Hongerstaking “Sans Papiers” in Brussel gaat om meer dan individuele regularisaties

De hongerstakers zijn verenigd in de USPR (Union des Sans-Papiers pour la Régularisation) en eisen al langer regularisatie van mensen zonder papieren. Al jaren werken zij voor een loon variërend van 3 tot 7 euro per uur, worden ze dus uitgebuit en betalen ze daarvoor wel belasting. Ze zijn verpleger, bouwvakker, schoonmaker, serveerster, loodgieter, kok… Op hun arbeid draait een groot deel van de Belgische economie. Als altijd draait immigratiepolitiek niet om het tegenhouden van mensen, maar om bevolkingspolitiek: het gebruiken van mensen als wegwerpartikel. De vraag is niet of mensen “teveel” zijn en of “het land vol” is, maar of mensen gebruikt kunnen worden. Geef hen vooral geen rechten, geen zekerheid, maar wel een heel klein sprankje hoop dat al die moeite misschien individueel beloond wordt. Zet daartegenover de voortdurende dreiging van arrestatie en deportatie en je hebt gewillige arbeiders die niet snel zullen protesteren. Het houdt zo ook de lonen over de hele linie laag en speelt de ongedocumenteerden uit tegen het “eigen volk”, de laagbetaalde arbeiders die in België geboren zijn. “Voor jou in de plaats hebben we zo een illegaal voor minder in dienst, dus hou je mond maar.” En telkens weer trappen mensen erin en wijzen ze naar de uitgebuite arbeiders in plaats van naar de baas. Overigens is dit mechanisme niet exclusief voor België, het gebeurt in Neederland en de andere EU landen ook. Wereldwijd, je hoeft maar naar de VS te kijken, ook ten tijde van Obama en Biden. Het gebeurt overal waar mensen noodgedwongen ver van hun geboortegrond een bestaan proberen op te bouwen. In alle stilte. Nu is het zover gekomen dat 375 mensen het niet meer pikken om als derderangsburger behandeld te worden. Ze zetten de laatste troef in die hen ter beschikking staat: hun leven. Dat zal niemand voor hen bedenken. Tot nu toe zijn er in solidariteit meerdere demonstraties geweest, is de Dienst Vreemdelingenzaken bezet geweest en is er een bezetting gaande in een universiteitsgebouw in Gent, de Ugent. De situatie van de hongerstakers vraagt om actie. Intussen heeft tijdens de hongerstaking iemand al twee keer scheermesjes doorgeslikt, een ander batterijen, een aansteker. Er zijn vijf zelfmoordpogingen gedaan. Op dit moment hebben vier mensen hun lippen dichtgenaaid, ze drinken door een rietje. De Begijnhofkerk waarin 200 mensen zitten, is van binnenuit door hen afgesloten. Staatssecretaris Mahdi roept dat de hongerstaking chantage is. Een bekende truc. Maar nee, het is de illegalisering van mensen die chantage is. Het is de Europese migratiepolitiek die chantage is, de militarisering van de grenzen, het opsluiten van mensen in gevangenissen die dan niet zo heten, maar namen dragen als “gesloten centra” (in België) of “detentiecentra” (in Neederland). Hoe durven politici vol te houden dat het migranten zijn die de boel chanteren, terwijl zij machteloos staan tegenover dat machtsblok Fort Europa met zijn hekken en muren en grensleger Frontex? Migranten zijn ruilmiddel, of wapen om medewerking van een ander land of van de EU af te dwingen. We zagen Erdogan de grens naar Griekenland al eens open zetten om de EU onder druk te zetten, hetzelfde doet nu Lukashenko in Wit Rusland aan de grens met Litouwen. De Europese lidstaten schreeuwen vervolgens moord en brand en pompen alleen maar meer geld in het opleiden en uitlenen van grenswachten, de aankoop van apparatuur en schepen, en in push back deals met landen als Turkije en Libië.

Joke Kaviaar in Hongerstaking “Sans Papiers” in Brussel gaat om meer dan individuele regularisaties (Jokekaviaar.nl)