Groningse bijstandsgerechtigden straks proefkonijnen in basisinkomenexperiment?
De Groningse wethouder Mattias Gijsbertsen kwam onlangs met het idee op de proppen om bijstandsgerechtigden hun bijverdiensten te laten behouden. Met die proefballon haakte hij aan bij plannen van de Maatschappij voor Innovatie van Economie en Samenleving (MIES). Die club wil graag in Groningen of elders een experiment doen met een soort van basisinkomen. Dat bleek ook bij een “expertmeeting” op het Let’s Gro inspiratiefestival.
Achter MIES zitten vijf sociaal bewogen liberalen met leuke netwerkcontacten die al aardig wat voor elkaar hebben gekregen. Jan Willem Wennekes is ondernemer en doet iets met “illustrative design and art direction”, met een focus op eco-vriendelijke en ”environmental” projecten. Ronald Mulder doet aan “management consulting” en is eigenaar van ThesisOne. Lykle de Vries noemt zich een “social enterprise whisperer” bij datzelfde ThesisOne en is ook nog eens “social business evangelist”. Frans Kerver is onder andere initiator van “De tuin in de stad”. En Wieke Paulusma tenslotte, de enige vrouw, is verpleegkundige en D66-raadslid in Groningen. Haar partij is al langer positief over het basisinkomen en nam begin vorige maand op een congres een motie aan om het onderzoek ernaar nieuw leven in te blazen. D66 toont zich dan ook enthousiast over het proefballonnetje van Gijsbertsen, die ook wel voelt voor “een experiment met elementen van het basisinkomen”.
Waarom en voor wie?
MIES benadrukt steeds in haar berichten hoe complex en bureaucratisch het sociale zekerheidsstelsel wel niet is. Dat er “26 verschillende regelingen” en “heel veel overheidsbemoeienissen voor nodig” zijn. Een onvoorwaardelijk basisinkomen zou daarentegen een “soort AOW, maar dan voor alle leeftijden” worden. En met een experiment “kan worden getoetst of een onvoorwaardelijk basisinkomen een goed alternatief zou kunnen zijn voor het huidige stelsel van sociale zekerheid”, schrijft MIES, dat denkt aan een inkomen van tussen de 700 en 900 euro. Dat is niet veel. Maar ja, geen nood: je mag dus geld verdienen bovenop dat riante bestaansminimum. Wil je meer “luxe” in je leven, dan stroop je de mouwen maar op en ga je aan het “werk”! Het idee is dat alle meerderjarige Nederlanders zo’n basisinkomen zouden “krijgen”, waarbij dus als vanzelfsprekend arbeidsmigranten en vluchtelingen met en zonder verblijfspapieren buiten de nationalistische boot vallen. Voor hen geen bestaansminimum, ook niet in zo’n “sociaal experiment”.
Volgens MIES-lid Wennekes bestrijdt men met hun basisinkomen ook de armoedeval, die hij gemakshalve framet als “inkomensval”. Wennekes: “Wie in de bijstand zit, heeft moeite uit de inkomensval te komen”, zegt hij. “Verdiensten worden grotendeels gekort op de uitkering en vrijwilligerswerk mag vaak niet. Bij een basisinkomen kan iedereen zijn kosten betalen en leven zonder luxe. Wie meer wil dan dat kan erbij werken en wordt niet gekort – een stimulans om aan de slag te gaan.” Maar de armoedeval is bewust gecreëerd door de overheid om ons behoeftig en gewillig te houden. Dat de bijstandsuitkering laag is, is bewuste inkomenspolitiek. Dat de minimumlonen laag zijn, is bewuste loonpolitiek. En dat er een tekort is aan goedbetaalde banen is ook onder meer het gevolg van bewust doorgevoerde bezuinigingen.
Armoede is politiek
Wie bepaalt wat mensen nodig hebben? Wie bepaalt wat “luxe” is? Behoeften en noden zijn individueel. De meeste bijstandsgerechtigden kunnen de huur, gas, water en elektra, een geïntegreerd televisie-internet-telefoniepakket en de verplichte zorgverzekering ternauwernood of niet betalen, en eten moet dan meestal mondjesmaat. Datzelfde geldt voor mensen die betaalde arbeid verrichten tegen de steeds vaker voorkomende achterlijk lage lonen. Aan de zogenaamde primaire behoeften van veel mensen wordt feitelijk niet of nauwelijks voldaan. Want maar liefst 2,5 miljoen Nederlanders leven onder de officiële armoedegrens, waarbij nog eens de vraag is of degenen die iets meer binnenkrijgen het nu zo breed hebben. Sowieso toont het vaststellen en hanteren van een veralgemeniseerde armoedegrens, en vervolgens mensen er massaal onder laten schieten, toch wel het morele failliet aan van de gevoerde politiek en van ‘onze’ rijke welvarende maatschappij.
De armoedebestrijding in Nederland is een wassen neus. Van bovenaf wordt gedacht en beweerd dat armoede niet echt bestaat, maar meer een kwestie is van een gebrek aan geld. Van oplopende schulden en het niet kunnen aflossen daarvan. Maar, zo denkt men, iedereen die dat wil kan gewoon geld gaan verdienen, en wie dat niet doet is dus zelf verantwoordelijk. Armoede is zodoende een individueel probleem, en moet dus ook individueel worden bestreden. Voedselbanken, soepbussen, inzamelingsacties voor arme kindertjes, dat mag allemaal best. Zolang het maar niet te veel door de overheid hoeft te worden gefinancierd.
Ook onder hun voorgestelde basisinkomen zal er armoede blijven bestaan. Toch beweert MIES: “We denken dat zo’n standaardinkomen – een basis, geen luxe – de armoede beter bestrijdt dan de huidige sociale regelingen”. Maar “de huidige sociale regelingen” zijn helemaal niet bedoeld om armoede te bestrijden. Armoede wordt bewust in stand gehouden. Armoede is geweld en een controlemiddel. Het houdt mensen afhankelijk van staat en kapitaal, van bedrijven en bazen. Mensen die in armoede leven, mogen niet zelf bepalen wat ze nodig hebben. Nee, dat wordt voor hen bepaald. Armen zijn druk bezig met overleven, en hebben daardoor vaak geen tijd en aandacht voor protest en verzet. Ze durven ook vaak geen eisen te stellen, omdat hun uitkering altijd afgenomen kan worden.
Expertmeeting
Wat bracht de expertmeeting op het festival aan heldere inzichten en diepgang? MIES: “Het grootste deel van de denkkracht ging vrijdag zitten in experimenten met een basisinkomen in plaats van de bijstand. Een experiment onder bijstandsgerechtigden (in plaats van alle inwoners van een gebied) heeft twee grote voordelen. In de eerste plaats is het vele malen goedkoper – je wisselt immers de ene uitgave in voor de andere. En in de tweede plaats zijn de uitkomsten, ongeacht hoe de discussie over een basisinkomen verder verloopt, direct van waarde voor gemeenten in verband met de uitvoering van de Participatiewet. Deelnemers aan een dergelijke pilot (bijstandsgerechtigden dus) zouden er in principe niet op achteruit gaan.”
De experts zien bijstandsgerechtigden kennelijk als een soort proefkonijnen, omdat die er “in principe niet op achteruit gaan”. Ze willen kijken hoe mensen die toch al gewend zijn aan armoede omgaan met zo’n basisinkomen. Tijdelijk een aantal repressiemiddelen schrappen en dan observeren of de konijnen uit zichzelf een (onbetaalde) nuttige bijdrage gaan leveren aan de maatschappij, uit zichzelf gaan doen wat de regering toch al wil gaan afdwingen via de Participatiewet. Kijken hoe innovatief ze zijn, of ze hun persoonlijke droom of wens gaan omschrijven en waarmaken. Of dat ze misschien wel zonder loon gaan werken in de zorg of in zo’n stadstuin die verhongering van voedselbankklanten moet tegengaan. Want Wennekes was, zoals we zagen, ook voor meer vrijwilligerswerk, voor meer gratis werken dus. En dat zal allemaal duidelijk moeten worden via een kosteloos experiment, want “je wisselt immers de ene uitgave in voor de andere”, aldus de experts. Omdat die experts (“je”) van bovenaf kijken benoemen ze een uitkering natuurlijk als “uitgave” in plaats van “inkomsten”.
“Maar ook voor zo’n experiment zal een wettelijk kader moeten worden geboden”, aldus MIES. “Komt dat er niet, dan zou je aan private financiering en uitvoering kunnen denken: deelnemers aan het experiment zeggen hun bijstandsuitkering op in ruil voor een toelage van een wijkontwikkelingsmaatschappij waarin bijvoorbeeld ook zorgverzekeraars participeren. Wat ons betreft een ruw idee dat verdere uitwerking verdient.” Zorgverzekeraars staan echter niet echt bekend om hun sociale praktijken: hun primaire doelstelling is immers winst maken. Moeten bijstandsgerechtigden zich als proefkonijnen aan deze kapitalisten overleveren om zich vervolgens basisinkomenwaardig te tonen? Een ongeloofwaardig sprookje waarbij door kapitaal aangedreven stedelijke innovatie over de ruggen van bijstandsgerechtigden welvaart en welzijn naar beneden zou doen doorsijpelen.
Armoede afgeschaft
Een onvoorwaardelijk basisinkomen werkt pacificerend. Wanneer het eenmaal is ingevoerd, mogen de armen – die dan niet meer arm zijn, want armoede is afgeschaft – hun mond niet meer opentrekken en klagen over ongelijkheid of ongelijkwaardigheid. Niet meer zeuren over de magere baantjesmarkt waar men zich moet vermarkten of gratis moet arbeiden. Ophouden met strijden tegen uitbuiting en uitsluiting. Mond toe, want je kunt toch overleven? Maar wacht even: waarom zouden bijstandsgerechtigden meedoen aan zo’n denigrerend experiment? Waarom niet zelf eisen wat nodig is? Waarom niet gewoon pleiten en samen actievoeren voor een broodnodige verhoging van de uitkeringen en de minimumlonen? Daar horen we Gijsbertsen en MIES niet over, want in hun plannen blijven we arm en blijven we elkaar bevechten om alle mogelijke laagbetaalde en zelfs onbetaalde klotebaantjes die de gemeenten en de bazen ons willen laten verrichten.
Puk Pent
Arvy, dat zou kunnen, tenzij het idee van Wilders van het onderscheid in ‘slachtoffers van de crisis’ en ‘echte bijstandstrekkers’ ingang zal vinden bij de gevestigde politiek. Mijn hoop was overigens ook al gevestigd op de kinderen van de middenklassers, die het al moeilijker hebben dan pappie of mammie de Fahrstuhlgesellschafter om een baan te vinden.
Tsjonge jonge wat een stelligheid Arvy.
Arvy: Jij kunt niet alleen fantastisch tekenen, ook met je woorden sla je de spijker precies op zijn kop. Beter dan jou zou ik het niet hebben kunnen verwoorden! Mijn hoop is ook gevestigd op de middenklassers. Ik hoop dan ook op massa ontslagen bij deze groep. Want pas als deze groep na de WW in de bijstand terecht gaat komen, ja pas dan, gaan ze ontdekken hoe de reïntegratie industrie daadwerkelijk in elkaar steekt. En pas dan zullen zij de vooroordelen over bijstandsgerechtigden los kunnen gaan laten. Mensen moeten het onrecht altijd eerst zelf ervaren. Dat is mens eigen. Zo had ik vroeger een vriendin die bij Brinks werkzaam was. Het einde van onze vriendschap was in zicht toen zij mij eens uitgebreid wist te vertellen dat zij voor mij moest werken omdat ik toch maar een luie steuntrekker zou zijn. Wel vreemd dat Brinks nu op zijn achterste poten staat omdat ze bang zijn voor ontslagen niet waar. Hebben zij geen zin in een gemakkelijk lekker luizeleventje dan? Vreemd. Ik zou best voor hun uitkering willen gaan werken hoor.
De “middenklasse” is al aan de beurt. Vele van hun verliezen nu of hebben al hun inkomsten uit werk verloren en zijn al afhankelijk van een WW uitkering en een deel daarvan begint nu in de bijstand te vallen. Vaak hebben ze dan als samenwonende, waar nog 1 iemand werkt, of door vermogen, geen recht op bijstand. Deze groep begint nu serieus en ook veel dieper in de problemen te komen en dat blijkt ook wel uit de cijfers.
Voor hun kinderen, niemand kan garanderen dat hun kinderen met een hoge opleiding wel goed terecht komen. De cijfers wijzen uit dat ook de werkloosheid bij midden en hoog opgeleide mensen steeds meer toeneemt. Ja, ze zullen misschien makkelijker aan een baan komen. De vraag is: voor hoelang? En vaak moeten ze dan werk doen, ver onder hun niveau. Wat de laag opgeleide mensen mee gemaakt hebben op de arbeidsmarkt, dat gaan nu de hoog opgeleide mensen ondervinden. Ook zij krijgen dadelijk (of nu al) te maken met de verdringing van goedkope arbeidskrachten uit het buitenland of door verdringing van hoog opgeleide uitkeringsgerechtigden, die hun werk overnemen.
Maar nu moet ze er zelf gebruik van gaan maken van een uitkering. Ik zou haar vragen om af te zien van die uitkering. Ze wilt toch immers niet aangezien worden voor een luie steuntrekker, zoals jij en ik? Hypocrisie ten top. Het eerste wat zij dadelijk doet, is het aanvragen van een WW uitkering. Maar daar mag jij natuurlijk niks over zeggen, iets wat ik wel zou doen. Sterker, puur om haar helemaal voor lul te zetten zou ik op de dag dat ze ontslagen is, haar een sms of een mail (goedkoper) sturen met de tekst: hey steuntrekker, Welcome to the club.
Je vriendschap mag dan wel helemaal voorbij zij, je hebt wel je gram gehaald, want geloof me maar dat ze echt niet met de neus op de feite wil worden gedrukt. Zij weet ook wel wat haar te wachten staat.
In ieder geval geven zij wel een duidelijk signaal dat ze het er niet mee eens zijn hoe met hun word omgegaan en hoe afspraken niet nagekomen worden.
@Raven: Mijn reactie heeft helaas wel enkele schrijffouten.
@Sjuul van Dissel: Ik ben in mijn reactie veralgemeniserend maar daarna inderdaad wel stellig. Heb jij deze groep, als groep, op enigerlei wijze in actie zien komen bij initiatieven in de afgelopen drie jaar?
Ik wil nog graag wat toevoegen voordat ik me volledig uit de scene terug trek. Het menstype dat dominant de lagere sociale klasse bevolkt komt meestal slechts tot actie wanneer hij ziet dat die actie begeerlijk is. Hij houdt zich niet bezig met rationele en theoretische discussies maar reageert impulsief en vanuit ‘de onderbuik’. Wanneer hij ziet dat iemand die zich verzet tegen dwangarbeid geen papier meer hoeft te prikken zal hij hoogstens uit het begeren van dezelfde situatie voor hemzelf zich ook gaan verzetten. Omdat dit menstype het meest contact heeft met het menstype van de middenklasse en maar weinig met het menstype uit de hogere klasse is het de taak van de middenklasse om het goede voorbeeld te geven. Het menstype uit de middenklasse is echter erg gezagsgetrouw. Hij volgt de dominante en mainstream normen en waarden zoals ze heersen en zoals ze geformuleerd worden door die personen en groepen die zij als gezaghebbend erkennen. Daarom moet dit menstype eerst door het proces van vernedering en uitbuiting gaan zodat de (lokale) overheid haar status van gezaghebber voor dit menstype verliest. Dit menstype is wel geïnteresseerd in maatschappelijke discussies maar vooral zoals die in de mainstream gevoerd worden. Om deze middenklassers tot verzet te brengen moet met hen de discussie over aangegaan worden en moet hen voorgehouden worden dat werken met behoud van uitkering dwangarbeid is en dat dit niet strookt met de normen en waarden van onze samenleving. Die discussie kan het beste in de mainstream media gevoerd worden omdat dit menstype zich weinig met echte ideologie bezig houdt. Deze middenklasse kan geprikkeld worden door discussies met ontwaakte middenklassers en door uitspraken tegen dwangarbeid van personen uit de hogere klasse (die de middenklasser als gezaghebbend erkent). Het menstype uit de hogere klasse is intellectueel vaak sterk ontwikkeld en wordt sterk gemotiveerd door ideologie, waarbij dit zowel een wenselijke als een verderfelijke ideologie kan zijn. Deze groep moet tot de juiste ideologie geïnspireerd worden door hen die boven deze groep staan.
Dit is duidelijk een top-down denken. De ideologie van vrijheid van dwangarbeid moet de hogere klasse inspireren om zich in het publieke debat uit te spreken tegen dwangarbeid. Dit zal de gezagsgetrouwe en mainstream volgende middenklasse tot verzet tegen dwangarbeid brengen. En dit verzet zal door de getoonde begeerlijkheid van het resultaat navolging vinden bij de lagere klasse. Toch is hier ook een down-up gedachte relevant. Namelijk de gedachte dat individuele actie leidt tot maatschappelijk verandering. Ieder individu wordt opgeroepen om op zijn plaats op de maatschappelijk ladder tot actie te komen. Heb je een vooraanstaande positie? Spreek je uit tegen dwangarbeid in de mainstream media! Zit je in de middenklasse? Ga de discussie aan met slapende middenklassers en verzet je met hand en tand tegen dwangarbeid in je eigen situatie! Zit je in de lagere klasse? Zie dan de begeerlijkheid van vrijheid en sluit je aan bij het verzet!
Inmiddels zijn we aardig off-topic geraakt en misschien ben ik in dit schrijven voor Doorbraak ook wel teveel off-ideologie. Toch hoop ik dat dit stukje nog geplaatst wordt als bijdrage aan de algemene discussie over het verzet tegen dwangarbeid. Een discussie die ik serieuzer, algemener maar diepgaander zal voortzetten dan ooit in cartoons en onder de pseudoniem van ‘Arvy’ mogelijk is geweest. En persoonlijk blijf ik mij verzetten!
Ach laten we het nieuwe jaar eens met gezeik beginnen dan zijn we weer helemaal ingedekt wat de vergeefse pogingen betreft. Ik maak al bezwaar tegen een onderverdeling van al dan niet werkloos zijnde/niet zijnde/wordende arbeidersklasse in middenklassers en lagere sociale klasse en wat verder allemaal nog meer voor onderverdelingen net zoals in de 3 dagen geleden ingegane participatiewet. Dus heeft verder praten eigenlijk geen zin Arvy. Raven houdt het nog het meest bij het onderwerp van bovenstaand artikel over proefkonijnen, zij gunt ze tenminste veel werkloosheid met daarmee vergezellende armoede om ‘ze te leren ontdekken’ zich anders uit te laten over haar steuntrekkersstatus. En Vilseled doet er klovenscheppend nog een generatiekloofje bij, die gunt de kinderen van ook zo iets.
Ondanks je laatste bijdrage blijf ik erbij dat onderverdeling van een arbeidersklasse heilloos is.
“Hij houdt zich niet bezig met rationele en theoretische discussies maar reageert impulsief en vanuit ‘de onderbuik’.”
Maar een massa krijg je niet in beweging met rationele en theoretische discussies. Zie de klassieker over massapsychologie van Gustave le Bon. Mensen komen in actie op basis van gevoel en van beelden. “Onderbuik” is een poging van machthebbers dit a priori in een kwaad daglicht te zetten.
“Dit menstype is wel geïnteresseerd in maatschappelijke discussies maar vooral zoals die in de mainstream gevoerd worden.”
De middenklasser, die een nog redelijk bestaan heeft, gaat er eens goed voor zitten, wanneer zoiets op televisie is, maar persoonlijk raken doet het hem niet. Vanuit die rationele interesse hoef je weinig actie te verwachten. En inderdaad begrijpen ze, dat zoon of dochter het moeilijker zullen krijgen dan zijzelf en dat een goede studiekeuze van belang is. Maar als ze dat doen, dat geloven ze ook, dat de overheid, waar ze zo gezagsgetrouw aan zijn, te hulp zal schieten. Uiteraard zal de overheid onderscheid maken tussen de beroepswerkloze en het slachtoffer van de crisis. “Het verschil zien ze toch zeker wel?” zullen ze denken en zeggen. Helaas voor hen maken ze geen verschil en zal zoon, dochter of zijzelf ook met zijn tienen op een kluitje ook zorgen voor een ‘schoon Leiden’, ‘schoon Alkmaar’ of ‘schoon Heeze-Leende’.
Arvy: Je schrijffouten waren niet opvallend hoor. Bovendien ging het mij vooral om je boodschap en daar was ik het roerend mee eens! Je laatste reactie ben ik het ook mee eens. Maar wat bedoel je precies met dat je je uit de scène terugtrekt?
Paul: Ja je hebt gelijk. Ik zou haar eigenlijk een sms moeten sturen en haar de boodschap in moeten peperen. Dat verdient ze zeker. Maar heb haar nummer lang geleden al uit mijn telefoonlijst verwijderd.
Doorbraak is inderdaad erg ideologie gericht. En daar is niets mis mee natuurlijk. Alleen dit zal de huidige gemiddelde dwangarbeider niet inspireren tot verzet en actie. Dat bedoelde ik al eerder te zeggen in andere discussie’s maar kon daar steeds maar niet de juiste woorden voor vinden. Daarom ben ik blij dat Arvy dit nu zo helder verwoord heeft wat ik eigenlijk al eerder bedoelde te zeggen.
Raven, zeggen dat iemand anders “erg ideologie gericht” is, is niet meer dan een simpele niet-inhoudelijke diskwalificatie van die persoon. Iedereen handelt namelijk vanuit een ideeëngoed. Jij ook. Wanneer jij in een discussie je ideologie niet hoeft te formuleren dan komt dat doordat jouw ideeëngoed kennelijk voldoende overeenkomt met die van de mainstream, met het heersende ideeëngoed dat verbonden is met de huidige ellende. Daar is niet mis mee, ieder zijn of haar eigen mening, maar wees er wel eerlijk over zou ik zeggen, en probeer niet ons weg te zeggen als niet-praktisch ofzo, want dat is wat je opmerking los maakt bij de lezer: dat wij geen goede positie innemen op jouw vermeende tegenstelling tussen praktisch en ideologisch.
De “gemiddelde” dwangarbeider of werkloze bestaat trouwens helemaal niet. We zijn allemaal net zo verschillend als mensen die wel betaald werk verrichten.
Verder valt het op dat juist zo’n – in jouw ogen “erg ideologie gerichte” – organisatie als Doorbraak als eerste en lang zowat als enige organisatie consequent actie voert tegen dwangarbeid, en ook dwangarbeiders en werklozen daadwerkelijk weet te organiseren. Organisaties die niet “erg ideologie gericht” zijn hebben lange tijd totaal niet thuis gegeven, en meestal benoemen ze het nog steeds niet eens als dwangarbeid. Dat laat zien dat het bewust uitgaan van een andere ideologie dan de heersende – dus “erg ideologie gericht” zijn zoals jij dat noemt – misschien wel een eerste voorwaarde is om überhaupt dwangarbeid waar te kunnen nemen voor wat het is en ertegen aan de slag te kunnen gaan.
@Sjuul van Dissel: Dat een idee niet resoneert met de ideeen die jij koestert wil nog niet zeggen dat het gezeik is. Voor de duidelijkheid: Ik onderscheid tussen economische klasse, sociale klasse en menstype maar stel dat er wel een correlatie tussen die drie is. Door die gedachte kan ik aansluiting vinden bij het Marxistische idee van opheffing van de economische klassen zonder de erkenning te verliezen dat de samenleving bestaat uit verschillende menstypen met vaak ook verschillende sociale omgangsvormen. Door de correlatie worden voorgenoemde groepen nogal eens, onterecht, door elkaar gehaald. Ik acht erkenning van de verschillen belangrijk wanneer je met deze groepen gaat communiceren en werken en ze tracht vooruit te helpen.
@Raven: Met de opmerking dat ik me uit de scene terugtrek geef ik aan het thema van actie tegen dwangarbeid even te laten rusten. Arvy.org was een woede-uitbarsting die ik daarna vanwege egostrelende reacties, het gevoel bij te dragen aan een algemene actiebeweging en hoop op inkomensvoorziening langer heb aangehouden dan ik eigenlijk naar mezelf kon verantwoorden. Ik ga nu terug naar mijn primaire bezigheden die ik zowel voor anderen als voor mezelf zinvoller en belangrijker acht. Wie verdere toelichting wil moet maar even een email sturen (contact AT arvy.org), want dit topic gaat niet over mij.
@Erik: Ik sluit me aan bij jouw reactie met de kanttekening dat m.i. de mainstream juist niet met ideologieen bezig is. Zij laten zich niet leiden door idealen maar door autoriteiten of gezaghebbers, welke voor hen doorgaans de overheid en de mainstream ideeen zelf betreffen. Wat Doorbraak m.i. dan van de mainstream onderscheidt is dat ze juist wel een ideaal nastreeft. Inderdaad ‘nastreeft’ want behalve nastreven kun je idealen ook ‘onpraktisch’ koesteren. Dit consequent nastreven van het eigen ideaal of de eigen ideologie zowel in woord als in daad verdient wat mij betreft de voledige erkenning. Doorbraak was, en is, de belangrijkste motor achter de anti-dwangarbeid beweging.
Laat ik tot slot de aandacht dan maar weer on-topic proberen te slingeren: Ik denk dat de wetenschappelijke onderzoeksmethode die gehanteerd gaat worden zeer kritisch geanalyseerd moet worden. Vaak dienen experimenten met uitkeringsgerechtigden namelijk om hen te stigmatiseren en ter rechtvaardiging van een onrechtvaardige behandelin van hen. Met name ook de voorstanders van het basisinkomen moeten de ontwikkelingen zeer kritisch volgen. Immers wanneer negtief beoordeeld kan een dergelijk experiment evengoed bijdragen aan de anti-basisinkomen agenda.
Eric. Je vat mijn opmerkingen te negatief op. Doorbraak is erg op ideologie gericht. Maar ik vind dat geen diskwalificatie. Integendeel zelfs. Want ik ben het zeker met Arvy eens dat Doorbraak de belangrijkste motor is achter het verzet tegen de dwangarbeid. Dat is ook de reden waarom ik zoveel op de site te vinden ben. Alleen ben ik net als Arvy van mening dat de middenklasse zich minder met ideologie bezighoudt en veel mensen die in de bijstand zitten ook niet omdat zij het te druk hebben met “overleven”. En het is dan lastig om hen via ideologieën te bereiken. Als het elke maand weer een strijd is om de huur en rekeningen te kunnen betalen, je voedsel enzovoorts dan ben je daar meer in gedachten mee bezig dan met je te verdiepen in bepaalde ideologieën zoals bijvoorbeeld wat is kapitalisme precies en wat is socialisme en wat is anarchisme, en hoe zat het met Karl Marx. En dat bedoeld Arvy denk ik ook met dat de lagere klasse gemiddelde genomen beter te bereiken is door in te spelen op hun behoeften, begeerten. Of hoe je het ook noemen wilt. Dus door in te spelen op hun concrete dagelijks problemen. Daarmee kun je de groep die tegen dwangarbeid vecht groter maken vermoed ik.
Het laatste wat Arvy zegt vind ik trouwens ook wel een hele rake opmerking. Namelijk dat experimenten met bijstandsgerechtigden vaak dienen om hen te stigmatiseren. Wat dan weer gebruikt kan worden ter rechtvaardiging van een onrechtvaardige behandeling van hen. Dat is zeker een belangrijk aandachtspunt.
Raven. Ik weet niet hoe het komt maar we praten meestal compleet langs elkaar heen. Ik ga niet herhalen wat ik in mijn eerdere reactie geschreven heb, die je niet gelezen lijkt te hebben. Wij zijn net zo ideologisch als ieder ander. En als je echt enigszins onze site volgt dan zul je toch wel gemerkt hebben dat we nooit in een flyer of folder beginnen over Marx of het kapitalisme of anarchisme. Zoals we dat ook niet doen in gesprekken met dwangarbeiders. Jij hebt zelf verzonnen dat wij dwangarbeiders proberen te bereiken “via ideologieën”, hoe kom je er toch bij? Als er iemand is die steeds begint over die grote begrippen dan ben jij het zelf, zonder dat je je er echt enorme in verdiept hebt, en het is dát waar ik op reageer. Zoals ik eerder al aangaf: deze ‘discussie’ gaat echt nergens over en is ook nog eens volkomen off-topic. Ik sluit hem daarom hierbij af.