Gemeente Smallingerland dwong dwangarbeidster al vier keer om ‘contract’ te tekenen
Dwangarbeidster Jolanda van Urk doet haar verhaal over de praktijk van de dwangarbeid in de Friese gemeente Smallingerland.
In april 2012 werd ik aangemeld door de gemeente Smallingerland om een verplicht “reïntegratie”-traject te volgen bij het WSW-bedrijf Caparis. Er werd mij in eerste instantie verteld dat het voor een aantal dagdelen per week zou zijn, hetgeen bij nader inzien 36 uur bleek te zijn. Nadat ik had aangegeven de zorg te hebben voor een minderjarig kind waarbij ADHD is vastgesteld en die de nodige zorg en aandacht nodig heeft, werden de uren teruggebracht naar 32 uur per week.
Ik kreeg in eerste instantie een overeenkomst voor drie maanden, die na die periode werd verlengd met nog 6 maanden. Ik heb mij al die tijd volledig gemotiveerd ingezet, wat resulteerde in het feit dat ik een onbetaalde baan kreeg op de Schakel-afdeling, en onder andere ook fungeerde als aanspreekpunt voor de mensen met wie ik samenwerkte. Het was de bedoeling dat je door het traject uit zou stromen naar een betaalde baan, maar dat werd niet waargemaakt. Integendeel… er waren veel beloften die niet konden worden waar gemaakt, en ondertussen moet je hele dagen geestdodende en stompzinnige werkzaamheden verrichten op het niveau van mensen met een beperking. Werkzaamheden die op geen enkele wijze enige meerwaarde bieden bij het vinden van een betaalde baan.
Gelukkig vond ik na veel sollicitaties zelfstandig een baan bij de NDC Mediagroep. Ik kon daar in november vorig jaar beginnen. Met voldoende uren, zodat ik uit de bijstand was. Ik heb daar vervolgens gewerkt tot en met eind april dit jaar. Toen raakte ik mijn baan weer kwijt. Niet omdat ik niet voldeed, maar door een overname van het bedrijf en de daaropvolgende reorganisatie raakten driehonderd mensen hun baan kwijt. Waaronder ik helaas dus ook.
Daar sta je dan weer met lege handen, en geen inkomsten meer. Met lood in de schoenen ben ik weer naar de gemeente gegaan voor een WWB-uitkering. En dan zit je één week later weer bij Caparis. Terug bij af! Wederom een intakegesprek, en al die mooie praatjes die ik al eerder gehoord had. Weer een overeenkomst voor drie maanden. Die zijn ondertussen voorbij en onlangs werd mij de bekende verlenging van zes maanden voorgelegd die ik diende te ondertekenen. Anders zouden er sancties volgen op mijn uitkering. Dat kan ik mij uiteraard niet veroorloven en dus heb ik met tegenzin en onder protest ondertekend.
Opheldering
Ik wens graag opheldering over deze gang van zaken. Vanaf april 2012 tot nu heb ik dus vier contracten moeten ondertekenen en nog zes maanden gewerkt bij de NDC Mediagroep. Ik vind eerlijk gezegd dat ik mijn goede wil en inzet hiermee wel getoond heb.
Ik zie steeds meer mensen werken zonder loon vanuit de bijstand en dat is allesbehalve “gewoon goed werk”. Er worden WSW-ers ontslagen en de mensen in de bijstand nemen hun plekken in: arbeidsverdringing. Maar die krijgen geen loon en vallen niet onder afspraken die de vakbonden in de cao maken. Zij moeten werken onder een bijstandsregime met strenge controles, partnertoets en vermogenstoets, terwijl mensen met een loon niet onder dat regime werken. Bij het werken met behoud van uitkering komen veel misstanden voor. Het is dwangarbeid, en er is misbruik van macht door klantmanagers. Er wordt voortdurend gedreigd met straf, zoals het opleggen van sancties, en die worden ook daadwerkelijk opgelegd. Er worden beloften gedaan die nooit worden waargemaakt. Ze helpen je niet om je kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Je wordt daarbij eigenlijk tegengewerkt.
Arbeidsrechten
Je moet aanwezig zijn, en als je ziek bent geloven ze je niet. Werken voor je uitkering betekent in één klap iemand al zijn arbeidsrechten en arbeidsvoorwaarden ontnemen die men in de afgelopen decennia heeft opgebouwd. Men is druk bezig om de toch al zo kwetsbare werkzoekenden die werken voor hun uitkering voortdurend sancties op te leggen om zo de kosten van de uitkering te beperken. Wel productie maken maar geen loonkosten, welke werkgever wil dat nu niet?
En door straks een werkzoekende in de WWB in dienst te nemen komt de grote wens van werkgevers dichterbij om lage loonkosten te hebben en geen enkel risico meer te lopen bij het aangaan van arbeidscontracten. Ten tijde van de crisis is dit dus de kans voor uitbuiters die geen enkele empathie hebben met werkwilligen. Zelfs de correcte werkgever heeft straks geen keus, en moet dit gaan toepassen in zijn bedrijf om te blijven concurreren.
Gemeenten sluiten in toenemende mate “uitleenovereenkomsten” met ondernemingen waarbij uitkeringsgerechtigden worden uitgeleend. Vaak wordt de uitleenkracht voorgehouden dat hij of zij na een periode een “normale” arbeidsovereenkomst kan krijgen (dat doet Caparis bijvoorbeeld met Riviera). Maar meestal gebeurt dat niet en wordt hij of zij weer uitgeleend aan een volgend bedrijf.
Op het matje
Kun je je voorstellen hoe waardeloos je je voelt wanneer je in een bedrijf werkt waar je collega’s werken voor loon, en jij voor een schamele uitkering hetzelfde werk doet? En geen werknemer bent, maar een uitkeringstrekker? Kun je je indenken hoe het moet zijn om iedere maand op het matje van de uitkeringsambtenaar te komen om te laten zien dat je braaf gesolliciteerd hebt, en dat je, als je dat niet goed genoeg gedaan hebt, een deel van je uitkering verliest?
Momenteel is er bij Caparis op de afdeling geen werk meer. Dat duurt ondertussen al drie weken. De uitkeringsgerechtigden worden wel geacht aanwezig te zijn, maar hebben niets te doen, behalve de hele dag aan de tafel zitten. Dat is volkomen zinloos en dient geen enkel doel. Er heerst een grote onvrede onder de mensen die daar worden geacht te werken onder dwang met behoud van uitkering. Het is uiterst demotiverend en uitzichtloos, en het is niets anders dan exploitatie van mensen in een zwakke positie, waar ook nog eens subsidie voor verkregen wordt! Het is een schandalige constructie hoe op deze manier met mensen wordt omgegaan.
Ik wil ook graag opheldering over het volgende. Waar is de meerwaarde voor mij persoonlijk om hetzelfde traject nogmaals te doorlopen? In hoeverre zijn de werkzaamheden bij Caparis maatschappelijk nuttig? Er is sprake van arbeidsverdringing. WSW-ers worden eruit gewerkt en uitkeringsgerechtigden nemen hun plaats in. Het maatschappelijk nut daarvan is uiterst dubieus. WSW-ers verdienen honderddertig procent van het wettelijk minimum loon, en WWB-ers met behoud van uitkering slechts zeventig procent. Voor alle onbeloonde werkzaamheden geldt officieel dat zij additioneel van aard dienen te zijn.
Jolanda van Urk
Heftig. Bedankt Paul voor je uitleg. Ik wist niet dat het al zo erg was!
Dit is maar het topje van de ijsberg, er word ruim 8 miljard belasting geld verknoeit aan werk en re-integratie en andere trajecten en dan proberen gemeentes, werk en re-integratie bedrijven ook nog eens via de werkgevers en uitkeringsgerechtigden nog een keer geld te verdienen, welke zoals je met het voorbeeld van post.nl kunt zien, ook nog slaagt.
Bij veel participatie plaatsen heb je niet eens uitzicht op een half jaar contract. Daar kun je max 2 jaar werken met behoud van uitkering.
Of al die werkplekken een uurloon betalen aan de gemeente weet ik niet, maar als dat het geval is, dan gebruiken ze mensen met een uitkering als melkkoe, en hebben we het over slavernij 2.0
Het geld moet toch ergens weg komen.. zoals vaak het geval is, nu ook weer bij de armsten van de samenleving.
De wethouders en en ambtenaren zorgen er wel voor dat het geld bonnen blijft komen, anders worden ze zelf misschien wel wegbezuinigt, en moeten ze zelf werken met behoud van uitkering,
En zijn ze hun 13 en 14e maand kwijt.
De meneer van post.nl verteld dat ze een bruto vergoeding betalen die hoger is dan het minimum loon en de wethouder geeft dat ook toe, diverse malen trouwens.
Dit komt niet alleen voor bij post.nl, maar ook bij andere bedrijven.
Zelf ben ik al 25 jaar werkzaam bij de sociale werkvoorziening Empatec, in zuid-west Friesland. Uit ervaring weet ik dat empathie/begeleiding/re-integratie vaak holle kreten zijn. Het is een gewoon produktiebedrijf en leidinggevenden bedienen zich net zo goed van elleboog-technieken als elders. Als je ziet hoe de sociale werkvoorziening/re-integratie zichzelf presenteert, dan is dat een grote wassen neus. Nog erger dan wasmiddelen-reclame. 🙂
Hallo,
Mijn uitkering was stopgezet omdat ik niet wou meewerken aan een re-integratietraject van 38 uur per week, werken op een voormalig sociale werkplek (verdringing van de arbeidsmarkt) met behoud van uitkering.
Door de ophef in de samenleving over de “tegenprestatie”, misbruikt de gemeente steeds vaker de term “re integratie”.
“Re-integratie” en “tegenprestatie” zijn twee verschillende dingen, maar in feite komt dit in de werkelijkheid op hetzelfde neer, maar dit verbergt het ware doel van de gemeente iets beter, namelijk; werken met behoud van uitkering.
Met het inzetten van re integratie kan de gemeente doen wat ze willen met de uitkeringsgerechtigde, immers werkritme opdoen is het doel.
In mijn ogen is werkritme een gevolg van het uitoefenen van een betaalde baan, maar dit terzijde.
Ik moest een overeenkomst tekenen in bijzijn van mijn werkcoach. Dit heb ik geweigerd en beargumenteerd.
Ze hebben een tijdje mijn uitkering tegengehouden / niet uitbetaald (2 weken), maar uiteindelijk hebben ze de strijd maar opgegeven.
Probleem is namelijk; ze kunnen je niet verplichten.
Ze kunnen wel bluffen met het opschorten van de uitkering, maar het is gewoon verboden iemand aan het werk te zetten tegen zijn wil.
Blaffende honden bijten niet.
Vooral als iemand gewoon per direct inzetbaar is voor een betaalde baan.
Dat werkgevers je geen baan gunnen omdat je te duur bent t.o.v iemand van 23 jaar en jonger, daar kan jij niks aan doen.
Mijn advies aan allen die bedreigd worden met dwangarbeid is; het zoveel mogelijk tegenwerken van de gemeente in alle opzichten. Dit helpt.
Medewewerkers van de gemeente hebben vaak geen tijd en zin om veel energie de steken in iemand die tegenwerkt (mede door bezuinigingen bij de gemeente) en het zijn ambtenaren, die steken vaak nergens graag ergens energie in. Ze hebben liever personen die zich niet goed kunnen/durven te verdedigen.
Als je toch te maken hebt met een overijverige “werkcoach”dan neem je de telefoon niet meer op, je telefoon is stuk, geen geld voor een nieuwe.. Brief van de Sociale Dienst niet aangekomen etc.
Uitnodiging werkplek; kan niet door griep of andere ziekte.
Vervoersmiddel gestolen, geen geld voor nieuw vervoersmiddel. Lopen kan ook niet door blessure tijdens sport of iets dergelijke. Zo zijn er heel wat dingetjes die je kan gebruiken om een aanval van de gemeente af te ketsen. 🙂
Het is misschien niet leuk om te doen, maar dit is een manier om weerstand te bieden.
Ik wens jullie prettige feestdagen, en een gelukkig(er) 2014!
Wees sterk.
Hoi Jolanda,
Goed dat je deze praktijken aankaart.
We hebben er weleens over gehad, goed dat je hebt door gezet.
Het werk is verschrikkelijk als je enig niveau hebt, toch kwam ik altijd dood moe van mn werk.
De gemeente Smallingerland voert een beleid waar Poetin jaloers op is:
*Je moet gewoon doen wat je wordt opgedragen en voor privé problemen is minimaal begrip.
*36uur moest ik werken, maar daarnaast wordt ook nog kritisch naar je sollicitaties gekeken. Daarvoor heb ik de tijd en rust nodig, vaak was ik dan thuis nog met mn sollicitaties bezig. Ik was meer dan 40uur pw bezig voor mn schamele €900 per maand,
*Omdat ik in 2014 met een opleiding in de zorg begin, heb ik gevraagd of ik bijv. ook vrijwilligerswerk mocht doen bij Talant. Dat leek me goed voor mijn ontwikkeling en je maatschappelijke waarde is hoger dan wanneer je mos inpakt(of zoals jij verplicht aanwezig zijn om verder niets te doen). Maar de gemeente vond het geen goed idee, zelfs een paar uur was onbespreekbaar.
*Bij Caparis (Drachten) word je veel belooft (de kansen op een contract bij Caparis, de mogelijkheid je te ontwikkelen, variatie in je werk etc.) wat later dan weer niet mogelijk blijkt te zijn.
Ik heb altijd het gevoel gehad, dat de wwb-ers gebruikt worden om de financiele problemen die zijn ontstaan nadat de directeur met tonnen vertrokken is.
Als ik je nog ergens mee kan helpen, laat maar weten. Ik heb een slechte tijd gehad bij Caparis gelukkig waren er leuke medewerkers die het wat dragelijk maakten. Ik zou ze graag nog eens terug pesten!
Groeten,
AJ
zou graag in contact treden met Jolanda en haar ondersteunen
heb heel veel te melden over caparis drachten
zelf vertel ik mijn verhaal persoonlijk het is immers te lang om op papier te zetten
in het kort ze hebben mij er gewoon uitgewerkt.enz enz.
groetjes siska
sorry voor mijn late reatie
Hallo jolanda
Ik werk zelf bij Caparis, begonnen in Drachten, en nu bij Caparis Foodpack in Heerenveen. Ik ben arbeidsgehandicapt en heb een WSW-indicatie, die net weer verlengd is. Het rare wil nu dat ik er, na afloop van dit derde contract, niet langer mag werken en dus thuis kom te zitten. Bij ons werken er ook heel veel via de gemeente uitzichtloos bij Caparis, bij die mensen wordt het wel steeds verlengd, terwijl ze er gratis moeten werken. Dus mensen die het nodig hebben moeten weg, en mensen die gezond zijn moeten er persé werken. Dit is toch niet normaal meer. Maar ja wel super goedkoop natuurlijk. Moderne slavernij noemen ze dat. Dus ik ben het helemaal met je eens, en als het kabinet/gemeente het willen, laat die mensen vrijwilligers werk doen, maar het rare is dat mag dan weer niet. Pff wat een verschrikkelijk beleid. Zo kan ik ook goedkoop een onderneming runnen. Lekker goedkoop. Veel succes met hopelijk heel veel aandacht voor dit onderwerp.
Groet.
Hallo Jolanda,
Helaas kan ik met je hier over mee praten (alleen was het toen nog bij ReWork).
Nu komt het leuke. Via ander mensen in de bijstand ben ik op een website gekomen waar percies een beetje staat hoe en wat http://www.weethoehetzit.nl/situatie/1/ik-heb-een-uitkering/1/1/ik-heb-een-bijstandsuitkering-wat-zijn-mijn-plichten/531
Bij ReWork hebben ze toen ook flink misbruik van ons gemaakt ipv 4 uren per dag naar 7 te doen terwijl iedereen een contract had/heeft van 20 uur per week.
Maar dat is niet het enigste, der werk niet aan de ARBO voorschriften gehouden, Contracten verliepen en gebeurde niets mee.
Maar zo zijn der wel meer dingen zoals: Heb tijdelijke huisgenoot gehad ivm zijn relatie breuk en gemeente moest gelijk al mijn gevens hebben (ik was student). Ik zei tegen mijn huisgenoot van dat hebben ze niet nodig want je hebt een Kostgeldovereen komst (zie website http://smallingerland.rechtopbijstand.nl/inhoud?pid=20 ) Helaas heeft gemeente toen gezegt van we stoppen je uitkering (volgens mij mag dit niet zomaar).
Op 11 februari 2013 moest ik verplicht naar school toe van de gemeente terwijl ik heb aangeven dat ik niet kon rond komen van een studifinanciering, hier had de gemeente geen boodschap aan, ik heb toen contact gehad met Overheid.nl en die vertelde mij dat de gemeente mij eigelijks de uitkering hadden moeten laten lopen. Vervolgens heb ik dit bij mijn consulent gemeld en ze heeft er toen niets mee gedaan.
Met het gevolg dat ik nu aardig diep in de schulden zit & geen vertrouwen meer heb in de gemeente Smallingerland.
Ik woon in Den Haag, hier komen de tewerkgestelden bij het HWB (haags werkbedrijf) terecht. Papierprikken temidden van 50 andere nationaliteiten die niet weten wat ze daar doen ….. of op een sociale werkplaats het werk van WSW ers moeten doen ..
Ik zit bij het FNV, en er wordt hard aan gewerkt ism de Haagse Stadspartij (HSP) om dit soort misstanden aan de kaak te stellen.
Hallo,
Ik ben blij dat ik dit artikel gevonden heb!
Mijn verhaal is helaas iets te lang om helemaal hier uit te leggen.
Lang verhaal kort, gemeente wil mij in 2015 (weer) naar Caparis hebben, ik voel me daar uitermate ongelukkig.
Heeft iemand tips om hier in tegen beroep te gaan ?
Is het überhaupt wel verstandig in tegen beroep te gaan?
Fred schreef: ” Als je in de Bijstand bent terecht gekomen en je vindt een betaalde baan zoals jij dat deed en je komt weer zonder werk te zitten zoals met jou ook gebeurde, waarom kom je dan weer in de Bijstand terecht?”
Fred, U heeft minimaal 3 maanden en maximaal 38 maanden recht op een WW-uitkering. Hoelang uw WW-uitkering duurt, hangt af van uw totale arbeidsverleden en het moment waarop u werkloos bent geworden.
In haar geval heeft zij dus 26 weken gewerkt (half jaar) en dat is wat je minimaal moet hebben gewerkt als je in aanmerking wilt komen voor een WW-uitkering.
Jolanda had een half jaar gewerkt, kwam dus voor 3 maanden in de WW en stroomde vanuit daar naar de WWB-uitkering van de gemeente. En toen begon voor haar dus de “ellende” wederom.
Ikzelf zit nu ook in deze situatie, anderhalf jaar gewerkt, drie maanden WW en vervolgens via de gemeente bij Caparis!
Ben nu in de 10e week en ik ben benieuwd wat er hierna volgt. Het productiewerk hier is niets voor mij en heeft geen enkele maar dan ook geen enkele toegevoegde waarde. Dat heb ik ook al medegedeeld aan mijn consulent en wacht nu af wat men voor mij in gedachten heeft.
Mijn conclusie: “voor sommigen zal dit een goede route wezen naar een baan en voor anderen is dit niet de juiste weg, met de laatste groep zal je iets anders op moeten zetten. Dat zal niet lukken via dreigementen en druk maar met inzichten en motivatie!”
Ik wil Jolanda graag aanbieden een loonvordering tegen Caparis en/of de gemeente in te stellen. Inzet wordt dan betaling van het minimumloon over de gehele gewerkte periode. Let op: de FNV heeft ook het standpunt dat in een geval als het onderhavige het minimumloon betaalt dient te worden.
Ik lees niet dagelijks deze berichten, maar wellicht kan iemand van deze website mij met je in contact brengen.
Even ter aanvulling op mijn reactie van 4 maanden geleden;
Na de 10 weken kwam ik in het “Blijf fit” programma wat inhoudt dat je iedere week een kleine 2 uren bij elkaar in een groep komt en onderling de vooruitgang van jouzelf en anderen bespreekt op het gebied van solliciteren.
Ook hebben we nu en dan een onderwerp waar je wat van kunt opsteken, zoals “moeilijke vragen” tijdens een sollicitatiegesprek. Hierbij valt te denken aan een vraag als: “noem eens een negatieve karaktereigenschap van jezelf”.
Zoals ik al zei, je kunt er wat van opsteken en iedere week is er meer te leren dan een andere week.
Slechter word je niet van dit soort programma’s.
Ik durf gerust te stellen dat voor mij de ervaring met Caparis en de gemeente Smallingerland in het midden liggen.
In het midden van er iets van leren of er niets van leren. Ik had en blijf mijn twijfels houden over dit soort van programma’s.
Even buiten Caparis en bovenstaande verhalen om:
Wat ik jammer vind dat velen niet weten dat het feit is dat er in ons economisch bestel, een werkloosheidspercentage hoort te zijn van ongeveer 4%. Dit is nodig voor rust op de werkvloer in het algemeen. Anders krijg je (bij lagere cijfers) arbeidsonrust, mensen zullen bij gebrek aan werknemers hogere looneisen gaan stellen.
Alle economen zullen dit onderschrijven. Mijn mening is dan ook dat je voor deze 4% werklozen goed dient te zorgen.
Het moet niet zo zijn dat je hen het leven zuur maakt en in allerlei onzinnige werkzaamheden met behoud van uitkering stopt. Daar wordt niemand maar dan ook niemand beter van!
Goed dat je dat inbrengt. Maar wij willen natuurlijk juist een ander “economisch bestel”, meer “arbeidsonrust” en “hogere looneisen”.
“Je” (ik neem aan dat je op de staat en de kapitalisten doelt) moet inderdaad goed zorgen voor de “werklozen” (baanlozen bedoel je, want steeds meer “werklozen” werken wel degelijk, en wel gratis) en dat doet men juist niet momenteel.
Ze maken ons echter inderdaad het leven zuur, maar het is niet zo dat “niemand maar dan ook niemand” daar “beter van” wordt. Dat leven zuur maken is bedoeld om ons te dwingen slecht- of zelfs onbetaalde arbeid aan te nemen. Van dat zuur maken profiteren de bazen. Het heeft dus wel degelijk nut, alleen niet voor ons.
Hallo Jolanda,
Ook ik heb dat traject moeten volgen, en ik was het ook beu om voor je uit te staren, en ik naar kantoor ben gestapt, met de melding als we gevangen zijn want voelde mij in een gevangenis. Hij zei was opdracht van de gemeente. Ik zei dan praat je maar met de gemeente solliciteren kan ik thuis ook wel en dan besteed ik mijn tijd nog nuttig ook. De zelfde middag kwam de man naar mij toe en zei je hebt echt gelijk en we hebben met de gemeente overlegd is de morgen wel even melden, is er geen werk, dan word je wel naar huis gestuurd. Maatwerk kunnen ze niet net wat je schrijft loze beloftes en je een worst voor de mond houden en vervolgens weer weg halen als je hap wilt nemen. Kijken als mens doen ze ook niet want je zoekt wel werk wat je tot je pensioen kan, word niet naar gekeken je doet maar wat hun zeggen.
Ik ben nu in strijd met de gemeente omdat ze mij in een traject willen hebben en ik dat zie inderdaad wat je ook schrijft arbeid verdringen. Ik pas daar voor en net wat je ook schrijft word je meteen een sanctie opgelegd.
Dan volg je een opleiding en vervolgens om dat je dat traject niet wilt, word opleiding ook opeens ingetrokken. Ik heb volop bezwaar aan getekend want wie houd nu mijn re integratie tegen? Dat is in tegenstrijd van de Participatie wet.
Bedankt ook voor jou verhaal want ook leer ik hiervan want ik ben nog lang niet klaar met de gemeente Oostellingwerf.
Dit is het spelletje wat de gemeentes spelen. Maar de gemeente verteld jou je rechten niet in de hoop dat jij dat werk aanvaard met hun slechte voorwaardes, dus met een betaling ver onder het minimum loon zonder enige rechten. Om daar wat druk op te zetten dreigt men met maatregelen (lees: straffen)
Ik noem het woord maatregel bewust een synoniem voor het woord straf. Dit doet de wetgever extra om op die manier onder de wettekst van het EVRM artikel 4 uit te komen. Vergeet dit niet in je verweer.
Er is maar 1 manier om deze onzin te stoppen.
Weiger het werk of de aangeboden voorziening niet. Dat is in strijd met artikel 9 participatiewet en dat levert je dus die maatregel (synoniem voor het woord straf) op. Maar eis een loon en een contract en hou daar aan vast.
Dat recht heb je namelijk en daar kan de gemeente ook niks tegen doen of een maatregel voor opleggen. Zouden ze dat wel doen (jou dwingen hun voorwaardes te accepteren onder dreiging van een maatregel: lees straf) is het gelijk dwangarbeid en kun je dat ook aanvechten.
Nergens in de participatiewet of andere wetten staat dat jij hun voorwaardes moet accepteren. Sterker het is zelfs je plicht om een loon en contract te eisen voor het werk wat je doet of moet gaan doen anders heb jij echt nergens recht op.
Dat ze er zo mee omgaan. Heb ook gehoord dat de s.p. het treitertrajacten vond en die dat bedrijven hen het liefst voor niets willen hebben. Verdringen arbeidsplaatsen die voor de mensen bedoeld zijn en die kostendelersnorm. Er waren ook mensen die verplicht tegels moesten tillen anders werden zij gekort. Tegenwoordig bejegenen ze mensen in de bijstand heel achterdochtig en hoe meer je je best doet des te erger ze worden. Ze behandelen je bij voorbaat als een misdadiger. Je kunt er alleen een negatieve reputatie aan overhouden en en aangeleerde hulpeloosheid van wat je ook doet je doet het toch nooit goed. Dat je daar geen invloed op kunt uit oefenen en dat ze er alles mee denken te kunnen gelijk een kasteloze paria of tweederangs burger. .
Ze willen dat ze er iets tegenoverstellen en een bijstandsuitkering of uitkering moet je verdienen. Ze stellen hele strenge eisen voordat je een uitkering ontvangt en krijgt zelfs bezoek van een ambtenaar. Als je te laat komt wordt je gekort en ook als je er niet verzorgd uitziet en je wil niet meewerken dan korten ze je ook. Slechte gebitten slechte adem en afgetrapte gymschoenen slippers en joggingbroeken en heel lang haar in een staart of vet haar of een ongewoon uiterlijk. Er is ook een boekje geschreven dat heet verzorgd uit de bijstand en daar stellen ze ook eisen aan de taal of je die voldoende beheerst. Ze hebben het over werknemersvaardigheden en dat betekent op tijd op een afspraak verschijnen niet op kauwgum kauwen en geen petje op zetten als je daar komt. Kortom ze stellen er iets tegenover en dat is dat je een reintegratie traject aangaat om vervolgens recht te hebben op een uitkering. Voor een bepaalde beroepen moet je er op een bepaalde manier representatief uitzien. Vet haar, of een slecht gebit en een slechte adem hebben en op afgetrapte schoenen lopen en een petje op hebben en op kauwgum kauwen of er te sjofel bijlopen wat een te onverschillige indruk maakt. . Men moet een wat gemotiveerde indruk maken. . Misschien kunnen sommigen zich geen zeeppoeder veroorloven of basis toiletartikelen zoals zeep en shampoo tandpasta of nieuwe kleding maar er bestaat zoiets als dress for succes en daar kun je als bijstandsgerechtigde gratis kleding krijgen. Het hoeft niet overdreven te zijn maar gewoon eenvoudig. De eenvoud siert. Je kunt je schoenen poetsen en verzolen bij de schoenmaker, en dat scheelt weer een paar schoenen en men kan naar de kapper en dit kan ook al een stuk beter staan. je moet nu eenmaal je best voor doen want je krijgt het niet zo maar of voor niets en dan stellen ze er wel wat tegenover. De meesten komen wel verder. Make up, parfum en after shave hoeft niet. .In het boekje verzorgd uit de bijstand doen de arbeidsconsulenten een boekje open over welke populatie zij als client krijgen. Sommigen roken heel vies zoals uit de mond en slechte adem en naar opgedroogde urine en oud zweet. Arbeidsconsulenten zouden beter achter een loket kunnen werken om te voorkomen dat ze te lang in die onaangename indringende geur moeten zitten want dat lijkt me moeilijk om vol te houden. Waarschijnlijk hebben ze geen wasmachine of stromend water of zeeppoeder of zeep of shampoo tandpasta, of dat ze zich geen kapper kunnen veroorloven maar er zijn ook kappers die voordelig knippen. .
Beste Tio, Over de disciplinering van baanlozen op het gebied van uiterlijk en gedrag heb ik dit artikel geschreven: https://www.doorbraak.eu/petje-af-kauwgom-uit-je-mond-en-rechtop-zitten Ik ga in dat artikel uit van het perspectief van baanlozen zelf (ik ben ook baanloos). Uit jouw reactie wordt het mij niet duidelijk vanuit welk perspectief jij schrijft. Als je het erover hebt dat baanlozen meer aandacht aan hun uiterlijk en gedrag zouden moeten besteden, is dat dan jouw eigen mening of herhaal je alleen maar wat Sociale Zaken-klantmanagers en reintegratieconsulenten hierover lopen te beweren? Als je alleen maar de mening van gemeente-ambtenaren aan het herhalen bent, waarom doe je dat dan? Waarom probeer je dan niet om de meningen en ervaringen van baanlozen zelf weer te geven, van bijstandsgerechtigden die het beu zijn om voortdurend rond te draaien in de mallemolen van de reintegratie-industrie?