Het denkvermogen van de arme mens
De mentor is de autoriteit en tevens beoordelaar van het recht op uitkering en beloning. Wat beoordeeld wordt, is niet meer gewenst gedrag, maar gewenst denken. Ik vind het nogal wat. Het is beangstigend dat de mensen die deze methode introduceerden en gaan toepassen niet door hebben hoe ingrijpend deze methode is. De begeleiding is gericht op een mentaal leerproces. De begeleider is degene die tevens verantwoordelijk is voor het inkomen, de bestaanszekerheid van de uitkeringsgerechtigde. Het is een extreem autoritaire verhouding die zo wordt gecreëerd. Voor de uitkeringsgerechtigde is er geen ontsnapping mogelijk. Zelfs de gedachtevrijheid wordt aangetast. Het denken wordt onderworpen aan het gewenste doel van de zelfredzaamheid en economische zelfstandigheid. De methode lijkt enigszins te leiden tot de zo gewenste zelfredzaamheid. Ook de Wereldbank beveelt de methode aan, zo valt te lezen op de website van Empath, de organisatie van bedenker Elisabeth Babcock. Dat is geen wonder, want de verantwoordelijkheid voor het ontsnappen aan armoede wordt volledig bij de arme neergelegd, De arme kan begeleiding krijgen, maar als het niet lukt te klimmen op de sociale ladder, blijft het nog meer eigen schuld dan wanneer je gedrag niet deugt. Deze methode is de perfectionering van het ontlopen van de vraag naar de systematische oorzaken van armoede. Het is geen methode om armoede te bestrijden, maar een opvoedinstrument in handen van de overheid.
Duif in Het denkvermogen van de arme mens (Krapuul.nl)
Dit is niet nieuw hoor deze methode, al jaren is er een tendens van eigen verantwoordelijkheid, of van eigen schuld dikke bult. Ook instanties/opleiders paste dit toe. Of de mensen die getroffen waren in de toeslagenaffaire kregen hier soms ook mee te maken (zouden wel fraudeur zijn).
Je mag denken wat je wilt, alleen niet altijd alles zeggen! Hoe gaan ze dat doen? Je uithoren over dingen. Het enige wat je kan doen is spiegelen en vragen stellen. Wie verzint dit zeg te zielig voor woorden!