Ik ben Zwarte Piet niet!

Nadat ik met de leerkrachten nog gezellig een ijsje heb gegeten, beslis ik terug naar binnen te gaan. Ik passeer drie meisjes van ongeveer 7 à 9 jaar oud. Ze zitten op een schommel, vastgemaakt aan een boom. Ik blijf even staan om te kijken hoe ze hun evenwicht met zijn drieën behouden. Bij het eerste oogcontact met een van hen hoor ik een andere zeggen “Hey, wat staat die Zwarte Piet daar nu te doen?”! Ik schrik, na enkele seconden beslis ik ze naar me toe te roepen. Alleen luisteren ze niet, angstig lopen ze weg. Terwijl een van hen nog achterom kijkt, blijf ik verdwaasd achter. Ik vraag een van de jongens die mij passeert of hij weet bij welke juf of meester de meisjes in de klas zitten. Vervolgens ga ik de lerarenkamer binnen. Na enige vorm van aarzelen beslis ik het te vertellen aan de zorgcoördinatrice en mijn mentor. Ze schrikken oprecht en vragen aan mij wat ik eraan wil doen! In mijn hoofd flitsen duizend en één beelden van hoe ik dit nu zou willen aanpakken. Ik beslis de meisjes en hun gehele klas toe te spreken. Ondertussen is het verhaal als een lopend vuurtje de school rond gegaan. Onderweg naar het klaslokaal, maak ik even een wc-stop om even mijn gezicht te spoelen als vorm van afkoeling. De aanblik in de spiegel is duidelijk: ik ben niet boos, maar erg diep gekwetst. Het doet pijn om dat soort zinnen uit de mond van kinderen te horen, het doet pijn om te weten dat volwassenen nu oprecht met mij meeleefden, maar eigenlijk niet zien hoe het komt dat een kind van 7 jaar zulke linken kan leggen. Sterker nog, als ik zou opteren om van Zwarte Piet misschien toch minder een slaaf en een stereotype figuur te maken, zou men me verfoeien. Ze gaan ervan uit dat kinderen me zo niet mogen noemen, maar willen de eigenlijke oorzaak niet aanpakken en dat doet pijn!

Mohamed Barrie in Ik ben Zwarte Piet niet! (blerilleshi.wordpress.com)