Ik blokkeer, dus ik besta

Ik erger me groen en geel. Ik heb niks tegen het blokkeren van snelwegen door activisten. In Latijns-Amerika gebeurde dit met grote regelmaat. De huidige president van Bolivia begon zijn politieke loopbaan als opstandige cocaboer die de toegangswegen naar de hoofdstad La Paz dicht hield. In Panama werd de Panamerican Highway wekenlang geblokkeerd door indianen die op die manier protesteerden tegen mijnbouw op hun land en een stuwmeer dat hun dorpen onder water zou zetten. De blokkade wordt op dat continent ingezet door mensen naar wie op geen enkele andere manier wordt geluisterd en wiens voortbestaan wordt bedreigd door datgene waartegen ze protesteren. Hoe anders is dat met de blokkeerfriezen. Er was helemaal niets dat hen in hun bestaan bedreigde en dat alleen maar gestopt kon worden door op een snelweg agressief te doen en met Friese vlaggen te wapperen. En niemand kan ook volhouden dat er naar de voorstanders van Zwarte Piet niet geluisterd wordt als het de activisten in die bussen er nou juist om ging dat aan de intocht in Dokkum nog steeds Zwarte Pieten meededen, net als bij de grote meerderheid van alle andere intochten in het land. En dus erger ik me groen en geel. Aan dat hele “slag om Dokkum”-gedoe, het neppe Sturm und Drang dat slechts Zeur en Dram verhult. Aan de namaak nationalistische Friesland-romantiek, aan het pathetische zwelgen in kitscherig biedermeier heldendom en aan het valse slachtofferschap van deze door en door verwende zeurburgers. En aan hun racisme. Want racisten zijn het. Er klinkt gesis en geblaas om me heen als Mitchell Esajas en Jerry Afriyie de zaal binnenkomen. Zij zaten in de bussen die niet verder konden en mogen als gedupeerden het woord voeren en schade vorderen (…) De blokkeerders houden bij hoog en bij laag vol dat ze “niets met extreem-rechts te maken hebben”, maar tijdens de pauze drommen ze allemaal om Kamerlid Martin Bosma van de PVV en nazi-militieman Edwin Wagensveld heen met het kruiperig soort onderdanigheid van mensen die geld willen lenen en al weten dat ze het niet terug kunnen betalen. De beide heren gaan aan het eind van de dag met glimmend gelikte laarzen weer huiswaarts.

Okke Ornstein in Ik blokkeer, dus ik besta (Correspondent-at-large.com)