Elders gepubliceerde artikelen
Auteur: Eric Krebbers, Harry Westerink en Henk
Digitale Konfrontatie, waarheen leidt de weg?
Even voorstellen: wij zijn drie witte mannen, linkse dertigers met een 'jaren tachtig'-verleden, de een meer, de ander minder. We zijn in ons leven bezig om op allerlei manieren strijd en strijdbaarheid van de grond te krijgen. We verzetten ons in woord en daad tegen het keiharde vluchtelingen- en illegalenbeleid van de Nederlandse regering. Vanuit een praktijk van verzet willen we ingaan op het initiatief van de digitale Konfrontatie.
De digitale Konfrontatie lijkt een voortzetting te zijn van de papieren versie, maar dan met andere communicatiemiddelen en -mogelijkheden. De papieren versie ging enige tijd geleden ter ziele. Ook met een hoop andere progressieve bladen gaat het belabberd. Denk maar aan Transit, een samenwerkingsverband van mensen uit de redacties van Konfrontatie, Grenzeloos en Lekker Fris. Al langere tijd is het kommer en kwel in links bladenland. Dat doet de vraag rijzen of de digitale versie van Konfrontatie wel succesvol kan zijn, en zo ja, aan welke voorwaarden dan moet worden voldaan. In elk geval juichen wij het initiatief toe en leveren we hierbij onze eerste bijdrage. Dat is geen eindeloos doorgediscussieerde en uitgekauwde tekst, maar een reactie fris van de lever. Reacties zijn zeer welkom!
Stuurloos
Het is op zich een goede zaak dat er in Nederland een digitaal platform komt voor linkse discussies. Door nieuwe technieken kunnen mensen wereldwijd gemakkelijker en vooral sneller met elkaar in contact treden. Belangrijk daarbij is dat er sprake is van tweerichtingsverkeer. Iedereen moet vragen kunnen stellen, teksten kunnen aanleveren en discussiepunten kunnen aandragen. De deelnemers moeten zelf actief mee kunnen doen en zich niet overdonderd voelen door een eenzijdige toevoer van teksten en thema's. Waar het heen gaat met de digitale Konfrontatie, dat hangt van iedereen af die ervan kennis neemt en er een bijdrage aan levert.
Als het de bedoeling is om discussie over linkse thema's en actuele ontwikkelingen te stimuleren, dan zou dit gekoppeld moeten worden aan na te streven doelen. Discussie in het wilde weg, discussie om de discussie, leidt maar al te vaak nergens toe. Een digitale Konfrontatie moet meer zijn dan zoveel mogelijk teksten achter elkaar zetten en maar zien wat er van komt. Daarvoor zit links echt te diep in een crisis. Daarvoor zwalkt links te stuurloos rond. Een belangrijke doelstelling van progressieve media (digitaal of niet) is in onze ogen mensen ertoe te bewegen om in verzet te komen. De artikelen en bijdragen moeten een zodanige inhoud en uitstraling hebben dat de kans aanwezig is dat de lezer uit de luie stoel komt en de informatie op een of andere manier omzet in actie.
Beeldschermenklasse
Links Nederland discussieert in het algemeen gesproken niet graag. Dat mogen we rustig stellen na zoveel mislukte pogingen om discussie van de grond te krijgen, in bladen en op bijeenkomsten. Er gaapt een onmiskenbaar grote kloof tussen theorie en praktijk. Op z'n minst moet die kloof zo klein mogelijk worden gehouden. Liever nog zouden wij zien dat theorie en praktijk elkaar wederzijds voeden en bevruchten. We hebben geen behoefte aan hoog van de ivoren toren geblazen monologen van geleerde heren die elkaar becommentariëren. We missen in discussies maar al te vaak een handelingsperspectief, we missen de moed om voorbij de eigen grenzen te gaan, we missen creativiteit, we missen humor en enthousiasme. En bovenal missen we de stap die nodig is om over de drempel te gaan. Van de analyse naar de actie. Van de theorie naar de praktijk.
Het komt nogal eens voor dat er bij ons na lezing van linkse teksten een leeg en teleurgesteld gevoel blijft hangen. Er zweeft dan in ons hoofd een visioen van beeldschermen waarachter leden van de hogere middenklasse stukjes zitten te schrijven over hoe slecht het met de wereld gesteld is, in prachtige volzinnen met voldoende afstandelijkheid en voldoende gebrek aan woede om het verantwoord 'journalistiek' te laten klinken. Alsof links heel hevig serieus genomen wil worden door burgerlijke media en dan achterover kan leunen, omdat het stuk af is. Dit is opzettelijk iets te scherp gesteld, bedoeld om een beetje te provoceren.
Vat het echter niet op als gezeur of natrappen, want we worstelen echt met de studeerkamerhouding die de weinige linkse intellectuelen vandaag de dag te vaak uitstralen. We hebben een enorme behoefte om ons te laten zien, om ons samen met anderen te organiseren, om samen te werken in een georganiseerd verband vol strijdbaarheid en inspiratie. Temeer omdat we bang zijn dat digitaal bezig zijn mensen nogal passief maakt. Beeldschermen leiden te vaak tot ongebreideld consumentisme en onverantwoord individualisme.
Verliezen en vechten
Wij hebben behoefte aan teksten over vragen als "hoe kun je mensen vandaag de dag mobiliseren", "hoe kun je allerlei deelthema's effectief met elkaar in verbinding brengen", "welke speerpunten kan of moet het linkse verzet omvatten" en "welke organisatievorm leent zich nu het beste in de bevrijdingsstrijd". Teksten zouden met name moeten gaan over links zelf, in plaats van steeds maar weer analyseren wat de tegenpartij doet of nalaat. Concreet, uit onze eigen praktijk voortkomend, zouden wij willen discussiëren over de (on)mogelijkheden van steun aan illegalen. Over de verhouding tussen hulpverlening aan illegale individuen enerzijds en politieke actie en druk anderzijds.
Progressieve media zouden volgens ons in het algemeen gesproken moeten voldoen aan de volgende voorwaarden: leesbaar zijn voor grotere groepen mensen, met diepgang zonder te hoog abstractieniveau, de mogelijkheid bieden om de lezers te organiseren richting strijd, een verbinding leggen tussen allerlei maatschappelijke ontwikkelingen, en een evenwicht hebben tussen analyse en actie.
Laten we strijdbaar afsluiten: we verliezen niet omdat we nederlagen lijden, maar omdat er gevechten zijn die we niet voeren. En het wordt tijd dat mensen na lezing van een tekst enorme zin krijgen om te gaan vechten voor een betere wereld.