Het giftige ressentiment van de Wutbürger-beweging Pegida

Tijdens de meest recente betoging formuleerde Bachmann zes concrete politieke doelen. Allereerst dient Duitsland een restrictieve asielwetgeving in te voeren, naar het Zwitserse of Canadese model. In de tweede plaats dient in de Duitse grondwet een “plicht tot integratie” opgenomen te worden. Over de vraag hoe die integratie er concreet uit zou moeten zien, liet Bachmann zich niet uit. Ten derde dienen islamisten die “deelnemen aan de Heilige Oorlog” zonder uitzondering uitgewezen te worden. In de vierde plaats eist Bachmann de invoering van een bindend referendum op bondsniveau. Ten vijfde eist de leiding van Pegida het “stopzetten van de oorlogshitserij tegen Rusland”, een ook in Nederland populair thema op extreem-rechtse blogs. Tenslotte eiste Bachmann dat er een einde komt aan de inkrimping van het politie-apparaat, een eis die gezien zijn eigen verleden onwillekeurig op de lachspieren werkt (…) In Dresden gaat niet de sociaal-economisch gemarginaliseerde oude achterban van de SPD de straat op, maar een segment van de middenklasse dat materieel niets te klagen heeft en vooral gedreven wordt door giftig ressentiment. De combinatie van ressentiment, racisme en nazi-vocabulaire laat er weinig twijfel over bestaan waar Pegida politiek ingedeeld dient te worden. Het is natuurlijk ook tekenend dat deze zogenaamde “bezorgde burgers” geen enkele moeite hebben met de aanwezigheid van grote contingenten neo-nazi’s tijdens de wekelijkse betogingen.

Pyt van der Galiën in Het giftige ressentiment van de Wutbürger-beweging Pegida (Frontaalnaakt)