Gebladerte-reeks 12
Auteur: Eric Krebbers
2. Doelstellingen en werkwijze van De Fabel van de illegaal
Het Leidse politiek informatiecentrum De Invalshoek is met haar activiteiten begonnen op 1 januari 1990. In de eerste jaren opereerde deze organisatie onder de eigen naam, later steeds meer onder de noemer van De Fabel van de illegaal. De twee namen worden in deze brochure voor het gemak als synoniemen gebruikt. De Invalshoek vormt al 8 jaar een herkenbaar aanspreekpunt voor radicaal-links in Leiden. Continuïteit is een belangrijk element bij alle activiteiten van De Invalshoek, zoals bijvoorbeeld de linkse bibliotheek, de uitgave van politieke bladen en het spreekuur voor illegalen. De Fabel werkt vanuit een horizontale structuur, waarbij alle medewerkers in principe evenveel invloed kunnen hebben. De Fabel probeert zo de wereld die het nastreeft alvast binnen de eigen organisatie enigszins vorm te geven.
De Fabel is een Leidse radicaal-linkse basisorganisatie die streeft naar een socialistische en feministische samenleving. Een fundamentele omwenteling van de sociale machts- en bezitsverhoudingen op wereldschaal en op alle andere terreinen van de samenleving is daartoe noodzakelijk. De Fabel werkt vanuit een anti-imperialistisch en anti-racistisch perspectief en heeft zich voornamelijk bezig gehouden met het snijvlak van kapitalisme en migratie.
In 1990 en 1991 voerde De Invalshoek actie tegen de Europese eenwording en het Fort Europa in het kader van de campagne "Stop Europa '92". In 1992 ging de aandacht voornamelijk naar de "500ste verjaardag van het kolonialisme" en de 'ontdekking van Amerika'. Daarna is De Invalshoek vooral actief geweest tegen het vluchtelingenbeleid, met een kort uitstapje naar extreem-rechts rondom de verkiezingen van 1994. Het huidige speerpunt is het streven naar open grenzen, dat wil zeggen dat De Fabel zich verzet tegen iedere vorm van selectie, uitsluiting, opsluiting en deportatie van vluchtelingen.
De Fabel kiest ervoor actief te zijn op het gebied van migratie omdat dat de mogelijkheid biedt om internationale solidariteit in onze eigen omgeving concreet te maken. Solidariteit met het Zuiden betekent hier strijden tegen de huidige grote internationale ontwikkelingen, zoals de Europese eenwording en de opkomst van het neo-liberalisme. Die ontwikkelingen worden van hieruit in gang gezet en gecoördineerd. Daarnaast betekent solidariteit hier strijden tegen de groeiende overheidsrepressie tegen vluchtelingen en migranten uit het Zuiden die bij het rijke Westen aankloppen. Die strijd voert De Fabel het liefst samen met hen.
Om een fundamentele omwenteling af te dwingen heeft radicaal-links macht nodig. Daartoe wil De Fabel: (1) Sterk worden en nieuwe mensen aantrekken door wilskrachtig en creatief actie te voeren. (2) Nauw samenwerken met andere radicaal-linkse organisaties, voorzover die er nog zijn, om samen enige kracht te kunnen ontwikkelen. De Fabel wil samen met zusterorganisaties de politieke situatie analyseren, strategische actieplannen bediscussiëren en uitvoeren, radicaal-linkse structuren opbouwen, nieuwe organisaties erbij trekken en op den duur uitgroeien tot een sterke organisatorische eenheid. Vanuit die visie probeert De Fabel samenwerkingsverbanden op te zetten, zowel landelijk als plaatselijk in Leiden. De huidige crisis van links maakt dat er helaas niet veel animo is voor dit type ondernemingen. (3) Pragmatisch samenwerken met niet-radicaal-linkse organisaties, ofwel "politiek verbreden". De Fabel is talloze keren, zowel landelijk als plaatselijk, samen met coalitiepartners concrete tijdelijke projecten aangegaan. Projecten waarmee op bepaalde deelterreinen van de strijd kleine succesjes geboekt kunnen worden.
Bij deze "verbreding" bestaat in principe altijd een machtsstrijd en een enorm spanningsveld. Alle coalitiepartners hebben zo hun eigen doelen, maar hebben de anderen nodig om die te verwezenlijken. Voor De Fabel zijn grotere en rijkere coalitiepartners interessant vanwege hun gewicht en invloed in rechtsere kringen. Die coalitiepartners hebben op hun beurt organisaties zoals De Fabel nodig vanwege hun handelingsvrijheid, daadkracht en ideeënrijkdom. Ze zijn vaak niet zelf in staat daadwerkelijk iets nieuws van de grond te krijgen, maar moeten wel een daadkrachtige (maar te allen tijde fatsoenlijke) indruk maken op hun baas, de geldschieters en de maatschappelijke kringen waarin ze verkeren. Die willen het systeem 'humaniseren' en perfectioneren. Fundamentele veranderingen en de oorzaken van de problemen aanpakken willen ze niet. Ze hebben teveel te verliezen. Bij de samenwerking proberen ook zij, net als De Fabel, steeds de inhoud te bepalen van de gezamenlijke activiteiten. Dat mondt vaak uit in langdradige ruzievergaderingen over thema's van bijeenkomsten, routes van demonstraties en leuzen voor acties.
De 3 genoemde Fabel-activiteiten horen onverbrekelijk bij elkaar, en staan in een dialectisch spanningsveld ten opzichte van elkaar. De Fabel wil de tegenstellingen tussen deze 3 activiteiten productief maken. Het streven naar een sterke radicaal-linkse structuur waar de Fabel deel van uitmaakt, zou zinloos zijn als die niet aan "verbreding" zou werken en in een isolement zou verkeren. Radicaal-links zal de eigen ideeën in het rijke Westen hoogstwaarschijnlijk nooit zonder steun van de "progressieve" delen van het maatschappelijk middenveld kunnen doorzetten. Anderzijds is verbreding weinig zinvol als De Fabel geen onderdeel vormt van sterke radicaal-linkse structuren. Radicaal-links heeft een eigen kracht nodig om bij het verbreden een en ander af te kunnen dwingen, niet de werkelijke doelen uit het oog te verliezen, ingekapseld te worden en de identiteit te kwijt te raken.
De Fabel toetst vanzelfsprekend al haar activiteiten, van de individuele ondersteuning van illegalen tot de politieke campagnes, aan deze uitgangspunten. Dat betekent dat elke actie of campagne in principe, hoe minimaal ook, in de richting van fundamentele veranderingen moet wijzen en niet in de richting van inkapseling en een versterking van het systeem. De Fabel wil in die zin onverzoenlijk blijven.