Gebladerte-reeks 23
Auteur: Eric Krebbers
In januari 2000 gaf Paul Scheffer met zijn essay "Het multiculturele drama" de aftrap voor een schriftelijke oorlog tegen migranten en vluchtelingen. Scheffer en andere zelfbenoemde opiniemakers als Hendrik Jan Schoo zetten vluchtelingen en migranten in de media neer als vijanden van "onze samenleving". "Scheffer voert oorlog tegen zelfverzonnen vijand" en "Schoo maakt extreem-rechts salonfähig", heten de eerste twee artikelen in deze brochure. En extreem-rechts spon er inderdaad garen bij, want citaten uit een artikel van Schoo werden door enkele nazi's bij een actie gebruikt, zoals te lezen valt in "HP/De Tijd inspiratiebron voor extreem-rechts". Ook de Groningse PvdA-burgemeester Wallage deed een duit in het zakje, met zijn hetzerige uitspraken over "criminele asielzoekers". Daarover gaat het vierde artikel: ""Goede bedoelingen" Wallage leiden tot meer repressie tegen vluchtelingen".
De homofobe uitspraken van imam el-Moumni kwamen voor de opiniemakers haast als een geschenk uit de hemel. Gretig sprongen ze erop in. Allochtonen zouden een "achterlijke cultuur" hebben, beweerden de opiniemakers, en ze begonnen migranten stelselmatig in verband te brengen met fundamentalisme. In de artikelen "Racistische ondertonen in debat rond imam" en "Feminisme in het multiculturele debat" wordt beschreven hoe de opiniemakers de aantijging van fundamentalisme gebruiken om zichzelf en "de Nederlandse cultuur" het aura van progressiviteit aan te meten. Hoewel het vrijwel uitsluitend om mannen gaat, eisen de opiniemakers daarbij doodleuk de verworvenheden van decennialange vrouwenstrijd op voor "de Nederlandse cultuur", en dus zichzelf.
Aanpassen aan "de Nederlandse cultuur" of oprotten, zo luidt de nationalistische boodschap van de opiniemakers aan migranten en vluchtelingen. Maar wat zijn dan die o zo verheven "Nederlandse" normen en waarden? Daarvoor moeten we bijvoorbeeld bij de neo-conservatieven zijn. Die hebben daarover duidelijke ideeën, zoals te lezen in "Conservatieven willen verworvenheden vrouwenbeweging terugdraaien". De "Nederlandse cultuur" wordt in veler ogen ook verpersoonlijkt door het koningshuis. Dat verklaart ook de heftige emoties in het oranjedebat. Het ging daarbij voornamelijk om de vraag of "ons" koningshuis - en dus Nederland - niet besmet zou raken door het binnenhalen van Maxima. Meer daarover in "De oranje kern van het Nederlandse nationalisme".
Na de aanslagen van 11 september 2001 begonnen veel opiniemakers in hun nationalistische verhalen de woorden allochtoon, moslim en fundamentalist zowat als synoniemen te gebruiken. Maar fundamentalisme is zeker niet voorbehouden aan de islam alleen. Alle grote religies kennen fundamentalistische stromingen, inclusief het westerse christendom. Daarover gaan maar liefst drie artikelen: "Tegen NAVO en fundamentalisme", "Vechten voor "de fundamenten van het geloof"", en "Taliban op klompen", dat een blik werpt op de SGP.
Het wachten was op een 'sterke man' die het succes van al deze nationalistische propaganda om zou gaan zetten in een politieke machtsbasis. Dat lukte Pim Fortuyn. In "Het rechts-populisme van Pim Fortuyn" staat een uitgebreide analyse van zijn extreem-rechtse gedachtegoed. Het is sowieso van het allergrootste belang dat radicaal-links de retoriek van Fortuyn en zijn kwartiermakers scherp leert doorgronden, om zo aan het nieuwe nationalisme nog enig tegengas te kunnen geven. Ter afsluiting nog een kort artikel met een oproep: "Stop de opkomst van Fortuyn!".