Gemeente Achtkarspelen veroordeelt en bestraft bijstandsgerechtigde zonder spoor van bewijs
Ik ben een 48-jarige alleenstaande vrouw met drie kinderen. Sinds 2010 ben ik gescheiden. Ik heb drie dochters, van wie de twee jongsten, beiden tieners, bij mij wonen. Mijn oudste dochter woont zelfstandig. Tot juni 2012 had ik een eigen hondentrimsalon en fokte ik herdershonden. Vanwege reumatische klachten zag ik mezelf gedwongen om te stoppen met de trimsalon. Het viel me te zwaar om dat te blijven doen. Ik deed vrijwilligerswerk bij een hondenvereniging, waar ik in het bestuur zat. En ik gaf les op een hondenschool, waar ik alleen een onkostenvergoeding voor kreeg.
Bewijslast
In mei 2012 vroeg ik een bijstandsuitkering aan. Er werd me toen verteld dat ik al mijn inkomsten moest opgeven. Voor mijn thuiswonende kinderen betaalde mijn ex-man alimentatie, maar voor mijzelf niet. Het alimentatiebedrag werd van mijn uitkering afgetrokken, waardoor ik per maand ongeveer 730 euro aan bijstand ontving. Ik zou verder nog een medische keuring krijgen en daarna in een reïntegratietraject worden gezet. Het was de bedoeling dat ik zo snel mogelijk weer uit de bijstand zou komen. Maar ook kreeg ik te horen dat ik weinig kans op betaald werk had, gezien mijn leeftijd en mijn reumaklachten. Met het fokken van honden kan ik niet genoeg geld verdienen. Ik ben dus aangewezen op een uitkering. Toen ik mijn honden door geldgebrek niet langer meer kon onderhouden en moest stoppen met fokken, stelde een goede vriend van me voor om de honden van me over te nemen. Omdat hij weet dat honden mijn lust en mijn leven zijn, bleven de honden bij mij thuis. Hij betaalde het hondenvoer met de opbrengst van het fokken. Ik had voor de honden dus zelf geen inkomsten en uitgaven meer, maar kon mijn geliefde dieren toch bij me houden. Dat hebben we allemaal netjes op papier gezet. We hebben er ook bij vermeld dat de vriend eigenaar was geworden van de honden.
In augustus 2014 kreeg ik een brief van de gemeente met het verzoek om met mijn bankafschriften van drie maanden naar het gemeentehuis te komen. Ik had geen idee wat me te wachten stond en dacht dat het om een routine-onderzoek ging. Tijdens het gesprek op 19 augustus werd me duidelijk wat er aan de hand was. Ik kreeg te horen dat er een anonieme melding tegen me was gedaan. Ik zou samenwonen en frauderen met de opbrengst van de pups. De twee opsporingsambtenaren die me ondervroegen, hadden me al veroordeeld voordat ik antwoord kon geven, zo bleek me. Ze legden me steeds woorden in de mond en schreven onwaarheden in hun verslag. Hun verhoor was zo opgebouwd dat ik geen kant op kon. Ik kon niets zeggen of ze verdraaiden mijn woorden weer. In feite vormde de melding voor de ambtenaren op zich al voldoende bewijs voor hun verdenking dat ik zou frauderen. Ik moest maar zien te bewijzen dat ik geen fraudeur was. Zo draaiden ze de bewijslast doodleuk om.
Paardrijden
Tijdens het urenlange gesprek bleven ze me steeds intimideren. Ze beweerden dat het om een vrijwillig onderzoek zou gaan. Maar als ik zou stoppen met het gesprek en zou vertrekken, dan zou dat wel gevolgen hebben voor mijn uitkering, zo werd me duidelijk gemaakt. Alles hebben ze nagetrokken, zoals mijn website waar uiteraard alle nestjes pups op zijn te vinden. Ook de foto’s en filmpjes van mijn kinderen die aan het paardrijden zijn, hebben ze bekeken. Over het paard van mijn oudste dochter hadden de ambtenaren hun oordeel al klaar. Hoe kunnen mijn dochters paardrijden, zo vroegen ze zich af, als ik zelf een bijstandsuitkering heb? Waar betaal ik dat van? Ik vertelde dat het paard het bezit is van mijn oudste dochter, die op zichzelf woont. En hoeveel uur per week vrijwilligerswerk doe ik, wilden ze weten. Ik antwoordde dat ik dat niet precies wist. Als ik ’s avonds een boek zit te lezen, ga ik ook niet klokken hoe lang dat duurt. Ik liet hen weten dat het kon gaan om twee uur, vier uur of tien uur per week. Maar misschien nog wel meer. Uiteindelijk schreven ze twintig uur per week op. Volgens de ambtenaren ging het om “op geld waardeerbare arbeid”. Maar zo’n hondenvereniging kan niemand loon betalen. De ambtenaren beweerden ook nog dat ik niet meer beschikbaar zou zijn voor de arbeidsmarkt. Dat is uiteraard onzin. Als ik ’s avonds in plaats van tv kijken dingen voor de vereniging doe, dan ben ik de hele dag beschikbaar voor betaalde arbeid. Aan de ene kant dwingen gemeenten de bijstandsgerechtigden om “vrijwilligerswerk” te doen. Maar aan de andere kant mag dat “vrijwilligerswerk” dan weer niet “op geld waardeerbare arbeid” betreffen. Zo doen bijstandsgerechtigden het in de ogen van gemeente-ambtenaren dus nooit goed.
In totaal ben ik op 19 augustus maar liefst meer dan acht uur lang in het gemeentehuis geweest, van 9:30 tot 18:00 uur, zonder dat ik wat te eten en te drinken kreeg. Ik heb overal aan meegewerkt en niets achtergehouden. De ambtenaren bleven maar zeggen dat ik zou samenwonen, wat volstrekt niet waar is. Ook hadden ze de bankafschriften van de vriend van me uitgeprint en bekeken. In 2013 was mijn auto kapot gegaan. De vriend van me had me geld geleend voor een andere auto. Die lening hadden we ook op papier gezet. Samen met zijn vrouw had de vriend ook nog besloten om een paar van mijn rekeningen voor te schieten, zodat ik niet afgesloten zou worden van gas en elektriciteit. Ook die lening hebben we op papier gezet. Ik had dus geen geheimen voor de ambtenaren. Maar dat weigerden ze om te geloven, hoewel ik de schuldbekentenissen op papier voor hen had meegenomen. Die leningen bewezen uiteraard niet dat ik met de vriend samenwoon of dat hij me onderhoudt. Het ging alleen maar om een vriendendienst. De gemeente bleek ook nog eens de formulieren kwijt te zijn waarop ik had vermeld dat ik vrijwilligerswerk deed voor de vereniging en de hondenschool. Volgens de ambtenaren zat ik daarom te liegen dat de gemeente ervan op de hoogte was dat ik vrijwilligerswerk deed. En zo ging het de hele dag maar door met beschuldigingen die niet klopten. Aan het einde van de dag dwongen ze me om hun verslag te ondertekenen. Ik was het volstrekt niet eens met de inhoud ervan, maar ze intimideerden me ermee dat het grote gevolgen zou hebben voor mijn uitkering als ik niet zou ondertekenen. Ik moest dus wel.
Vuisten
Daarna moest ik ook nog toestemming geven voor een huisbezoek. Ook dat kon ik niet weigeren zonder mijn uitkering te verliezen. Omdat ik moe was geworden en nog een afspraak met mijn dochters had, vond dat bezoek op een andere dag plaats, namelijk op 21 augustus. Om 11:30 uur stonden de ambtenaren, een mannelijke en een vrouwelijke, ineens bij mij in de tuin. Ik gaf aan dat ik weg moest om mijn dochter uit school op te halen. Ze konden daarom beter ’s middags terugkomen. Om 13:30 uur waren ze weer terug. Ze legitimeerden zich en ik liep voor hen uit, de woonkamer in. Ik moest van de ene ambtenaar nog iets ondertekenen, op een tablet. Hij scrolde twee keer veel te snel door, zodat ik niet kon zien waar het om ging.
Toen vroeg hij me of ik nog iets te zeggen had. Ik liet weten dat ik het niet prettig had gevonden dat ik twee dagen eerder zo lang was vastgehouden. Mijn dochters hadden niet geweten waar ik was en waren ongerust geweest. De ambtenaren kwamen heel dicht bij me staan. We stonden met z’n drieën op ongeveer één of twee vierkante meter bij elkaar. De mannelijke ambtenaar maakte een boos gebaar met zijn vuisten. Ik schrok en deinsde achteruit. Omdat mijn woonkamer niet zo groot is, kwam ik in de deuropening naar de keuken terecht. Een van de honden ging naast me zitten. Hij deed niets, hij was dus niet aan het grommen. Omdat ik niet wilde dat er iets naars zou gaan gebeuren, heb ik de hond onder appèl gezet met “zit en wacht”. Dat zijn commando’s die hij goed kent. De ambtenaren voelden zich kennelijk bedreigd, want ze wilden ineens weg. Maar ik vond dat we best even konden gaan zitten om het onderzoek af te handelen. Daarop liet de vrouwelijke ambtenaar nog een keer weten dat ze wilde vertrekken. Ik maakte een handgebaar richting de uitgang, dus dat ze haar gang kon gaan. Ondertussen had ze al de politie gebeld met de mededeling dat ze werd bedreigd.
Toen ze bijna rennend wegliepen, zag ik dat de vrouwelijke ambtenaar door de moederhond als een soort waarschuwing licht in haar mouw werd gebeten. De hond was daar met haar pups en voelde zich kennelijk bedreigd door de agressieve houding van de ambtenaren. Het identiteitspasje van de ambtenaar viel daarbij op de grond. Het hele voorval vanaf de binnenkomst van de ambtenaren tot aan hun vertrek duurde hooguit tien minuten. Toen ze waren vertrokken, besefte ik dat ik nog boodschappen moest doen voor het avondeten. Ik stapte in de auto. Een paar honderd meter verderop zag ik de ambtenaren staan. Ik reed verder en belde de vriend van me op om mijn verhaal te doen. Op de terugweg werd ik ongeveer drie kilometer voor mijn huis klemgereden door de politie. Ik werd grof aangehouden. Ik moest uit de auto komen en werd in de boeien gezet. Ik liet weten dat ik wat moest regelen voor mijn dochters, omdat die anders voor een dichte deur zouden komen te staan. In de politie-auto mocht ik met mijn eigen mobiel bellen. De agent die naast me zat, hield mijn mobiel tegen mijn oor, omdat ik handboeien om had. Ik belde de vriend op en vertelde snel dat hij wat moest regelen voor mijn dochter. Ook vroeg ik hem of hij een advocaat kon bellen. Daarna werden mijn huissleutels naar de school van mijn dochter gebracht, zodat ze het huis binnen kon komen.
Opgesloten
Op het politiebureau moest ik al mijn sieraden afdoen. Dat lukte me niet vanwege de reuma. Mijn schoenen moesten uit en ik kreeg slippers. Er werd een foto van me gemaakt en men probeerde ook vingerafdrukken af te nemen. Dat ging zeer moeizaam, omdat mijn vingers vergroeien en ik ze niet meer recht kan krijgen. De agent duwde mijn vingers op het scanapparaat, wat erg pijnlijk was. Ik was zo geshockeerd door de brute behandeling en de pijn aan mijn handen en rug dat ik begon te huilen. Ik vroeg aan een andere vrouwelijke agent of ze zich kon voorstellen dat ik ongerust was over mijn dochters. Ze zei ongevoelig: “Nee, dat kan ik me niet voorstellen, gezien wat u hebt gedaan”. Maar wat ik gedaan zou hebben, was me helemaal niet duidelijk. Ik wist niet waarom ik was aangehouden. Of ik ben vergeten dat de agenten het me hebben verteld, door de shock van de arrestatie. Ik werd in een cel opgesloten, zonder dat ik verder nog iets te horen kreeg. Ik was doodsbang en verslagen. Zo heb ik urenlang gevangen gezeten, totdat de advocaat kwam. Ik vertelde hem het hele verhaal. Hij verwachtte dat ik weer snel vrij zou komen. Ik sprak met hem af dat ik hem zou bellen zodra ik weer vrij was. Ik vroeg hem ook nog of hij de vriend van me wilde bellen om na te gaan of er oppas was geregeld voor mijn dochters en voor de honden. Hij gaf me zijn kaartje. Nog steeds wist ik niet wat de aanklacht tegen mij was.
Daarna moest ik weer terug naar mijn cel. Het eten was koud geworden. Een uur later werd ik opgehaald om een verklaring af te leggen. Omdat de advocaat me had geadviseerd om niets te zeggen, zweeg ik. Om ongeveer 20:00 uur werd ik voorgeleid bij de officier van justitie. Ik was met stomheid geslagen toen ik de aanklachten te horen kreeg. De eerste aanklacht was dat ik zou hebben aangezet tot aanvallen door gevaarlijke gevechtshonden. De tweede was ontvoering. De derde was verbale bedreiging. “Gevaarlijke gevechtshonden?”, zei ik. “Het zijn herders die door mijn dochters gehoorzaamheid en behendigheid krijgen aangeleerd. Hoezo gevaarlijk? En hoezo ontvoering? Ik heb niemand tegen zijn wil vastgehouden. Het was prachtig weer, de buitendeur stond gewoon open, de ambtenaren konden zo weglopen.” Het werd me duidelijk dat ik de nacht in de cel zou moeten doorbrengen. Ik vroeg of ik mijn advocaat mocht bellen. Pas na een flinke tijd werd dat toegestaan. De advocaat vertelde me dat er twee vriendinnen naar mijn huis waren gegaan om op mijn dochters te passen. Verder wist hij niets. Ik maakte me vreselijk zorgen om mijn kinderen.
In shock
Ik heb de hele nacht gehuild. Ik durfde het licht van mijn cel niet uit te doen. Om de paar minuten was er steeds een hard bonkend en knallend geluid te horen. Ik kon niet bedenken wat dat zou kunnen zijn. Misschien waren het wel geweerschoten. Ik hield de hele nacht de tv aan, want ik wilde niet zonder licht en beeld zijn. ’s Morgens om 7:00 uur werd ik gewekt. Ik had geen oog dicht gedaan. Ik werd naar een kamertje gebracht dat de douche bleek te zijn. Ondertussen hoorde ik gebonk op een andere celdeur. Toen begreep ik dat dat het geluid was dat ik steeds had gehoord en waarvan ik had gedacht dat het om geweerschoten ging. Ik kreeg een handdoek en een washandje, met daarin een zakje met een tandenborstel en een stuk zeep. Door de reuma kan ik me moeilijk staand aan- en uitkleden. Ik kreeg het zakje voor shampoo en zeep niet open. Het lukte me niet goed om me helemaal aan te kleden. Mijn broek trok ik daarom pas in mijn cel aan.
Om 10:00 uur kwam mijn advocaat weer. Hij probeerde me gerust te stellen, maar ik bleef bang en in een shocktoestand. Om 12:00 uur werd ik verhoord. Ik gaf antwoord op alle vragen. Maar ook nu weer had men al een verhaal klaar voordat ik kon reageren. Om 15:00 uur werd ik uit de cel gehaald. Ik mocht gaan. Hoe ik thuis zou moeten komen, was blijkbaar niet de zorg van de politie. Wel belde de politie een taxi voor me. Maar die taxirit naar mijn woning zou veel geld gaan kosten. En dat moest ik zelf ophoesten. Ik werd in de stromende regen op straat gedumpt. Ik was drijfnat toen de taxi arriveerde. Toen ik thuiskwam, moest ik met medicijnen van de huisarts tot rust komen.
Terreur
Pas op 16 september kreeg ik te horen dat mijn bijstandsuitkering was stopgezet. Ik had zelf naar de gemeente moeten bellen om te vragen waarom mijn uitkeringsgeld niet was overgemaakt. Dat ze me dat niet eerder hadden laten weten, bleek “een foutje” te zijn. Later werd trouwens ook nog in het verweer van de gemeente aangegeven dat de opsporingsambtenaren me tijdens het verhoor op 19 augustus zouden hebben meegedeeld dat mijn uitkering was ingetrokken, wat absoluut niet waar is.
De terreur van de gemeente zette zich voort. Ik mocht niet meer in het gemeentehuis komen, omdat ik agressief zou zijn. En ik kreeg een brief van de gemeente waarin ik werd verplicht om binnen drie weken 26 duizend euro terug te betalen wegens zogenaamd onterecht ontvangen bijstandsgeld over een periode van twee jaar, met een slordige berekening erbij waar niets van klopte. Mijn advocaat maakte bezwaar tegen de terugvordering en tegen de stopzetting van mijn uitkering. Later ontving ik nog een gemeentelijke brief waarin ook nog eens werd gedreigd met een boete. Ik moest zelf argumenten inbrengen waaruit zou moeten blijken waarom ik geen boete opgelegd zou moeten krijgen. Ik vond dat ik ondertussen wel genoeg was gestraft. Hoe kon ik nu zoveel geld terugbetalen als ik niet eens meer een inkomen had?
In november 2014 moest ik voor de rechter verschijnen vanwege de aanklachten. Het Openbaar Ministerie vond in alle opzichten dat ik schuldig was. Daar was de rechter het mee eens. Ik werd veroordeeld tot een boete van vijfhonderd euro. En ik moest de ambtenaren smartengeld betalen, 200 en 265 euro. Het maakte ook de rechter niet uit dat ik geen inkomen meer had. Ik voelde me in de kou gezet door de gemeente en het hele rechtssysteem.
Afluisteren
Vanaf augustus 2014 hebben vrienden me geholpen door me geld en boodschappen te geven. Anders was ik er helemaal aan onderdoor gegaan. Ook is een vriendin van me met de gemeente gaan praten om duidelijk te maken dat men tegenover mij een zorgplicht heeft. Uiteindelijk heb ik met hulp van die vriendin een nogal merkwaardige deal met de gemeente kunnen sluiten. Als lening zou de gemeente mij eenmalig vijfduizend euro geven. Als ik de komende drie jaar geen uitkering zou aanvragen, dan zou ik die vijfduizend euro niet terug hoeven te betalen. Vlak voor de Kerstdagen kreeg ik dat geld. Maar nu moet ik wel in mijn eigen levensonderhoud proberen te voorzien, hoe moeilijk dat ook is. Daarom ben ik maar weer begonnen met het fokken van honden. Verder ben ik nog steeds druk bezig met solliciteren, tot nu toe zonder succes.
Naar eigen zeggen heeft de gemeente niets verkeerds gedaan in mijn zaak. Ik zou een medische keuring krijgen en een reïntegratietraject krijgen. Maar dat weet men zich ineens niet meer te herinneren. Door interne reorganisaties binnen de gemeente zou men daarover geen verdere gegevens meer hebben. Wel denkt men zeker te weten dat ik zwart bijverdien en dat ik samenwoon. Mijn bezwaar tegen het stopzetten van mijn uitkering werd afgewezen, evenals mijn bezwaar tegen het moeten terugbetalen van 26 duizend euro. Vlak na de hoorzitting daarover had ik een privégesprek met mijn advocaat. Een gemeente-ambtenaar bleek ons doodleuk te staan afluisteren en zich grofweg in ons gesprek te mengen. Ik was met stomheid geslagen over zijn brutaliteit.
In januari 2015 ben ik in beroep gegaan tegen het besluit dat ik 26 duizend euro moet terugbetalen. De gemeente snapt ook wel dat ik dat bedrag niet kan ophoesten, maar dat kan de ambtenaren niets schelen. Dat is de gemeentelijke terreur waar ik tegen vecht. En dat is allemaal gekomen door een valse beschuldiging tegen mij van iemand die wraak wilde nemen. Ik heb het hele gemeentelijke dossier over mij in mijn bezit. Ik weet wie de melding tegen mij heeft gedaan. Ik weet dat dat is gebeurd uit jaloezie en rancune. Maar de opsporingsambtenaren hebben niet eens even de moeite genomen om de melder na te trekken en zijn relatie tot mij. Als men de zaak wat meer had onderzocht, dan had men ontdekt dat de melder met mij ruzie heeft. Dan had men ook ontdekt dat de vriend waar ik zogenaamd mee zou samenwonen, bij zijn eigen vrouw woont, op twee uur rijden van waar ik woon.
De goot intrappen
Door de gemeentelijke terreur ben ik depressief geworden. Ik heb geen idee hoe ik verder moet leven. Ik moet nu zien rond te komen van de belastingtoeslagen en de alimentatie voor de kinderen, aangevuld met een paar honderd euro die ik verdien met het fokken van honden. Mijn kinderen en ik leven op het bestaansminimum. Om meer geld te verdienen zal ik meer moeten gaan fokken. Maar het is de vraag of dat gaat lukken. Het is immers onzeker of een hond pups krijgt, en zo ja, hoeveel. Ik probeer mijn hoofd boven water te houden en ervaar voortdurend stress en onrust. Ik snap niet dat de gemeente mij aan de ene kant vijfduizend euro geeft als lening om me uit de bijstand te houden, en me aan de andere kant de goot intrapt door 26 duizend euro van me te eisen. Ik word maar liefst vier keer gestraft voor iets dat ik niet heb gedaan:
- mijn bijstandsuitkering is stopgezet;
- ik moet een boete en smartengeld betalen omdat ik de opsporingsambtenaren zou hebben bedreigd;
- ik moet 26 duizend euro terugbetalen;
- en ik krijg misschien nog een boete omdat ik gefraudeerd zou hebben.
AnneMarie van Krimpen
SCHANDALIG!
Er klopt iets niet aan dit verhaal, je wordt nooit dezelfde dag aangehouden en of binnen een paar uur, die ambtenaren moeten eerst aangifte doen, ten tweede er staat : ik hield de hele nacht de tv aan, sinds wanneer zijn er tv’s in politie cellen ? Voorgeleid worden aan de officier van justitie om 20.00 kan ook nooit. Er rammelt heel veel aan dit verhaal.
Beste Annemarie,
Weet niet goed wat ik tegen je zeggen moet, het is een en al onrecht wat jou en gezin aangedaan wordt en mag duidelijk zijn hoe krom recht hier in Nederland kan zijn en hoe misselijk volwassen mensen zich tegenover mensen die het al moeilijke hebben zich kunnen gedragen. Wens jou en je meiden in ieder geval heel veel sterkte toe.
Ik snap niet waarom dit verhaal in twijfel getrokken wordt door Hardil. Dit zijn geen verhalen waarmee je voor de lol naar buiten treedt. Deze vrouw is kapot en te schande gemaakt. Ze heeft niets meer te verliezen en hoopt met dit verhaal dat er misschien hulp of steun komt. Haar leven is voorgoed kapot. We weten niet in wat voor soort cel ze heeft gezeten en waar. Ik heb vroeger als vredesactivist in erg verschillende cellen gezeten. Soms alleen, soms met een groep. Soms was het net een kamertje. Soms echt een ‘cel’. Als die opsporingsambtenaren van de gemeente 112 hebben gebeld dat ze werden bedreigd, snap ik die spontane arrestatie wel. Want dat is ons kent ons. Politie en speciale opsporingsambtenaren die steunen elkaar door dik en dun en houden elkaar vast ook de hand boven het hoofd. Eén grote ‘happy family.’ Officieren van justitie kunnen iemand idd op een politiebureau horen en dat gebeurt soms ook ’s avonds laat. Het is niet zo dat iemand dan naar een rechtszaal moet ofzo. Blijkbaar hebben mensen geen enkel idee hoe arrestaties kunnen verlopen. Hoe ze horen te verlopen, wijkt soms ook nog wel eens af van hoe het gebeurt. Maar de arm der wet wordt niet graag ter discussie gesteld, dus ik hou mijn mond maar weer. Heb vreselijk met deze vrouw te doen! Ook ik heb de nodige intimidatie meegemaakt, maar dit….dit is te erg. Te erg. Ik weet niet wat ik zeggen moet. Kan wel huilen. Voor die dochters ook vreselijk! Meid, ik hoop dat je heel veel liefde en steun om je heen hebt. Van je dochters, van je honden, van vrienden. Dikke kus!
…. De vraag kom hier op neer …. wie is de eigenaar van de honden.
Op papier is dat de vriend.
Echter wonen die honden nog bij haar in huis … zij verzorgd (zijn) honden … zij fokt (op naam van vriend) honden … zij verkoopt (uit naam van) pups … mensen komen bij haar thuis naar de pups en/of de ouders van het hondje kijken (zou ik doen) …. etc etc etc
Kun je nu daadwerkelijk stellen dat VRIEND de eigenaar is van de honden?
En als zij de honden verzorgd, het fokken (en de bevallingen) verzorgd ….. is dat dan niet op loon waardeerbare arbeid te noemen ????
Hebben deze mensen ‘slim’ proberen te zijn ………… wat is het?
—– los van dat de interview/verhoor-methoden asociaal zijn natuurlijk (iemand een hele dag vasthouden zonder pauze/ voedsel en zelfs iets te drinken te geven).
@Sabine Neuteboom ik ben zelf pas geleden vrij gekomen, dus ik weet heel goed waar ik het over heb. En ja mensen kunnen soms dingen verzinnen. En dit verhaal komt ongeloofwaardig over. En kamertjes bestaan niet op het politiebureau
Lekker meedenken met het repressie-apparaat, Hadril en Soof. Jullie stellen je precies op als die sociale rechercheurs. De integriteit van de zwaksten in de samenleving ter discussie stellen, lekker bezig!
In drachten zitten computers ingebouwd in de cel…
Ik als hondenliefhebber heb ook erg te doen met de honden. Deze te boek zetten als gevaarlijke vechthonden is riskant. Voor hetzelfde geld worden je honden gewoon nog afgemaakt ook. Dan heb je dat verdriet er ook nog eens bij.
Waarom zou AnneMarie het verzinnen? Ik geloof haar wel. De overheid heeft ons veel dingen geflikt. Al die waardeloze dwangarbeidstrajecten dat niet leidt tot een baan. Als de bijstand goed geregeld was, dan was ik niet zo depressief geweest.
Ik heb behoorlijk wat moeite met het verhaal en dit is aan 2 kanten.
Het verhaal met het vrijwilligerswerk, de honden en Het paard zou aantoonbaar moeten zijn. Als het paard van de oudste dochter is die uit huis woont, zal zij ook de eigendomspapieren hebben. De pups word een ander verhaal omdat een vriend eigenaar is geworden en alle kosten betaald, maar de honden bij de oude baas blijven. Zoiets roept inderdaad vraagtekens op. Een andere vriend betaald een nieuwe auto en diverse rekeningen? Ook al heb je er schuld bekentenissen van, het zal inderdaad, in zijn geheel gezien, ook vraagtekens kunnen oproepen.
Maar zolang jij alles op papier hebt en alles kunt aantonen en dit ook al schriftelijk (met ontvangstbewijs) gemeld had bij de gemeente, mag dit niet tot problemen leiden.
Ik vind het eigenlijk een raar verhaal maar ik ga niet zeggen dat dit stuk uit het verhaal niet klopt. Als alles aantoonbaar was en ook gemeld is bij de gemeente, vind ik het raar dat men er nu over valt en dit als argument gebruikt voor het verhoor, de boetes ect. Een beetje advocaat had hier gehakt van gemaakt.
Dan de ambtenaren zelf, ik zie:
– Omgedraaide bewijslast.
– Intimidatie.
– Dreiging met geweld.
– Inbreuk in de persoonlijke levenssfeer.
– Onbehoorlijk bestuur.
– Handelen in strijd met de rechten van de mens.
– Vrijheidsberoving.
Redenen genoeg om tot aanklacht over te gaan tegen de ambtenaren. Waarom is dit niet gebeurd?
Van hadril.
In een politie cel heb ik ook nog geen tv gezien, maar goed, niet alle politie cellen zijn gelijk. Voorgeleid worden aan een officier van justitie kan ook s ‘nachts. Dat is mij ook al eens overkomen.
Dit is in strijd met de mensen rechten en daar had ik zeer zeker werk van gemaakt.
Ik ben verbaasd over de domheid en het gebrek aan medeleven waarmee geageerd wordt op dit verhaal. Ongelooflijk. Iedereen die korte of langere tijd in de bijstand heeft gezeten, weet hoe verschrikkelijk onbeschoft er met mensen wordt omgegaan. Waarom zou je zo’n verhaal verzinnen? Dat iemand het alleen al bedenkt dat iemand zoiets kan verzinnen, zegt meer iets over zijn eigen zieke geest. Dat je de geloofwaardigheid van de slachtoffers van overheidsterreur ter discussie stelt….ik heb als schrijfster exact hetzelfde meegemaakt….dat is gewoon een trap na geven en ik verdenk deze mensen ervan dat ze misschien wel werken voor dit systeem en deze websites volgen om ervoor te zorgen dat ze geen maatschappelijke invloed krijgen. Ik vind het gewoon werkelijk een NSB mentaliteit die in dit land heerst en ik KOTS er onderhand van als ik op TV de promotiefilmpjes van 4 en 5 Mei zie. De domheid die ik tegenkom op dit soort websites, ook het MMU op Facebook, is reden dat ik ben afgehaakt en me niet meer in wil zetten om de belangen te behartigen van werklozen. De shit die je over je heen krijgt, ik ben er klaar mee. En dat is waarschijnlijk precies waar het systeem op uit is….Mensen tegen elkaar uitspelen om de macht te breken.
Is dit iets:
http://www.legal2people.nl/
Paul. : Hoeveel advocaten zijn er nog die prodeo voor ons soort mensen op de bres springen? Ze hebben bergen werk aan je en verdienen er niks mee. Ik heb ook genoeg op de planken, zwart op wit, wat een ernstige schending is van mijn rechten. Zodra je met kritiek komt op de gevestigde orde, of het nu om hulpverleners gaat, huisartsen of politieagenten, wordt er gehakt van je gemaakt. Mijn strijd om een klein beetje basis en gerechtigheid heeft me chronisch ziek gemaakt, uitgekotst, tot een besmet persoon met ik weet niet hoeveel psychiatrische diagnoses. Ik zal mijn hele leven nooit meer van de dossiervervuiling en het stigma afkomen.
Wie zich nog illusies maakt over zijn rechten: héél veel sterkte!
Zo Sabine, dat klinkt niet best. Onze ervaring bij Doorbraak en andere organisaties en actiecomités is echter dat er met een beroep op je rechten nog best wat te halen valt. Soms. Uiteindelijk zijn die rechten natuurlijk ver ingeperkt de afgelopen jaren en zijn echte verbeteringen alleen collectief af te dwingen, via actie en het opbouwen van een tegenmacht van onderop. Van (de meeste) partijen moet je het niet hebben…
@Sabine Neuteboom Je reageert op een manier wat precies het tegenovergesteld is als van jou verhaal boven. Je komt steeds meer ongeloofwaardig over, achterdochtig en je gaat mensen nog beledigen ook. En nee ik werk niet voor de overheid. En ja ik heb zelf ook in de bijstand gezeten. Als je geen discussie wilt, plaats je verhaal dan ook niet op een openbaar forum waar ieder zijn mening mag geven, ook al is dat niet wat je wilt horen. Maar iemand een zieke geest vinden, vind ik wel beetje ver gaan, vind je ook niet ?
los van dat de interview/verhoor-methoden asociaal zijn natuurlijk (iemand een hele dag vasthouden zonder pauze/ voedsel en zelfs iets te drinken te geven).
Uhm in een politie cel heb je pauze, en bovenstaande is onzin. Politie cel is geen hotel
Verdere reacties die de integriteit van AnneMarie in twijfel trekken laten we niet meer door.
Ik sluit me 100 procent aan bij het commentaar van Sabine Neuteboom. Ik ben ook zeer verbaasd over de domheid en het gebrek aan medeleven waarmee gereageerd wordt op dit verhaal. Onvoorstelbaar. En dat zélfs Paul het een raar verhaal vindt begrijp ik ook niet. Een man die ik toch meestal hoog heb staan qua reactie’s en die ik intelligent inschat. Ik wil deze vrouw veel sterkte wensen. Ik weet als geen ander hoe gemeen de sociale dienst kan zijn. En als ik je één tip mag geven. Laat alsjeblieft je honden op naam van deze vriend staan. Want zet je ze nu op je eigen naam dan loop je het risico dat je je honden nog kwijt gaat raken ook en/of dat ze zelfs afgemaakt gaan worden.
O ja, en een politiecel is zeker geen hotel nee. Daarom horen daar ook de echte criminelen in en geen mensen zoals hierboven beschreven!
Nergens lees ik dat haar op haar zwijgrecht (de “cautie”) is gewezen. Verder hoop ik dat de dag nog eens aanbreekt dat dit soort terreur met terreur beantwoordt zal worden. Daar is dan al jarenlang naar gesolliciteerd. Tegen een paar jongens uit de Friese Woeden hadden ze dit niet zo gedurfd. Over die “cautie” vond ik dit juridische verhaal:
(Het gaat over iets anders, maar in principe geldt dit ook voor de soos)
De cautie in het bestuursrecht
09 apr 2015 Reageer
Onlangs kreeg ik in een cursus de vraag voorgelegd wanneer nu precies de bestuurlijke cautie moet worden gegeven. Daarover is wel een en ander te zeggen. De cautie is geregeld in artikel 5:10a van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Het artikel bepaalt het volgende: 1. Degene die wordt verhoord met het oog op het aan hem opleggen van een bestraffende sanctie, is niet verplicht ten behoeve daarvan verklaringen omtrent de overtreding af te leggen. 2. Voor het verhoor wordt aan de betrokkene medegedeeld dat hij niet verplicht is tot antwoorden.
We bevinden ons op het schemergebied tussen het bestuursrecht en het strafrecht. De cautie speelt zich alleen af in het strafrecht; het is een uiting van het beginsel dat in het Latijn voluit heet “Nemo tenetur prodere se ipsum”, kortweg afgekort met nemo teneturbeginsel. Letterlijk vertaald: Niemand is gehouden zichzelf te verraden. Wij kennen het als het zwijgrecht: het recht van een verdachte om te zwijgen op vragen van opsporingsambtenaren, officieren van justitie, rechters enzovoort.
Let wel, het gaat over het strafrecht. In het bestuursrecht kennen we, bij het handhavingstoezicht, een heel ander beginsel. Dat beginsel is verwoord in artikel 5:20 Awb: een ieder is verplicht aan een toezichthouder binnen de door hem gestelde redelijke termijn alle medewerking te verlenen die deze redelijkerwijze kan vorderen bij de uitoefening van zijn bevoegdheden. Inderdaad, dat is precies het tegenovergestelde van het zwijgrecht, de spreekplicht (en nog meer dan dat, want het gaat om “alle medewerking”, dus ook het inleveren van de PC enzovoort).
Stel je bent toezichthouder maar tevens opsporingsambtenaar. Je begint met het houden van toezicht bij een afvalstoffeninrichting. De chef van het terrein, de receptionist, de medewerkers, ieder is verplicht alle medewerking te verlenen. Dus je vraagt iedereen het hemd van het lijf, neemt vrijelijk foto’s, maakt kopieën van enkele logboeken en dan krijg je in het gesprek met de directeur in een keer het vermoeden dat er een strafbaar feit is begaan. Wat moet je nu doen? De foto’s wissen, de kopieën verscheuren en je aantekeningen aan de directeur van de inrichting geven? Nee dus. Het enige dat je geeft is de cautie. Je zegt dus tegen de directeur: “Beste directeur, ik krijg nu het vermoeden dat een strafbaar feit is gepleegd. Op dit moment is mijn toezichthoudende taak geëindigd en mijn opsporingstaak begonnen. Daarom wil ik u er nadrukkelijk op wijzen dat u vanaf dit moment niet meer hoeft te antwoorden op mijn vragen, hoewel dat uiteraard wel mag.” Dat is de cautie.
En wat betekent dat nu voor hetgeen de directeur, de receptioniste, de chef van het terrein en een aantal medewerkers hebben verklaard toen ze nog spreekplicht hadden? Die verklaringen zijn in de strafrechtelijke procedure niet meer van enigerlei waarde. Dat heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens op 17 december 1996 uitgemaakt in het arrest Saunders – United Kingdom. Het Hof overwoog in dat arrest dat informatie, vergaard in de bestuursrechtelijke procedure, niet mag worden toegelaten als bewijs in de strafrechtelijke procedure, nu in dat geval de plicht tot het verschaffen van inlichtingen in strijd komt met het verbod van zelfincriminatie (zwijgrecht) van 6 van het Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).
Niets weerhoudt de toezichthouder, thans opsporingsambtenaar er overigens van om alle personen die hij als toezichthouder heeft gehoord, na de cautie te vragen of die personen blijven bij hetgeen zij verklaard hebben toen ze nog in het kader van de uitoefening van het bestuursrechtelijk toezicht werden gehoord. Als ze dan zeggen dat ze bij die verklaringen blijven, dan gelden de in de toezichtfase afgelegde verklaringen als verklaring afgelegd in de opsporingsfase.
Let wel: het Saunders arrest geldt voor in de bestuursrechtelijke fase afgelegde verklaringen. Voor informatie, die onafhankelijk van de wil van de betrokkene bestaat, geldt het arrest niet. Concreet betekent dit dat de foto’s die gemaakt zijn en de kopieën, alsmede hetgeen de toezichthouder in de toezichtfase heeft waargenomen maar ook eventuele meetresultaten en genomen monsters (mits genomen in overeenstemming met de aanwijzing van het college van procureurs-generaal, zie Staatscourant 2009, 14714) kunnen dienen als bewijsmiddel in de strafrechtelijke procedure. De vraag is of dat voldoende wettig en overtuigend bewijs voor de strafrechter oplevert maar daarover een andere keer.
Met dank aan mr. Willie Elferink, trainer en docent aan de Bestuursacademie Nederland
Ik geloof dit verhaal absoluut, en ben bang dat het een topje van de ijsberg is.
De meeste slachtoffers hebben geen flauw benul hoe ze zich moeten verweren, laat staan de wegen te vinden naar de publiciteit.
Topjuristen en autoriteiten op verschillende rechtsgebieden in Nederland waar ik mee gesproken heb luiden de noodklok.
Zal verschillende artikelen hier plaatsen over wat ze te zeggen hebben.
http://www.sdnl.nl/tak-rvs3.htm
https://dwangarbeidneegroningen.wordpress.com/category/persbericht/
http://asielzoekers.blogspot.nl/2011/08/advocaten-luiden-noodklok-situatie-veel.html
http://www.joop.nl/leven/detail/artikel/31807_advocaten_slepen_staat_voor_de_rechter/
Ik heb er maar een paar uit de collectie hier neergezet, de lijst is eindeloos van de rechtsondermijningen en de wetteloosheid die steeds verder aan het oprukken is in Nederland. Gewoon even googelen en je vindt eindeloze publicaties over de teloorgang van het recht en de democratie.
Hele bevolkingsgroepen nu worden hard geraakt het is geïnstitutionaliseerd dat maakt het des te gevaarlijker.
En de groepen van slachtoffers of groepen van mensen die ernstig gevaar lopen worden groter en groter.
De totale uitholling van het recht en vrijheid is al tientallen jaren aan de gang in Nederland, alleen wordt het nu zo groot en monsterlijk dat zelfs grote humanitaire organisaties wereldwijd beginnen op te vallen hoe slecht het in Nederland nu gesteld is met de mensenrechten. De VN humanitaire afdeling had zeer zware kritiek deze week over hoe dit kabinet met de vluchtelingen wil gaan omgaan.
Nederland heeft al veel te lang een goede naam die onterecht is, over hoe het met de mensenrechten hier gesteld is.
Dat heeft veel te lang zand in de ogen van de wereld gestrooid. De wereld is misleid.
Condor
Lees het verhaal nog eens, maar dan verplaats je eens in de huid van een neutraal persoon. Het probleem is dat jullie het van positie als uitkeringsgerechtigde zien. Maar ik wil en moet het hele verhaal toch neutraal en ook feitelijk proberen te bekijken.
Ik schreef: De pups word een ander verhaal omdat een vriend eigenaar is geworden en alle kosten betaald, maar de honden bij de oude baas blijven. Zoiets roept inderdaad vraagtekens op. Een andere vriend betaald een nieuwe auto en diverse rekeningen? Ook al heb je er schuld bekentenissen van, het zal inderdaad, in zijn geheel gezien, ook vraagtekens kunnen oproepen.
Bekijk het van een neutraal standpunt en dan zou het ook bij jou vraagtekens oproepen en waarom? Het is een uitkeringsgerechtigde en die hebben niet veel geld. Paarden, honden pubs, ect kost nu eenmaal veel geld. Ik zeg niet dat dit onmogelijk is, maar het roept nu eenmaal vraagtekens op.
Maar buitenstaanders kennen of krijgen maar 1 kant van het verhaal mee.
Ik schreef ook: Maar zolang jij alles op papier hebt en alles kunt aantonen en dit ook al schriftelijk (met ontvangstbewijs) gemeld had bij de gemeente, mag dit niet tot problemen leiden.
En als dit zo zou zijn, dan vraag ik me af, waarom ben je dan bang en laat je, je intimideren? Als jij de zaak in orde hebt, hebben zij geen poot om op te staan. Zij moeten de beschuldigingen nog altijd zien hard te maken. Op het moment dat iemand je beschuldigt, dan moet je toch proberen je zelf in bedwang te houden. Laat hun maar eens met bewijs komen.
Natuurlijk is het asociaal en onbeschoft wat er gebeurt is en een beetje advocaat had hier ook direct gehakt van gemaakt, pro deo of niet. Ook jij zelf had hier een eind kunnen maken door je mond te houden. Op het moment dat je in gaat op die beschuldigingen, gaan ze je proberen een schuldbekentenis uit te lokken. Wetende dat bewijslast schijnbaar niet echt telt in de bijstand is het dus verstandiger om niet meer te praten en te beroepen op mijn zwijgrecht. Er zijn maar heel weinig mensen die hier echt mee om kunnen gaan en een kloppend verhaal kunnen vertellen als zij echt onder druk worden gezet.
Zij beschuldigen me, laat hun maar eens met bewijs komen. als jij de zaken in orde hebt, kunnen ze helemaal niks.
Toch word ze veroordeeld door een rechter tot zeer hoge straffen. Een rechter wil toch graag bewijslast zien voordat deze een uitspraak doet. Zonder bewijs kun je niet zomaar veroordeelt worden.
Ik wil niet zeggen dat ze een leugenaar is, maar ik ken de achtergrond niet en deze zaak roept te veel vragen op. Maar is dit geheel mijn mening.
@ Annemarie, wat een verhaal. Wat ik niet begrijp: je had een advocaat. maar die heeft je blijkbaar niet gezegd dat e meteen na de intrekking weer een nieuwe aanvraag moest indienen? Wat dat had je namelijk moeten doen.
Wat ik mis in dit verhaal:
Ik lees nergens dat het College zegt dat het RECCHT OP BIJSTAND NIET WAS VAST TE STELLEN. Ze hebben gezien dat je pups had, ze hebben je bankafschriften gezien. Ze vorderen 26000 euro terug omdat ze waaraschijnlijk vinden dat je de inlichtingenplicht hebt geschonden en dat je inkomsten had.
Normaal is het dan zo , ook al zou je opzettelijke inkomsten verzwegen hebben, dat ze gaan kijken wat de inkomsten zijn. STel nou dat betwijfeld wordt of die pups nou wel of niet van jou zijn: STel ze zijn van jou, laten we eens aannemen dat dat het uitgangapunt is geweest voor de intrekking.
Dan moeten er toch heel wat pups zijn verkocht in die 2 jaar wil je meer dan 26000 euro terug moeten betalen. Als je namelijk 26K moet terugbetalen impliceert dat dat het College heeft vastgesteld dat OF het recht op bijstand was niet vast te stellen omdat je een boekhouding hebt, OF omdat het College heeft aangetoond dat je meer dan 26K verdiend hebt.
Dus ik begrijp hier helemaal niks van. Ik denk dat ook dat je onmiddelijk die deal in moet trekken, en METEEN een nieuwe aanvraag indient. De beoordelingsperiode voor de rechter namelijk ingeval van intrekking bestrijkt nooit verder dan de datum van het intrekkingsbesluit. Dus je had meteen DAARNA weer een neiuwe uitkering aan moeten vragen. En als tijdens die periode niet blijkt dat jij meteen die dag erna weer pups hebt verkocht, of die week of die maand erna, dan heb je gewoon recht op bijstand.
ik heb nog niet alles gelezen, het is een lang verhaal. Ik kom er dus nog op terug.
En dat is ook iets dat ik niet begrijp omdat je zegt dat je een advocaat had.
Ik raad iedereen aan: ga niet in gesprek met het College zonder het gesprek op te nemen. Iedereen heeft toch een Iphone. Installeer een Voicerecorder, voor het geval dat….ze opeens voor de deur staan. Iedereen moet erop voorbereid zijn dat je naar kantoro moet komen voor een lulsmoes en dat ze daarna met je meelopen om je huis te controlen.
Ik vind het voorts ook niet normaal dat je 8 uur bent vastgehouden. Dat is vrijheidsberoving. Daarteggen zou ik aangifte doen.
En…heel belangrijk….Dien een WOB verzoek in bij het COllege en vraag of de personen die jou hebben aangehouden in LOONDIENST zijn vanhet College. Betreft het een extern buro??? Dan kun je simpel het besluit laten vernietigen omdat dat nou eenmaal niet is toegestaan omdat het een kerntaak is van gemeenten.
Loopt het hoger beroep nog? Nou afijn, ik lees de rest tzt nog
maar in elk geval; DEAL OF NIET. Doe meteen maandag een nieuwe aanvraag. Je bent ziek en je kunt niet zonder geld, ook niet voor je kinderen.
Iets ondertekenen wat niet waar is, onder bedreiging? Zou ik NOOIT doen! Je gaat toch ook geen moord bekennen als je het niet gedaan hebt??
En de hele dag geen eten en drinken.. inderdaad schandalig, en ja, ik heb dat ook eens meegemaakt!!!! Ik weet hoe dat is.
Vraag me wel af waarom een auto hebben als je geen werk hebt en je kan de electriciteitsrekening niet eens betalen…