheid in evenwicht te houden. Het homo-erotisch orgasme werkt als heroïne: het geeft een intens, opwindend hoogtepunt en maakt vervolgens leeg, emotioneel uitgeput, depressief en afhankelijk van een volgende keer.”

Aan homoseksualiteit zou “nood en gebrokenheid” ten grondslag liggen. Je mag worden zoals God je heeft bedoeld, laat Onze Weg de christenhomo’s weten. God zou hen hebben “bedoeld” als hetero’s. Ze zouden fout bezig zijn en daarom moeten “genezen”. Ze zouden “geen slaaf” meer mogen zijn van “de zonde”. Ze zouden niet meer mogen “toegeven aan de lokroep van de oude mens die ze waren”, maar op zoek moeten gaan naar “een nieuwe identiteit”, een hetero-identiteit dus. Homo’s zouden met zichzelf in de knoop zitten. Ze zouden zichzelf niet aanvaarden en daarom hun heil zoeken bij iemand anders van hetzelfde geslacht. De homo “voelt zich eigenlijk aangetrokken tot degene die hij wil zijn of tot degene die hij had kunnen zijn”. Onze Weg haalt de christelijke anti-homo ideologe Leanne Payne aan, die een vergelijking maakt met kannibalisme. “Kannibalen eten alleen degene op die zij bewonderen, en ze eten hen op om hun karaktereigenschappen te krijgen”, schrijft Payne in een van haar boeken. Net als bij kannibalen zijn het “de eigenschappen bij de ander die de homoseksuele persoon zelf niet heeft of denkt te hebben, die ertoe bijdragen dat hij zo’n sterke honger heeft om een intieme relatie aan te gaan met die ander”, aldus Onze Weg, die volop reclame maakt voor de boeken van Payne.

Gevallen mens

Ex-homo Johan van de Sluis, prominent Onze Weg-bestuurslid en drijvende kracht in kringen van “homogenezers”, sprak in 2008 een uur met Plasterk over de subsidie-aanvraag. “Hij bleek erg onder de indruk van hoe ik omga met mijn seksualiteit en met mijn vrouw”, aldus Van der Sluis. Ook Plasterk achtte de kennismakingsbijeenkomst “zeer geslaagd”. De minister wist blijkbaar niet goed wie er tegenover hem zat. De in 1938 geboren Van de Sluis liet in 1969 zijn levensverhaal optekenen in “Ik ben niet meer zo. Getuigenissen van een genezen homoseksueel”. In 1975 richtte hij Evangelische Hulp Aan Homofielen (EHAH) op, een organisatie voor ”homogenezing” die in 2004 zijn naam veranderde in Different. Hij vindt het “spijtig” dat de subsidie is ingetrokken. Onze Weg had in 2008 al een deel van de subsidie ontvangen, maar weet nu niet zeker of men dat geld mag houden. Daarover zou men nog aan het onderhandelen zijn met het ministerie. Ondanks de intrekking van de subsidie blijft Van de Sluis positief. “De minister heeft wel erkend dat we emanciperen en dat we een genuanceerde visie hebben. Ook heeft hij erkend dat ‘verandering’ niet ons hoofddoel is. Eerder toonden seculiere instellingen bijna nooit begrip en werd er altijd een karikatuur van ons neergezet. Ik heb wel het gevoel dat we begrepen zijn.”(2)

Maar dankzij Onze Weg emancipeert niet de christenhomo, maar de christenfundamentalistische homohaat. Dat blijkt ook uit het in 1990 heruitgegeven levensverhaal van Van de Sluis, waarin hij beschrijft hoe hij van homo tot hetero werd bekeerd. “De strijd tegen de duivel en zijn handlangers heeft elke christen te voeren. Ook na mijn levensvernieuwing ontmoette ik soms nog wel jongens op wie ik vroeger verliefd zou worden”, vertelt hij. “Maar ik moest leren mijn ogen op andere dingen te richten. De duivel probeert een mens na diens bekering wijs te maken dat er niets veranderd is. Als ik mij op die manier voelde aangevallen, bestrafte ik de demonen. Ik zei: ‘Verdwijnen jullie, want Jezus heeft me bevrijd. Ik ben Zijn eigendom. Hij heeft mij verlost en Hij is overwinnaar.’” Volgens Van de Sluis is “de oorzaak van homofilie een neurotisch gedragspatroon, dat door een ontwikkelingsstoornis in iemands leven komt”. Homoseksualiteit zou op “een tekort” zijn gebaseerd. “Omdat je niet uitgegroeid bent tot een volwassen man of vrouw, heb je die ander van je eigen sekse nodig om daardoor volledig man of vrouw te zijn.” Maar als je homogevoelens hebt, “hoef je je niet schuldig te voelen”, laat hij weten. “Je kunt daar zelf niets aan doen. Het is een collectieve schuld van de gevallen mens, een gevolg van de gebroken schepping. Je bent wél verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt op dit punt. Als je toegeeft aan deze gevoelens en verlangens en ‘zo’ gaat leven, is dat zonde.” Het is eerder “zonde” dat de overheid dit soort homohaat zo de ruimte geeft.

Noten

Terug